de reis

Donderdag 24 december 2010.
Om 5 uur gaat de wekker. Jacob heeft net als ik niet al te best geslapen, maar we gaan direct ons bed uit, want om 6 uur zou de bus naar Schiphol komen. Binnen de kortste keren is hij aangekleed en klaar voor vertrek. Ook nu is het natuurlijk drukker dan de andere keren met al die mensen die meegaan. We zijn met 6 volwassenen en een baby. Jacob vindt het alleen maar gezellig. Hij knuffelt Zion die natuurlijk slaapdronken op z’n moeders arm zit, maar nog wel een poging doet zijn bril te pakken.
De bus laat op zich wachten. We zitten al lang en breed beneden en om 6.15 uur nog niks. Ik ga toch nog maar eens bellen. Zes uur? Nee, er staat 7 uur op de lijst, wordt er gezegd. Ja, maar ik had gebeld of het een uurtje vroeger mocht zijn ivm de drukte op Schiphol en de sneeuw enzo. De chauffeur was er gelukkig al, dus binnen 5 minuten parkeert hij op het bruggetje op de Turfmarkt omdat hij niet voor kan rijden. Dat wordt dus slepen met bagage door de sneeuw. Jacob checkt zorgvuldig alle koffers. We hebben er gisteren ook alle kadootjes voor kerst in gedaan en vooral verdeeld over meerdere koffers om te voorkomen dat ze gestolen worden.
Natuurlijk wil Jacob voorin de bus zitten. We zijn nog steeds vroeg en het is kerstvakantie, dus voor we ’t weten zijn we op Schiphol. Ik had Jacob er in de bus aan herinnert dat we de vorige keer in een lange drukke rij moesten wachten, maar dit keer waren we zo aan de beurt om onze bagage in te checken. Jacob lette goed op of alles wel mee ging van al die mensen en moest er om lachen dat de buggy van Zion ook mee het vliegtuig in mocht. Op naar de paspoortcontrole. Ook die ging zonder enige problemen en/of lange rijen. Altijd een paar extra vragen voor Brazilianen, maar goed we mochten door. Natuurlijk moesten de dames naar de parfumerie voor de nieuwste make up en zaten de mannen op het bankje op ons te wachten. Het lekkere luchtje van de vorige keer hadden we nog bij ons, dus ook Jacob hoefde niks nieuws, maar Suzana en ik natuurlijk wel 
Boarding time! We hadden lekker iedereen voor laten gaan, dus kwamen laat aan bij de handbagage check. Jacob haalt trots zijn computertje uit de tas om op de band te leggen. Jas uit, tas er op en door het poortje en jawel, meneer piept. Dan de schoenen uit en nog een keer proberen en toen was het goed. Een heel gedoe zo met 6 volwassenen en een baby. We mogen dankzij Jacob, Stephan en baby Zion meteen doorlopen naar voren en als één van de eersten het vliegtuig in.
We zitten heerlijk met z’n zessen bij elkaar. Jacco, Suzana, Zion en Stephan op één rij en Rik, Jacob en Irene er achter. Wemoeten nog een aardig tijdje wachten voor we vertrekken, maar ’t mooiste is als we naar een speciaal plekje taxieën om de vleugels ijsvrij te laten stomen ofzo. We hebben een plekje bij het raam boven de vleugels dus Jacob zit eersterangs het schouwspel te bewonderen. Hij vindt het prachtig! We worden ongelooflijk gezellig en goed bediend. Lang leve de KLM!!! Ze zijn lief voor Zion en respectvol en supervriendelijk voor Stephan en Jacob. Er wordt ons niks gevraagd, maar de jongens zelf worden keurig aangesproken wat ze willen eten en drinken. Na het lekkere eten komt de koffie,waar Stephan niet genoeg van kan krijgen, maar Jacob liever niet heeft. Als ik me bedenk dat hij in plaats van de cola misschien wel chocolademelk wil, begint hij te glimmen. De stewardess zegt eerst dat ze geen chocolademelk aan boord hebben. Dan kijkt ze nog eens naar Jacob en vraagt of hij echt het liefste chocolademelk wil hebben. Hij knikt enthousiast ja en ze loopt weg. Even later komt ze terug met warme chocolademelk met slagroom. Het is haar eigen bekertje dat ze zojuist met de bemanning met elkaar hadden klaargemaakt vanwege Kerstmis. Jacob’s dag kan niet meer stuk. De mijne ook niet want even later komt de stewardes weer terug om te vragen wat wij nou eigenlijk allemaal van elkaar zijn. We leggen het haar uit en ze kan niet geloven dat ik de moeder van Rik en Jacco ben en Zion m’n kleinzoon is. Ach als je het van een afstand bekijkt zijn we ook een raar stelletje ongeregeld bij elkaar.
Voor we het weten is de vlucht alweer afgelopen. Jacob weet precies wat er gaat gebeuren. We krijgen weer een aardige lading papieren om in te vullen voor de visa en de mexicaanse griep en voor de bureaucratie. Jacob tekent de papieren met de hem bekende handtekening.
Ook op de kaart op het scherm ziet hij dat we er bijna zijn. Hij hoort de wielen naar beneden gaanen maakt autogeluiden en bewegingen om aan te geven dat we gaan landen en het vliegtuig dan moet rijden. Toen we eenmaal waren geland zijn we blijven zitten tot alle andere passagiers er uit waren. Dan loop je niet zo te stressen tussen al die mensen die nergens om haast hebben. Is beter voor Stephan, maar Jacob werd het uiteindelijk wel zat en begon de mensen aan te manen door te lopen.
Afijn, eenmaal buiten werden we naar een andere kant toe verwezen voor een visum en daar was in het geheel geen lange wachtrij zoals we hadden verwacht. Wel zagen we weer een ander kleurtje formulier, dus begonnen we die weer ijverig in te vullen. Toen we bijna klaar waren bleek het dezelfde te zijn als die we al in het vliegtuig hadden ingevuld. Domme Hollanders zullen we maar zeggen. Visum was zo binnen, dus de trap af naar de bagageband. Het wachten daar duurde wel een poosje langer helaas. We waren op Schiphol één van de eersten en nu moesten we bijna als laatsten wachten. Stephan wilde voornamelijk naar pappa en mamma, want die had hij al gezien.
Na hele lange tijd kunnen we eindelijk de hal uit en zodra Stephan Anneke ziet, laat hij zijn tassen vallen om haar een hug te geven. Jacob loopt er juichend achteraan. We huggen wat af zo met elkaar en trekken door onze vreemde samenstelling en Leo z’n bekende kop, heel wat bekijks, maar ’t kan ons niet schelen. Na een half uurtje rijden (Jacob natuurlijk voorin) komen we bij het huis aan en worden gezellig door de honden en door Amber begroet.
Jacob doet een inspectie door het huis om aan te geven wat er sinds de vorige keer is veranderd en natuurlijk om de kerstbomen en kerstverlichting te bewonderen.
We zijn bekaf als we uiteindelijk allemaal naar bed gaan. Jacob en ik in dezelfde kamer als de vorige keer. Hij knikt voldaan als ik nog even bij z’n bed kom zitten om de dag door te nemen en te biddenen zeg dat het lijkt alsof we helemaal niet weg zijn geweest.Welterusten Jacob.