safari in Nairobi National Park

Woensdag 30 december
Dat is toch wel heel vroeg hoor, om 6 uur al de wekker! Maar Jacob heeft er zin in. Vandaag gaan we op safari naar het Nairobi National Park. Dat is niet een klein stadsparkje ofzo maar een gebied van zo’n kleine 40 kilometer lang. De dieren hebben vrije doorloop naar gebieden in Tanzania e.d. en worden met de stad afgescheiden door een rivier. Alles is er, behalve olifanten. Maar je moet ze natuurlijk wel zien te vinden. We laden alles in de bus, mensen en drinken en vertrekken om half zeven met Robby als chauffeur en Jacob als bijrijder. Omdat het ook hier kerstvakantie is zijn we binnen een half uurtje bij de ingang van het park. Robby kennen ze daar goed, want hij woont aan de rand van het park en heeft de beesten soms in z’n achtertuin (er zit geloof ik wel een hek voor). Het verschil met juni is dat Jacob nu weet wat hij moet doen en dat is kijken of hij dieren ziet. Hij maakt zelfs afen toe dierengeluiden. Hij kijkt goed naar Robby z’n rijstijl en af en toe geeft hij hem aanwijzingen. Om een uur of 11 probeert Robby om bij een gate naar buiten te komen om even in de buurt eten te halen voor de lunch om dan weer verder te gaan. Robby doet dat vaker, omdat hij er vlak bij woont. Maar dit keer, met een bus vol buitenlanders krijgt hij geen toestemming. Wat hij ook probeert, welke superieur hij ook te spreken vraagt, of hij nou boze of vrome praatjes heeft, we mogen niet het hek uit, nou ja, ’t mag wel, maar dan moeten we opnieuw betalen als we naar binnen willen. Dat toch maar nit want een kaartje kost zo’n 30 euro per buitenlander. Terecht overigens, zo wordt de boel goed onderhouden tenminste. Maar we gaan dus zonder eten en met inmiddels warm waternog een aantal uren door in het park. Kan ons het schelen, we genieten ervan. We zien wel 7 neushoorns en dat is echt héél bijzonder. We zien een giraf die vlak naast de weg en voor onze bus minutenlang staat te eten aan de bosjes. We zien z’n prachtige wimpers en z’n lange kleverige tong van heel dichtbij. Even later zien we een giraffe die wel 4 minuten lang staat te plassen............ Jacob vindt het ook wel errug lang!
Hij is de eerste die een aap ziet en datwoord ook overduidelijk uitspreekt. We zien zebra’s, zebra’s die zwanger zijn (jacob herkent ook de dikke buik..) zebra’s met babies en ook Babboons met kleine babiuetjes op hun buik. Herten, buffels, zwijnen, secretarisvogels, oiievaars en zelfs de kop van een nijlpaard boven water. De rest van de wandeling naast de rivier op zoek naar krokodillen wilde hij niet meer meelopen. Gelijk had hij want we hebben geen krokodil gezien.
Na de rivierwandeling en wat koude watergekoelde drankjes bij de gids weer terug de bus in en wederom héél veel prachtige dieren gezien. Jacob pakt zelfs af en toe zijn fototoestel om ook een foto te maken. Kleine Zion wordt wildenthousiast telkens als hij de dieren ontdekt. Hij vindt ze prachtig en als we weer wegrijden zwaait hij elke keer. Jacob zwaait ook naar Zion door de achteruitkijkspiegel heen. We kunnen er niet genoeg van krijgen en pas om 4 uur ’s middags rijden we het hek uit. Je kunt onze magen bijna horen knorren. We zitten al vanaf 6:30 in de bus met maar even een uitstapje bij de rivier en verder zonder eten of drinken. Alleen Zion heeft z’n eigen moedermelkfabriekje bij zich. We gaan dus toch maar even naar het restaurant bij depoort om een simpel frietje te eten. Nou ja, simpel is het nooit, maar het uitzicht op de brutale babboons die ruzie schoppen,op het dak lopen, in bomen klimmen, elkaar achterna zitten, is uitstekend. Stephan wil eigenlijk het liefst naar huis en vindt dat hij veel te lang moet wachten op het eten. Jacob, die tegenoverhem zit gebaart Stephan dat hij moet blijven zitten en rustig moet blijven. Als we uiteindelijk allemaal uitgegeten zijn en weggaan, is Jacob helemaal niet blij want hij wil nog ijs toe. Nee, helaas Jacob, vandaag niet. Dit was nog de lunch en straks moeten we ook nog bij Anneke eten.
Jacob is net als wij allemaal hartstikke moe van deze dag. Maar Jacob heeft het uitstekend naar zijn zin gehad en zegt tegen Leo dat Robby ook heel goed kon rijden. Als hij uiteindelijk op bed ligt is hij heel tevreden envalt als en blok in slaap.

een nieuwe tas...

Dinsdag 29 december.
Niet zoveel gedaan vandaag. Helaas wilde Jacob vandaag weer niet mee met zwemmen. Wel gaan we met een busje vol mensen naar een winkelcentrum. Ik zeg tegen Jacob dat hij het moet zeggen als hij iets wil. Het eerste dat hij aanwijst is een grote luiertas met allerlei vakken. Jacob vindt hem wel eschikt om mee naar z’n werk te nemen en voor z’n boterhammen, maar ik zeg dat hij toch wel iets te groot is en laat zien dat hij voor luiers is. Dat overtuigt hem dat het niks voor hem is. Maar als hij later bij de schooluniformwinkeletalage staat met Annabelle weet hij zeker dat hij een tas wil. Volgens mij is dat ook genetisch, handige tassen met veel vakken. We gaan even later de drukke winkel in waar de schooluniformen tot het plafond toe zijn opgestapeld, maar we weten direct de vakken met schooltassen te vinden. Jacob laat Annabelle de één na de ander er uit halen. Eerst een gezellige kleine tas met een aardig zijvak en diein verschillende kleuren. Dan een andere rugtas. Hij probeert alle ritsen uit. Na zeker tien verschillende tassen die hij aan Annabelle aanwijst om te pakken, kiest hij een stevige, flinke tas in legergroen. Hij legt me uit waar z’n eten moet komen en z’n drinkbeker en een groot voorvak waar hij helemaal enthousiast van wordt. Ik denk nog aan z’n computer of z’n tijdschriften, maar hij bedoelt duidelijk iets anders.
Thuisgekomen is het eerste dat hij pakt z’n agenda. Die blijkt precies in het voorvak te passen en hij slaakt een enthousiaste kreet. Nog enthousiaster is hij als ook zijn sleutels in het door hem bedachte vak blijken te passen. Hij laat de tas blij aan Anneke en Leo zien.
De rest van de dag doen we niet veel. Hij wil niet zwemmen en is weer een beetje stilletjes, maar zegt blij te zijn. Het is ook nog steeds best wel druk hier en door de aanwezigheid van Zion en Jacco, Suzana en Rik wordt mijn aandacht ook behoorlijk verdeeld. Maar toch geniet hij er van, zeker als hij extra aandacht krijgt van Leo.
Overdag spelen we nog met de telefoons van Jacob en van Stephan door ze om de beurt op te bellen.Ze houden ze keurig de hele dag bij zich. Zodra er een telefoon van Jacob afgaat kijkt hij alle kanten op om te kijken wie van ons hem zit te bellen. Daar foppen we hem natuurlijk steeds mee en daar heeft hij grote lol om.
We moeten op tijd naar bed, want morgenvroeg om 6 uur moeten we opstaan om naar het wildpark hier in Nairobi te gaan. Jacob heeft er zin in, hoewel hij het maar niks vindt als hij hoort dat Anneke en Leo niet meegaan maar Robby de Amerikaan de bus rijdt en onze gids is. Maar hij legt keurig al z’n kleren, z’n pet, z’n telefoon, z’n zonnebril en de verrekijker klaar voor morgenochtend en vindt het heel niet erg als ik zeg dat hij niet hoeft te douchen morgenochtend. Nou, welterusten Jacob.

maandag 28 december

Maandag 28 december 2009
We hebben redelijk goed geslapen. Toch heb ik hem nog een paar keer wakker gehoord en hij mij ook. Ik heb heel wat afgedroomd en gezweten. Voelde me niet helemaal lekker. Als ik de douche voor hem heb aangezet ga ik naar de keuken voor m’n koppie koffie voordat ik zelf ga zwemmen. Hoewel, ikvoel me nog steeds niet helemaal fit, dus misschien later. Bij het zwembad zie ik de tuinman Henri bezig en opeens weet ik wat er met Jacob is. Hij mist Peter en de andere mensen die hier werken natuurlijk. Ik ga weer terug naar de slaapkamer en vraag aan Jacob of hij Peter heeft gemist. Hij kijkt me echt aan met een blik van ‘héhésnapjetnoueindelijk’ en is zichtbaar opgelucht. Ik vraag hem of hij daarom gisteren zo stil was en hij bevestigt dat met een big smile. Natuurlijk was het dat. Wat stom van me. Ik heb er geen moment aan gedacht om hem uit te leggen dat Peter en Henri en de andere mensen die hier werken vrij zijn met de kerstdagen. Ik vertel hem dat Henri er al is en dat ik niet zeker weet of Peter vandaag ook weer aan het werk is, maar dat ik dat eerst aan Leo moet vragen. Alleen het feit al dat ik snap wat hem heeft beziggehouden doet de lucht aan alle kanten klaren.
Zodra hij is aangekleed neemt Leo hem mee naar de werkplaats van Peter. Hij is helemaal blij niet alleen dat hij Peter weer ziet, maar ook dat Leo hem meeneemt.
Als we even later aan de koffie zitten en met onze computers bezig zijn, haalt hij snel zijn eigen computertje uit de slaapkamer. Hij doet vakkundig de stekker in het stopcontact onder de balie. Dan haalt hij zijn automuis te voorschijn. Voor ik het weet heeft hij de USB stekker in de computer gedaan en werkt de muis. Technisch mannetje blijft het. Het is nog even moeilijk om met de automuis naar het juiste plekje te rijden en dan ook nog zonder te bewegen te dubbelklikken. Maar hij begrijpt de bedoeling. En omdat het met zijn rechterhand niet helemaal goed gaat, besluit hij om de muis met zijn linkerhand te gebruiken en dat werkt voor hem beter. Ook daarin toont hij weer geweldig technisch inzicht. Hij bekijkt de foto’s van baby Zion en haalt steeds Jacco en Suzana erbij om aan te geven dat het hun kind is. Hij vindt dat Zion al erg groot is, dus vraagt aan Suzana of ze al een tweede kindje in haar buik heeft. Suzana blijkt de taal van Jacob te verstaan en ontkent het lachend. Anneke, die het hoort, verzekerd haar dat het niks met haar figuur te maken heeft, maar simpelweg met het feiut dat Zion al groot begint te worden en al die andere neven en nichten ook meerdere kindjes achter elkaar kregen. Het stemt Suzana in elk geval gerust.
Als de rest door het huis is uitgezworven komt Stephan opeens naast me staan met de mededeling dat de batterijen op zijn van zijn fototoestel en dat hij kapot is. Als ik het fototoestel in mijn handen krijg gedrukt blijkt het zeiknat te zijn en realiseer ik me dat hij de camera onder de kraan heeft gehouden. Ik maak hem zo snel mogelijk open en droog hem met de theedoek en later met de föhn van Anneke. Stephan vindt dat Jacco hem moet maken en roept verder tegen iederen Saniedoenie. Gelukkig werkt de camera later weer vrij normaal.
Na de lunch gaan we naar de stad. Amber krijgt haar eerste tattoo waar ze al meer dan een jaar naar uitkijkt en Jacco mag een afspraak maken voor zijn tattoo. Zelf ga ik heerlijk mijn handen en voeten laten verzorgen en lakken. Het is zo mijn vaste ritueel in een ander land. Zonde van de tijd en eigenlijk ook het geld, hoewel het hier niet zo duur is, maar het hoort zo bij de vakantie.
Teruggekomen is het echt heet. Als ik Jacob zeg dat ik ga zwemmen en hem vraag of hij ook meegaat, zegt hij tot mijn stomme verbazing direct enthousiast ja. Ik herinner me nog van de vorige keer, ds ik ben nog wat achterdochtig en vraag in elk geval aan Rik of hij direct foto’s wil maken omdat hij er zo weer uit kan zijn. Niets is minder waar. Hij blijft wel een half uur in het water en heeft veel plezier. We lopen van de ene kant naar de andere kant . We doen allerlei gymnastiekoefeningen met onze benen en armen. We laten ons zakken in het water en springen weer naar boven. Jacob durft zelfs met zijn handen aan de kant te hangen en zijn benen omhoog te steken. Jacco en Rik probeert hij in het water te duwen en hij spettert ze een beetje nat. Hij wordt pas echt enthousiast als ook Zion in het water komt. Dat kereltje vindt het helemaal fantastisch en kraait het uit. Hoe enger en spannender hoe beter. Jacob geniet ervan. Ik leg hem nog eens uit hoe goed zwemmen is voor zijn jicht en hij geeft toe dat hij van fitness vaak spierpijn heeft en ik leg hem uit dat dat met zwemmen nou juist niet zo is. Wie weet krijg ik hem weer een stapje verder naar zwemmen in Zwammerdam. Het zou hartstikke goed voor hem zijn.
Na het zwemmen neemt hij een heerlijk warme douche zoals ik hem had uitgelegd dat het goed is voor je spieren om ze weer warm te maken.
Uiteindelijk gaat hij Leo in de keuken helpen met het verder afhalen van de resten kalkoen voor in de macaroni. Hij heeft er lol in, vooral van het stiekeme snoepen met Leo samen. Hij geniet van het eten, maar wie niet. Volkoren macaroni met gewokte, beetgare asperges, rode saus met kaas en een heleboel kalkoen. HEEEERLIJK!!! Hij vindt het zo gezellig dat hij zelfs met ons een kopje cappuccino meedrinkt. Hoewel het gedoe van Zion met een auto heen en weer rijden op tafel en veel lawaai vindt hij ook niet nodig, dus zet hij halverwege het autootje weg vn Zion. En ach, die ziet Rik z’n pet en heeft meteen weer ondeugende andere plannen, zoals het afpakken en weer opzetten van een geweldige pet van je oom. Jacob vindt het wel genoeg geweest en gaat naar bed.
Zoals altijd nemen we samen de dag door. Die was een stuk vrolijker dan gisteren vond hij ook. Nou welterusten Jacob, ikga nog even een verhaaltje schrijven. Volgens mij slaapt hij al.....

derde kerstdag

Vandaag is de derde kerstdag. We zijn allemaal hartstikke lui. Laat uit bed natuurlijk. Jacob slaapt overigens tot nu toe minder goed dan in juni. Ik slaap zelf ook niet zo best en hoor hem herhaaldelijk ’s nachts wakker liggen. ’t Zal de overgang wel zijn (die overgang van mij???) van de verschillende temperaturen en de vele indrukken van de laatste dagen. Jacob is vandaag niet helemaal lekker. Hij wil zijn vest absoluut niet uitdoen, zelfs niet als Leo het tegen hem zegt en het hartstikke warm is. Je kunt aan alles merken dat er geen discussie over te voeren is. Sterker nog, hij doet de rits nog eens extra omhoog. Verder zit hij veel op zichzelf. Hij zit in de keuken alleen, of hij gaat buiten aan de andere tafel zitten en zit daar een beetje voor zich uit te staren. In Kenya heb ik hem dat nog niet eerder zo zien doen. Telkens als ik even naar hem toe ga om te vragen of het goed met hem gaat, zegt hij van wel. Hij geeft aan gewoon effe alleen te willen zitten. Soms denk ik dat hij het minder leuk vindt omdat er veel meer Engels gesproken wordt ivm Suzana en Judy de vriendin van Amber. Maar ik kom er niet helemaal achter. Het lijkt of hij iets mist, heimwee misschien? Maar dat ontkent hij ten stelligste. Omdat we allemaal wat hangerig en lui zijn, trekken we ons er niet al te veel van aan. Tenslotte is het ook een gezellige drukte en worden we dat allemaal wel eens zat.
We eten lekker gezellig alle restjes op en Jacob lijkt weer erg in z’n hum als hij voor de tweede keer deze week frietjes krijgt. Als hij uiteindelijk in bed ligt is hij weer aardig in z’n hum en geeft nog een keer aan dat hij gewoon alleen wilde zijn. Ik zeg dat hij morgen maar schone kleren aan moet doen en dat Anneke al vroeg aan de was wil beginnen, in de hoop dat hij zijn vest ook in de was doet en dat blijkt te werken.!
We nemen nog even gezellig saampjes de dag door en hij wil altijd heel graag dat we samen bidden.
Welterusten Jacob.

Kerstfeest

Zaterdag 26 december 2009
Vandaag is het hier kerstfeest. Omdat Amber 1e kerstdag jarig is wordt kerstfeest 2e kerstdag gevierd. We gaan ’s morgens eerst met een heel stel nog boodschappen doen. In de supermarkt worden we door de hele Aziatische familie met enthousiasme begroet. Ook Jacob zegt iedereen vriendelijkgedag. Boodschappen doen is en blijft hier iets heel gezelligs en totaal anders dan in Nederland.
Teruggekomen is het tijd om alle kadootjes af te maken. Ik had ze allemaal al ingepakt, maar er moeten nog mooie ‘bloemen’ op gemaakt worden. Jacob helpt met het vasthouden van de sellotape en één voor één worden alle kadootjes een klein kunststukje. Hij heeft geen zin om tig keer heen en weer te lopen naar de woonkamer, dus doet ze allemaal in de koffer en sleept de koffer naar de kerstboom.
Hij vindt het heerlijk om te zien hoe druk iedereen is met het klaarmaken van de kersttafel en alle andere klussen. Hij vindt het vullen van de enorme kalkoen ook wel een spectakel en staat er bovenop als Leo de kalkoen dichtnaait en in de oven zet. Iedereen is druk met van alles en Jacob zit in ‘zijn’ stoel in de keuken het allemaal aan te zien.
Als het ongeveer tijd wordt dat de gasten komen, staat hij voor het tuinhek te kijken of ze er al aan komen. Jacco geeft hem na een kwartier een stoel en zo zit Jacob meer dan een uur op die stoel te wachten tot de andere gasten komen. Hij wil niet bij ons aan tafel komen zitten en chips eten. Hij wordt duidelijk chagrijnig van het feit dat de mensen niet komen. Gelukkig maar, uiteindelijk zijn alle gasten er en zitten we met zo’n 25 man van allerlei soorten en maten en culturen aan de uiensoep van een boerenbont servies. Het is heel gezellig en behoorlijk druk, maar Jacob vindt het fantastisch. De enorme hoeveelheid kadootjes maken dat iedereen opgewonden is en harder begint te praten. Jacob krijgt autoboeken en autokalenders en een zebra tandenborstelhouder én een muis voor zijn computer in de vorm van een auto. Hij vindt het supergrappig. Stephan krijgt o.a. dezelfde telefoon als Jacob en dat vindt Jacob ook wel oké. We lachen,kletsen, eten, maken een enorme troep, praten over serieuze zaken en genieten van het gezelschap met elkaar. Ook Jacob. Omstreeks middernacht is iedereen weg, het ijs met slagroom en aardbeien op en liggen we uitgevloerd op bed. Zoals elke avond ga ik nog even bij hem zitten. Hij vindt dat heerlijk om zo saampjes nog eventjes de dag door te nemen. Hij bevestigt nog eens dat hij dat wachten opdie stoel daar buiten ook veel te lang vond, maar dat het toch wel gezellig was én héél erg druk. Hopelijk is het morgen wat rustiger. We danken de Lieve Heer voor de mooie dag en de leuke kadootjes, maar ook voor het feit dat hij als klein kindje naar de aarde kwam. Hij knijpt eerbiedig half zijn ogen dicht en zegt amen. Welterusten Jacob!

