Dit wordt onze laatste dag in Kenia. We staan al vroeg op. Jacob is er klaar voor. Na het douchen en aankleden sleurt hij zijn koffer en tas op het bed en gaat keruig netjes inpakken. Bij het leeghalen van de hangkast hangt hij de hangertjes keurig op soort terug. Vandaag is Jacob niet alleen in naam down, maar ook verder een beetje down. Je kunt merken dat hij veel heeft om over na te denken. Sommige dingen moeten even bij hem zakken, zoals het feit dat we dit keer ’s nachts vliegen en hij dus in het vliegtuig mag slapen. Hij wil zijn pyjama daarom in de handbagage stoppen. Het idee dat hij met kleren aan mag slapen land maar langzaam. Verder is hij steeds erg vrijerig, ook naar Leo en Anneke toe.
Maar er is ook tijd voor leuke dingen. We gaan vanmorgen naar de giraffen en de olifantjes. Eerst het giraffengebeuren. Altijd erg leuk, je staat op een toren en kijkt uit over een vlakte waar giraffen lopen en een prachtig Oud Engels landhuis staat. De dame die er woont of woonde heeft zich ooit het lot van giraffen aangetrokken en daarom zijn ze hier. Je mag ze vanuit de toren voeren met een soort hondebrokjes. Jacob doet voorzichtig mee, maar zo’n enorme slijmerige tong is toch wel een beetje eng, dus gooit hij de brokjes in de mond van de giraffe. Het valt me nog niks tegen, maar het lukt maar nauwelijks om er een goeie foto van te maken. Maakt nie uit, ’t gaat niet om de foto’s, maar om het plezier. Annabelle en ik genieten ook wel van die prachtige giraffen. Ik vind hun koppen echt prachtig en vooral die mooi lange wimpers.
Oké, op naar de bijbehorende souvenirshop. Na die zebra heeft Jacob de smaak te paken en zoekt uit een heleboel houten giraffen de mooiste uit. Die moet bij de giraffe op zijn kamer. Ik koop ook nog een paar leuke dingen en weg zijn we, op weg naar de olifantjes. Die mag je alleen tussen 11 en 12 uur bekijken. Ze leven min of meer in het wild in het wildpark buiten Nairobi. Maar deze olifantjes zijn allemaal verstoten door hun moeder of hun moeder is door stropers afgemaakt. De verzorgers zijn hun moeder en ze krijgen gezellig de fles (met zo’n 5 liter melk er in!!). Het schijnt dat de verzorgers zelfs bij de olifantjes slapen en ze hun verzorger ook echt als hun moeder zien. Het is echt een prachtig gezicht en hoewel Jacob een beetje moe is van de ongemakkelijke weg er naartoe, vindt hij ze prachtig. Maar als ze vlak langs ons heenlopen durft hij ze toch niet aan te raken. Er staan zoveel toeristen omheen dat Annabelle en ik besluiten om voor de massa uit weer op weg naar huis te gaan. Jacob kan de uitleg van de gids toch niet volgen. (Ik ook niet dat engels met een afrikaans accent!) Wij hebben het een vorige keer al eens uitgelegd gekregen. Als de olifanen groot zijn worden ze weer in een wildpark uitgezet. Helaas hebben ze hier geen houten olifanten, dus die moet hij een volgende keer maar kopen.
Als we thuiskomen is hij blij Leo weer te zien en gaat verder naar de woonkamer om de behangafhaalvorderingen van Peter te controleren. Nou, die heeft echt hard gewerkt, dus Jacob kan weer trots op hem zijn. We maken na de lunch een foto met hem en Peter.
Na de lunch gaan we met Anneke naar YaYa winkelcentrum om verf voor de woonkamer uit te zoeken. Ik wil heel graag dezelfde handgrepen als Anneke en Leo hebben aan de buitendeuren voor mijn schuifdeuren in de woonkamer, maar helaas, ze zijn uitverkocht. Maak niet uit. Nadat de verf gemengd is en de faktuur gemaakt is (wat veel langer duurt dan verfmengen!) gaan we weer op weg naar huis. Bij al onze ritjes wordt er gereden door Dominique de chauffeur. Lekker handig en wel zo relaxed.
Bij terugkomst houdt Jacob Peter zijn vorderingen in de gaten en zoeken Anneke en ik CD’s uit die ik mee kan nemen.
