Dit is wat mij betreft het laatste blogje. Het doet me goed van diverse kanten te horen dat jullie mijn vaak lange verhalen ook hebben willen lezen en er van hebben genoten alsof je er zelf bij was.
Gisteren heb ik Jacob nog eventjes gebeld. Ik kon merken en hij bevestigde het, dat hij me had gemist. Hij zei nog steeds niet in zijn autoboeken te hebben gekeken, maar nog altijd foto's aan het bekijken was. Voor hem moet de overgang misschien nog wel groter zijn dan voor mij en voor Anneke en Leo en wij missen elkaar al zo. Dus mocht je tijd hebben, laat even iets van je weten naar Jacob toe, het zal hem goed doen.
Op mijn 'gewone'Samma' blog heb ik een stukje geschreven over het bijzondere werk van Anneke en Leo. Je kunt het lezen op www.sammanieuws.blogspot.com onder het kopje Family Kenya, mijn familie in Kenia.
Lieve groetjes en als je het nog niet hebt gedaan, laat me dan eens weten wat je van deze blog vond, dat vind ik leuk.
Groeten van
Irene (en Jacob denk ik ook wel....)
zondag 5 juli 2009
vrijdag 3 juli 2009
Weer Thuis!
Zoals te verwachten is het prima gegaan met de vlucht. Hoewel, Jacob heeft niet echt veel geslapen en ik al helemaal niet. Maar het vliegtuig komt vroeg aan, heeft kennelijk onderweg een stukje overgeslagen. De crew is erg aardig voor Jacob geweest. Toen ik even naar de wc was, heeft hij kennelijk zitten flirten met een stewardess, want toen ik terug kwam had hij een glas sinaasappelsap in zijn hand. Hij had natuurlijk dorst, maar ’t bleek niet zo’n goed idee, want zus Ineke had me al gewaarschuwd dat hij daar wel eens last van kreeg en dat bleek nu. Hij had last van zijn keel en zelfs het ontbijt at hij niet helemaal op.
We bleken dezelfde taxichauffeur te hebben als op de heenweg en natuurlijk herkende Jacob hem meteen. De chauffeur had nu onze naam gelezen en vroeg of ik ook familie had die vroeger bij de politie zat. Hij bleek Han te kennen van één of andere moordzaak waar hij getuige bij was. Had vroeger een café in Gouda gehad. Toen we even doorpraten bleek hij ook Leo goed te kennen. Heel gelovige mensen waren dat allebei zei hij nog. De wereld is ook hier weer klein.
Thuisgekomen om 7 uur direct naar bed gegaan in de hoop nog een paar uurtjes te kunnen slapen en verdraaid het lukte. Wat een kleffe warmte!! In een half uur tijd heb ik meer gezweten dan in 3 weken Kenya!
Na de begroeting bij Samma zijn Jacob en ik op stap gegaan voor een mini computertje. We moesten alle winkels een keertje af, dus dat was heet en vermoeiend. Uiteindelijk eentje gekocht die ook wit was als de mijne en voldoende opslag voor veel foto’s. Jacob vond het wat stoer, zeker dat er nog een tasje bij zat. Omdat ik de mijne had versierd met bloemenstikkers gingen we bij de Wibra op zoek wat er nog meer voor bruikbare stikkers waren. Een piratenaapje was de keus van Jacob. Tenslotte staan er ook apenfoto’s op en noemen we hem regelmatig (J)apenkop.
Thuisgekomen, foto’s op de computer gezet, instellingen aangepast zodat het voor Jacob goed te zien was en toen uitleggen. Hij vond het prachtig. Op het mapje met de foto’s van Anneke maakte ik een foto van Leo op en als bureaubladfoto moest Leo ook dienen. Hij wilde nu vooral die map openen met Leo zijn gezicht. Het schuiven over het muispad en dubbelklikken lukte hem eigenlijk vrij snel. Maar veel tijd om te oefenen hebben we niet gehad en wilde hij me ook niet geven. Maar dat hij dit onder de knie krijgt staat vast. Hij is er ook erg trots op.
Nu nog koffers overpakken en dan nog een lekker nachtje slapen in een klef warm Nederland.
De volgende morgen breng ik hem weg naar Zwammerdam. Hij wil ook wel weer naar huis en trots laat hij zijn computer zien. Ik krijg nog een zoen en weg zijn we.
Ik zal je missen Jacob!
We bleken dezelfde taxichauffeur te hebben als op de heenweg en natuurlijk herkende Jacob hem meteen. De chauffeur had nu onze naam gelezen en vroeg of ik ook familie had die vroeger bij de politie zat. Hij bleek Han te kennen van één of andere moordzaak waar hij getuige bij was. Had vroeger een café in Gouda gehad. Toen we even doorpraten bleek hij ook Leo goed te kennen. Heel gelovige mensen waren dat allebei zei hij nog. De wereld is ook hier weer klein.
Thuisgekomen om 7 uur direct naar bed gegaan in de hoop nog een paar uurtjes te kunnen slapen en verdraaid het lukte. Wat een kleffe warmte!! In een half uur tijd heb ik meer gezweten dan in 3 weken Kenya!
Na de begroeting bij Samma zijn Jacob en ik op stap gegaan voor een mini computertje. We moesten alle winkels een keertje af, dus dat was heet en vermoeiend. Uiteindelijk eentje gekocht die ook wit was als de mijne en voldoende opslag voor veel foto’s. Jacob vond het wat stoer, zeker dat er nog een tasje bij zat. Omdat ik de mijne had versierd met bloemenstikkers gingen we bij de Wibra op zoek wat er nog meer voor bruikbare stikkers waren. Een piratenaapje was de keus van Jacob. Tenslotte staan er ook apenfoto’s op en noemen we hem regelmatig (J)apenkop.
Thuisgekomen, foto’s op de computer gezet, instellingen aangepast zodat het voor Jacob goed te zien was en toen uitleggen. Hij vond het prachtig. Op het mapje met de foto’s van Anneke maakte ik een foto van Leo op en als bureaubladfoto moest Leo ook dienen. Hij wilde nu vooral die map openen met Leo zijn gezicht. Het schuiven over het muispad en dubbelklikken lukte hem eigenlijk vrij snel. Maar veel tijd om te oefenen hebben we niet gehad en wilde hij me ook niet geven. Maar dat hij dit onder de knie krijgt staat vast. Hij is er ook erg trots op.
Nu nog koffers overpakken en dan nog een lekker nachtje slapen in een klef warm Nederland.
De volgende morgen breng ik hem weg naar Zwammerdam. Hij wil ook wel weer naar huis en trots laat hij zijn computer zien. Ik krijg nog een zoen en weg zijn we.
Ik zal je missen Jacob!
woensdag 1 juli 2009
dinsdag 30 juni
Dit wordt onze laatste dag in Kenia. We staan al vroeg op. Jacob is er klaar voor. Na het douchen en aankleden sleurt hij zijn koffer en tas op het bed en gaat keruig netjes inpakken. Bij het leeghalen van de hangkast hangt hij de hangertjes keurig op soort terug. Vandaag is Jacob niet alleen in naam down, maar ook verder een beetje down. Je kunt merken dat hij veel heeft om over na te denken. Sommige dingen moeten even bij hem zakken, zoals het feit dat we dit keer ’s nachts vliegen en hij dus in het vliegtuig mag slapen. Hij wil zijn pyjama daarom in de handbagage stoppen. Het idee dat hij met kleren aan mag slapen land maar langzaam. Verder is hij steeds erg vrijerig, ook naar Leo en Anneke toe.
Maar er is ook tijd voor leuke dingen. We gaan vanmorgen naar de giraffen en de olifantjes. Eerst het giraffengebeuren. Altijd erg leuk, je staat op een toren en kijkt uit over een vlakte waar giraffen lopen en een prachtig Oud Engels landhuis staat. De dame die er woont of woonde heeft zich ooit het lot van giraffen aangetrokken en daarom zijn ze hier. Je mag ze vanuit de toren voeren met een soort hondebrokjes. Jacob doet voorzichtig mee, maar zo’n enorme slijmerige tong is toch wel een beetje eng, dus gooit hij de brokjes in de mond van de giraffe. Het valt me nog niks tegen, maar het lukt maar nauwelijks om er een goeie foto van te maken. Maakt nie uit, ’t gaat niet om de foto’s, maar om het plezier. Annabelle en ik genieten ook wel van die prachtige giraffen. Ik vind hun koppen echt prachtig en vooral die mooi lange wimpers.
Oké, op naar de bijbehorende souvenirshop. Na die zebra heeft Jacob de smaak te paken en zoekt uit een heleboel houten giraffen de mooiste uit. Die moet bij de giraffe op zijn kamer. Ik koop ook nog een paar leuke dingen en weg zijn we, op weg naar de olifantjes. Die mag je alleen tussen 11 en 12 uur bekijken. Ze leven min of meer in het wild in het wildpark buiten Nairobi. Maar deze olifantjes zijn allemaal verstoten door hun moeder of hun moeder is door stropers afgemaakt. De verzorgers zijn hun moeder en ze krijgen gezellig de fles (met zo’n 5 liter melk er in!!). Het schijnt dat de verzorgers zelfs bij de olifantjes slapen en ze hun verzorger ook echt als hun moeder zien. Het is echt een prachtig gezicht en hoewel Jacob een beetje moe is van de ongemakkelijke weg er naartoe, vindt hij ze prachtig. Maar als ze vlak langs ons heenlopen durft hij ze toch niet aan te raken. Er staan zoveel toeristen omheen dat Annabelle en ik besluiten om voor de massa uit weer op weg naar huis te gaan. Jacob kan de uitleg van de gids toch niet volgen. (Ik ook niet dat engels met een afrikaans accent!) Wij hebben het een vorige keer al eens uitgelegd gekregen. Als de olifanen groot zijn worden ze weer in een wildpark uitgezet. Helaas hebben ze hier geen houten olifanten, dus die moet hij een volgende keer maar kopen.
Als we thuiskomen is hij blij Leo weer te zien en gaat verder naar de woonkamer om de behangafhaalvorderingen van Peter te controleren. Nou, die heeft echt hard gewerkt, dus Jacob kan weer trots op hem zijn. We maken na de lunch een foto met hem en Peter.
Na de lunch gaan we met Anneke naar YaYa winkelcentrum om verf voor de woonkamer uit te zoeken. Ik wil heel graag dezelfde handgrepen als Anneke en Leo hebben aan de buitendeuren voor mijn schuifdeuren in de woonkamer, maar helaas, ze zijn uitverkocht. Maak niet uit. Nadat de verf gemengd is en de faktuur gemaakt is (wat veel langer duurt dan verfmengen!) gaan we weer op weg naar huis. Bij al onze ritjes wordt er gereden door Dominique de chauffeur. Lekker handig en wel zo relaxed.
Bij terugkomst houdt Jacob Peter zijn vorderingen in de gaten en zoeken Anneke en ik CD’s uit die ik mee kan nemen.
Dan volgt het laatste inpakwerk en daar worden we ook een beetje triest van. Jacob weet precies hoe onze kamer er uit zag voor we kwamen. Hij checked alle kasten. Hij doet de gebruikte handdoeken in de was, gooit de lege shampooflessen in de pedaalemmer en leegt de pedaalemmer in de keuken in de grote afvalemmer. Hij zet de nachtkastjes weer aan de kant en rolt mijn bed onder zijn bed, zoals het hoort. Voor Anneke wel meteen een heel definitief afscheid en het maakt ons nog een beetje triester. We gaan elkaar vreselijk missen. Jacob heeft niet alleen zelf een heerlijke tijd gehad, maar er ook voor gezorgd dat wij allemaal extra hebben genoten.
Na ons galgenmaaltje afscheid nemen. Anneke en annabelle blijven thuis en Amber en Leo gaan mee. Het afscheid zorgt wel voor wat traantjes maar zo is dat nou eenmaal als je van elkaar houdt, dus op naar het vliegveld. Het is 20.00 uur ’s avonds en de hele stad zit stampvol met auto’s, één en al file. We hebben al via internet ingecheckt dus ik maak me niet echt druk. Druk is het pas echt op het vliegveld. Mijn hemel wat een ongelooflijke rij mensen en wat een ongeorganiseerde chaos. Maar gewoon rustig blijven staan en ‘go with the flow’is nog altijd het allerbeste. Ik heb geen idee hoe lang we in de rijen hebben gestaan, maar pas om 22.00 uur heeft de douane onze paspoorten nagekeken. Dan moeten we met de roltrap naar boven, een andere optie is er niet. Ik had tijd genoeg in de rij om Jacob daarop voor te bereiden. Hij zou zijn tas dragen en ik mijn eigen. Op het laatste moment geeft hij mij toch zijn tas en stap ik de roltrap op in de veronderstelling dat hij mee komt. ‘Jacob kom maar”roep ik naar hem, maar hij staat beneden met zijn armen wijd in opperste vertwijfeling dat hij niet durft. Ik zou bijna in paniek raken, ware het niet dat een vriendelijke meneer die nog op een medepassagier stond te wachten het ziet en Jacob een hand geeft en hem mee naar boven helpt. De man weet niet half hoe blij ik met hem was. Dankuwel Heer voor engelen op mijn weg....
Dan eindelijk het vliegtuig in en daar zitten we nu. Doodmoe, wel een snack en drinken gehad en keurig op weg naar Nederland. Jacob vindt het prachtig en spannend tegelijk dat opstijgen. Hij weet precies wat er gebeurt. Zo hoort hij dat de wielen weer binnengehaald worden en weet dat prma duidelijk te maken. Nu kunnen we stiekemweg in de pantry kijken en als ze het gordijntje niet helemaal dicht doen zegt hij kiekie. Het is weer een bomvolle vlucht. Dat heb je met al die goedkope tickets, maar we komen er wel!
Maar er is ook tijd voor leuke dingen. We gaan vanmorgen naar de giraffen en de olifantjes. Eerst het giraffengebeuren. Altijd erg leuk, je staat op een toren en kijkt uit over een vlakte waar giraffen lopen en een prachtig Oud Engels landhuis staat. De dame die er woont of woonde heeft zich ooit het lot van giraffen aangetrokken en daarom zijn ze hier. Je mag ze vanuit de toren voeren met een soort hondebrokjes. Jacob doet voorzichtig mee, maar zo’n enorme slijmerige tong is toch wel een beetje eng, dus gooit hij de brokjes in de mond van de giraffe. Het valt me nog niks tegen, maar het lukt maar nauwelijks om er een goeie foto van te maken. Maakt nie uit, ’t gaat niet om de foto’s, maar om het plezier. Annabelle en ik genieten ook wel van die prachtige giraffen. Ik vind hun koppen echt prachtig en vooral die mooi lange wimpers.
Oké, op naar de bijbehorende souvenirshop. Na die zebra heeft Jacob de smaak te paken en zoekt uit een heleboel houten giraffen de mooiste uit. Die moet bij de giraffe op zijn kamer. Ik koop ook nog een paar leuke dingen en weg zijn we, op weg naar de olifantjes. Die mag je alleen tussen 11 en 12 uur bekijken. Ze leven min of meer in het wild in het wildpark buiten Nairobi. Maar deze olifantjes zijn allemaal verstoten door hun moeder of hun moeder is door stropers afgemaakt. De verzorgers zijn hun moeder en ze krijgen gezellig de fles (met zo’n 5 liter melk er in!!). Het schijnt dat de verzorgers zelfs bij de olifantjes slapen en ze hun verzorger ook echt als hun moeder zien. Het is echt een prachtig gezicht en hoewel Jacob een beetje moe is van de ongemakkelijke weg er naartoe, vindt hij ze prachtig. Maar als ze vlak langs ons heenlopen durft hij ze toch niet aan te raken. Er staan zoveel toeristen omheen dat Annabelle en ik besluiten om voor de massa uit weer op weg naar huis te gaan. Jacob kan de uitleg van de gids toch niet volgen. (Ik ook niet dat engels met een afrikaans accent!) Wij hebben het een vorige keer al eens uitgelegd gekregen. Als de olifanen groot zijn worden ze weer in een wildpark uitgezet. Helaas hebben ze hier geen houten olifanten, dus die moet hij een volgende keer maar kopen.
Als we thuiskomen is hij blij Leo weer te zien en gaat verder naar de woonkamer om de behangafhaalvorderingen van Peter te controleren. Nou, die heeft echt hard gewerkt, dus Jacob kan weer trots op hem zijn. We maken na de lunch een foto met hem en Peter.
Na de lunch gaan we met Anneke naar YaYa winkelcentrum om verf voor de woonkamer uit te zoeken. Ik wil heel graag dezelfde handgrepen als Anneke en Leo hebben aan de buitendeuren voor mijn schuifdeuren in de woonkamer, maar helaas, ze zijn uitverkocht. Maak niet uit. Nadat de verf gemengd is en de faktuur gemaakt is (wat veel langer duurt dan verfmengen!) gaan we weer op weg naar huis. Bij al onze ritjes wordt er gereden door Dominique de chauffeur. Lekker handig en wel zo relaxed.
Bij terugkomst houdt Jacob Peter zijn vorderingen in de gaten en zoeken Anneke en ik CD’s uit die ik mee kan nemen.
Dan volgt het laatste inpakwerk en daar worden we ook een beetje triest van. Jacob weet precies hoe onze kamer er uit zag voor we kwamen. Hij checked alle kasten. Hij doet de gebruikte handdoeken in de was, gooit de lege shampooflessen in de pedaalemmer en leegt de pedaalemmer in de keuken in de grote afvalemmer. Hij zet de nachtkastjes weer aan de kant en rolt mijn bed onder zijn bed, zoals het hoort. Voor Anneke wel meteen een heel definitief afscheid en het maakt ons nog een beetje triester. We gaan elkaar vreselijk missen. Jacob heeft niet alleen zelf een heerlijke tijd gehad, maar er ook voor gezorgd dat wij allemaal extra hebben genoten.
Na ons galgenmaaltje afscheid nemen. Anneke en annabelle blijven thuis en Amber en Leo gaan mee. Het afscheid zorgt wel voor wat traantjes maar zo is dat nou eenmaal als je van elkaar houdt, dus op naar het vliegveld. Het is 20.00 uur ’s avonds en de hele stad zit stampvol met auto’s, één en al file. We hebben al via internet ingecheckt dus ik maak me niet echt druk. Druk is het pas echt op het vliegveld. Mijn hemel wat een ongelooflijke rij mensen en wat een ongeorganiseerde chaos. Maar gewoon rustig blijven staan en ‘go with the flow’is nog altijd het allerbeste. Ik heb geen idee hoe lang we in de rijen hebben gestaan, maar pas om 22.00 uur heeft de douane onze paspoorten nagekeken. Dan moeten we met de roltrap naar boven, een andere optie is er niet. Ik had tijd genoeg in de rij om Jacob daarop voor te bereiden. Hij zou zijn tas dragen en ik mijn eigen. Op het laatste moment geeft hij mij toch zijn tas en stap ik de roltrap op in de veronderstelling dat hij mee komt. ‘Jacob kom maar”roep ik naar hem, maar hij staat beneden met zijn armen wijd in opperste vertwijfeling dat hij niet durft. Ik zou bijna in paniek raken, ware het niet dat een vriendelijke meneer die nog op een medepassagier stond te wachten het ziet en Jacob een hand geeft en hem mee naar boven helpt. De man weet niet half hoe blij ik met hem was. Dankuwel Heer voor engelen op mijn weg....
Dan eindelijk het vliegtuig in en daar zitten we nu. Doodmoe, wel een snack en drinken gehad en keurig op weg naar Nederland. Jacob vindt het prachtig en spannend tegelijk dat opstijgen. Hij weet precies wat er gebeurt. Zo hoort hij dat de wielen weer binnengehaald worden en weet dat prma duidelijk te maken. Nu kunnen we stiekemweg in de pantry kijken en als ze het gordijntje niet helemaal dicht doen zegt hij kiekie. Het is weer een bomvolle vlucht. Dat heb je met al die goedkope tickets, maar we komen er wel!
Abonneren op:
Posts (Atom)
