Dit werd best een hele speciale dag. Vanmorgen om een uur of 11 vertrokken naar een Masaidorpje. Eigenlijk een stuk land achter het vliegveld waar een jaar of 9 geleden een groep Masaai is neergestreken, omdat hun kinderen in Nairobi betere scholing konden krijgen. We gaan naar deze plek omdat Elisabeth de vrouw van Robby de Amerikaan daar werkt. Elisabeth is zelf van de Luo stam en probeert vooral de vrouwen uit dit dorp met van alles en nog wat te helpen een goed bestaan op te bouwen. Als we door de modder er aan komen rijden zijn er bergen kinderen en vrouwen. De mannen zijn ergens aan het nietsdoen of dronken worden. De vrouwen zorgen letterlijk voor alles. Je maag draait om bij het horen van sommige verhalen die deze vrouwen meemaken. Jacob heeft daar natuurlijk geen enkel weet van en is een beetje terughoudend maar toch niet echt bang. De jongens Jacob en Stephan worden gek genoeg wel helemaal geaccepteerd. Rik is zoals altijd bezig alle talen en woorden te leren en had zich al voorbereid op de taal van de Masaai. Sobba is hallo en de vrouwen proberen op allerlei manieren contact te maken en de kinderen zijn natuurlijk brutaal. Je kunt aan alles merken dat Elisabeth heel veel respect verdiend heeft hier. We gaan twee hutjes in. Jacob wilniet in het lage donkere deurtje naar binnen. Ik geef hem geen ongelijk, want binnen wordt nog een houtvuurtje gestookt ook zodat je longen direct in de problemen komen. Maar ze zijn lief en gastvrij en we praten over hun leven, hun huisje, hun stam en hun geloof. Deze vrouwen hebben een rotsvast geloof in de Heer Jezus. We bidden voor ze in hun hut en zegenen elkaar. De kleine Zion heeft natuurlijk de meeste aandacht. Hij gaat van hand tot hand en we maken allerlei foto’s. Als ik buiten mijn hoed afdoe dan wordt mijn haar aan alle kanten bevoeld en bekeken. Onze armen en mijn beetje roodverbrande schouders trekken ook veel aandacht. Buiten vragen we ze hun waren te laten zien die ze verkopen. Ze kwamen er gelukkig niet zelf mee. We bekijken al het kralenwerk. Suzana wil voor de chief van de Indianen in Brazilie waar ze is opgegroeid, een paar mooie spullen meenemen van de Masaai. Grappig hoe sommige zaken zoals het stammenleven toch zo veel lijkt op het leven in een indianenstam in Brazilie.
Als we na lange tijd eindelijk in de bus zitten hebben we natuurlijk zin in eten. We besluiten naar de Aziaat te gaan. Heerlijk Indian food. Een overdaad aan luxe en welvaart. We genieten er allemaal van hoewel het contrast best groot isen de afstand niet meer dan een kilometer. Maar gek genoeg zijn zij gelukkig en wij gelukkig. Deze Masaai zouden helemaal niet in een stenen huid willen leven zoals wij, dan hebben ze alleen maar meer zorgen vinden ze. Nu zijn ze afhankelijk van God vinden ze. Ze hebben misschien wel gelijk, maar dat kan ik makkelijk zeggen.
Ondertussen komt Robby met zijn dochtertje Abigail ook binnenzetten. Jacob is heel blij als hij hem ziet en ook Abigail weer ziet. Grappig toch hoe hij zo snel van mensen gaat houden. Hoewel, het is ook leuk om te zien hoe Robby en Elisabeth, die al jaren bij de familie bij Anneke horen ook zo snel vrienden worden met Rik, Jacco en Suzana.
We besluiten na het eten dat we naar het Warenhuis gaan om een grote voetbal te kopen voor de jongens in het Masaaidorp. Ze houden natuurlijk van voetbal, maar hebben geen bal meer. Eén van de jongens vertelde dat hij bad voor een bal en Jacco wil dat gebed graag verhoren. Maar hij kan er ook niet onderuit een kleinere voetbal voor Zion te kopen, want je bent een Braziliaans jongetje of niet. Bij thuiskomst zijn we allemaal hartstikke moe. Jacob vond het allemaal wel weer een hele ervaring en ploft direct op de luie keukenstoel en binnen een paar minuten zitten zijn ogen half dicht.
Omdat we allemaal zo lekker hebben gegeten besluiten we die avond af te sluiten met soep en brood. Buiten is de temperatuur heerlijk.Na een tijdje barst het onweer los. Jacob houdt steeds het afdak in de gaten om te kijken of het nergens lekt. Uiteindelijk dondert het zo dichtbij dat hij er best van schrikt. We besluiten om toch maar verder naar binnen te gaan en naar bed.
Ik type nog even dit verhaaltje nadat we saampjes de dag hebben doorgenomen. Hij vond het best spannend en geeft toe dat hij toch liever zo’n grote slaapkamer heeft dan een klein hutje. Maar hij moet ook toegeven dat al die Masaaimensen wel heel vrolijk en blij zijn. We danken samen voor al het goede dat wij hebben en al het goede dat de Masaaimensen hebben en bidden ook voor hen dat ze altijd op God mogen blijven vertrouw
Geen opmerkingen:
Een reactie posten