Dinsdag 5 januari
Het is niet helemaal gelukt, dat gezond weer op. Er dreigen meer patienten en de immodium en cola is op. Dus dan toch na het ontbijt eerst maar even naar de stad terugrijden om te voorkomen dat we tussen de leeuwen moeten poepen.
Dan het park in waar we meteen door de bavianen worden begroet. Zion wordt er helemaal enthousiast van en Jacob geniet van al die kleine baby baviaantjes op de buik van hun moeder. Al gauw gaan we richting het meer. Lake Nakuru ziet er altijd weer anders uit. Het is héél lang erg droog geweest, maar juist de laatste tijd heeft het weer veel geregend. De bodem is daarom modderig en als je te lang blijft staan zak je weg. Jacob vindt het wel een beetje eng, maar het lijkt alsof hij het gevoel heeft op heilige grond te stappen. De anderen hebben dat natuurlijk veel minder, dus er wordt vrolijk en minder vrolijk gekletst over hoe we de foto’s zullen maken en wie met wie op de foto gaat en z. Enz. Maar we genieten ook van het uitzicht van al die prachtige flamingo’s en die grote vlakte en bijna onwerkelijke sfeer en ziltig zoete geur daar.
Als alle foto’s zijn genomen gaan we verder op zoek naar dieren. We komen er weer een heleboel tegen. Giraffen, zebra’s, bavianen, velvet monkeys, impala’s, wildebeesten, wrattenzwijnen, buffels en wel 12 neushoorns. Het leek er op of die vandaag in de aanbieding waren. In al die jaren had ik ze alleen maar af en toe van grote afstand gezien en nu stonden ze ons gewoon op de weg op te wachten. Mooie foto’s gemaakt dus. Zion werd wild van de aapjes en de zebra’s. Jacco zag vooral de vogels en die zijn prachtig en Rik was op zoek naar leeuwen, maar dit keer hebben we ze niet gevonden. Het open dak waar we in konden staan is echt heerlijk en mijn favoriet. Jacob wilde halverwege de middag niet eens meer voorin zitten, maar achterin bij ons om hier en daar een rug te kunnen kriebelen van iemand die door het dak naar buiten staat te kijken.
Na heel veel gezien te hebben rijden we het park uit. Buiten het hek zegt Jacob héhé, wat zoveel betekent we gaan eindelijk naar huis. Als wij nog eve de souvenirshop ingaan, begint ij Uchoe te roepen, oftewel we moeten naar Anneke en Leo. Hij wil zelf de bus niet meer uit. Onderweg stoppen we nog even omdat we nog safarihoeden willen kopen voor diverse Brazilianen. Ook Jacob krijgt er eentje. Wekomen doodmoe terug. We zijn allemaal blij dat we weer veilig thuis zijn en Anneke maakt haar ‘ zaterdagavondschotel’ die we allemaal heerlijk vinden. Jacob is dit keer zelfs te moe om zijn bord leeg te eten. Na de koffie duikt ie de koffer in....We hebben het nog even over dat we op dezelfde plek als pappa hebben gestaan. Best wel bijzonder vond hij. Hij wil ook wel een poster van zijn foto. We danken voor een mooie dag. Welterusten Jacob!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten