Jacob heeft last van z’n voeten, dat hadden we steeds al gemerkt. Anneke zoekt haar hele arsenaal aan pilletjes en zalfjes na voor goede voetencreme. We zetten Jacob op een stoel met zijn voeten omhoog en smeren de hele zaak in met zachte voetenzalf. We laten hem een halfuurtje met de benen omhoog zitten, dat kan ook geen kwaad tenslotte.
Als Leo thuiskomt heeft hij het idee om samen met ons te gaan lunchen in Westgate, een nieuw winkelcentrum en meteen te kijken voor de Crocs voor Jacob. Dat winkelcentrum is groot en Amerikaans. In Nederland vind je zoiets nauwelijks. Chique en ALLLES is er!! Dat was de eerste keren dat we in Kenia waren wel anders. En de meeste prijzen liggen hetzelfde, hoewel op dit moment zelfs hoger. Ook onderweg is te zien aan alle hoogbouw dat er véééél veranderd is. De economie, in elk gevl hier in Kenya groeit en de hoogbouw groeit aan alle kanten mee. Helaas, zoals overal ter wereld ten koste van de prachtige bomen. Onderweg zie ik een honderd meter lang billboard met reclame voor mijn net nieuw in Nederland gekochte Samsung Galaxy. Ja, en dan wel midden op het kruispunt aan de kant een jonge moeder met een kindje, weer heel Afrikaans, en onderweg de verkopers met hun waren, inclusief lieve kleine puppies die nodig ontwormd moeten worden.l
Afijn, we gaan eerst naar de winkel met Crocs, we denken dat ze origineel zijn. Jacob past een paar, maar die zijn eigenlijk te klein. Maar, hij zegt dat ze wel passen uit angst dat het weer niet gaat lukken vandaag. Maar jawel er is een paar in zijn maat! Hij is er superenthousiast over en loopt van oor tot oor te stralen! Vooral omdat hij ze met Leo kan kopen.
Daarna gaan we naar het Arts Café. Ook al zo’n grote Amerikaanse tent met soortgelijk voedsel en heerlijk ijskoffie. Het is er een drukte van belang met alle soorten mensen en nationaliteiten. Zakenlunches en rendez-vous lunches en gezellig lunch met vreemde Hollanders zoals wij. Jacob geniet er ook van, vooral van het feit dat er zoveel auto’s voorbij rijden, die net zo veelkleurig zijn als de mensen hier op het terras.
We lopen het winkelcentrum nog wat rond op zoek naar leegstand en een eventuele nieuwe winkel voor Anneke... Maar hier in Afrika geen winkelleegstand. Jawel, eentje dan.. Een winkel die al 2 jaar leegstaat. Volgens de eigenaren van het winkelcentrum wordt al die tijd keurig de huur betaald, maar komt er geen winkel in. Waarschijnlijk ook zo’n witwas gebeuren van o.a. de Somaliers. Het piratengeld wordt hier aan alle kanten uitgegeven en witgewassen en de economie vaart er wel bij, tenminste zo lijkt het.
Thuisgekomen vragen we Jacob zijn Crocs aan te trekken, maar hij wil niet. Hij brengt zijn schat in prachtig bijbehorende plastic tas veilig naar zijn slaapkamer. Hij wil ze absoluut niet aantrekken. Hij komt terug op zijn sloffen. We snappen er eigenlijk niks van want hij is er wel héél erg blij mee. En hij vindt het duidelijk lastig om over te praten. Maar hij geeft uiteindelijk aan dat ze bedoeld zijn voorn de fitness. Jacob is niet om te krijgen om ze aan te doen of ze zelfs aan wie ook maar te laten zien.
Als we ’s avonds naar bed gaan en zoals altijd samen de dag doornemen, hebben we het natuurlijk over zijn Crocs. Als ik tegen hem zeg dat het best wel moeilijk is als mensen elkaar verkeerd begrijpen en hij iets anders dacht dan wij, knikt hij heel bevestigend. We danken de Lieve Heer saampjes ook voor het feit dat hij ons altijd begrijpt.
Welterusten Olifant!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten