maandag 29 juni

We beginnen het allemaal te voelen dat het er bijna op zit. Ook Jacob. Vanmorgen is hij bij het aankleden keurig zijn vuile onderbroek aan het opvouwen. Als ik hem zeg dat hij in de was moet, bevestigt hij dat, maar gaat toch door met opvouwen. Je hoeft hem toch niet op te vouwen voor de was, zeg ik nog, maar hij kijkt me met een scheve kop aan met een blik van íkvindjebestliefmaarikdoetochwaarikzininhebenjijbegrijpterniksvan. Maar ik begrijp hem wel. Ben je bang dat Anneke niet meer op tijd kan wassen? Nu is de blik jebentliefenzelfsslimmerdanikdacht. Nou dat kan Anneke best, want we hebben nog 2 dagen, maar als jij het niet vertrouwt, leg hem dan toch maar in de kast. Hij is gerustgesteld. Dit alles gaat overigens met de nodige keren herhalen. Hij is duidelijk weer doof. Hij bevestigt ook steeds dat zijn linkeroor dichtzit. Ik vraag hem of ik hem moet uitspuiten en dat wil hij erg graag. Hij voelt zich heel onzeker en zelfs een beetje paniekachtig met dat halve horen. Ik leg hem uit dat ik nog nooit iemand anders oren heb uitgespoten en dat ik ook geen dokter ben en dat het dus wel mogelijk is dat het niet zo lekker voelt en ook dat het niet helpt. Toch kiest hij er voor om het door mij te laten doen, misschien omdat ik hem eerder ook al zo was meegevallen J
Eerst proberen we het nog door zijn neus dicht te houden en te blazen en even lijkt het te helpen, maar kennelijk is hij direct weer dicht, dus op naar de spuitoperatie. We doen het buiten en na 1 halve poging is de volgende direct raak en is zijn oor open. Hij is direct ook weer blij en vrolijk, het moet heel akelig voor hem zijn, zo’n dicht oor. Zelf heb ik er geen ervaring mee, behalve een enkele keer na het zwemmen en dat vind ik al vreselijk. Anneke is al haar hele leven een oorspuiter en weet hoe het voelt. De uitslag op zijn gezicht wordt ook niet beter en daarom krijgen we andere zalf. Die blijkt direct te helpen. Waarschijnlijk is zijn huid weer zo glad als ’t maar wezen kan als hij terugkomt.
Anneke heeft er na de keuken zin in gekregen en nu is de woonkamer aan de beurt omdat het tijd wordt om de 3 jaar geleden gekochte gordijnen eens op te hangen. Maar ja, het behang ziet er niet meer uit, dus dat moet er eerst af en de muren geverfd. Dus weer komt klusjesman Peter er aan om de kamer leeg te halen en het behang er af. Jacob zijn bewondering voor Peter wordt steeds groter!! Morgen zullen we nog een foto van hem met Peter maken. Dat lukte vanmorgen niet omdat Annabelle en ik deze morgen onze zwemworkout weer hebben gedaan. Zeventig baantjes schoolslag, acht baantjes rugslag, 6 baantjes lopen, en 6 baantjes zijwaarts lopen, 100 ‘situps’en 100 zijwaartse ‘situps’en nog een heleboel andere oefeningen waarvan ik de naam niet weet en ze al helemaal niet kan beschrijven. Ja, we zijn goed!! En vanmorgen hadden we nog wel het koude water, maar de zo scheen de meeste tijd. We zullen elkaar missen de komende weken.

Het zonnetje schijnt fantastisch, dus ik pak snel nog even een half uurtje zon. Ik ben nog steeds wit. Normaal gesproken verkleur ik vanzelf tijdens het zwemmen, maar deze keer heeft er minder zon geschenen op de momenten dat wij gingen zwemmen, dus even de teint bijwerken anders begint iedereen daar in nederland weer over....

Na de lunch gaan we op weg naar een soort antiekhandel. Nog nooit zoiets hier gezien. Het is wel langs de drukste weg in Nairobi in de buurt van het vliegveld. Jacob zit zoals altijd voorin en blijkt zelfs inzicht te hebben in de enorme verkeerschaos. Het eerste stuk staan er allemaal militairen en politieagenten langs de weg, wat betekent dat de president er aan komt.
Jacob is aardig onder de indruk van Leo’s stuurkunsten als we het laatste stukje door een eng steegje moeten met een vrachtwagen naast ons en enorme gaten in de weg. Maar Ugchoekan goed sturen. We stappen de auto uit en bekijken al het moois. Antiek uit Europa en uit Azië en Afrika en dan ook nog hier en daar namaak. Leuk om te bekijken en je te verwonderen en bijvoorbeeld de schrijfkist van Opa Kiers tegen te komen. En geloof me, goedkoop was het allemaal niet, dus we kopen niks. Naast de antiekhandel is een meubelhal en ook daar gaan we even naar binnen. Toen we een trap opliepen voelde ik me opeens een beetje duizelig. Nou ja, zeker te warm geweest, dus maar even een slokje water.
Weer in de auto op weg naar huis, ontdekte ik de reden van mijn duizeligheid. Er was regen en onweer op komst. We hebben over de rit terug een uur of 2 gedaan. Net als in elke grote stad zijn er ook in Nairobi veel te veel auto’s en niemand houdt zich ook maar aan één regel zodat de chaos alleen maar groter wordt. Neem er dan nog de dreigende regen bij en je hebt een gezellig scenario.
Maar ach, Jacob maakt het niet zoveel uit. Hij ziet al die verschillende auto’s en hij zit naast Leo e geniet.
Wij waren in elk geval behoorlijk toe aan een glas koude wijn en wat chips. Iedereen zit daarna achter zijn eigen computer aan het keukeneiland zijn eigen ding te doen, ook Jacob die foto’s zit te kijken. Daarna de maandagse nasi met het overgebleven vlees van de barbecue. Jacob at het vandaag weer niet op, net als vorige week. Waarschijnlijk lust hij de ketjap niet. Het zijn de enige 2 maaltijden waarbij hij zijn bord niet heeft leeggegeten. En hij is het met me eens dat hij wel even op dieet moet de komende weken (Ik ook overigens, ondanks het zwemmen).
Morgen nog een gezellige dag waarin we naar kleine olifanten en grote giraffen gaan kijken die je vanaf een toren mag voeren. Dat is best een leuke laatste dag denken we.