Amber's Verjaardag

Vrijdag 25 december
Vandaag is het Amber’s verjaardag. Ze wordt 18! Omdat we met teveel mensen zijn om haar op bed toe te zingen, komt het feestvarken naar beneden. We hebben uit Nederland allemaal slingers, ballonnen en borden meegenomen met 18 er op . Amber gilt op z’n Ambers als ze de feestjurk uitpakt die Jacob en ik voor haar hebben meegenomen. Natuurlijk staat die haar geweldig!!
We genieten bijna allemaal van de chocoladecake en van Zion die hieperdepiep ‘HOERA’’ doet met een big Zion Smile.
’s Morgens probeer ik Jacob mee te krijgen om te zwemmen, maar hij wil niet. Hij heeft er geen zin in en kijkt een beetje beduusd. Ik vraag of hij zich niet zo lekker voelt en dat blijkt zo te zijn. Bij doorvragen zegt hij last van zijn voet te hebben. Ik schrik er een beetje van en doe zijn schoen en sok uit. Inderdaad de voet is een beetje dik, maar ookde sokken zijn wel erg dik voor in deze schoenen. Hij laat de rest van de dag zijn schoenen uit en ik geef hem uit voorzorg de jichtmedicijnen en maagbeschermers. Hij heeft er verder geen last meer van gehad. Het kan ook best van het vliegen zijn geweest, maar gelukkig is het weg.
’s Middags komen er nog wat bekenden visite die Jacob de vorige keer ook al heeft ontmoet. Jacob bekijkt de meute zoals alleen Jacob dat kan. Gniffelend, soms van een afstand, dan weer even iemand kriebelend en gewoon zichzelf blijvend. Het is gewoon een leuke, rommelige dag zoals dat alleen hier in Nairobi kan. We gaan op tijd weer naar bed.

de reis

Donderdag 24 december 2010.
Om 5 uur gaat de wekker. Jacob heeft net als ik niet al te best geslapen, maar we gaan direct ons bed uit, want om 6 uur zou de bus naar Schiphol komen. Binnen de kortste keren is hij aangekleed en klaar voor vertrek. Ook nu is het natuurlijk drukker dan de andere keren met al die mensen die meegaan. We zijn met 6 volwassenen en een baby. Jacob vindt het alleen maar gezellig. Hij knuffelt Zion die natuurlijk slaapdronken op z’n moeders arm zit, maar nog wel een poging doet zijn bril te pakken.
De bus laat op zich wachten. We zitten al lang en breed beneden en om 6.15 uur nog niks. Ik ga toch nog maar eens bellen. Zes uur? Nee, er staat 7 uur op de lijst, wordt er gezegd. Ja, maar ik had gebeld of het een uurtje vroeger mocht zijn ivm de drukte op Schiphol en de sneeuw enzo. De chauffeur was er gelukkig al, dus binnen 5 minuten parkeert hij op het bruggetje op de Turfmarkt omdat hij niet voor kan rijden. Dat wordt dus slepen met bagage door de sneeuw. Jacob checkt zorgvuldig alle koffers. We hebben er gisteren ook alle kadootjes voor kerst in gedaan en vooral verdeeld over meerdere koffers om te voorkomen dat ze gestolen worden.
Natuurlijk wil Jacob voorin de bus zitten. We zijn nog steeds vroeg en het is kerstvakantie, dus voor we ’t weten zijn we op Schiphol. Ik had Jacob er in de bus aan herinnert dat we de vorige keer in een lange drukke rij moesten wachten, maar dit keer waren we zo aan de beurt om onze bagage in te checken. Jacob lette goed op of alles wel mee ging van al die mensen en moest er om lachen dat de buggy van Zion ook mee het vliegtuig in mocht. Op naar de paspoortcontrole. Ook die ging zonder enige problemen en/of lange rijen. Altijd een paar extra vragen voor Brazilianen, maar goed we mochten door. Natuurlijk moesten de dames naar de parfumerie voor de nieuwste make up en zaten de mannen op het bankje op ons te wachten. Het lekkere luchtje van de vorige keer hadden we nog bij ons, dus ook Jacob hoefde niks nieuws, maar Suzana en ik natuurlijk wel 
Boarding time! We hadden lekker iedereen voor laten gaan, dus kwamen laat aan bij de handbagage check. Jacob haalt trots zijn computertje uit de tas om op de band te leggen. Jas uit, tas er op en door het poortje en jawel, meneer piept. Dan de schoenen uit en nog een keer proberen en toen was het goed. Een heel gedoe zo met 6 volwassenen en een baby. We mogen dankzij Jacob, Stephan en baby Zion meteen doorlopen naar voren en als één van de eersten het vliegtuig in.
We zitten heerlijk met z’n zessen bij elkaar. Jacco, Suzana, Zion en Stephan op één rij en Rik, Jacob en Irene er achter. Wemoeten nog een aardig tijdje wachten voor we vertrekken, maar ’t mooiste is als we naar een speciaal plekje taxieën om de vleugels ijsvrij te laten stomen ofzo. We hebben een plekje bij het raam boven de vleugels dus Jacob zit eersterangs het schouwspel te bewonderen. Hij vindt het prachtig! We worden ongelooflijk gezellig en goed bediend. Lang leve de KLM!!! Ze zijn lief voor Zion en respectvol en supervriendelijk voor Stephan en Jacob. Er wordt ons niks gevraagd, maar de jongens zelf worden keurig aangesproken wat ze willen eten en drinken. Na het lekkere eten komt de koffie,waar