Het is zondagmorgen lekker vroeg. We worden wakker van de melder van de telefoon dat Jacob z’n pillen moet hebben. Hij gniffelt naar me als ik overeind kom en zwaait met z’n hand. Dat wordt weer een leuke dag vandaag, hij weet het. Zondag is altijd leuk en vandaag is de verjaardagsbarbecue van Anneke, dus extra leuk. Maar zondagmorgen is ook de boodschappentijd, sorry Nederland, maar zo gaat het in de rest van de wereld. Boodschappen doe je gezellig met elkaar op zondag. En gezellig is het. Eerst in de supermarkt, waar we stuk voor stuk, door alle personeelsleden, een voor een hartelijk worden begroet. Het voelt als familie en het is altijd weer een thuiskomengvoel. Ook Jacob voelt zich hier helemaal thuis. Als hij uiteindelijk Ben ziet staan achter de kassa, geeft hij een schreeuw van herkenning. Hij vindt Ben geweldig, want die pakt tenslotte alle boodschappen in en brengt ze naar de auto en laadt ze nog in ook. En dat alles met een vrolijk lachend gezicht, terwijl Leo zijn gebruikelijke grapjes maakt. Dan op naar de groenteboer. Hij loopt meteen met een blik van herkenning op de Aziatische groenteman af en geeft hem een vriendelijke hand en een nog vriendelijker glimlach. Jacob moet lachen om de babyfoto’s van Anne Geddes boven aan de muur van de groetewinkel en ook de heerlijke minibanaantjes vindt hij geweldig. We hebben zoveel gekocht dat we eerst naar huis moeten om uit te laden om daarna direct weer weg te gaan naar de slager in een ander winkelcentrum. Jacob kijkt gezellig om zich heen en ontdekt de ‘baas’. Hij wijst naar zijn keurige pak en stropdas, dat moet wel de baas zijn. Alle anderen dragen rode overhemden, witte schorten en een vrolijk wit hoedje. Er komt een hele vriendelijke Afrikaan binnen die iedereen hartelijk begroet en Jacob meteen twee zoenen geeft en van alles vertelt over zijn kinderen. Anneke en Leo vertellen dat ze deze man vaker tegenkomen. Meestal met zijn kinderen en dat het vooral zo opviel dat hij zo ongelooflijk goed voor zijn kinderen zorgt. Dat is voor hier nog steeds bijzonder, maar ’t wordt gelukkig wel beter. Dan gaan we lunchen bij Java House. Jacob wil wel een sandwich met kalkoen en bacon. Ik vergeet te vertalen dat er frietjes bij komen, dus hij is superenthousiast als hij ziet dat de sandwich een tosti is en er nota bene frietjes bij liggen. Het is een gezellige zondagmiddagdrukte. Veel mensen gaan na de kerk even lekker lunchen. Na zoveel jaar valt het op dat er veel meer Afrikanen er als gezinnetjes en vlot gekleed bijlopen en genieten van elkaar. Er is echt wel veel veranderd in Kenia.
Na thuiskomst rommelen we allemaal wat, hoewel ik ga aan de 80 baantjes, da’s hard werken. En ik ben nog maar net op tijd klaar en weer warmpjes in de kleren als de eerste gasten komen. Een heel leuk stel dat voor de tweede keer voor een half jaar in Nairobi woont. Reden van die verhuizing is het adopteren van een kindje. Inmiddels doen meer Nederlanders dat op deze manier. Als je er een halfjaar bent mag je een kindje adopteren. En wat een schat van een meisje hebben ze en het jongetje was ook al zo’n leuke. Ada komt en Jacob slaakt een kreet van herkenning. Ada woont hier al minstens zo lang als Anneke en Leo en heeft hier een reisbureau. Ook Liesbeth komt en nog een Nederlands stel, waarvan hij journalist is en net een stuk over Leo en Anneke en hun werk in Kenia in het Nederlands Dagblad heeft geschreven. Die van 3 oktober (dus eigenlijk morgen pas).
De barbecue staat aan, het vlees ruikt en is heerlijk en de salades nog heerlijker. We kletsen gezellig met elkaar. Jacob vindt het niet altijd even leuk als er iemand zich teveel met hem bemoeid en te overdreven zijn aandacht vraagt. Om het af te wenden gaat hij aan de overkant van de tafel zitten en even later naast Anneke. Keurig gedaan vind ik, zonder dat het echt opviel. Hij laat zich niet als kind behandelen en heeft geen zin in gezeur aan z’n kop.
Maar eigenlijk zitten we met z’n allen te wachten op Rafaël Tuju. Ik heb de man jaren niet gezien, maar voor mij behoorde hij indertijd tot één van de mooiste Afrikanen, met vooral een prachtige stem. Hij heeft in de tachtiger jaren een jaar of 8 bij Anneke en Leo gewerkt en ze zijn eigenlijk altijd vrienden gebleven. In de loop der jaren heb ik veel over hem gehoord. Over hoe hij er voor gezorgd heeft dat Annabelle indertijd geadopteerd kon worden (in die tijd konden blanken geen afrikaanse kinderen adopteren) door zelf eerst haar vader te worden en toen de hele juridische kant te helpen regelen. Hoe hij daardoor met zijn vrouw is getrouwd die al een zoon van hem had. Hoe hij daarna nog een tweeling kreeg en ze met elkaar op vakantie gingen. Hoe Rafael zich toen verder in de politiek heeft begeven en uiteindelijk minister van Mediazaken is geworden en nog later minister van buitenlandse zaken. Maar nog veel mooier hoe hij met zijn eigen geld waterputten en wegen heeft aangelegd in het gebied waar hij vandaan komt, omdat hij wist hoe zwaar het was om elke dag water te halen. Hij had het zelf elke dag moeten doen met zijn poliobeentjes. Rafael die zich niet had gemengd in de grote verkiezingsoorlog van een paar jaar geleden waar maar liefst 1200 mensen zijn afgeslacht. Integendeel hij hield Kikuyu mensen verborgen in zijn Luo huis. Kortom een Keniaan die houdt van zijn land en dat boven zijn stam geldt. Diezelfde Rafael heeft zich nu verkiesbaar gesteld als president van Kenia. Wat gaaf en wat leuk dat we hem vandaag zullen zien voor Anneke’s verjaardag.
Jacob kijkt zijn ogen uit, want er komt een grote Mercedes en nog een aantal andere wagens en allemaal mannen met geweren aanrijden. Ze blijven gelukkig allemaal bij het hek en alleen Rafael komt er uit. Hij begroet iedereen hartelijk. Hij herkent mij nog en herinnert zich nog het gekke filmpje wat we ooit hebben gemaakt voor het zoveel jarig huwelijk van mijn ouders. Hij hield daar een onzin toespraak (met zijn mooie stem) in het Swahili, waar we allemaal de slappe lach van kregen. Hij herkent Jacob ook en Jacob herkent hem van de foto’s. Maar Rafael is even hartelijk en vriendelijk naar de mensen die hij niet kent. Ik vraag of ik Jacob met zijn Holland shirt met hem op de foto mag zetten. Ik dacht dat ik er twee had genomen, maar het blijkt er maar een te zijn, waar hij niet op z’n best op staat, maar goed, mocht hij president van Kenia worden volgend jaar, dan heeft Jacob naast hem gezeten. Verder kletsen we wat met elkaar over het verleden van Kenia en de verhoren die op dit moment in Den Haag plaatsvinden, maar ook over de toekomst van Kenia en dat ze klaar zijn voor verandering. Gewoon een man die niet corrupt is, geen schandalen heeft en voor Kenia gaat en niet voor zijn eigen stam of eigen portemonnee. We eten gezellig nog een lekker stuk chocoladetaart en nemen hartelijk afscheid.
Jacob loopt mee naar achteren en is nog meer onder de indruk van de prachtige Mercedes en alle knopjes en dingetjes en chauffeur natuurlijk. Hij kijkt z’n ogen uit en heeft om hele andere reden dan wij nu nog meer bewondering voor Rafael. Helaas zijn de foto’s ietwat te donker geworden, maar mooi was de foto.
We zitten nog een tijdje gezellig na te genieten van het feest met een glaasje bailey’s die we net hebben gekregen en gaan uiteindelijk slapen.
Jacob heeft zich ook vandaag drie keer in de rondte genoten. Hij gniffelt als hij ontdekt dat ik heb gemerkt dat hij op een andere plek ging zitten om met rust gelaten te worden. Hij legt de olifant weer goed en geeft een kus op de slurf. We danken samen de Lieve Heer voor weer een hele leuke vakantiedag.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten