een rustig dagje

Woensdag 6 januari.
Vandaag is een rustig dagje thuis. Ik ga zwemmen en trek wel meer dan 100 baantjes en een heleboel oefeningen. Aan het eind van de dag blijk ik knalrood te zijn en bijna verbrand, maar ’t lijf is weer wat strakker.... Jacob is ook lui. Hij hangt in de stoel in de keuken, kijkt naar Anneke die CD’s voor ons aan het uitzoeken is en doet een rondje over het terrein om bij alle medewerkers te kijken. Hij ziet er niet altijd even blij uit vandaag. Het is moeilijk te peilen wat er in z’n koppie omgaat. Misschien nog over pappa en mamma, misschien gewoon moe, misschien het akelig vinden dat hij al bijna weer afscheid moet nemen of juist zin hebben om weer terug te gaan. Ik merk dat hij wat meer moeite heeft met Stephan, hoewel hij zich keurig gedraagt. Hij is enigszins jaloers op alle aandacht die Stephan krijgt en ook nodig heeft. Lastig is soms dat als je Jacob iets vraagt, Stephan er direct tussendoor komt met het antwoord of met een andere vraag om aandacht. Toch houden ze wel van elkaar en geven elkaar af en toe een kus en een hand.
Jacob heeft ook nog steeds last van zijn oor. Hij hoort heel veel niet en zegt dat z’n oor pijn doet. Als ik vraag of ik hem weer moet uitspuiten zegt hij de ene keer ja en de andere keer nee. Ik durf ook niet zo goed meer, dus dan maar dichterbij praten. Het is wel heel akelig voor hem en je merkt ook dat hij daarom wat moeite heeft. Toch is hij lief en vrolijk als je dichtbij hem komt en met hem praat.
Vanmorgen wilde hij al niet meer zijn kleren in de was doen en had keurig een plastic tas gepakt om z’n vuile as in te doen. Hij is bang dat Anneke het niet meer op tijd klaar heeft. Jammer,we hadden graag z’n trainingsvest nog een keer gewassen, maar hij wil het ding zelfs niet uitdoen. Dat heeft hij ook regelmatig, dat z’n vest ondanks de warmte niet uit mag, zelfs niet als Leo het tegen hem zegt, wat daarvoor nog wel eens kon helpen. Ach, hij moet het ook zelf weten.
We gaan wederom bijtijds naar bed.Het wordt ons laatste nachtje. We nemen de dag nog even door en Jacob zegt weer pijn te hebben aan zijn oor. We bidden er saampjes voor en ik geef hem een paracetamol. Welterusten Jacob. Ik ga nog even aan het werk om zoveel mogelijk foto’s op z’n comptertje te zetten.

Lake Nakuru National Park

Dinsdag 5 januari
Het is niet helemaal gelukt, dat gezond weer op. Er dreigen meer patienten en de immodium en cola is op. Dus dan toch na het ontbijt eerst maar even naar de stad terugrijden om te voorkomen dat we tussen de leeuwen moeten poepen.
Dan het park in waar we meteen door de bavianen worden begroet. Zion wordt er helemaal enthousiast van en Jacob geniet van al die kleine baby baviaantjes op de buik van hun moeder. Al gauw gaan we richting het meer. Lake Nakuru ziet er altijd weer anders uit. Het is héél lang erg droog geweest, maar juist de laatste tijd heeft het weer veel geregend. De bodem is daarom modderig en als je te lang blijft staan zak je weg. Jacob vindt het wel een beetje eng, maar het lijkt alsof hij het gevoel heeft op heilige grond te stappen. De anderen hebben dat natuurlijk veel minder, dus er wordt vrolijk en minder vrolijk gekletst over hoe we de foto’s zullen maken en wie met wie op de foto gaat en z. Enz. Maar we genieten ook van het uitzicht van al die prachtige flamingo’s en die grote vlakte en bijna onwerkelijke sfeer en ziltig zoete geur daar.
Als alle foto’s zijn genomen gaan we verder op zoek naar dieren. We komen er weer een heleboel tegen. Giraffen, zebra’s, bavianen, velvet monkeys, impala’s, wildebeesten, wrattenzwijnen, buffels en wel 12 neushoorns. Het leek er op of die vandaag in de aanbieding waren. In al die jaren had ik ze alleen maar af en toe van grote afstand gezien en nu stonden ze ons gewoon op de weg op te wachten. Mooie foto’s gemaakt dus. Zion werd wild van de aapjes en de zebra’s. Jacco zag vooral de vogels en die zijn prachtig en Rik was op zoek naar leeuwen, maar dit keer hebben we ze niet gevonden. Het open dak waar we in konden staan is echt heerlijk en mijn favoriet. Jacob wilde halverwege de middag niet eens meer voorin zitten, maar achterin bij ons om hier en daar een rug te kunnen kriebelen van iemand die door het dak naar buiten staat te kijken.
Na heel veel gezien te hebben rijden we het park uit. Buiten het hek zegt Jacob héhé, wat zoveel betekent we gaan eindelijk naar huis. Als wij nog eve de souvenirshop ingaan, begint ij Uchoe te roepen, oftewel we moeten naar Anneke en Leo. Hij wil zelf de bus niet meer uit. Onderweg stoppen we nog even omdat we nog safarihoeden willen kopen voor diverse Brazilianen. Ook Jacob krijgt er eentje. Wekomen doodmoe terug. We zijn allemaal blij dat we weer veilig thuis zijn en Anneke maakt haar ‘ zaterdagavondschotel’ die we allemaal heerlijk vinden. Jacob is dit keer zelfs te moe om zijn bord leeg te eten. Na de koffie duikt ie de koffer in....We hebben het nog even over dat we op dezelfde plek als pappa hebben gestaan. Best wel bijzonder vond hij. Hij wil ook wel een poster van zijn foto. We danken voor een mooie dag. Welterusten Jacob!!

onderweg naar Nakuru

Maandag 4 januari
Als ik wakker wordt, ligt Jacob ook al wakker. Ik kom overeind en zeg hem geiemorgen en vraag of hij er zin in heeft. Hij verstaat me niet, dus ik herhaal het nog een keer en weer hoort hij het niet. Ik ga naast hem zitten en vraag of zijn oor nog steeds dicht zit. Hij bevestigt het en wijst naar zijnlinkeroor. Ik vraag of hij wil dat ik hem weer uitspuit. Ik krijg wel tien kusjes van hem. Ik zeg, nbet als de vorige keer in juni weer tegen hem dat ik geen dokter ben en niet zeker weet of het gaat helpen. Hij grinnikt er om, maar wil nog steeds dat ik het doe. Als ik hem vraag wat we gaan doen vandaag, wijst hij naar de foto van pappa boven zijn bed. Ja, daar gaan we naar toe, Dus maar gauw douchen aankleden en spullen pakken, want om 10 uur komt de bus. Hij is echt heel zorgvuldig in het klaarleggen van al z´n spullen netjes op het opgemaakte bed. Pas als alles klaarligt mag het de tas in.
Samen met Jacco spuiten we buiten zijn oor uit. Het is zo gepiept. Ik weet niet of de rotzooi er uit is, maar z’n oor is in elk geval open en ik mag geen tweede keer meer spuiten van hem. Direct knapt hij op en is weer vrolijk. Het moet ook vreselijk voor hem zijn om behalve niet te kunnen praten ook nog eens een dicht oor te hebben.
Afijn, om tien uur stappen we in de bus. Jacob natuurlijk voorin naast de ingehuurde safarichauffeur John. Die vindt het prima. Ons doel is om vandaag in Nakuru te komen en verder een rustig dagje te hebben en morgen in het Nakuru Lake park rond te rijden en aan het eind van de dag weer terug. Onderweg hebben we wat problemen omdat Stephan diarree blijkt te hebben. Misschien wel de spanning of iets anders. Gelukkig hebben we cola en immodium, maar geen extra schone broek. Maar dat komt in Nakuru wel. Jacob trekt zich er niets van aan en blijft gewoon de aandacht voor het rijden hebben. Gelukkig de chauffeur ook, want het is altijd weer eng op deze wegen. Auto’s halen de gekste capriolen uit en je bent herhaaldelijk in levensgevaar. Gelukkig voor ons rijden de matatu’s vandaag niet omdat ze staken. Het zijn de bustaxi’s die hier voor het grootste deel zorgen voor het openbaar vervoer. Ze vinden dat ze te veel door de politie worden aangehouden en dan vaak smeergeld moeten betalen aan corrupte politieagenten. Is vast waar, maar matatudrivers zijn de gevaarlijkste weggebruikers die er zijn. Dus, voor ons een gelukje, maar niet voor de duizenden mensen die we langs de kant van de weg zien lopen, kilometers onderweg naar hun werk.
Jacob heeft het druk met IEAA zeggen elke keer als hij een ezel ziet en die lopen hier nog heel wat rond. De chauffeur doet zelfs mee en natuurlijk komt het boe voor de koeien en béé voor de schapen en de geiten ook nog.
We stoppen onderweg bij een mooi uitkijkpunt en een stel souvenirsshops. We worden meteen belaagd door de souvenirsverkopers. Het zijn net vliegen die je niet van je af kunt slaan. Good prize, madam. Holland? Goedkoop, beter dan de Zeeman en Wibra. Ja, ze hebben Nederlands geleerd. Rik laat hen merken dat hij ook hun taal spreekt, zefs stamtalen. Het is altijd een beetje eng, maar ook wel grappig. Jacco geeft steevast zijn vrouw de schuld en zegt dat zij de baas is, zoals alle Braziliaanse vrouwen. Als ze hem dan gek aankijken , zeg ik dat ik als zijn mamma hem dat geleerd heb om de vrouwen te gehoorzamen, dus dat ik eigenlijk de baas ben, maar helemaal niks wil kopen. Maar Stephan wil zijn giraffe kopen waar hij het al dagen over heeft. Als Jacob in een shop loopt wijst hij meteen de grootste zebra aan die hij kan vinden met volgens hem een zwangere buik.We hebben veel zwangere zebra’s en baby zebra’s gezien dit keer. Met een beetje afdingen krijgen we hem voor een aardige prijs en Jacob is er heel gelukkig mee. En Stephan ook met zijn zebra. Die wil helemaal geen grotere. Hij heeft er eentje uitgezocht en die moet het worden. Hup, de bus weer in, de verkopers bij je weg houden die nu beginnen te bedelen omdat je niks bij hen hebt gekocht en op naar Nakuru.
Een paar uur later komen we in Nakuru aan. Eerst op zoek naar een nieuwe broek voor Stephan. Ook hier worden we belaagd door souvenirverkopers. We komen later op de dag nog een keer terug en ook de volgende ochtend en meteen weten ze weer wie je bent en stormen op je af. Ook verder in de stad is het een enorme drukte. Deze stad is ook vol met fietstaxi’s. Stevige fietsen met achterop een gezellig breed zadel (vak nog beter dan de fietser zelf heeft en voor een paar shillingen rijden ze je naar de andere kant van de stad. Er zijn er volgens mij honderden en veel fietsen zijn ook erg leuk versierd.
We zijn vroeg in het hotel . In onze kamers is t.v. en het eerste dat we zien als we die aandoen is Family tv het tv station van Anneke en Leo. Na een paar minuten zien we zelfs Amber voorbij komen die haar programma aankondigt!! Ik dacht nog dat het opzet was, maar er zijn verder niet veel andere kanalen op de t.v. en deze heeft goeie ontvangst. Er is ook een hele grote zendmast in Nakuru van Family. Het blijft nog steeds apart om te zien dat zelfs in de sloppenwijken er een antenne op elk krotje te vinden is en tegenwoordig ook een mobiele telefoon....
Afijn, na het avondeten gaan we lekker slapen en morgen weer gezond op (dat hopen we wel met al die diarree...)

een lamsbout.

Zondag 3 december 2010
Vandaag een heel rustig dagje. Jacob trekt zich weer een beetje terug. Volgens hem zit z’n oor weer dicht en dat is al wel een paar dagen zo denk ik. Hij is ook erg moe van alle indrukken van de afgelopen dagen. Hij wil eerst niet echt naar bed en probeert een tukkie te doen in de stoel in de keuken. We draperen nog extra de kussens voor hem. Na een poosje ben ik hem toch kwijt. Meestal zit hij dan op de wc, dus ik ga even kijken, maar bij nader onderzoek blijkt hij toch op bed te zijn gaan liggen. Het is tenslotte zondagmiddag, dus een middagdutje is geoorloofd lijkt hij te denken. Da’s maar goed ook want vanavond is er weer een grote groep mensen voor dit maal niet de barbecue maar een lamsbout. Als je die eenmaal gegeten hebt word je nooit meer vegetarier leg ik Rik uit. Behalve Robby en Elisabeth en kleine Abigail is Ada er ook weer bij. Ze is al jaren bevriend met Anneke en Leo, maar was ziek met de kerstdagen dus we hadden haar nog niet gezien. Ook een ander gezellig Braziliaans/Nederlands echtpaar komt er bij. Ondanks de regen blijven we toch buiten zitten. Jacob checkt het dak en is het met me eens dat Peter het toch heel goed heeft gemaakt in juni.
Toch zit Jacob een groot deel van de tijd in z’n eentje in de keuken en is daar kennelijk tevreden mee. Ik vind nog steeds dat zijn temperatuur wat vreemd wisselt. Hij wil ook de hele dag ondanks de warmte zijn vest niet uittrekken en dat doet hij steeds als hij niet lekker in z’n vel zit. Of dat met de temperatuur of met karakter te maken heeft weet ik nog steeds niet.
Hoedanook de lamsbout was overheerlijk!! Jacob vond hem ook lekker, hoewel hij per ongeluk een hele lepel mintsaus nam omdat hij dacht dat het spinazie was. Rik heeft hem snel water gegeven.
We gaan vroeg naar bed, want morgen gaan we 2 dagen naar Nakuru. Voor jullie lezers zegt dat misschien niet veel, maar als ik je vertel dat dat de plek is waar de foto van onze vader is genomen aan het meer vol met flamingo’s dan hebben jullie die vast wel eens bij mij of bij de anderen zien hangen. Jacob slaapt zelfs onder die foto en hij kan niet wachten om ook naar die plek te gaan en een foto daar te nemen met ons allemaal. Hij ligt al in bed en we hebben er net nog even over doorgepraat. Hij was vanmiddag ook al bezig met alle foto’s in de gang en kon precies aanwijzen wie er allemaal al in de hemel zijn. Hij denkt volgens mij hier ook veel aan pappa en mamma. Hij vindt het wel leuk voor ze dat ze allebei in de hemel zijn. Ik liet hem daarom ook nog een foto zien van Nakuru waar ze alletwee opstonden. Dat vond hij wel heel bijzonder. We hebben samen nog maar even gedankt en ik bid maar dat zijn oren beter zijn morgen. Welterusten Jacob. Hoewel, hij ligt nog steeds voor zich uit te kijken en te zuchten. Ik ga ook maar gauw slapen.

het masaaidorpje

Dit werd best een hele speciale dag. Vanmorgen om een uur of 11 vertrokken naar een Masaidorpje. Eigenlijk een stuk land achter het vliegveld waar een jaar of 9 geleden een groep Masaai is neergestreken, omdat hun kinderen in Nairobi betere scholing konden krijgen. We gaan naar deze plek omdat Elisabeth de vrouw van Robby de Amerikaan daar werkt. Elisabeth is zelf van de Luo stam en probeert vooral de vrouwen uit dit dorp met van alles en nog wat te helpen een goed bestaan op te bouwen. Als we door de modder er aan komen rijden zijn er bergen kinderen en vrouwen. De mannen zijn ergens aan het nietsdoen of dronken worden. De vrouwen zorgen letterlijk voor alles. Je maag draait om bij het horen van sommige verhalen die deze vrouwen meemaken. Jacob heeft daar natuurlijk geen enkel weet van en is een beetje terughoudend maar toch niet echt bang. De jongens Jacob en Stephan worden gek genoeg wel helemaal geaccepteerd. Rik is zoals altijd bezig alle talen en woorden te leren en had zich al voorbereid op de taal van de Masaai. Sobba is hallo en de vrouwen proberen op allerlei manieren contact te maken en de kinderen zijn natuurlijk brutaal. Je kunt aan alles merken dat Elisabeth heel veel respect verdiend heeft hier. We gaan twee hutjes in. Jacob wilniet in het lage donkere deurtje naar binnen. Ik geef hem geen ongelijk, want binnen wordt nog een houtvuurtje gestookt ook zodat je longen direct in de problemen komen. Maar ze zijn lief en gastvrij en we praten over hun leven, hun huisje, hun stam en hun geloof. Deze vrouwen hebben een rotsvast geloof in de Heer Jezus. We bidden voor ze in hun hut en zegenen elkaar. De kleine Zion heeft natuurlijk de meeste aandacht. Hij gaat van hand tot hand en we maken allerlei foto’s. Als ik buiten mijn hoed afdoe dan wordt mijn haar aan alle kanten bevoeld en bekeken. Onze armen en mijn beetje roodverbrande schouders trekken ook veel aandacht. Buiten vragen we ze hun waren te laten zien die ze verkopen. Ze kwamen er gelukkig niet zelf mee. We bekijken al het kralenwerk. Suzana wil voor de chief van de Indianen in Brazilie waar ze is opgegroeid, een paar mooie spullen meenemen van de Masaai. Grappig hoe sommige zaken zoals het stammenleven toch zo veel lijkt op het leven in een indianenstam in Brazilie.
Als we na lange tijd eindelijk in de bus zitten hebben we natuurlijk zin in eten. We besluiten naar de Aziaat te gaan. Heerlijk Indian food. Een overdaad aan luxe en welvaart. We genieten er allemaal van hoewel het contrast best groot isen de afstand niet meer dan een kilometer. Maar gek genoeg zijn zij gelukkig en wij gelukkig. Deze Masaai zouden helemaal niet in een stenen huid willen leven zoals wij, dan hebben ze alleen maar meer zorgen vinden ze. Nu zijn ze afhankelijk van God vinden ze. Ze hebben misschien wel gelijk, maar dat kan ik makkelijk zeggen.
Ondertussen komt Robby met zijn dochtertje Abigail ook binnenzetten. Jacob is heel blij als hij hem ziet en ook Abigail weer ziet. Grappig toch hoe hij zo snel van mensen gaat houden. Hoewel, het is ook leuk om te zien hoe Robby en Elisabeth, die al jaren bij de familie bij Anneke horen ook zo snel vrienden worden met Rik, Jacco en Suzana.
We besluiten na het eten dat we naar het Warenhuis gaan om een grote voetbal te kopen voor de jongens in het Masaaidorp. Ze houden natuurlijk van voetbal, maar hebben geen bal meer. Eén van de jongens vertelde dat hij bad voor een bal en Jacco wil dat gebed graag verhoren. Maar hij kan er ook niet onderuit een kleinere voetbal voor Zion te kopen, want je bent een Braziliaans jongetje of niet. Bij thuiskomst zijn we allemaal hartstikke moe. Jacob vond het allemaal wel weer een hele ervaring en ploft direct op de luie keukenstoel en binnen een paar minuten zitten zijn ogen half dicht.
Omdat we allemaal zo lekker hebben gegeten besluiten we die avond af te sluiten met soep en brood. Buiten is de temperatuur heerlijk.Na een tijdje barst het onweer los. Jacob houdt steeds het afdak in de gaten om te kijken of het nergens lekt. Uiteindelijk dondert het zo dichtbij dat hij er best van schrikt. We besluiten om toch maar verder naar binnen te gaan en naar bed.
Ik type nog even dit verhaaltje nadat we saampjes de dag hebben doorgenomen. Hij vond het best spannend en geeft toe dat hij toch liever zo’n grote slaapkamer heeft dan een klein hutje. Maar hij moet ook toegeven dat al die Masaaimensen wel heel vrolijk en blij zijn. We danken samen voor al het goede dat wij hebben en al het goede dat de Masaaimensen hebben en bidden ook voor hen dat ze altijd op God mogen blijven vertrouw

Oudejaarsdag

Oudejaarsdag.
De laatste dag van het jaar. Wow, 2009 alweer bijna voorbij. Jacob heeft er weer zin in. Hij volgt Leo de hele morgen als hij bezig is het vet te verschonen in de nieuwe ingebouwde frituurpan en in de losse frituurpan. Hij vindt al die technische zaken zoals altijd bijzonder interessant. Leo is er maar druk mee. Ook met het maken van beslag en de eer5ste mislukte oliebollen. Maar die smaken er niet minder om. Anneke is druk met de altijd overheerlijke aardappelsalade met appel en rundvlees. Al jaren een Slingerlandtraditie voor oudejaarsavond. Ooit geleerd van de Duitse buurvrouw aan het Gloriantplantsoen in Gouda. We besluiten Anneke en Leo thuis te laten en zelf naar een groot warenhuis te gaan. Jacob herkent direct de enorme olifant voor het winkelcentrum. Het warenhuis heeft echt alles en doet in niks onder voor een ‘Westers’warenhuis. We kijken naar babykleertjes en Afrikaanse overhemden, we kopen sapjes en cola voor thuis, want die gaan er met zo’n grote groep mensen doorheen of het niks is. Voor Anneke kopen we een nieuwe Aziatische pan omdat degene die ze net voor het rundvlees gebruikte krom is en dus niet werkt in haar keuken. Zelf ga ik me weer te buiten aan de enorme collectie koelkastdozen zoals ik die de vorige keer ook al had meegenomen. Natuurlijk kopen we babyluiers en nog wat andere zooi en kijken aan alle kanten om ons heen. We trekken altijd veel bekijks met zo’n raar stelletje ongeregeld. Nog meer als Stephan mensen de hand wil geven. Sommige mensen schrikken, anderen geven ons allemaal maar een hand. Afijn, bij de kassa maak ik me zorgen of ik wel genoeg geld heb, maar het blijkt mee te vallen.
Dan nog even het kleine winkelcentrum door. Jacco ziet een lekkere ijssalon en besluit voor Stephan en Jacob een ijsje te kopen, die ze gisteren hebben gemist. Ook Zion vindt het ijs errug lekker.
Dan is de tijd alweer om en kunnen we nog net even naar de groenteboer voor een annanas en een cocosnoot voor onze Brazilianen. Dan weer gauw naar huis. De oliebollen zijn klaar en de salade ook dus het feest kan beginnen. Stephan trekt zijn prachtige nieuwe kleren aan, maar Jacob heeft er geen zin in. Hij wil gewoon zijn t-shirt en spijkerbroek aanhouden. Wat we ook zeggen hij doet het niet. Ook goed, zelf weten.Hij lijkt af en toe weer een beetje teruggetrokken, maar wel tevreden. Als we uiteindelijk allemaal om de tafel buiten zitten aan de uiensoep (een bijproduct van het rundvlees voor de salade..) slurpt hij met plezier de soep naar binnen. We kunnen niet echt een spel vinden om met zoveel mensen te spelen, tot Leo voorstelt om beroepen uit te beelden. Jacob lijkt er niet zoveel zin in te hebben. Hij kijkt nauwelijks om naar degene die iets uitbeeldt en wil al helemaal zelf niet meedoen. Tot hij, zoals bijna elke avond om deze tijd naar de wc moet voor een grote boodschap. Zion ligt in onze kamer te slapen en hij gaat netjes naar een andere wc. Als hij terugkomt vraagt hij in de schuifdeuren van de keuken de aandacht en doet dirigentengebaren. Als we zeggen dat hij de dirigent van de Jostiband nadoet, gaat hij nog harder dirigeren. We hebben superveel lol met elkaar en nog meer als we daarna bedenken om dieren na te doen. Stephan doet spontaan ook mee en raad een dier waarop hij aan de beurt is en een giraffe nadoet. Als we Jacob vragen ook iets te doen, zegt hij eerst nee om vervolgens een varken na te doen. Hij is een soort trots en ondeugend tegelijk als we het raden. De kip die Rik nadoet vindt hij ook heel bijzonder en als ik hem vraag een aap na te doen steekt hij zijn tong uit. Het is echt grappig dat zowel Stephan als Jacob allebei zo meedoen aan het plezier dat we met z’;n allen hebben. Uiteindelijk gaat Jacob toch van tafel af en gaat weer in z’n eentje op de luie stoel in de keuken zitten. Als Leo psalm 10 voorleest en Rik nog een keer in de Willibrord vertaling luistert hij wel. Zodra Leo zegt dat we gaan bidden, vouwt hij keurig zijn handen in de keuken.
Dan is het 12 uur. Jacob durft eerst niet echt naar het vuurwerk te kijken, maar als Anneke en ik naast hem gaan staan durft hij het beter. Als de champagne wordt ingeschonken, neemt hij zowaar ook een glaasje en drinkt hem uiteindelijk helemaal op. Het is voor het eerst dat hij aan de alcohol gaat.
De laatste fonteinvuurwerk is een prachtig gezicht en hij geniet er zichtbaar van.
Daarna zijn we allemaal wat melig en doen we karaoke. Jacob wilde eerst naar bed, maar dat melige zingen vindt hij wel wat, dus hij blijft er nog een tijdje bij zitten.
Maar dan is het ook mooi genoeg geweest. Hartstikke moe gaan we slapen.Maar eerst nemen we saampjes nog even de dag door en danken de Lieve Heer voor een mooie dag en voor een mooi jaar.