een rustig dagje

Woensdag 6 januari.
Vandaag is een rustig dagje thuis. Ik ga zwemmen en trek wel meer dan 100 baantjes en een heleboel oefeningen. Aan het eind van de dag blijk ik knalrood te zijn en bijna verbrand, maar ’t lijf is weer wat strakker.... Jacob is ook lui. Hij hangt in de stoel in de keuken, kijkt naar Anneke die CD’s voor ons aan het uitzoeken is en doet een rondje over het terrein om bij alle medewerkers te kijken. Hij ziet er niet altijd even blij uit vandaag. Het is moeilijk te peilen wat er in z’n koppie omgaat. Misschien nog over pappa en mamma, misschien gewoon moe, misschien het akelig vinden dat hij al bijna weer afscheid moet nemen of juist zin hebben om weer terug te gaan. Ik merk dat hij wat meer moeite heeft met Stephan, hoewel hij zich keurig gedraagt. Hij is enigszins jaloers op alle aandacht die Stephan krijgt en ook nodig heeft. Lastig is soms dat als je Jacob iets vraagt, Stephan er direct tussendoor komt met het antwoord of met een andere vraag om aandacht. Toch houden ze wel van elkaar en geven elkaar af en toe een kus en een hand.
Jacob heeft ook nog steeds last van zijn oor. Hij hoort heel veel niet en zegt dat z’n oor pijn doet. Als ik vraag of ik hem weer moet uitspuiten zegt hij de ene keer ja en de andere keer nee. Ik durf ook niet zo goed meer, dus dan maar dichterbij praten. Het is wel heel akelig voor hem en je merkt ook dat hij daarom wat moeite heeft. Toch is hij lief en vrolijk als je dichtbij hem komt en met hem praat.
Vanmorgen wilde hij al niet meer zijn kleren in de was doen en had keurig een plastic tas gepakt om z’n vuile as in te doen. Hij is bang dat Anneke het niet meer op tijd klaar heeft. Jammer,we hadden graag z’n trainingsvest nog een keer gewassen, maar hij wil het ding zelfs niet uitdoen. Dat heeft hij ook regelmatig, dat z’n vest ondanks de warmte niet uit mag, zelfs niet als Leo het tegen hem zegt, wat daarvoor nog wel eens kon helpen. Ach, hij moet het ook zelf weten.
We gaan wederom bijtijds naar bed.Het wordt ons laatste nachtje. We nemen de dag nog even door en Jacob zegt weer pijn te hebben aan zijn oor. We bidden er saampjes voor en ik geef hem een paracetamol. Welterusten Jacob. Ik ga nog even aan het werk om zoveel mogelijk foto’s op z’n comptertje te zetten.