Stephan niet genoeg van kan krijgen, maar Jacob liever niet heeft. Als ik me bedenk dat hij in plaats van de cola misschien wel chocolademelk wil, begint hij te glimmen. De stewardess zegt eerst dat ze geen chocolademelk aan boord hebben. Dan kijkt ze nog eens naar Jacob en vraagt of hij echt het liefste chocolademelk wil hebben. Hij knikt enthousiast ja en ze loopt weg. Even later komt ze terug met warme chocolademelk met slagroom. Het is haar eigen bekertje dat ze zojuist met de bemanning met elkaar hadden klaargemaakt vanwege Kerstmis. Jacob’s dag kan niet meer stuk. De mijne ook niet want even later komt de stewardes weer terug om te vragen wat wij nou eigenlijk allemaal van elkaar zijn. We leggen het haar uit en ze kan niet geloven dat ik de moeder van Rik en Jacco ben en Zion m’n kleinzoon is. Ach als je het van een afstand bekijkt zijn we ook een raar stelletje ongeregeld bij elkaar.
Voor we het weten is de vlucht alweer afgelopen. Jacob weet precies wat er gaat gebeuren. We krijgen weer een aardige lading papieren om in te vullen voor de visa en de mexicaanse griep en voor de bureaucratie. Jacob tekent de papieren met de hem bekende handtekening.
Ook op de kaart op het scherm ziet hij dat we er bijna zijn. Hij hoort de wielen naar beneden gaanen maakt autogeluiden en bewegingen om aan te geven dat we gaan landen en het vliegtuig dan moet rijden. Toen we eenmaal waren geland zijn we blijven zitten tot alle andere passagiers er uit waren. Dan loop je niet zo te stressen tussen al die mensen die nergens om haast hebben. Is beter voor Stephan, maar Jacob werd het uiteindelijk wel zat en begon de mensen aan te manen door te lopen.
Afijn, eenmaal buiten werden we naar een andere kant toe verwezen voor een visum en daar was in het geheel geen lange wachtrij zoals we hadden verwacht. Wel zagen we weer een ander kleurtje formulier, dus begonnen we die weer ijverig in te vullen. Toen we bijna klaar waren bleek het dezelfde te zijn als die we al in het vliegtuig hadden ingevuld. Domme Hollanders zullen we maar zeggen. Visum was zo binnen, dus de trap af naar de bagageband. Het wachten daar duurde wel een poosje langer helaas. We waren op Schiphol één van de eersten en nu moesten we bijna als laatsten wachten. Stephan wilde voornamelijk naar pappa en mamma, want die had hij al gezien.
Na hele lange tijd kunnen we eindelijk de hal uit en zodra Stephan Anneke ziet, laat hij zijn tassen vallen om haar een hug te geven. Jacob loopt er juichend achteraan. We huggen wat af zo met elkaar en trekken door onze vreemde samenstelling en Leo z’n bekende kop, heel wat bekijks, maar ’t kan ons niet schelen. Na een half uurtje rijden (Jacob natuurlijk voorin) komen we bij het huis aan en worden gezellig door de honden en door Amber begroet.
Jacob doet een inspectie door het huis om aan te geven wat er sinds de vorige keer is veranderd en natuurlijk om de kerstbomen en kerstverlichting te bewonderen.
We zijn bekaf als we uiteindelijk allemaal naar bed gaan. Jacob en ik in dezelfde kamer als de vorige keer. Hij knikt voldaan als ik nog even bij z’n bed kom zitten om de dag door te nemen en te biddenen zeg dat het lijkt alsof we helemaal niet weg zijn geweest.Welterusten Jacob.

de dag voor de reis

Het is inmiddels alweer de derde Kerstdag. Jacob en de hele familie zijn al een paar dagen in Kenia. Met de kerstdagen was het een beetje te druk om een blogje te schrijven, dus we lopen een paar dagen achter.
Laat ik daarom maar beginnen bij het begin:
Woensdag 23 december 2009.
Jacob komt net na de lunch aan in Gouda. Jammergenoeg met de hopper, want Lea moest die dag werken. Hij komt stralend binnen zetten met al z’n spullen. Hij is blij Jacco, Suzana, Zion en ook Stephan al te zien. Het wordt een drukke, rommelige dag. De winkel is nog open, dus ik moet regelmatig bijspringen in de verkoop. De hele dag door komen er mensen ook gezellig gedag zeggen zodat het niet echt meevalt om de spullen in te pakken. Ook gaan we shoppen voor Stephan om mooie kleren te kopen. Als Stephan terugkomt met een hoedje, vraag ik Jacob of hij er ook een wil. Hij zegt eerst nee, maar als ik hem uitleg dat wij allemaal een hoedje hebben en Jacco er eentje krijgt met Kerst, wil hij er toch wel een. Stephan vraagt veel aandacht, zeker nadat het fototoestel dat hij meeheeft kapot is. Hij krijgt vast het kerstkadootje van ons, wat gelukkig ook een fototoestel was. Maar hij heeft best veel bevestiging nodig om weer wat rustiger te worden. Voor Jacob wel wat lastiger, omdat hij dan minder aandacht krijgt. Als we eindelijk ’s avonds op bed liggen, leg ik hem nog even uit dat Jacco deze weken voor Stephan zorgt en ik voor hem en dat hij natuurlijk wel de grote man is, oom Jacob en zelfs Opa Jacob. Hij grinnikt ervan en ik merk dat hij het begrijpt.