Als we voor het ontbijt nog even het balkon oplopen verbreekt hij de stilte met een duidelijk “WEG!” en nog wat andere kreten om aan te geven dat de olifanten vertrokken zijn, net al wij straks. De hyena die er net aan kwam kijkt verstoord op richting Jacob, echt waar!! De touristen ook enigszins, maar ze vinden het ook eigenlijk wel komisch. Gelukkig maar.
Het ontbijt is zoals verwacht op z’n engels met alles er op en er aan. Van bacon, spek, worstjes, aardappels, corn flakes, fruit, enz. Enz. Nou ja, het is vakantie, vooruit maar. Jacob smult er in elk geval van.
Om acht uur moeten we weer bij de bus zijn. Daarvoor moeten we de lange houten brug weer teruglopen en daarna nog een aardig eindje trap omhoog zoals we gisteren omlaag zijn gegaan. Ik ben wel blij dat ik naast Jacob loop, kan ik lekker langzaam naar boven en hoef ik iets minder te hijgen, want zelfs met 100 baantjes zwemmen is mijn conditie niet goed genoeg. Afijn...., we zijn nog niet eens boven of de chauffeur staat Jacob al op te wachten met een big smile!! Die kan hij van Jacob ook krijgen. Met grote zorg pakt hij Jacob bij de arm en helpt hem voorzichtig de hoge opstap de bus in en op zijn stoel. Jacob vindt het geweldig en wrijft zich verkjneuterend in zijn handen. Als iedereen hijgend in de bus zit vertrekt de caravan van bussen en busjes met bagage op weg naar de plek van gisteren.
Jacob zwaait vrolijk terug naar alle kinderen die het elke dag een feest vinden als deze bussencaravan voorbij komt. Zwaaien naar auto’s is kennelijk wereldwijd. En jongjonge..., wat een lieve koppies en wat een vrolijke ondeugd soms. Heerlijk!! De Aziaten achterin de bus hebben hun dag niet en doen niet mee. Als er een motorrijder voor de bus rijdt gebaard Jacob dat ze opzij moeten. De chauffeur moet er om lachen. We zwaaien nog een laatste keer naar de Ark en rijden terug naar de auto. Jacob weet precies wanneer de chauffeur er is en we moeten afslaan en hij slaakt een kreet van herkenning als hij Leo’s auto op het parkeerterrein ziet staan. De chauffeur helpt hem er weer supervriendelijk uit en helpt mee de bagage naar onze auto te brengen. Hij kijkt nog blijer als Leo hem een tip geeft. Nogmaals, niet gewoon zo’n aardige man, want als Anneke en ik naar het toilet gaan zie ik de minachtende opmerking en lach van 2 andere chauffeurs richting Jacob, helaas.
Afijn, we zitten weer in de auto allemaal, Jacob naast Leo.., en gaan met die banaan. Anneke is trots dat haar I-phone de route herkend en de weg wijst. Het heeft ons gisteren al geholpen om niet al te veel verkeerd te rijden, dus vandaag zal het vast ook helpen. Het is sowieso geweldig zo’n uitvinding en midden in Afrika én met goede internetverbinding. Wow! Ik gebruik mijn telefoon voornamelijk voor de foto’s en filmpjes tijdens deze trip en da’s ook niet mis.
De eerste helft verloopt prima en.... er zijn meer ezels langs de weg en dan bedoel ik echte ezels. Hoewel, vaak dacht Jacob dat het ezels waren en dan bleken het ossenwagens te zijn. Daar waren er veel van deze zaterdagmorgen. Gisteren niet, dus kennelijk ga je hier op zaterdag met je ossen aan het werk. Nogmaals het land ziet er aan alle kanten hééél vruchtbaar en groen uit. Hier zeker geen droogte in Kenya.
We maken een tussenstop op een prachtige plek met een geweldige tuin, een waterval en vrolijke, luide muziek van Kenny Rogers en Dolly Parton uit de speakers in de tuin. Suergezellig en we zitten allemaal mee te deinen en te galmen, zelfs Jacob. Na een overheerlijke cappuccino willen we toch wat eten, dus Leo besteld 12 chamossa (sorry ik weet niet hoe je het schrijft). Het is een gewone snack hier zoals de kroket bij ons. Deeg met gehakt er in. Ze zien er fantastisch en erg groot uit als de eerste 6 komen..., maar...., ze blijken heel erg scherp te zijn, wat niet gebruikelijk is voor zo’n ding. Ik waarschuw Jacob, maar hij neemt toch een hap. Daarna wil hij niet meer en drinkt wel veel water. Sommigen van ons eten er eentje, maar anderen helemaal niet zoals Jacob. Hij is duidelijk diep teleurgesteld. Leo stuurt de andere zes terug en de donkere wolk hangt zichtbaar boven zijn hoofd. Het troost hem zelfs niet als we vertellen dat we later pizza’s thuis zullen eten. Uiteindelijk vraagt Leo of ze ook iets anders voor hem hebben. Ze hebben wel cake.., nou vooruit dan maar. Als het komt is de plak cake zo groot als één boterham en zo dik als 2 boterhammen. Een enorme plak en gortdroog...! Maar het kan Jacob niks schelen. Hij eet hem helemaal op. Gelukkig wel weggespoeld met een heleboel water. Ik sta doodsangsten uit, bang dat hij zich zal verslikken in een kruimel cake, wat mijzelf ook vaker overkomt bij droge cake. Bovendien verslikt Jacob zich ook regelmatig. Maar gelukkig, het duurt even, maar het loopt allemaal goed af.
We gaan verder op weg naar huis. Veel auto’s en chaos hebben we vaker gezien in Kenya, maar wat er deze laatste uren aan het gebeuren is, is onvoorstelbaar. Het is wederom de weg die aangelegd en vernieuwd wordt. Het verkeer gaat echt, letterlijk alle kanten op. Degenen die uit Nairobi komen vinden het heel normaal om de middenberm door te rijden en aan de andere weghelft verder te gaan, zodat het begrip spookrijden opgaat voor hele rijen auto’s. Het is regelmatig volkomen onduidelijk waar de rijbanen zijn en voor wie ze bestemd zijn. In Kenya rijden ze links, maar af en toe komen tegenliggers van rechts. Amber, Anneke en ik kunnen niet eens meer gillen, laats staan in harmonie. Je houdt voortdurend je adem in. Als je eindelijk een stukje kunt rijden word je weer opgeschrikt door allerlei drempels die bijna niet zichtbaar zijn. Afijn, zelfs Jacob bemoeid zich er soms mee door luis UGGOE!! (=Leo) te roepen of te gebaren dat de auto’s opzij moeten. Het is echt een groot wonder dat niemand geraakt is, er geen ongelukken, althans zichtbaar voor ons, zijn gebeurd. De laatste 2 maanden zijn hier 2000 doden gevallen!! Want ik vergeet ook nog te vermelden dat de mensen hier de snelweg met vrouw en kinderen oversteken en ze er ook gezellig fietsen of met ezelkarren lopen.
Twee uur langer dan de I-phone had uitgerekend, komen we toch veilig en ongedeerd weer thuis. We zijn allemaal bekaf, ook Jacob.
Langzaam maar heel zeker, komt het besef binnen dat we morgen weggaan en dat maakt hem elke keer weer een soort chaggerijnig en zelfs een beetje ziekig. Hij zit aan tafel en zegt au en wijst naar zijn voeten. Hij gaat naar de slaapkamer en doet zijn sloffen weer aan. Ik ben een beetje bang voor jicht, maar hij blijkt daar geen pijn aan te hebben. Het is toch zijn likdoorn. Hij is ook weer stokdoof. Waarschijnlijk batterij van gehoorapparaat op, maar hij wil niet dat we het vervangen. Omdat hij best wel warm aanvoelt, nemen we zijn temperatuur op, maar gelukkig, geen koorts. Het is ook best warm vandaag.
Hij is wel héééél blij en bijna ontroerd als hij van Anneke een grote tas vol gebonden fotoboeken krijgt om mee te nemen. Hij geeft Anneke en Leo een grote dikke knuffel en bergt de tas veilig op bij de spullen die mee moeten. Hij is al bezig de inpakzaken te regelen. Zo wilde hij gisteren al niet meer dat zijn onderbroeken in de was gingen. Hij pakte een plastic zak en deed ze daar in en maakte een gebaar van heel ver weg met zijn armen, oftewel die moesten ze in Zwammerdam maar wassen. En je ziet het aan zijn denkhoofd. Hij vindt het allemaal maar moeilijk. Want hij wil ontzettend graag blijven en ook ontzettend graag terug, hoe lastig is dat, vertel mij wat!
Maar er komt nog pizza en dat maakt weer een hoop goed. Heerlijke pizza, hoewel, heel veel kan hij niet op want ik vrees dat die cake nog verder in zijn maag is uitgezet.
Omdat we zo moe zijn, gaan we maar vroeg naar bed. Jacob is wederom al het een en ander aan het reorganiseren. Ik stiekem ook, want de vorige keer vond hij het maar niks dat ik er zo lang over deed en werd hij er zelfs boos om. Nu blijf ik hem steeds maar vertellen dat we alle tijd hebben en hij zich niet hoeft te haasten. Wie weet helpt het....
Als we saampjes nog even de dag doornemen, vindt hij het wel fijn dat ik het er nog even over heb hoe ingewikkeld afscheid nemen is. Dat je eigenlijk hier wilt blijven, maar ook eigenlijk terug wilt. Maar ja, er is maar één Jacob en die is of hier, of daar. Een ander keertje dan maar weer terug naar Kenya lijkt hij op dit moment ook ff niet goed te vinden, misschien wel omdat hij het idee van steeds weer afscheid nemen net zo erg vindt als ik. Of het komt omdat hij domweg bijna niks hoort op dit moment. Gelukkig hoort hij het wel als ik zeg dat de Heer Jezus in elk geval overal is, in Kenya, in Zwammerdam, in Gouda, bij Anneke, bij Lea, bij Ineke en Roelie en bij iedereen. We bidden saampjes en danken voor een mooie dag met olifanten.
Oeps..., vergaten we bijna de olifant een kus te geven. Welterusten olifant!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten