Onze dag zal er iets anders uitzien, want we gaan vanmorgen naar de Masai Markt. Jacob wil best mee, hoewel hij de chaotisch op je af komende mensen en de drukte van de vorige keer zich nog wel herinnert. We wachten lang op de chauffeur die uiteindelijk al een hele tijd in kantoor blijkt te zijn. Maakt niet uit hebben wij nog ff koffie kunnen drinken. Jacob wil voorin zitten en houdt deze voor hem nog onbekende chauffeur goed in de gaten. Eenmaal bij de Masai markt geeft hij mij stevig een hand. Hij weet het nog, gewoon dicht bij elkaar blijven. Maar het valt reuze mee, het is helemaal niet druk en de verkopers en verkoopsters zijn redelijk rustig. Ze roepen wel voortdurend mamma, mamma of ssissta en vinden Jacob op z’n minst een vreemde verschijning. Jacob trekt zich er niks van aan, hij zwaait af en toe vriendelijk terug en soms geeft hij een glimlach en een aai. Hij weet wat ie wil, jazeker, een tasje. Ik doe mijn best om die zo goedkoop mogelijk te krijgen, maar heb zo mijn twijfels. Daarna lopen we weer verder tot Jacob opeens een vreugdekreet slaat bij het zien van een blikken-zebra-safari-auto. Die wil hij wel. Waarschijnlijk vanwege het enthousiasme van Jacob is de vraagprijs veel te hoog, maar we komen er uiteindelijk uit. Ik koop niet zoveel heb het meeste al wel eens gezien en de kinderslippers die ik zocht, zijn niet eens op de markt. Maar toch nog een leuk jurkje gevonden en later in het winkelcentrum de slippers. Ruben heeft een paar mooie zeepstenen schalen gevonden. We gaan nog even een supermarkt in op zoek naar koelkastdozen die ze alleen hier in Kenia zo goed en goedkoop hebben, maar helaas, ze zijn er niet, maar Jacob ziet wel een flesje cola staan dat we meenemen.
Jacob is er best moe van geworden en we gaan dus maar weer terug naar huis. Daar zit de familie inmiddels al aan de lunch en kunnen we zo aanschuiven. En natuurlijk laten we onze buit zien!
Die middag gaat Jacob weer verder met zijn foto albums. En ik ga verder met mijn baantjes zwemmen. Vandaag moeten het er 60 worden. Bij het eerste baantje vliegen er twee vrolijk zeurende ibissen vlak boven m’n hoofd. Als ik omkijk staan ze beiden bij het trapje van het zwembad. Ze blijven er gezellig al die tijd staan splashen en insecten pikken en een beetje kletsend met elkaar. Je ziet ze naar me kijken, maar ze laten zich er niet door afleiden. Maar ik overigens ook niet. Hoewel, halverwege komt Anneke met Annabelle aan de skype. We zijn allemaal blij dat ze een nieuwe baan heeft. Maar ik kan niet te lang blijven kletsen vanuit het water want anders word ik toch echt te koud. Dus verder met baantje 38 en op naar de 60.
Als we aan het eind van de middag met z’n allen achter onze computers zitten, zie je Jacob echt kijken wat hij nu moet. Het is eigenlijk best verdrietig dat zijn computertje kapot is. Waarschijnlijk in een bui van onmacht weggegooid, maar toch. Mijn kleine computertje is ook kapot gegaan, wie weet ook door mijn verkeerde handelen. Het is zo sneu, want hij vindt het zo leuk om op die computers te kijken. Was hij boos op iemand, werd hij niet begrepen, mistte hij ons, gebeurde het per ongeluk, wilde de computer niet doen wat hij moest doen en begreep hij niet wat er op het scherm stond. Jammer dat je zulke dingen eigenlijk nooit helemaal bij kunt komen. Frustrerend ook voor hem. Ik blijf nadenken over betere oplossingen voor hem of moet je gewoon elke keer een nieuw ding voor hem kopen. Waarom ook niet. Ik heb ook een nieuwe computertje en net een nieuwe telefoon met alles er op en er aan. Die telefoon geef ik Jacob, want daar staan ook heel veel foto’s op. Hij doet er heel voorzichtig mee en schuift voorzichtig met zijn hand de foto’s opzij. Hij is echt supervoorzichtig met al die apparaten.
In de tussentijd drinken we wijn (Jacob sap) en eten we chips (jacob een beetje veel). Als we uiteindelijk zitten te eten aan een heerlijke spagghetti doet Jacob heel erg zijn best om de lange slierten keurig op te rollen op z’n lepel alvorens ze naar binnen gaan. We zeggen hem dat hij wel gewoon mag eten en Anneke snijdt de slierten voor hem. Na een paar happen verslikt hij zich een beetje en daarna wil hij niet meer eten. Of hij het niet lekker vindt, of te lastig eten, of teveel chips vooraf, geen idee, maar hij eet niet verder. Tijdens het chocolademelk drinken probeert hij bij Anneke zijn excuus te maken, maar het was hem al vergeven. Daar is hij duidelijk opgelucht van.
Dan gaan we naar bed. Het is niet in zinnen uit te drukken hoe Jacob dan bezig is met de olifant naast zijn bed. Hij legt z’n oren goed, streelt z’n poten. Legt voorzichtig het flesje water tussen z’n poten en geeft een voorzichtig kusje op z’n slurf. Als ik naast hem ga zitten op het bed begint hij mij te kietelen. Ik kietel hem terug en hij lacht zich gek. Wat een vrolijkheid. Hij heeft het duidelijk naar z’n zin. Hij wil heel graag dat we samen de Heer danken voor weer een hele leuke dag.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten