onderweg naar Nakuru

Maandag 4 januari
Als ik wakker wordt, ligt Jacob ook al wakker. Ik kom overeind en zeg hem geiemorgen en vraag of hij er zin in heeft. Hij verstaat me niet, dus ik herhaal het nog een keer en weer hoort hij het niet. Ik ga naast hem zitten en vraag of zijn oor nog steeds dicht zit. Hij bevestigt het en wijst naar zijnlinkeroor. Ik vraag of hij wil dat ik hem weer uitspuit. Ik krijg wel tien kusjes van hem. Ik zeg, nbet als de vorige keer in juni weer tegen hem dat ik geen dokter ben en niet zeker weet of het gaat helpen. Hij grinnikt er om, maar wil nog steeds dat ik het doe. Als ik hem vraag wat we gaan doen vandaag, wijst hij naar de foto van pappa boven zijn bed. Ja, daar gaan we naar toe, Dus maar gauw douchen aankleden en spullen pakken, want om 10 uur komt de bus. Hij is echt heel zorgvuldig in het klaarleggen van al z´n spullen netjes op het opgemaakte bed. Pas als alles klaarligt mag het de tas in.
Samen met Jacco spuiten we buiten zijn oor uit. Het is zo gepiept. Ik weet niet of de rotzooi er uit is, maar z’n oor is in elk geval open en ik mag geen tweede keer meer spuiten van hem. Direct knapt hij op en is weer vrolijk. Het moet ook vreselijk voor hem zijn om behalve niet te kunnen praten ook nog eens een dicht oor te hebben.
Afijn, om tien uur stappen we in de bus. Jacob natuurlijk voorin naast de ingehuurde safarichauffeur John. Die vindt het prima. Ons doel is om vandaag in Nakuru te komen en verder een rustig dagje te hebben en morgen in het Nakuru Lake park rond te rijden en aan het eind van de dag weer terug. Onderweg hebben we wat problemen omdat Stephan diarree blijkt te hebben. Misschien wel de spanning of iets anders. Gelukkig hebben we cola en immodium, maar geen extra schone broek. Maar dat komt in Nakuru wel. Jacob trekt zich er niets van aan en blijft gewoon de aandacht voor het rijden hebben. Gelukkig de chauffeur ook, want het is altijd weer eng op deze wegen. Auto’s halen de gekste capriolen uit en je bent herhaaldelijk in levensgevaar. Gelukkig voor ons rijden de matatu’s vandaag niet omdat ze staken. Het zijn de bustaxi’s die hier voor het grootste deel zorgen voor het openbaar vervoer. Ze vinden dat ze te veel door de politie worden aangehouden en dan vaak smeergeld moeten betalen aan corrupte politieagenten. Is vast waar, maar matatudrivers zijn de gevaarlijkste weggebruikers die er zijn. Dus, voor ons een gelukje, maar niet voor de duizenden mensen die we langs de kant van de weg zien lopen, kilometers onderweg naar hun werk.
Jacob heeft het druk met IEAA zeggen elke keer als hij een ezel ziet en die lopen hier nog heel wat rond. De chauffeur doet zelfs mee en natuurlijk komt het boe voor de koeien en béé voor de schapen en de geiten ook nog.
We stoppen onderweg bij een mooi uitkijkpunt en een stel souvenirsshops. We worden meteen belaagd door de souvenirsverkopers. Het zijn net vliegen die je niet van je af kunt slaan. Good prize, madam. Holland? Goedkoop, beter dan de Zeeman en Wibra. Ja, ze hebben Nederlands geleerd. Rik laat hen merken dat hij ook hun taal spreekt, zefs stamtalen. Het is altijd een beetje eng, maar ook wel grappig. Jacco geeft steevast zijn vrouw de schuld en zegt dat zij de baas is, zoals alle Braziliaanse vrouwen. Als ze hem dan gek aankijken , zeg ik dat ik als zijn mamma hem dat geleerd heb om de vrouwen te gehoorzamen, dus dat ik eigenlijk de baas ben, maar helemaal niks wil kopen. Maar Stephan wil zijn giraffe kopen waar hij het al dagen over heeft. Als Jacob in een shop loopt wijst hij meteen de grootste zebra aan die hij kan vinden met volgens hem een zwangere buik.We hebben veel zwangere zebra’s en baby zebra’s gezien dit keer. Met een beetje afdingen krijgen we hem voor een aardige prijs en Jacob is er heel gelukkig mee. En Stephan ook met zijn zebra. Die wil helemaal geen grotere. Hij heeft er eentje uitgezocht en die moet het worden. Hup, de bus weer in, de verkopers bij je weg houden die nu beginnen te bedelen omdat je niks bij hen hebt gekocht en op naar Nakuru.
Een paar uur later komen we in Nakuru aan. Eerst op zoek naar een nieuwe broek voor Stephan. Ook hier worden we belaagd door souvenirverkopers. We komen later op de dag nog een keer terug en ook de volgende ochtend en meteen weten ze weer wie je bent en stormen op je af. Ook verder in de stad is het een enorme drukte. Deze stad is ook vol met fietstaxi’s. Stevige fietsen met achterop een gezellig breed zadel (vak nog beter dan de fietser zelf heeft en voor een paar shillingen rijden ze je naar de andere kant van de stad. Er zijn er volgens mij honderden en veel fietsen zijn ook erg leuk versierd.
We zijn vroeg in het hotel . In onze kamers is t.v. en het eerste dat we zien als we die aandoen is Family tv het tv station van Anneke en Leo. Na een paar minuten zien we zelfs Amber voorbij komen die haar programma aankondigt!! Ik dacht nog dat het opzet was, maar er zijn verder niet veel andere kanalen op de t.v. en deze heeft goeie ontvangst. Er is ook een hele grote zendmast in Nakuru van Family. Het blijft nog steeds apart om te zien dat zelfs in de sloppenwijken er een antenne op elk krotje te vinden is en tegenwoordig ook een mobiele telefoon....
Afijn, na het avondeten gaan we lekker slapen en morgen weer gezond op (dat hopen we wel met al die diarree...)