Dan volgt het laatste inpakwerk en daar worden we ook een beetje triest van. Jacob weet precies hoe onze kamer er uit zag voor we kwamen. Hij checked alle kasten. Hij doet de gebruikte handdoeken in de was, gooit de lege shampooflessen in de pedaalemmer en leegt de pedaalemmer in de keuken in de grote afvalemmer. Hij zet de nachtkastjes weer aan de kant en rolt mijn bed onder zijn bed, zoals het hoort. Voor Anneke wel meteen een heel definitief afscheid en het maakt ons nog een beetje triester. We gaan elkaar vreselijk missen. Jacob heeft niet alleen zelf een heerlijke tijd gehad, maar er ook voor gezorgd dat wij allemaal extra hebben genoten.
Na ons galgenmaaltje afscheid nemen. Anneke en annabelle blijven thuis en Amber en Leo gaan mee. Het afscheid zorgt wel voor wat traantjes maar zo is dat nou eenmaal als je van elkaar houdt, dus op naar het vliegveld. Het is 20.00 uur ’s avonds en de hele stad zit stampvol met auto’s, één en al file. We hebben al via internet ingecheckt dus ik maak me niet echt druk. Druk is het pas echt op het vliegveld. Mijn hemel wat een ongelooflijke rij mensen en wat een ongeorganiseerde chaos. Maar gewoon rustig blijven staan en ‘go with the flow’is nog altijd het allerbeste. Ik heb geen idee hoe lang we in de rijen hebben gestaan, maar pas om 22.00 uur heeft de douane onze paspoorten nagekeken. Dan moeten we met de roltrap naar boven, een andere optie is er niet. Ik had tijd genoeg in de rij om Jacob daarop voor te bereiden. Hij zou zijn tas dragen en ik mijn eigen. Op het laatste moment geeft hij mij toch zijn tas en stap ik de roltrap op in de veronderstelling dat hij mee komt. ‘Jacob kom maar”roep ik naar hem, maar hij staat beneden met zijn armen wijd in opperste vertwijfeling dat hij niet durft. Ik zou bijna in paniek raken, ware het niet dat een vriendelijke meneer die nog op een medepassagier stond te wachten het ziet en Jacob een hand geeft en hem mee naar boven helpt. De man weet niet half hoe blij ik met hem was. Dankuwel Heer voor engelen op mijn weg....
Dan eindelijk het vliegtuig in en daar zitten we nu. Doodmoe, wel een snack en drinken gehad en keurig op weg naar Nederland. Jacob vindt het prachtig en spannend tegelijk dat opstijgen. Hij weet precies wat er gebeurt. Zo hoort hij dat de wielen weer binnengehaald worden en weet dat prma duidelijk te maken. Nu kunnen we stiekemweg in de pantry kijken en als ze het gordijntje niet helemaal dicht doen zegt hij kiekie. Het is weer een bomvolle vlucht. Dat heb je met al die goedkope tickets, maar we komen er wel!
Maar er is ook tijd voor leuke dingen. We gaan vanmorgen naar de giraffen en de olifantjes. Eerst het giraffengebeuren. Altijd erg leuk, je staat op een toren en kijkt uit over een vlakte waar giraffen lopen en een prachtig Oud Engels landhuis staat. De dame die er woont of woonde heeft zich ooit het lot van giraffen aangetrokken en daarom zijn ze hier. Je mag ze vanuit de toren voeren met een soort hondebrokjes. Jacob doet voorzichtig mee, maar zo’n enorme slijmerige tong is toch wel een beetje eng, dus gooit hij de brokjes in de mond van de giraffe. Het valt me nog niks tegen, maar het lukt maar nauwelijks om er een goeie foto van te maken. Maakt nie uit, ’t gaat niet om de foto’s, maar om het plezier. Annabelle en ik genieten ook wel van die prachtige giraffen. Ik vind hun koppen echt prachtig en vooral die mooi lange wimpers.
Oké, op naar de bijbehorende souvenirshop. Na die zebra heeft Jacob de smaak te paken en zoekt uit een heleboel houten giraffen de mooiste uit. Die moet bij de giraffe op zijn kamer. Ik koop ook nog een paar leuke dingen en weg zijn we, op weg naar de olifantjes. Die mag je alleen tussen 11 en 12 uur bekijken. Ze leven min of meer in het wild in het wildpark buiten Nairobi. Maar deze olifantjes zijn allemaal verstoten door hun moeder of hun moeder is door stropers afgemaakt. De verzorgers zijn hun moeder en ze krijgen gezellig de fles (met zo’n 5 liter melk er in!!). Het schijnt dat de verzorgers zelfs bij de olifantjes slapen en ze hun verzorger ook echt als hun moeder zien. Het is echt een prachtig gezicht en hoewel Jacob een beetje moe is van de ongemakkelijke weg er naartoe, vindt hij ze prachtig. Maar als ze vlak langs ons heenlopen durft hij ze toch niet aan te raken. Er staan zoveel toeristen omheen dat Annabelle en ik besluiten om voor de massa uit weer op weg naar huis te gaan. Jacob kan de uitleg van de gids toch niet volgen. (Ik ook niet dat engels met een afrikaans accent!) Wij hebben het een vorige keer al eens uitgelegd gekregen. Als de olifanen groot zijn worden ze weer in een wildpark uitgezet. Helaas hebben ze hier geen houten olifanten, dus die moet hij een volgende keer maar kopen.
Als we thuiskomen is hij blij Leo weer te zien en gaat verder naar de woonkamer om de behangafhaalvorderingen van Peter te controleren. Nou, die heeft echt hard gewerkt, dus Jacob kan weer trots op hem zijn. We maken na de lunch een foto met hem en Peter.
Na de lunch gaan we met Anneke naar YaYa winkelcentrum om verf voor de woonkamer uit te zoeken. Ik wil heel graag dezelfde handgrepen als Anneke en Leo hebben aan de buitendeuren voor mijn schuifdeuren in de woonkamer, maar helaas, ze zijn uitverkocht. Maak niet uit. Nadat de verf gemengd is en de faktuur gemaakt is (wat veel langer duurt dan verfmengen!) gaan we weer op weg naar huis. Bij al onze ritjes wordt er gereden door Dominique de chauffeur. Lekker handig en wel zo relaxed.
Bij terugkomst houdt Jacob Peter zijn vorderingen in de gaten en zoeken Anneke en ik CD’s uit die ik mee kan nemen.
Dan volgt het laatste inpakwerk en daar worden we ook een beetje triest van. Jacob weet precies hoe onze kamer er uit zag voor we kwamen. Hij checked alle kasten. Hij doet de gebruikte handdoeken in de was, gooit de lege shampooflessen in de pedaalemmer en leegt de pedaalemmer in de keuken in de grote afvalemmer. Hij zet de nachtkastjes weer aan de kant en rolt mijn bed onder zijn bed, zoals het hoort. Voor Anneke wel meteen een heel definitief afscheid en het maakt ons nog een beetje triester. We gaan elkaar vreselijk missen. Jacob heeft niet alleen zelf een heerlijke tijd gehad, maar er ook voor gezorgd dat wij allemaal extra hebben genoten.
Na ons galgenmaaltje afscheid nemen. Anneke en annabelle blijven thuis en Amber en Leo gaan mee. Het afscheid zorgt wel voor wat traantjes maar zo is dat nou eenmaal als je van elkaar houdt, dus op naar het vliegveld. Het is 20.00 uur ’s avonds en de hele stad zit stampvol met auto’s, één en al file. We hebben al via internet ingecheckt dus ik maak me niet echt druk. Druk is het pas echt op het vliegveld. Mijn hemel wat een ongelooflijke rij mensen en wat een ongeorganiseerde chaos. Maar gewoon rustig blijven staan en ‘go with the flow’is nog altijd het allerbeste. Ik heb geen idee hoe lang we in de rijen hebben gestaan, maar pas om 22.00 uur heeft de douane onze paspoorten nagekeken. Dan moeten we met de roltrap naar boven, een andere optie is er niet. Ik had tijd genoeg in de rij om Jacob daarop voor te bereiden. Hij zou zijn tas dragen en ik mijn eigen. Op het laatste moment geeft hij mij toch zijn tas en stap ik de roltrap op in de veronderstelling dat hij mee komt. ‘Jacob kom maar”roep ik naar hem, maar hij staat beneden met zijn armen wijd in opperste vertwijfeling dat hij niet durft. Ik zou bijna in paniek raken, ware het niet dat een vriendelijke meneer die nog op een medepassagier stond te wachten het ziet en Jacob een hand geeft en hem mee naar boven helpt. De man weet niet half hoe blij ik met hem was. Dankuwel Heer voor engelen op mijn weg....
Dan eindelijk het vliegtuig in en daar zitten we nu. Doodmoe, wel een snack en drinken gehad en keurig op weg naar Nederland. Jacob vindt het prachtig en spannend tegelijk dat opstijgen. Hij weet precies wat er gebeurt. Zo hoort hij dat de wielen weer binnengehaald worden en weet dat prma duidelijk te maken. Nu kunnen we stiekemweg in de pantry kijken en als ze het gordijntje niet helemaal dicht doen zegt hij kiekie. Het is weer een bomvolle vlucht. Dat heb je met al die goedkope tickets, maar we komen er wel!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten