zaterdag 8 oktober 2011

Als we voor het ontbijt nog even het balkon oplopen verbreekt hij de stilte met een duidelijk “WEG!” en nog wat andere kreten om aan te geven dat de olifanten vertrokken zijn, net al wij straks. De hyena die er net aan kwam kijkt verstoord op richting Jacob, echt waar!! De touristen ook enigszins, maar ze vinden het ook eigenlijk wel komisch. Gelukkig maar.
Het ontbijt is zoals verwacht op z’n engels met alles er op en er aan. Van bacon, spek, worstjes, aardappels, corn flakes, fruit, enz. Enz. Nou ja, het is vakantie, vooruit maar. Jacob smult er in elk geval van.
Om acht uur moeten we weer bij de bus zijn. Daarvoor moeten we de lange houten brug weer teruglopen en daarna nog een aardig eindje trap omhoog zoals we gisteren omlaag zijn gegaan. Ik ben wel blij dat ik naast Jacob loop, kan ik lekker langzaam naar boven en hoef ik iets minder te hijgen, want zelfs met 100 baantjes zwemmen is mijn conditie niet goed genoeg. Afijn...., we zijn nog niet eens boven of de chauffeur staat Jacob al op te wachten met een big smile!! Die kan hij van Jacob ook krijgen. Met grote zorg pakt hij Jacob bij de arm en helpt hem voorzichtig de hoge opstap de bus in en op zijn stoel. Jacob vindt het geweldig en wrijft zich verkjneuterend in zijn handen. Als iedereen hijgend in de bus zit vertrekt de caravan van bussen en busjes met bagage op weg naar de plek van gisteren.
Jacob zwaait vrolijk terug naar alle kinderen die het elke dag een feest vinden als deze bussencaravan voorbij komt. Zwaaien naar auto’s is kennelijk wereldwijd. En jongjonge..., wat een lieve koppies en wat een vrolijke ondeugd soms. Heerlijk!! De Aziaten achterin de bus hebben hun dag niet en doen niet mee. Als er een motorrijder voor de bus rijdt gebaard Jacob dat ze opzij moeten. De chauffeur moet er om lachen. We zwaaien nog een laatste keer naar de Ark en rijden terug naar de auto. Jacob weet precies wanneer de chauffeur er is en we moeten afslaan en hij slaakt een kreet van herkenning als hij Leo’s auto op het parkeerterrein ziet staan. De chauffeur helpt hem er weer supervriendelijk uit en helpt mee de bagage naar onze auto te brengen. Hij kijkt nog blijer als Leo hem een tip geeft. Nogmaals, niet gewoon zo’n aardige man, want als Anneke en ik naar het toilet gaan zie ik de minachtende opmerking en lach van 2 andere chauffeurs richting Jacob, helaas.
Afijn, we zitten weer in de auto allemaal, Jacob naast Leo.., en gaan met die banaan. Anneke is trots dat haar I-phone de route herkend en de weg wijst. Het heeft ons gisteren al geholpen om niet al te veel verkeerd te rijden, dus vandaag zal het vast ook helpen. Het is sowieso geweldig zo’n uitvinding en midden in Afrika én met goede internetverbinding. Wow! Ik gebruik mijn telefoon voornamelijk voor de foto’s en filmpjes tijdens deze trip en da’s ook niet mis.
De eerste helft verloopt prima en.... er zijn meer ezels langs de weg en dan bedoel ik echte ezels. Hoewel, vaak dacht Jacob dat het ezels waren en dan bleken het ossenwagens te zijn. Daar waren er veel van deze zaterdagmorgen. Gisteren niet, dus kennelijk ga je hier op zaterdag met je ossen aan het werk. Nogmaals het land ziet er aan alle kanten hééél vruchtbaar en groen uit. Hier zeker geen droogte in Kenya.
We maken een tussenstop op een prachtige plek met een geweldige tuin, een waterval en vrolijke, luide muziek van Kenny Rogers en Dolly Parton uit de speakers in de tuin. Suergezellig en we zitten allemaal mee te deinen en te galmen, zelfs Jacob. Na een overheerlijke cappuccino willen we toch wat eten, dus Leo besteld 12 chamossa (sorry ik weet niet hoe je het schrijft). Het is een gewone snack hier zoals de kroket bij ons. Deeg met gehakt er in. Ze zien er fantastisch en erg groot uit als de eerste 6 komen..., maar...., ze blijken heel erg scherp te zijn, wat niet gebruikelijk is voor zo’n ding. Ik waarschuw Jacob, maar hij neemt toch een hap. Daarna wil hij niet meer en drinkt wel veel water. Sommigen van ons eten er eentje, maar anderen helemaal niet zoals Jacob. Hij is duidelijk diep teleurgesteld. Leo stuurt de andere zes terug en de donkere wolk hangt zichtbaar boven zijn hoofd. Het troost hem zelfs niet als we vertellen dat we later pizza’s thuis zullen eten. Uiteindelijk vraagt Leo of ze ook iets anders voor hem hebben. Ze hebben wel cake.., nou vooruit dan maar. Als het komt is de plak cake zo groot als één boterham en zo dik als 2 boterhammen. Een enorme plak en gortdroog...! Maar het kan Jacob niks schelen. Hij eet hem helemaal op. Gelukkig wel weggespoeld met een heleboel water. Ik sta doodsangsten uit, bang dat hij zich zal verslikken in een kruimel cake, wat mijzelf ook vaker overkomt bij droge cake. Bovendien verslikt Jacob zich ook regelmatig. Maar gelukkig, het duurt even, maar het loopt allemaal goed af.
We gaan verder op weg naar huis. Veel auto’s en chaos hebben we vaker gezien in Kenya, maar wat er deze laatste uren aan het gebeuren is, is onvoorstelbaar. Het is wederom de weg die aangelegd en vernieuwd wordt. Het verkeer gaat echt, letterlijk alle kanten op. Degenen die uit Nairobi komen vinden het heel normaal om de middenberm door te rijden en aan de andere weghelft verder te gaan, zodat het begrip spookrijden opgaat voor hele rijen auto’s. Het is regelmatig volkomen onduidelijk waar de rijbanen zijn en voor wie ze bestemd zijn. In Kenya rijden ze links, maar af en toe komen tegenliggers van rechts. Amber, Anneke en ik kunnen niet eens meer gillen, laats staan in harmonie. Je houdt voortdurend je adem in. Als je eindelijk een stukje kunt rijden word je weer opgeschrikt door allerlei drempels die bijna niet zichtbaar zijn. Afijn, zelfs Jacob bemoeid zich er soms mee door luis UGGOE!! (=Leo) te roepen of te gebaren dat de auto’s opzij moeten. Het is echt een groot wonder dat niemand geraakt is, er geen ongelukken, althans zichtbaar voor ons, zijn gebeurd. De laatste 2 maanden zijn hier 2000 doden gevallen!! Want ik vergeet ook nog te vermelden dat de mensen hier de snelweg met vrouw en kinderen oversteken en ze er ook gezellig fietsen of met ezelkarren lopen.
Twee uur langer dan de I-phone had uitgerekend, komen we toch veilig en ongedeerd weer thuis. We zijn allemaal bekaf, ook Jacob.
Langzaam maar heel zeker, komt het besef binnen dat we morgen weggaan en dat maakt hem elke keer weer een soort chaggerijnig en zelfs een beetje ziekig. Hij zit aan tafel en zegt au en wijst naar zijn voeten. Hij gaat naar de slaapkamer en doet zijn sloffen weer aan. Ik ben een beetje bang voor jicht, maar hij blijkt daar geen pijn aan te hebben. Het is toch zijn likdoorn. Hij is ook weer stokdoof. Waarschijnlijk batterij van gehoorapparaat op, maar hij wil niet dat we het vervangen. Omdat hij best wel warm aanvoelt, nemen we zijn temperatuur op, maar gelukkig, geen koorts. Het is ook best warm vandaag.
Hij is wel héééél blij en bijna ontroerd als hij van Anneke een grote tas vol gebonden fotoboeken krijgt om mee te nemen. Hij geeft Anneke en Leo een grote dikke knuffel en bergt de tas veilig op bij de spullen die mee moeten. Hij is al bezig de inpakzaken te regelen. Zo wilde hij gisteren al niet meer dat zijn onderbroeken in de was gingen. Hij pakte een plastic zak en deed ze daar in en maakte een gebaar van heel ver weg met zijn armen, oftewel die moesten ze in Zwammerdam maar wassen. En je ziet het aan zijn denkhoofd. Hij vindt het allemaal maar moeilijk. Want hij wil ontzettend graag blijven en ook ontzettend graag terug, hoe lastig is dat, vertel mij wat!
Maar er komt nog pizza en dat maakt weer een hoop goed. Heerlijke pizza, hoewel, heel veel kan hij niet op want ik vrees dat die cake nog verder in zijn maag is uitgezet.
Omdat we zo moe zijn, gaan we maar vroeg naar bed. Jacob is wederom al het een en ander aan het reorganiseren. Ik stiekem ook, want de vorige keer vond hij het maar niks dat ik er zo lang over deed en werd hij er zelfs boos om. Nu blijf ik hem steeds maar vertellen dat we alle tijd hebben en hij zich niet hoeft te haasten. Wie weet helpt het....
Als we saampjes nog even de dag doornemen, vindt hij het wel fijn dat ik het er nog even over heb hoe ingewikkeld afscheid nemen is. Dat je eigenlijk hier wilt blijven, maar ook eigenlijk terug wilt. Maar ja, er is maar één Jacob en die is of hier, of daar. Een ander keertje dan maar weer terug naar Kenya lijkt hij op dit moment ook ff niet goed te vinden, misschien wel omdat hij het idee van steeds weer afscheid nemen net zo erg vindt als ik. Of het komt omdat hij domweg bijna niks hoort op dit moment. Gelukkig hoort hij het wel als ik zeg dat de Heer Jezus in elk geval overal is, in Kenya, in Zwammerdam, in Gouda, bij Anneke, bij Lea, bij Ineke en Roelie en bij iedereen. We bidden saampjes en danken voor een mooie dag met olifanten.
Oeps..., vergaten we bijna de olifant een kus te geven. Welterusten olifant!

vrijdag 7 oktober

En ja hoor..., Jacob zit om 7 uur al recht overeind in bed! Als ik mijn ogen open doe krijg ik een brede smile van hem. Hij wil niet langer bed blijven en maakt het olifanten gebaar/geluid. Vandaag gaan we naar de olifanten!! Hij is als eerste van allemaal waarschijnlijk aangekleed en kant en klaar. Om 9 uur vertrekken we in de NOAH (zoals de auto heet) op weg naar de ARK (zoals ons verblijf heet voor vannacht). Natuurlijk moet Jacob naast Leo zitten als bijrijder. En reken maar dat hij zijn ogen uitkijkt. Het verkeer is druk, druk en chaotisch. Vroeger moest je hier uitwijken voor elk gat in de weg en werd je daardoor door elkaar gehusseld. Nu wordt er kilometers lang op bijzonder Afrikaanse wijze aan de weg gewerkt, waardoor je alle kanten op geslingerd wordt langs wegwerkzaamheden en om auto’s voor, achter en naast je te ontwijken. Het blijkt achteraf nog niet zo erg als op de terugweg. Jacob vertrouwt geheel op Leo. Anneke, Amber en ik proberen in harmonie te gillen, maar dat lukt niet zo erg.... Afijn we verbazen ons verder over de manier waarop de weg tot stand is gekomen. Als er een huis of gebouw in de weg stond, dan is die gewoon gehalveerd tot waar nodig. De rest is blijven staan.... Na zo vaak in Kenia te zijn geweest moet ik elke keer opnieuw ontdekken dat er heel veel ontwikkeld en veranderd is, ook het aantal auto’s. Wat er niet veranderd is, is het aantal kerken dat je onderweg tegenkomt met de meest fantastische namen van Grace & Glory en van alles en nog wat, veelal gebouwd door westerse gelden. Of dat nou allemaal nodig was/is? De leukste naam vond ik zelf de ‘Sinner’s Church’ Daar zou ik wel heen willen. Maar helaas, een bosje verder bleek de kerk de Winner’s Church te heten. Helaas, niks voor mij..., ik hou niet van wedstrijdjes en winnen. (Jaja, voor de pietlutten onder ons..., overwinnen tuurlijk wel). Goed.., Jacob had daar allemaal geen boodschap aan, hij was op zoek naar ezels. Die waren er zat in de auto’s om ons heen, maar de echte....., dat duurde even. Maar eerlijk is eerlijk, hij zag zelf de allereerste en gaf een luid IIIAAA aan. En zo reden we na een korte plasstop verder richting Mount Kenya en langs een prachtig groen landschap! Het ziet er hier aan alle kanten groen én welvarend uit. Er wordt enorm veel gebouwd op vaak de vreemde Kikuyu manier. We kijken onze ogen uit. Uiteindelijk komen we bij onze lunchplek aan. Een prachtige tuin waar de pauwen rondlopen, een fantastisch uitzicht en een heerlijke lunch met een echt Keniaans Tusker maltbiertje. Het leven is heerlijk! Onze auto moet daar blijven staan. Onze tassen worden netjes verzorgd naar de Ark gebracht en wijzelf mogen in de bus er naartoe. Anneke vraagt de chauffeur of Jacob voorin mag zitten. De man is ongelooflijk vrolijk en behulpzaam naar Jacob toe op een natuurlijke manier. Dat is niet gewoon, want Jacob wordt nog best veel aangestaard en mensen zijn meestal een beetje bang voor hem. Gelukkig heeft hij het zelf meestal niet echt in de gaten, of hij is er genoeg aan gewend. Hij blijft vriendelijk lachen en nu zeker naar deze chauffeur! Hij vindt de flink ronkende bus geweldig en kijkt steeds opzij hoe de man schakelt en reageert als we nauwelijks het bergje opkomen. Van de weg af gaan we het wildpark in met zo’n typische onverharde weg waarbij je je een drilpudding voelt. Binnen no time zien we aapjes in de boom. Als de chauffeur vraagt aan Jacob of hij ze gezien heeft, doet hij het apengebaar. Eerlijk gezegd vindt hij de bus toch meer bijzonder dan de apen..... Maar..., zodra we door de bossen een doorkijkje hebben naar de Ark met de olifanten ervoor wordt hij hééél enthousiast.Bij aankomst helpt de chauffeur Jacob ook zorgvuldig uit de bus en zegt hem dat hij morgen weer met hem mee mag rijden....
Voordat we de Ark op mogen, worden we door een man uitvoerig ingelicht over wat wel en niet mag. Hij heeft een prachtig Engels accent, waarbij hello herro is enzovoort. We zijn er wel aan gewend, maar sommige dingen kon ik echt niet verstaan. Zo vertelde hij dat er om 4 uur beard washing was. Dus ik begreep dat dat alleen voor Leo zou kunnen zijn. Het bleek Bird Watching te zijn. Vogeltjes kijken. Ach, we hebben er naderhand weer vaak om kunnen lachen. Het bird watching stelde overigens niet veel voor. Bij Anneke in de tuin zijn meer en bijzondere vogeltjes. Maar ach, het zag er wel gezellig uit.
De olifanten waren weg toen we kwamen, maar gelukkig na een tijdje kwamen ze. Het is de bedoeling dat de mensen zachtjes praten op de Ark om het wild buiten niet te storen, maar sommige touristen hadden dat ook niet erg begrepen. Afijn, de olifanten waren prachtig. Jacob vond ze ook geweldig. Hij kon ze uit zijn luie stoel door het raam heen van dichtbij bekijken. Ik was de enige die een verdieping lager op het balkon, nog dichterbij heb staan kijken en filmen. Het was er wel koud, maar ik kan er niet genoeg van krijgen. Die rust, die geluiden, onbeschrijfelijk. Het maakt je stil van binnen. Ook ’s avonds nog heel laat heb ik de geluiden van de stilte in me opgezogen. Be Still and Know That I Am God ging er steeds door mijn hoofd. Die wetenschap zal ik nodig hebben als ik weer terug ben in Nederland waar de hele wereld weer op je af komt.
Jacob vindt het allemaal geweldig en ook leuk om een nachtje bij Ruben op de kamer te slapen. De meisjes (Amber en ik) bij de meisjes en de jongens bij de jongens. Maar ik slaap weinig. Ik ga eerst nog lange tijd buiten kijken en om half zes ’s morgens sta ik weer in de kelder met de stenen kijkgaten, oog in oog met de hertjes en heel veel andere dieren. Deze safari is hyena-safari. De vorige keer waren het de neushoorns, maar nu zijn het de hyena’s. Ik heb ze niet eerder zo dichtbij gezien. ’s Avonds eerst hun formatie om achter wild aan te gaan en nu ’s morgens vroeg eentje die de hertjes wat sneller deed lopen. De ochtend is geweldig met de zonsopgang en de enorme hoeveelheid vogelgeluiden. Deze persoonlijke Beard Wash is vele malen boeiender dan die van gistermiddag. Ze zijn zo mak, dat ze vlak voor me blijven zitten en als ik later de video hoor is het zelfs akelig schel. Prachtig!! Onbeschrijfelijk, dus dat doe ik dan ook niet verder. Jacob lag bij dit alles nog te pitten. Maar is er toch wel uitgekomen. Hij hoeft ff niet te douchen vandaag en dat vindt hij wel wat! Jaja.., wel schone onderbroek aan..!

donderdag 6 oktober 2011

Vandaag laten we Jacob weer uitgebreid in een voetenbadje zitten. Zijn voeten zijn echt heel slecht, hij had waarschijnlijk eigenlijk naar de pedicure gemoeten voor Kenia, maar helaas, het is niet anders. Hij heeft er kennelijk last van. We laten hem een half uurtje in een voetenbad zitten en dat vindt hij wel heerlijk. Lekker z’n tenen wiebelen enzo en natuurlijk alle aandacht van beide zussen. Er zit een grote likdoorn/eeltplek onder z’n voetzool en volgens Jacob doet die ook pijn. Helaas, da’s niet echt iets voor mij om er af te halen. Jammergenoeg blijft de dure likdoornpleister die Anneke heeft niet zitten. Maar we smeren zijn voeten in met lekkere zachte eeltzalf en dat vindt hij heerlijk.
We gaan ook nog naar het winkelcentrum naar Anneke’s winkel kijken. Daar waren we nog helemaal niet geweest. Tune Inn ziet er heel vrolijk en goed gevuld uit voor een buitenstaander. Voor Anneke valt er natuurlijk altijd van alles aan te verbeteren. Grappig zoals zij de displays allemaal weer schuin zet. Staat vrolijker en maakt dat mensen sneller durven snuffelen. Had van mij kunnen zijn ;).
In de tussentijd worden ook alle fotoboeken van Anneke gekopieerd en degene die klaar zijn worden bij de copyshop naast Annekes winkel ingebonden. Jacob weet het nog niet, maar dat zal een hele verrassing voor hem zijn!
Verder hangt Jacob lui in de stoel, terwijl anderen werken en vooral op hun schermpjes kijken. Deze weken realiseer ik me hoe de tijd veranderd is en voor Jacob best wel ingewikkeld. Iedereen kijkt op een computerschermpje of op een telefoon... en hij kan vaak niet meedoen.
Tijdens het borreluurtje voor het avond als we weer een beetje zitten te klungelen met ons I-Phones en Samsung’s en de mogelijkheden ervan (Ja Anneke en ik zijn absolute gadget fans!) laat Anneke haar piano op I-phone aan Jacob zien. Hij is er helemaal enthousiast van en begint vrolijk te pingelen. Als Leo muziek vanaf zijn computer speelt pingelt hij er nog vrolijker op los en probeert in de maat mee te doen. Het ziet er fantastisch uit. Hij is sowieso in vrolijke stemming want morgen gaan we naar de olifanten......
Als we de tas inpakken voor het ene nachtje weet hij precies wat er wel en niet mee moet. Gek genoeg stopt hij de Crocs ook in de tas. Wie weet..?!
Welterusten olifant! Dankuwel Lieve Heer.

5 oktober 2011

Jacob heeft last van z’n voeten, dat hadden we steeds al gemerkt. Anneke zoekt haar hele arsenaal aan pilletjes en zalfjes na voor goede voetencreme. We zetten Jacob op een stoel met zijn voeten omhoog en smeren de hele zaak in met zachte voetenzalf. We laten hem een halfuurtje met de benen omhoog zitten, dat kan ook geen kwaad tenslotte.
Als Leo thuiskomt heeft hij het idee om samen met ons te gaan lunchen in Westgate, een nieuw winkelcentrum en meteen te kijken voor de Crocs voor Jacob. Dat winkelcentrum is groot en Amerikaans. In Nederland vind je zoiets nauwelijks. Chique en ALLLES is er!! Dat was de eerste keren dat we in Kenia waren wel anders. En de meeste prijzen liggen hetzelfde, hoewel op dit moment zelfs hoger. Ook onderweg is te zien aan alle hoogbouw dat er véééél veranderd is. De economie, in elk gevl hier in Kenya groeit en de hoogbouw groeit aan alle kanten mee. Helaas, zoals overal ter wereld ten koste van de prachtige bomen. Onderweg zie ik een honderd meter lang billboard met reclame voor mijn net nieuw in Nederland gekochte Samsung Galaxy. Ja, en dan wel midden op het kruispunt aan de kant een jonge moeder met een kindje, weer heel Afrikaans, en onderweg de verkopers met hun waren, inclusief lieve kleine puppies die nodig ontwormd moeten worden.l
Afijn, we gaan eerst naar de winkel met Crocs, we denken dat ze origineel zijn. Jacob past een paar, maar die zijn eigenlijk te klein. Maar, hij zegt dat ze wel passen uit angst dat het weer niet gaat lukken vandaag. Maar jawel er is een paar in zijn maat! Hij is er superenthousiast over en loopt van oor tot oor te stralen! Vooral omdat hij ze met Leo kan kopen.
Daarna gaan we naar het Arts Café. Ook al zo’n grote Amerikaanse tent met soortgelijk voedsel en heerlijk ijskoffie. Het is er een drukte van belang met alle soorten mensen en nationaliteiten. Zakenlunches en rendez-vous lunches en gezellig lunch met vreemde Hollanders zoals wij. Jacob geniet er ook van, vooral van het feit dat er zoveel auto’s voorbij rijden, die net zo veelkleurig zijn als de mensen hier op het terras.
We lopen het winkelcentrum nog wat rond op zoek naar leegstand en een eventuele nieuwe winkel voor Anneke... Maar hier in Afrika geen winkelleegstand. Jawel, eentje dan.. Een winkel die al 2 jaar leegstaat. Volgens de eigenaren van het winkelcentrum wordt al die tijd keurig de huur betaald, maar komt er geen winkel in. Waarschijnlijk ook zo’n witwas gebeuren van o.a. de Somaliers. Het piratengeld wordt hier aan alle kanten uitgegeven en witgewassen en de economie vaart er wel bij, tenminste zo lijkt het.
Thuisgekomen vragen we Jacob zijn Crocs aan te trekken, maar hij wil niet. Hij brengt zijn schat in prachtig bijbehorende plastic tas veilig naar zijn slaapkamer. Hij wil ze absoluut niet aantrekken. Hij komt terug op zijn sloffen. We snappen er eigenlijk niks van want hij is er wel héél erg blij mee. En hij vindt het duidelijk lastig om over te praten. Maar hij geeft uiteindelijk aan dat ze bedoeld zijn voorn de fitness. Jacob is niet om te krijgen om ze aan te doen of ze zelfs aan wie ook maar te laten zien.
Als we ’s avonds naar bed gaan en zoals altijd samen de dag doornemen, hebben we het natuurlijk over zijn Crocs. Als ik tegen hem zeg dat het best wel moeilijk is als mensen elkaar verkeerd begrijpen en hij iets anders dacht dan wij, knikt hij heel bevestigend. We danken de Lieve Heer saampjes ook voor het feit dat hij ons altijd begrijpt.
Welterusten Olifant!

dinsdag 4 oktober

We zijn een beetje vroeg wakker. Nog voor 8 uur, maar Jacob wil er best al wel uit. Nou vooruit dan maar. We doen eigenlijk niet zoveel vandaag, ook Jacob niet. Het is behoorlijk warm, maar gelukkig is het hier nooit benauwd. Als ik een beetje later in de morgen begin aan mijn 100 baantjes (en 100 herhalingen van allerlei oefeningen!!) komt Jacob halverwege een kijkje nemen bij het zwembad en gaat op de duikplank zitten. Hij kijkt vol bewondering naar mijn baantjes en terecht! Hij lacht als ik hem mee laat tellen. Anneke haalt een leuke pet voor hem om er voor te zorgen dat z’n kale kruintje niet verbrand. Hij vindt het wel wat! Als ik uiteindelijk naar hem toe kom zwemmen wil hij weggaan, maar als ik hem verzeker dat ik hem echt niet zal natspetteren blijft hij nog even zitten. Hoedanook, ik ben supertrots op mijn 100 baantjes en mijn steeds beter wordende knie.
De lunch is gezellig en lekker met het heerlijke verse meergranenbrood dat ze hier bakken en elke dag vers halen. En..., de tonijnsalade van Amber is ook weer een succes. Die middag wordt er veel geluierd en zelfs binnen in de stoel gehangen. Buiten is het te warm. Ik maak wat foto’s en filmpjes van de honden en Jacob vindt dat heel leuk. Hij lacht zich ook altijd rot als Leo thuiskomt en het hek opengaat en de honden vrolijk om de auto heen dartelen.
Leo komt aanzetten met een mooi rood T-shirt voor Jacob. Hij vindt het prachtig. Vooral het idee dat het van Leo vandaan komt. Hij wil hem zelfs wel voor ons passen. Maar toch doet hij hem daarna weer uit en vouwt hem keurig op en volgens mij zit hij in de koffer. Het avondeten is lekker. Spinazie met blauwe kaas, ik ga het vaker maken in Nederland. Jacob vindt het ook heerlijk.
Als ik opsta om naar bed te gaan, ziet Amber plotseling mijn knalrode kuiten...... Ik blijk tijdens het zwemmen mijn kuiten te hebben verbrand..... Jacob moet er ook om lachen. Als we in de slaapkamer zijn, bedenkt hij zich dat hij wel Anneke, maar Leo nog niet heeft welterusten gezoend en hij hoort zijn bromstem in de keuken. Hij gaat alsnog terug om Leo een dikke knuffel te geven en met een blik ‘ik-hou-van-jou’aan te kijken. Hij had gemerkt dat Leo dat wel even kon gebruiken op dat moment.
En toen kwam weer die olifant met zijn lange kromme snuit en die kuste Jacob zijn hele verhaaltje uit....

maandag 3 oktober

Vanmorgen voelen we ons allemaal een beetje katerig. Niet dat we veel gedronken hebben, maar toch zo’n beetje moe van een mooi feest. We feliciteren elkaar omdat zusje Lea jarig is. Jacob hangt wat in z’n stoel en ik schrijf verder aan deze verhaaltjes. De foto’s worden geupload en natuurlijk ga ik weer zwemmen. Vandaag 90 baantjes. Best een klus, maar het lukt. Na de lunch verf ik eerst mijn haar. Het is een experiment met een kleur die Anneke uit Nederland had meegenomen en die haar niet staat, maar mij waarschijnlijk wel. Maar ik wil hem mixen met mijn eigen haarkleur. Jazeker, dat was mijn eigen haarkleur, want ik heb hem zelf gekocht en betaald. Nu heb ik even niet mijn eigen kleur, maar die van Anneke. Afijn, experiment lukt en hierna gaan we met Anneke naar Junction een winkelcentrum en vooral naar Nakumatt. Een enorm warenhuis. Ik wil graag weer wat Lock&Lock koelkastdozen. Het blijft een vreemde tick van me, maar ik neem er telkens weer een paar mee. Nu weer een lekkere grote voor de brokjes van de hond mevrouwkleinhaneveld. Jacob ziet naast de koelkastdozen een mooi broodtrommeltje. Hij wijst er op en wil dat toch echt graag meenemen. Ook de bijbehorende beker moet worden aangeschaft. Hij is altijd superblij met dat soort dingen, hoewel ik denk dat hij er net als met z’n tassen een aardig aantal heeft. Maar wat maakt het uit, als hij dat nou leuk vindt. Anneke zegt hem nog dat de plaatjes stickers zijn die er waarschijnlijk af gaan, maar hij klopt haar gemoedelijk op de schouders om haar gerust te stellen dat hij dat ook wel weet. Even later lopen we langs een rek met Crocs (echte of namaak is niet helemaal zeker ;) Jacob vindt ze prachtig! Wij weten ook wel dat dat zo is omdat Leo ze steeds aan heeft. Maar sinds gisteren heeft hij steeds zijn schoenen en sokken uit en z’n instapsloffen aan. Wij vermoeden dat dat ook komt omdat die sloffen op Leo zijn Crocs lijken. We spitten het hele rek door naar de juiste maat. Jacob past een paar, maar die zijn veel te groot. De juiste maat blijkt er niet tussen te zitten. Jacob is zichtbaar teleurgesteld. We proberen de Bata en nog een andere schoenenzaak, maar helaas het wil niet lukken. Maar ach, hij is wel blij met z’n broodtrommel en beker. We kopen verder nog een heel mooi kadootje voor mijn buren Trijntje en Frits. Zij zorgen voor mevrouwkleinhaneveld deze weken. Jacob kijkt ook mee en denkt dat ze het wel leuk zullen vinden. Ik vertel nog niet wat het is anders leest de buurvrouw het ook ;). De ongeïnteresseerdheid van de verkoopsters, die maar nauwelijks opzij gaan en hun privé gesprek staken, irriteerd Anneke en mij mateloos. Ook in verschillende andere chique winkels waar we naar binnen lopen, worden we niet of nauwelijks gedag gezegd. Het lijkt Nederland wel! Wat een desinteresse. Zo verkoop je je spullen wel.... Afijn, Jacob maakt het allemaal niet uit. Hij vindt het hartstikke gezellig met z’n zussen. En zoals altijd zit hij voorin naast de chauffeur op weg naar huis. Als we thuis zijn, bekijkt hij zijn nieuwe aanwinsten nog eens grondig en..... haalt zelf de vrolijke stikker van zijn nieuwe drinkbeker. Zonder stikker vindt hij hem veel mooier. Vandaar die geruststellende blik naar Anneke.
Het avondeten is zoals altijd hééérlijk en de cappuccino en chocolademelk geweldig. Daarna zijn we allemaal weer hartstikke moe en gaan we lekker slapen. Jacob niet voordat we saampjes de dag nog even doornemen, de olifant naast zijn bed hem een slurfkusje geeft en we samen de Heer danken.

zondag 2 oktober 2011

Het is zondagmorgen lekker vroeg. We worden wakker van de melder van de telefoon dat Jacob z’n pillen moet hebben. Hij gniffelt naar me als ik overeind kom en zwaait met z’n hand. Dat wordt weer een leuke dag vandaag, hij weet het. Zondag is altijd leuk en vandaag is de verjaardagsbarbecue van Anneke, dus extra leuk. Maar zondagmorgen is ook de boodschappentijd, sorry Nederland, maar zo gaat het in de rest van de wereld. Boodschappen doe je gezellig met elkaar op zondag. En gezellig is het. Eerst in de supermarkt, waar we stuk voor stuk, door alle personeelsleden, een voor een hartelijk worden begroet. Het voelt als familie en het is altijd weer een thuiskomengvoel. Ook Jacob voelt zich hier helemaal thuis. Als hij uiteindelijk Ben ziet staan achter de kassa, geeft hij een schreeuw van herkenning. Hij vindt Ben geweldig, want die pakt tenslotte alle boodschappen in en brengt ze naar de auto en laadt ze nog in ook. En dat alles met een vrolijk lachend gezicht, terwijl Leo zijn gebruikelijke grapjes maakt. Dan op naar de groenteboer. Hij loopt meteen met een blik van herkenning op de Aziatische groenteman af en geeft hem een vriendelijke hand en een nog vriendelijker glimlach. Jacob moet lachen om de babyfoto’s van Anne Geddes boven aan de muur van de groetewinkel en ook de heerlijke minibanaantjes vindt hij geweldig. We hebben zoveel gekocht dat we eerst naar huis moeten om uit te laden om daarna direct weer weg te gaan naar de slager in een ander winkelcentrum. Jacob kijkt gezellig om zich heen en ontdekt de ‘baas’. Hij wijst naar zijn keurige pak en stropdas, dat moet wel de baas zijn. Alle anderen dragen rode overhemden, witte schorten en een vrolijk wit hoedje. Er komt een hele vriendelijke Afrikaan binnen die iedereen hartelijk begroet en Jacob meteen twee zoenen geeft en van alles vertelt over zijn kinderen. Anneke en Leo vertellen dat ze deze man vaker tegenkomen. Meestal met zijn kinderen en dat het vooral zo opviel dat hij zo ongelooflijk goed voor zijn kinderen zorgt. Dat is voor hier nog steeds bijzonder, maar ’t wordt gelukkig wel beter. Dan gaan we lunchen bij Java House. Jacob wil wel een sandwich met kalkoen en bacon. Ik vergeet te vertalen dat er frietjes bij komen, dus hij is superenthousiast als hij ziet dat de sandwich een tosti is en er nota bene frietjes bij liggen. Het is een gezellige zondagmiddagdrukte. Veel mensen gaan na de kerk even lekker lunchen. Na zoveel jaar valt het op dat er veel meer Afrikanen er als gezinnetjes en vlot gekleed bijlopen en genieten van elkaar. Er is echt wel veel veranderd in Kenia.
Na thuiskomst rommelen we allemaal wat, hoewel ik ga aan de 80 baantjes, da’s hard werken. En ik ben nog maar net op tijd klaar en weer warmpjes in de kleren als de eerste gasten komen. Een heel leuk stel dat voor de tweede keer voor een half jaar in Nairobi woont. Reden van die verhuizing is het adopteren van een kindje. Inmiddels doen meer Nederlanders dat op deze manier. Als je er een halfjaar bent mag je een kindje adopteren. En wat een schat van een meisje hebben ze en het jongetje was ook al zo’n leuke. Ada komt en Jacob slaakt een kreet van herkenning. Ada woont hier al minstens zo lang als Anneke en Leo en heeft hier een reisbureau. Ook Liesbeth komt en nog een Nederlands stel, waarvan hij journalist is en net een stuk over Leo en Anneke en hun werk in Kenia in het Nederlands Dagblad heeft geschreven. Die van 3 oktober (dus eigenlijk morgen pas).
De barbecue staat aan, het vlees ruikt en is heerlijk en de salades nog heerlijker. We kletsen gezellig met elkaar. Jacob vindt het niet altijd even leuk als er iemand zich teveel met hem bemoeid en te overdreven zijn aandacht vraagt. Om het af te wenden gaat hij aan de overkant van de tafel zitten en even later naast Anneke. Keurig gedaan vind ik, zonder dat het echt opviel. Hij laat zich niet als kind behandelen en heeft geen zin in gezeur aan z’n kop.
Maar eigenlijk zitten we met z’n allen te wachten op Rafaël Tuju. Ik heb de man jaren niet gezien, maar voor mij behoorde hij indertijd tot één van de mooiste Afrikanen, met vooral een prachtige stem. Hij heeft in de tachtiger jaren een jaar of 8 bij Anneke en Leo gewerkt en ze zijn eigenlijk altijd vrienden gebleven. In de loop der jaren heb ik veel over hem gehoord. Over hoe hij er voor gezorgd heeft dat Annabelle indertijd geadopteerd kon worden (in die tijd konden blanken geen afrikaanse kinderen adopteren) door zelf eerst haar vader te worden en toen de hele juridische kant te helpen regelen. Hoe hij daardoor met zijn vrouw is getrouwd die al een zoon van hem had. Hoe hij daarna nog een tweeling kreeg en ze met elkaar op vakantie gingen. Hoe Rafael zich toen verder in de politiek heeft begeven en uiteindelijk minister van Mediazaken is geworden en nog later minister van buitenlandse zaken. Maar nog veel mooier hoe hij met zijn eigen geld waterputten en wegen heeft aangelegd in het gebied waar hij vandaan komt, omdat hij wist hoe zwaar het was om elke dag water te halen. Hij had het zelf elke dag moeten doen met zijn poliobeentjes. Rafael die zich niet had gemengd in de grote verkiezingsoorlog van een paar jaar geleden waar maar liefst 1200 mensen zijn afgeslacht. Integendeel hij hield Kikuyu mensen verborgen in zijn Luo huis. Kortom een Keniaan die houdt van zijn land en dat boven zijn stam geldt. Diezelfde Rafael heeft zich nu verkiesbaar gesteld als president van Kenia. Wat gaaf en wat leuk dat we hem vandaag zullen zien voor Anneke’s verjaardag.
Jacob kijkt zijn ogen uit, want er komt een grote Mercedes en nog een aantal andere wagens en allemaal mannen met geweren aanrijden. Ze blijven gelukkig allemaal bij het hek en alleen Rafael komt er uit. Hij begroet iedereen hartelijk. Hij herkent mij nog en herinnert zich nog het gekke filmpje wat we ooit hebben gemaakt voor het zoveel jarig huwelijk van mijn ouders. Hij hield daar een onzin toespraak (met zijn mooie stem) in het Swahili, waar we allemaal de slappe lach van kregen. Hij herkent Jacob ook en Jacob herkent hem van de foto’s. Maar Rafael is even hartelijk en vriendelijk naar de mensen die hij niet kent. Ik vraag of ik Jacob met zijn Holland shirt met hem op de foto mag zetten. Ik dacht dat ik er twee had genomen, maar het blijkt er maar een te zijn, waar hij niet op z’n best op staat, maar goed, mocht hij president van Kenia worden volgend jaar, dan heeft Jacob naast hem gezeten. Verder kletsen we wat met elkaar over het verleden van Kenia en de verhoren die op dit moment in Den Haag plaatsvinden, maar ook over de toekomst van Kenia en dat ze klaar zijn voor verandering. Gewoon een man die niet corrupt is, geen schandalen heeft en voor Kenia gaat en niet voor zijn eigen stam of eigen portemonnee. We eten gezellig nog een lekker stuk chocoladetaart en nemen hartelijk afscheid.
Jacob loopt mee naar achteren en is nog meer onder de indruk van de prachtige Mercedes en alle knopjes en dingetjes en chauffeur natuurlijk. Hij kijkt z’n ogen uit en heeft om hele andere reden dan wij nu nog meer bewondering voor Rafael. Helaas zijn de foto’s ietwat te donker geworden, maar mooi was de foto.
We zitten nog een tijdje gezellig na te genieten van het feest met een glaasje bailey’s die we net hebben gekregen en gaan uiteindelijk slapen.
Jacob heeft zich ook vandaag drie keer in de rondte genoten. Hij gniffelt als hij ontdekt dat ik heb gemerkt dat hij op een andere plek ging zitten om met rust gelaten te worden. Hij legt de olifant weer goed en geeft een kus op de slurf. We danken samen de Lieve Heer voor weer een hele leuke vakantiedag.

zaterdag 1 oktober

Een beetje luie dag vandaag. Iedereen is vrij, maar toch zijn we allemaal bezig. Jacob vooral met de fotoboeken. Hij kan er niet genoeg van krijgen. Hij heeft het heel erg naar z’n zin, dat kun je aan alles merken. Hij wil echt maar wat graag in Kenia blijven wonen en dit keer zegt hij het niet voor de grap, hij meent het. Het is ook heerlijkvoor hem om in een relaxte omgeving te zijn waar toch van alles gebeurd. Hij zit het grootste deel van de dag centraal in de keuken of buiten aan de tafel. Hij neemt alles in zich op en/of sluit zich af voor dingen die hij niet wil horen. Ik ga zelf ook wat later zwemmen en ben een tikkeltje rood op de schouders. Maar dat mag de pret niet drukken, ik haal de 70 baantjes en de nodige oefeningen. Jacob leeft zijn tenenfettisch op mijn tenen uit, ik krijg zelfs zijn bril op m’n tenen.
’s Avonds dekt Jacob weer netjes de tafel. We eten heerlijke biefstuk met boontjes en spek en aardappelen of rijst. MMmmmm heerlijk! Jacob geniet er ok zienderogen van. Na de cappuccino of chocolademelk gaan we naar bed. Jacob legt zoals gewoonlijk de olifant op de juiste manier naast zijn bed en gaat heerlijk slapen. Hoewel ik hoor hem bijna elke nacht

vrijdag 30 september

Onze dag zal er iets anders uitzien, want we gaan vanmorgen naar de Masai Markt. Jacob wil best mee, hoewel hij de chaotisch op je af komende mensen en de drukte van de vorige keer zich nog wel herinnert. We wachten lang op de chauffeur die uiteindelijk al een hele tijd in kantoor blijkt te zijn. Maakt niet uit hebben wij nog ff koffie kunnen drinken. Jacob wil voorin zitten en houdt deze voor hem nog onbekende chauffeur goed in de gaten. Eenmaal bij de Masai markt geeft hij mij stevig een hand. Hij weet het nog, gewoon dicht bij elkaar blijven. Maar het valt reuze mee, het is helemaal niet druk en de verkopers en verkoopsters zijn redelijk rustig. Ze roepen wel voortdurend mamma, mamma of ssissta en vinden Jacob op z’n minst een vreemde verschijning. Jacob trekt zich er niks van aan, hij zwaait af en toe vriendelijk terug en soms geeft hij een glimlach en een aai. Hij weet wat ie wil, jazeker, een tasje. Ik doe mijn best om die zo goedkoop mogelijk te krijgen, maar heb zo mijn twijfels. Daarna lopen we weer verder tot Jacob opeens een vreugdekreet slaat bij het zien van een blikken-zebra-safari-auto. Die wil hij wel. Waarschijnlijk vanwege het enthousiasme van Jacob is de vraagprijs veel te hoog, maar we komen er uiteindelijk uit. Ik koop niet zoveel heb het meeste al wel eens gezien en de kinderslippers die ik zocht, zijn niet eens op de markt. Maar toch nog een leuk jurkje gevonden en later in het winkelcentrum de slippers. Ruben heeft een paar mooie zeepstenen schalen gevonden. We gaan nog even een supermarkt in op zoek naar koelkastdozen die ze alleen hier in Kenia zo goed en goedkoop hebben, maar helaas, ze zijn er niet, maar Jacob ziet wel een flesje cola staan dat we meenemen.
Jacob is er best moe van geworden en we gaan dus maar weer terug naar huis. Daar zit de familie inmiddels al aan de lunch en kunnen we zo aanschuiven. En natuurlijk laten we onze buit zien!
Die middag gaat Jacob weer verder met zijn foto albums. En ik ga verder met mijn baantjes zwemmen. Vandaag moeten het er 60 worden. Bij het eerste baantje vliegen er twee vrolijk zeurende ibissen vlak boven m’n hoofd. Als ik omkijk staan ze beiden bij het trapje van het zwembad. Ze blijven er gezellig al die tijd staan splashen en insecten pikken en een beetje kletsend met elkaar. Je ziet ze naar me kijken, maar ze laten zich er niet door afleiden. Maar ik overigens ook niet. Hoewel, halverwege komt Anneke met Annabelle aan de skype. We zijn allemaal blij dat ze een nieuwe baan heeft. Maar ik kan niet te lang blijven kletsen vanuit het water want anders word ik toch echt te koud. Dus verder met baantje 38 en op naar de 60.
Als we aan het eind van de middag met z’n allen achter onze computers zitten, zie je Jacob echt kijken wat hij nu moet. Het is eigenlijk best verdrietig dat zijn computertje kapot is. Waarschijnlijk in een bui van onmacht weggegooid, maar toch. Mijn kleine computertje is ook kapot gegaan, wie weet ook door mijn verkeerde handelen. Het is zo sneu, want hij vindt het zo leuk om op die computers te kijken. Was hij boos op iemand, werd hij niet begrepen, mistte hij ons, gebeurde het per ongeluk, wilde de computer niet doen wat hij moest doen en begreep hij niet wat er op het scherm stond. Jammer dat je zulke dingen eigenlijk nooit helemaal bij kunt komen. Frustrerend ook voor hem. Ik blijf nadenken over betere oplossingen voor hem of moet je gewoon elke keer een nieuw ding voor hem kopen. Waarom ook niet. Ik heb ook een nieuwe computertje en net een nieuwe telefoon met alles er op en er aan. Die telefoon geef ik Jacob, want daar staan ook heel veel foto’s op. Hij doet er heel voorzichtig mee en schuift voorzichtig met zijn hand de foto’s opzij. Hij is echt supervoorzichtig met al die apparaten.
In de tussentijd drinken we wijn (Jacob sap) en eten we chips (jacob een beetje veel). Als we uiteindelijk zitten te eten aan een heerlijke spagghetti doet Jacob heel erg zijn best om de lange slierten keurig op te rollen op z’n lepel alvorens ze naar binnen gaan. We zeggen hem dat hij wel gewoon mag eten en Anneke snijdt de slierten voor hem. Na een paar happen verslikt hij zich een beetje en daarna wil hij niet meer eten. Of hij het niet lekker vindt, of te lastig eten, of teveel chips vooraf, geen idee, maar hij eet niet verder. Tijdens het chocolademelk drinken probeert hij bij Anneke zijn excuus te maken, maar het was hem al vergeven. Daar is hij duidelijk opgelucht van.
Dan gaan we naar bed. Het is niet in zinnen uit te drukken hoe Jacob dan bezig is met de olifant naast zijn bed. Hij legt z’n oren goed, streelt z’n poten. Legt voorzichtig het flesje water tussen z’n poten en geeft een voorzichtig kusje op z’n slurf. Als ik naast hem ga zitten op het bed begint hij mij te kietelen. Ik kietel hem terug en hij lacht zich gek. Wat een vrolijkheid. Hij heeft het duidelijk naar z’n zin. Hij wil heel graag dat we samen de Heer danken voor weer een hele leuke dag.

donderdag 29 september 2011

Vandaag hebben we gewoon een relaxdag. Jacob is de hele dag bezig met het bekijken van foto’s uit alle albums van Anneke en Leo. Als hij ze allemaal ghad heeft begint hij weer van voren af aan. Hij grinnikt, gniffelt, kietelt hier en daar een baby op de foto, maakt paarden, olifanten en schaapgeluiden en roept ons als we mee moeten kijken.
Hij maakt ook de albums weer compleet door met grote zorg de pagina’s weer op z’n plek in de mappen te doen. Kijk maar naar dit filmpje.
Ik trekt mijn 60 baantjes in het zwembad en klets gezellig wat bij met de familie.