dinsdag 28 januari 2014

De klus in de winkel moet nog af voordat we weer weg gaan. Maar.... Martha en ik MOETEN eerst winkelen in het winkelcentrum. We loppen elke dag de lift uit en tegenover de lift is dan een schattig winkeltje met keniaanse spullen. Dus die moeten we bekijken....! En Jacob gaat ook mee. Het eerste dat we zien, is een briletui en een sleutelhanger in dezelfde uitvoering als de toilettas die Jacob een paar jaar geleden heeft gekocht. Die moeten dus mee. Martha en ik kopen uiteindelijk niets. Oh ja..., toch nog wat voor Rik en zijn nieuwe vriendin. En dan neem ik Jacob mee naar de kapper. Hij wil graag weer naar de kapper en slaakt een vreugdekreet als dezelfde kapper als de vorige keer weer komt. Hij zit er echt als een vorst in de kapperstoel en is er helemaal blij mee.

Dan gaan we weer verder met de laatste cd’tjes uitzoeken. Als we helemaal klaar zijn, moet de boel op zijn plaat gezet worden. Dat betekent een hele verhuizing van cd-bakken van de ene kant van de winkel naar de andere kant. Jacob wordt helemaal enthousiast van al die activiteit en gaat spontaan meehelpen. Tussendoor gaan we lunchen in het winkelcentrum bij de bakker. Grappig genoeg zitten we tegenover een wand met sneeuwbehang. Komt goed uit want Jacob heeft heel veel zin in warme chocolademelk met slagroom. We eten allemaal lekkere tosties. Ham en kaas en heel lekker. Na de lunch alles lekker afgemaakt in de winkel. De visjes met heerlijke basilicum/peterselie saus en worteltjes smaken superheerlijk.En weer is er een dag voorbij. Nu nog maar 2 nachtjes.

maandag 27 januari 2014

Vandaag gaan Martha en ik Anneke verder helpen om de CD’s in de winkel op het juiste genre te sorteren, Een stevige klus en Jacob en Stephan gaan ook mee. Als we voor de lunch naar huis gaan denk ik dat Jacob zich die morgen eigenlijk heeft verveeld. Misschien vanmiddag de Ipad mee zodat hij kan sjoelen. Maar hij wil hem niet mee, want hij vindt het leuker om naar ons te kijken. Maar eerst moet ik naar de tandarts. Ik dacht voor een vulling, maar ik blijk een tweede wortelkanaalbehandeling nodig te hebben.De rest moet in Holland worden gedaan. Maar goed, de behandeling gaat voorspoedig, dus we gaan de rest van de middag verder in de winkel om het af te maken. De avond is weer heel gezellig, met altijd weer lekker eten. De jongens worden een beetje zenuwachtig en zijn al diep aan het nadenken over het afscheid nemen enzo. Je weet nooit elemaal wat er in die hoofden omgaat, maar dat het heel veel is staat wel vast. Nog 3 nachtjes slapen.

zondag 26 januari 2014

De zondag staat zoals altijd in het teken van de 2 B’s oftewel Boodschappen en Barbecue. We gaan weer gezellig ons rondje langs de kruidenier, de groenteman, de slager, weer een groenteman en dan weer een supermar

kt. Overal worden we even vriendelijk begroet. Voor Anneke en Leo voelt het allemal als familie. Ze komen hier al jaren en daarom kennen de mensen mij en Jacob en Stef natuurlijk ook. Jacob zorgt weer voor de wortels voor de honden bij de groenteman. Martha en ik kijken onze ogen uit naar al het lekkers en de manier waarop het uitgestald is. Ik koop weer een paar nieuwe koelkastdozen/potten/kannen. Een rare afwijking die ik altijd heb als ik in Kenya ben. Martha aarzelt bij de Jiko, een aardewerken ‘barbecue’waar hier oorspronkelijk op gekookt wordt. Zelfs de allerkleinste is toch nog te zwaar en dus besluit ze hem niet mee te nemen. Bij de groenteman ziet ze opeens een geweldig exemplaar staan, gemaakt van een groot blik. Zelfs als je hem nooit zou gebruiken, is het nog een klein kunstwerkje. En hij kost maar een paar euro! Die

stond echt op haar te wachten. Jacob vindt het leuk om bij de slager naar de worstjes te kijken, maar meer nog naar het personeel dat een grote vitrine aan het leeghalen en schoonmaken is. Hij houdt van dit soort werk.. Bij de laatste supermarkt wijst hij op een tijdschrift van 4-wheel drives. Vorige week had ik nog gezegd dat we hem misschien over een week zouden kopen en ja, dat was hij natuurlijk niet vergeten. Weer thuisgekomen wil hij er meteen in gaan bladeren en wil niet helpen met de tafel van de lunch afruimen. Leo loopt naar hem toe en zegt vriendelijk dat als hij niet wil meehelpen, Leo niet meer helpt om zijn I-pad aan te zetten met het sjoelspel. Hij zit er diep over na te denken. Als ik later naar hem toeloop met een vaatdoek en hem vraag of hij de tafel schoon wil maken, ziet hij dat duidelijk als de perfecte manier om uit zijn eigenwijze bui te komen. Hij veegt de tafel netjes schoon en slijmt wat bij Leo. Tsja..., de rest van de middag is lekker luieren. Jacob met zijn I-pad en sjoelspel, waarin hij elke dag beter schijnt te worden

Ik ga heerlijk zwemmen en geniet van het heerlijk hete weer. Dan komen de eerste gasten voor de barbecue. Sommigen hebben we vaker gezien, anderen komen voor het eerst zoals de dierenarts met zijn vrouw. We vertellen over de safari en er is veel gezelligheid en vooral veel lekker eten, zelfs een ijsje aan het eind, of eigenlijk 2 ijsjes, want Jacob vindt het veel te lekker om het maar bij eentje te laten. Na de cappuccino gaat iedereen weer weg en wordt er stevig afscheid genomen, omdat we de meesten niet meer zullen ziern. Spetter ziet zijn kans schoon en gaat prinsheerlijk op

één van de stoelen zitten. Het is ook een superhond. Om een uur of negen en gaan we allemaal opruimen. Jacob is zelfs heel erg actief. Hij sleept de stoelen op hun plek, brengt alles naar binnen en is buitengewoon trots op zichzelf. Maar eerst nog het kattenritueel. De 6 perzische poezen mogen de keuken in voor hun laatste snoepje. Ze

genieten er enorm van en ook Jacob vindt de poezen steeds leuker en durft ze te aaien. Dan gaan we lekker allemaal slapen.

zaterdag 25 januari 2014

We zijn nog best wel moe van de afgelopen dagen, dus gaan we een beetje loom aan het ontbijt. Omdat de dagen voor ons best wel snel gaan, besluiten we om vandaag naar een ander winkelcentrum te gaan om wat kadootjes in te kopen en ik heb ook een paar dingen op m’n verlanglijstje staan. Anneke en Leo blijven thuis en Stephan en Jacob gaan mee. Aan de buitenkant van de parkeerplaats is de geldautomaat, dus ik moet eerst even flappen tappen. Je krijgt hier ook meteen een heel dik pak met flappen, dat

heb je als zelfs ongeveer 1 euro al een briefje is van 100 shilling. Afijn, halverwege de tapprocedure zegt Jacob opeens dat hij moet poepen. En als het bij hem komt dan moet je echt rennen. Maar ja..., ik kan die flappen toch niet laten zitten. En bovendien moeten we nog door de bewaking van het winkelcentrum heen en dan nog de wc zien te vinden. Al die tijd kreunt Jacob aahh..., neee....uhhh....neee... Het leed is kennelijk al voor een deel geschied. Ik kom in de wc, loop met hem naar de dames wc, wordt eerst tegengehouden en zeg dan dat ik hem helpen moet en dan wijzen ze naar het invalidetoilet. Maar die is bezet door duidelijk geen invalide dame. Als dat allemaal weg is kunnen we eindelijk de schade bekijken.... Tsja...., ik zal maar niet verder in details treden, maar de onderbroek is in de vuilnisbak voor maandverband terecht gekomen. Het is de enige keer dat ik min of meer blij ben met die grote, witte, ouderwetse onderbroeken van hem, ze vangen behoorlijk wat op. Arme Jacob zit op de po en hij voelt zich duidelijk niet goed. Hij zegt NNEEEEE en schudt met zijn hoofd. Het doet zeer in zijn hoofd zegt hij. Nu krijg ik de schrik en ben bang dat hij een epileptische aanval zit te krijgen en ik nu juist op dit moment niks bij me heb. Maar gelukkig, maar nog steeds erg vervelend..., Jacob heeft last van koude zweet en duizelingen, vrij normaal bij een diarree aanval. Als alles weer enigszins aangekleed en hersteld is, wil hij niet meer verder winkelen met ons en wij eigenlijk ook niet met hem. We gaan naar de parkeerplaats en zoeken de chauffeur. Niet te vinden. Ik bel dus Anneke maar, want die kan hem sms-en. We blijven bij de auto staan te wachten en dan opeens komt het hoofd van de chauffeur omhoog in de auto. Hij lag gewoon binnen te slapen. We moeten er allemaal om lachen. Afijn Jacob thuisgebracht, pilletje er in en de rest verschonen. Als ik hem voorstel om één van zijn korte broeken aan te trekken, omdat die elastiek heeft en dus zo naar beneden kan in gevl van nood, vindt hij dat een prima idee. De allereerste keer dat hij een korte broek aan wil. Het moet gezegd, het ziet er belachelijk uit, met daarboven een trui en daaronder sokken en schoenen, dus ik kan hem geen ongelijk geven. Hij vindt het niet erg dat wij weer gaan winkelen en hij bij Anneke en Leo blijft. Wel sneu, want hij houdt best wel van winkelen. Maar wij ook en Stephan wil ook nog steeds mee! Martha en ik zijn stevig aan het tutten op allerlei afdelingen van een groot warenhuis bij de kookspullen en nog meer zaken. Daarna de souveniers en ook daar tutten we wat af en kunnen niet kiezen. Stephan vindt het allemaal prima. Als ik iets laat zien, zegt hij steeds KOPEN. We nemen voor zijn en Jacob’s huis wat leuke kadootjes mee die hij zelf heeft uitgezocht. Stephan zoekt ook een mooi portemonneetje uit en voor Jacob zoek ik er eentje uit met een olifant. Thuisgekomen, zit Jacob in oranje korte broek te sjoelen op de Ipad. Er zijn geen verdere ongelukjes meer gebeurt. Hij vindt het portemonneetje fantastisch, want je kunt hem ook nog aan je sleutelbos hangen. Grappig hoe hij net als wij een voorlkiefde heeft voor mooie tasjes, etuitjes en andere accessoires.

De middag is al aan z’n eindje als ik lekker ga zwemmen. Daarna probeer ik wat foto’s uit te zoeken. Ik heb er onvoorstelbaar veel gemaakt, gewoon op m’n telefoon en ze zijn bijzonder goed gelukt. Jacob zit nog in de keuken achter de sjoelbakIpad. Af en toe slaakt hij een kreet als hij zich uitrekt. Ik vraag of er een leeuw binnen is en hij zegt onmiddelijk JA! Dan kom ik die leeuw nu vangen, zeg ik. Ik ga naar binnen en begin hem te kietelen. Hij heeft er duidelijk schik in en haalt nog een paar keer een grapje uit. Als hij een olifant nadoet en ik binnenkom geeft hij direct de schuld aan zijn nieuwe portemonnee. Hij maakt voortdurend grapjes en zit te grinniken. Gezellig! Tijdens het eten koken geeft Anneke Stephan de gebruikelijke 1 op 5 wijnbijhetwater. Zoals we zo vaak doen vraagt ze of Jacob ook wil en zowaar hij zegt JA. Anneke vult het glas met een duimpje wijn en verder water en hij neemt een slokje. Moet eerst even proeven, kijkt wat vreemd, laat het zakken en Anneke zegt, nou wordt het een beetje warm hier bij je maag hé en hij glimlacht. Hij drinkt het slokje voor slokje op en vindt het supergezellig om met ons mee te proosten. Wees niet bang, we zullen hem echt niet dronken voeren. Het is fantastisch om te zien hoe hij er van geniet, net als wij allemaal. Bij het eten laat hij toch weer een gedeelte staan en dat is prima, maar bij die ene uitbarsting in het winkelcentrum is het gelukkig gebleven. Wel heeft hij ’s avonds steeds last van zijn gehoorapparaat. Kennelijk gaat dat ding irriteren. Maar Anneke heeft altijd genoeg wondermiddeltjes in huis, dus de oren worden voorzichtig gedruppeld en schoongemaakt. Als hij naar bed gaat, doet hij het licht in de kamer uit, zodat ik in het donker naar binnen moet. Hij schatert het uit als ik binnen kom lopen en zegt BOE!!!. Hij blijft opgewekt grapjes maken. Dus ik kietel de leeuw maar weer eens en we doen weer en kussengevechtje. Hij vindt het heerlijk als we samen de dag door nemen en samen de Lieve Heer danken voor alle mooie dingen die we hebben beleefd en bidden voor alle mensen die ver weg zijn. Lekker slapen maar!

vrijdag 24 januari 2014

Inderdaad, 5:45 uur gaat de wekker. Als Jacob het gordijn opzij schuift maakt hij een leeuwengeluid en wijst naar buiten. Een leeuw is het niet, maar wel een aap in het gras. En er zitten er meer. En er lopen natuurlijk weer van die schattige DikDikjes rond. Goedemorgen Samburu!! En weer stappen we met ons drietjes in de bus (ja, de anderen blijven slapen ;). Die missen de mooie giraf die op zijn knieën vlak bij de lodge ligt wakker te worden. Hij kijkt ons weer met zijn mooie grote ogen en wimpers vriendelijk aan. Goedemorgen Samburu! De vogels fluiten er lustig op los en de blauwe kippetjes zijn weer de enigen die een soort gestresst heen en weer lopen. De rest doet het kallempies aan. Dan komen we weer in de buurt van de rivier en opeens staat er een mooie grote olifant op de weg en met vakkundige slurfenkennis aan een struik te sjorren. Een prachtgezicht en verder overal om ons heen staan de olifanten heerlijk te genieten van de malse groene blaadjes en het ochtendzonnetje. Goedemorgen Samburu! We zien nog meer giraffen, gazellen, impala’s en andere hertjes en natuurlijk veel DikDikjes.

Het is onze laatste game drive. Tot ziens Samburu! Maar eerst nog ontbijten. De rest is ook wakker en onze tassen worden netjes naar de bus gebracht. We verstoppen de grote wijndoos in Jacob zijn tas ;). Eerst weer ontbijten met eieren en spek en het uitzicht op het meertje met wrattenzwijnen en af en toe een hertensoort.

Het blijft net niet echt en we maken ook grapjes dat ze straks het grote scherm weghalen waarop ze deze film vertonen en het geluid uitzetten. Na genoeg koffie en plaswerk is het tijd om te vertrekken. Jacob gaat weer keurig voorin zitten en we beginnen onze reis op de hobbelige zandweg. Martha en ik spreken weer uit wat een wonder het is dat die bus het overleefd en er niks mis mee is als we opeens stilstaan omdat de chauffeur iets hoort. Wij horen voortdurend van alles, dus het was ons niet opgevallen. Hij inspecteert de bus en zegt dat het niks ernstigs is, iets met de schokbreker ofzo. Hij zet de auto wat meer in de schaduw en nu horen we het ook bonken. Dan pakt hij een dekentje uit de bus en ligt achter onder de bus. Wij zitten er totaal niet mee, komt vast allemaal goed, dus we blijven rustig wachten. Maar dan komt er een Samburu man langs in z’n 4wheel drive en schrikt zichtbaar. Hij ziet ons namelijk zitten in een bus zonder chauffeur.....! Can I Help, vraagt hij. Nee, is goed, hij is daar en het hoofd van de chauffeur steekt omhoog. Hij is zichtbaar opgelucht. Hij dacht

denk ik dat we midden in de rimboe in de steek waren gelaten. Tot ziens Samburu! Na de hobbelweg de grote weg naar Nairobi. Maar dan wel eerst omhoog langs de Mount Kenya. Best een stevige klim. Maakt ons niet uit, we genieten ervan. Totdat..... de chauffeur weer stopt. Wij dachten nog aan een sanitaire Afrikaanse buitenstop, maar nee, hij heeft iets anders ontdekt. De motor is oververhit van de lange klim en het hete weer. De man blijft rustig en wij natuurlijk ook. Hij laat Jacob uitstappen en zet hem eerst veilig op de achterbank en maakt dan de voorstoel los enonder de klep is de hitte al zichtbaar en voelbaar. Onze flesjes water gaan er eerst aan om de buitenkant af te koelen en na verloop van tijd durft hij de dop er af te halen. Gratis sauna voor ons, hij dampt en sist aardig. Dan probeert hij langzaam maar zeker water bij te

vullen, maar hij heeft niet genoeg. Gelukkig komt er iemand aangewandeld met een pakketje op zijn rug en die man durft de dip naar beneden te nemen om het water bij te vullen. Ik ben wel blij dat de chauffeur niet is gegaan, want dat zou ik toch een beetje akelig hebben gevonden. Wij alleen met twee vrouwen en twee bijzondere mannen. Maar na een hele tijd komt de man terug en heeft de jerrican gevuld met water. Wat een vriendelijke behulpzame mensen zijn het hier toch. Geen idee hoe lang het heeft geduurd, maar we gaan weer verder! We zien de prachtige Mount Kenya, inclusief de sneeuwtoppen. Heel bijzonder, want ze zijn meestal niet zichtbaar. Maar voor ons laat hij zich in volle glorie zien. Onderweg kopen we een stevige bos verse bananen. Tien stuks voor 50 cent en zo lekker heb je ze nog nooit gegeten. Daarvoor had ik in een benzinestation warme samosa’s gekocht, (een soort mini loempiaatje) en een pakje cupcakejes. De samosa’s waren aardig,maar Jacob vond ze te scherp. De cakejes waren vreselijk, dus daar zijn we niet eens aan begonnen. Ik trakteerde iedereen regelmatig op een chocotof die ik op Schiphol had gekocht voor Jacob om te moeten blijven kauwen tijdens het stijgen en dalen van het vliegtuig. Maar Jacob vindt die kleverige massa in zijn mond maar niks. Maar wij vinden ze allemaal heerlijk. En weer zien we onderweg al die stalletjes met fruit, kooltjes en hele bankstellen. In de buurt van Nairobi wordt het steeds drukker. Je kunt zien dat het weekend begonnen is. Het laatste uurtje staat de zon laag met heel schel licht en ik zie de chauffeur af en toe knikkebollen. Hij vecht tegen de vermoeidheid en maakt daarom ook steeds meer grapjes met Jacob, die natuurlijk ook hartstikke moe is. Eindelijk zijn we thuis. Anneke en Leo zijn er allang, ondanks het feit dat zij ook vertraging hebben gehad. We genieten van beweging, wijn, chips en onze foto’s. Wat een prachtig avontuur was het!!! Jacob heeft wat oorpijn. Maar waarschijnlijk is het het gevolg van zijn gehoorapparaat dat met al die warmte irriteert. We druppelen ze en geven hem een pijnstiller. We zitten allemaal duf en loom aan de eettafel. Na het kopje koffie duiken we ons bed in. Nou ja, we doen het langzaam aan. Jacob pakt netjes zijn tas uit en als hij naar bed gaat begint hij met een kussen te gooien. Ik gooi hem direct naar hem terug en hij begint te schaterlachen. Sterker nog, hij krijgt de slappe lach. We houden nog gezellig een kussengevecht en zijn slappe lach slaat op mij over. Maar dan is het toch echt tijd om te gaan slapen.

donderdag 23 januari 2014

Dat is inderdaad hééél vroeg. Maar de morgenstond heeft goud in de mond. Om half zeven, nog voor het ontbijt,gaan we weer de bus in en nu allemaal. Wat een ongelooflijke hoeveelheid vogels komen we tegen, zowel op de grond als hoog in de bomen. Van kwartels tot arenden die boven ons zweven en wat een kleurenpracht. Heerlijk al die geluiden. En natuurlijk overal weer DikDikjes. En ja, we komen weer olifanten tegen en allerhande hertensoorten. En dan die geweldige giraffen!!! En dat mooie landschap! Niet uit te leggen! Jacob geniet er ook van, hoewel ik niet zeker weet of hij alle dieren in de verte wel ziet. Maar gelukkig komen ze soms heel dichtbij en zelfs vlak voor ons op de weg. Hij lacht zich gek om de rare ‘kippetjes’ die soms voor de auto lopen en in de paniek niet weten welke kant ze op moeten lopen. Hij houdt zich goed vast als we door kuilen en gaten en stenen heengaan en soms geeft hij een kleine schreeuw aan de chauffeur. Het is onvoorstelbaar dat zo’n ouwe VW bus dit allemaal redt. Af en toe bonkt en slaat het aan de onderkant, maar zowel bus als banden komen er doorheen. Ik breng de meeste tijd staande in de bus door en turend door het hoge dak. Goed vasthouden en niet bang zijn voor blauwe plekken helpt. Ik maak foto’s met mijn Samsung Galaxy 4 en kan vanwege het scherpe licht niet zien wat ik doe, maar ze blijken er prachtig uit te komen. Maar ik probeer vooral me niet druk te maken om de foto’s, maar gewoon te genieten van wat ik zie. Dan komen we terug voor het ontbijt. Heerlijk op z’n Engels met spek, bacon eieren en wat we nog meer voor lekker tegenkomen. Bij het meertje voor ons komen de wrattenzwijnen aanlopen en is het een drukte van vogels en nog veel meer. We zien op een gegeven moment dat er een vogeltje in het gras vastzit en er niet meer uit kan komen. De eigenaar van de lodge die net een praatje kwam maken geeft een medewerker de opdracht de vogel te bevrijden. Hij zit onder de klitten. Hij wordt netjes bevrijd en vliegt heerlijk weg. Voelt goed. We gaan weer even naar de kamer en Jacob ligt al snel toch op bed om ff een tukkie te doen, hoewel hij het eigenlijk niet wil. Jammer want er komen heel veel apen voorbij ons hutje op weg naar het water..... De rest van de dag is het lummelen en weer eten tot het 16:00 uur is en we weer vertrekken voor onbze tweede game drive. Die is minstens zo spectaculair. Het begint wat rustig vanwege de hitte, maar naarmate de uren verstrijken komen we weer de mooiste

taferelen en dieren tegen. De olifanten aan het eind zijn misschien nog wel het meest spectaculair als ze met z’n allen op weg gaan naar hun overnachtingsplek. Wat een schitterend schouwspel. We zien nog een wilde kat voorbij schieten en uiteindelijk nog een jakhals. Wowwowwowwow!!.

Het eten was weer prima. We moesten het vooraf bestellen en Jacob krijgt kip en wij vis. Hij heeft soms moeite om alles naar binnen te krijgen. Heeft niks te maken met eetlust, maar wel met zijn kauw- en slikvermogen. Hij wil niet alles wat hij niet lust op zijn bord houden, dus het moet op zijn broodbordje. Hij is daarin dan ook weer heel eigenwijs. De messen zijn vreselijk bot dus het kippetje kleinmaken lukt hem niet. Da’s mijn geluk,want dan kan ik hem helpen hem te ontleden en hoeft hij niet meer alles tot in details af te pulken. Ik hou de restanten dan ook bij me. Hij smult er van, maar kijkt toch af en toe naar het stuk kip op mijn bordje, maar hij zeurt er niet over. We hebben vooraf een kaasplateau voor ons allemaal besteld in plaats van een zoet toetje, omdat dat toch echt niet goed is voor die gasten. Het is matig, maar Jacob eet het wel op. Dan is het weer tijd om te gaan slapen. Lekker gezellig met z’n drietjes. Hij valt ook direct in slaap. Morgen weer zo’n vroegertje.

woensdag 22 januari 2014

Om kwart voor zes gaat de wekker. Het moest niet mogen, maar we zijn er allemaal klaar voor! Jacob schuift steeds het gordijn opzij om te kijken of de bus al komt. Hij is uiteindelijk verrast als hij aankomt. Het blijkt een ‘kleine’bus te zijn. Hij had kennelijk een hele grote hoge verwacht zoals we een vorige keer hebben gehad, maar die was ook voor 25 personen ofzo. Zo zie je maar weer, hoe gauw je iemand de helft van de informatie maar geeft. Maar gelukkig vindt hij het ook leuk en natuurlijk wil hij voorin zitten en heeft Stephan er geen problemen mee als hij achterin mag. Nadat alles in de bus zit en we naar iedereen gezwaaid hebben, inclusief honden en katten, vertrekken we . We hebben er verschrikkelijk zin in. Er is natuurlijk file in Nairobi, maar dat maakt Martha en mij niet uit, dan kunnen we alles goed bekijken onderweg.

Jacob gebaart hier en daar een auto dat hij opzij moet en lacht vriendelijk naar de chauffeur Jeffry. Die moet even aan Jacob wennen, maar binnen no time zijn ze dikke maatjes en maakt hij grapjes met Jacob. Het is ongeveer 7 uur rijden langs Mount Kenya, die je overigens bijna nooit ziet omdat hij in de wolken ligt. Het gebied langs Mount Kenya is het vruchtbaarste deel van Kenya. Hier worden de boontjes van Hak gekweekt, de bloemen van Aalsmeer én de ananas van Delmonte.

Onderweg zien we heel veel stalletjes met mango’s bananen, annanas, aardappels, kolen en nog veel meer. De detailhandel doet het hier nog goed en ik heb maar weinig leegstand gezien. Jacob ziet koeien en zegt BBOOOOEEEHHH of geiten en zegt BÈÈÈÈÈHHH, Een vooral ezels en zegt IIIIJJJAAAAA!! Ze lopen soms dwars over de weg heen. Die weg is overigens prachtig. Het is onvoorstelbaar als je ziet hoeveel er is ontwikkeld in de loop van een jaar of tien en nog meer sinds 30 jaar geleden dat ik hier ook was. Wat is er veel gebouwd, mooi en lelijk, wat ziet het land er verzorgd uit en vooral wat ligt er een prachtige weg zonder gaten en kuilen. Het is bijna niet te geloven. Wel jammer, maar zeer begrijpelijk, dat je weinig traditioneel geklede Kenyaanen meer tegenkomt, behalve die voor de toeristen. Nogmaals, we kijken onze ogen uit naar het steeds wisselende landschap, waar achter elke bocht weer nieuwe verrassingen liggen. Ook de prachtige ‘christelijke namen’die overal aan de gevels hangen. Jammer dat we te snel gaan om die te kunnen fotograferen. Maar wat dacht je van El Shaddai Beauty Shop. Amazing Grace and Glory Church enz. Enz. Of de Genesis flat. Dan woon je misschien wel in Genesis 12 of in Psalm 151. Nou ja, kortom, we genieten. Ieder op zijn eigen manier. We stoppen bij een curiosa winkel om te plassen. Dan word je natuurlijk direct belaagd met mensen die je iets willen verkopen. Ik ben er niet goed in. Stephan wil alles kopen dus krijgt alles in handen en Jacob wil alleen maar verder rijden. Afijn, we gaan weer verder. Onderweg snoepen we van het heerlijke lunchpakket dat we meegekregen hebben en drinken cola en water.

En dan zijn we bij de evenaar. We krijgen een demonstratie over de magnetische velden die aan de ene kant van de evenaar rechtsom draaien en de andere kant van de evenaar linksom e midden op de evenaar stilstaan. Best wel leuk. We maken foto’s, plassen en gaan weer verder, op naar Samburu. En al die tijd is de weg prachtig en het verkeer niet slecht, tenminste als je een beetje gewend raakt aan de rijstijl van de Kenyanen.

Dan komen we eindelijk bij het wildpark van Samburu aan. Inmiddels is het een zandweg geworden en hobbelen we heerlijk tussen de stenen. Jacob vindt het mooi, hij wist dat dit ging komen. En hij vertrouwt de chauffeur inmiddels volkomen. Al vrij snel komen we een prachtige zebra tegen en dan bedoel ik niet een oversteekplaats. Later begrijp ik dat dit een zeldzame soort zebra is die met hele fijne strepen. Ja zebra’s en giraffen zijn er ook in soorten en maken. Even later zien we de eerste olifant al in het veld. Altijd wel een beetje zielig zo’n enkele olifant. Die is vaak uitgestoten uit de groep, maar goed, het is een olifant. Na een kilometer of 15/20 hobbelen zien we het vliegveldje waar Anneke en Leo zijn geland en een paar bochten verder is onze Sopa Lodge. Héhé zegt Jacob. Anneke en Leo zitten al lekker aan de wijn met uitzicht op een meertje met heel veel apen en nog veel meer prachtige vogels. Sjongejonge wat is het toch mooi hier!!! Een uur later, om 16:00 uur zitten wij alweer in de bus voor de zg. Game drive.

Anneke en Leo nog niet, die zitten nog lekker bij te komen. Jacob vindt dat maar matig, maar hij wil toch mee. En wat vallen we in de prijzen. We zien prachtige giraffen. De giraffen hier hebben zo’n scherpe tekening, dat het net niet echt lijkt. Alsof ze er een grote namaak giraffe hebben neergezet. Dan is er tumult aan de radiozender in het busje en voor we het weten zijn we bij een plek waar meerdere auto’s staan en waar een luipaard ongegeneerd ligt te kauwen en te trekken aan wat waarschijnlijk eerder op de dag een aap is geweest. Het is een indrukwekkend gezicht, maar wordt nog specialer als hij besluit op te staan en op een hogere plek met het hoofd van de aap te spelen. Je houdt je adem in als je het ziet! Ik zet de video aan en blijk later een heel stuk mooi te hebben kunnen filmen. Het bizarre is dat het beest zich totaal niks aantrekt van de minstens 5 auto’s die om hem heen staan en waar je camera’s hoort klikken. Hij gunt je geen blik waardig, ook

dat is bijzonder. Andere dieren zoals de verschillende herten en giraffen zijn daarin totaal anders. Die lijken regelmatig voor je te poseren en blijven je strak in je gezicht aankijken. Zelfs een aantal vogels doen dat. Het allerleukst hier in dit park zijn de mini hertjes die Dik Dik heten. Wat een schatjes met flinterdunne- breinaalden-nummer-5-pootjes. Ik heb er nog nooit zoveel gezien, wat een lieverdjes. We willen ze meteen in onze achtertuin. Ze zijn ook altijd met z’n tweetjes en blijven hun hele leven trouw aan een partner. Ook daar houden we van! Dit in tegenstelling tot de Impala’s. Daar zie je één mannetje en een hele kudde vrouwtjes. Later kom je dan weer een kudde met alleen mannetjes tegen die flink ruzie met elkaar hebben en uitvechten wie de baas is. Tsja..., mooi om te zien is het wel, maar geef mij die schattige DikDikjes maar ;) Na het luipaard worden we verrast door een leeuwenfamilie in het gras. Helaas slecht op de foto te krijgen, maar we kunnen ze net zien. Ze liggen gewoon lui te liggen en trekken zich niks van ons aan.

Uiteindelijk na twee en een half uur komen we weer terug bij de lodge, net voor het donker is. We eten gezellig met uitzicht op het meertje dat enigszins verlicht is. Het is een buffet en Jacob doet zich heerlijk tegoed met wel twee toetjes aan het eind, maar toch een beetje veel van het goeie. Als we naar bed gaan heeft hij er last van. Maar beter vanavond dan morgenvroeg. Jacob vindt het supergezellig dat we met z’n drietjes, Martha, Irene en Jacob, in dezelfde ‘hut’slapen.

Het is allemaal keurig verzorgd met mooie details van houtbewerkte deuren en bedden. Hij vindt het helemaal leuk dat de bedden keurig worden opengeslagen aan het eind van de middag. Stroom is er alleen maar tussen 18:30 en 22:30 afkomstig van de generator. Dus snel de apparaten opladen. We klunzen wat met de stopcontacten, maar uiteindelijk weet Martha hoe het moet om van die driepootjes onze tweepootjes in te zetten. Hoera voor Martha!!! Jacob bekijkt dit soort zaken ook altijd met de nodige interesse maar don’t try this at home Jacob!. OK, samen bidden, lekker slapen... Nou ja, Martha heeft last van het buitenlicht, maar we krijgen het niet uit. Toch maar ogen dicht, morgen om 5:45 gaat de wekker weer.

dinsdag 21 januari 2014

Deze dag staat in het teken van voorbereidingen op de grote reis morgen. Dus beetje inpakken, kleren uitzoeken, wat nemen we wel en niet mee en... voor mij de tandarts. Eerlijk is eerlijk, de man heeft goed zijn best gedaan.Zelfs de verdovingsprikken waren niet heel erg onaangenaam. Natuurlijk weer een mond vol doofheid, maar dat trekt wel weg en geen napijn. Nu maandag nog een keertje voor een nieuwe vulling.

Jacob is druk met sjoelen op de IPad en wij komen om de beurt even kijken hoe goed hij dat doet. We gaan vroeg naar bed want om 7 uur morgenochtend gaan we al vertrekken. Jacob heeft er errug zin in. Hij verheugt zich vooral op de bus waarmee we gaan. Hij vindt het niet zo leuk dat Anneke en Leo gaan vliegen, maar hij begrijpt wel dat het voor Anneke veel te moeilijk is om zolang in de bus te moeten zitten.

maandag 20 janari 2014

Vandaag een gewone dag net als alle andere dagen. Hoewel Jacob begint deze morgen

gelijk al met zijn sjoelspel op de Ipad. Leo noemt hem gekscherend Dokter Sjoeler. Martha begint in ‘Het Gewijde Dagboek van Adrian Plass’ Ze ligt meteen al in een deuk van het lachen. Als je het ooit gelezen hebt, weet je waarom. Als je het nog nooit gelezen hebt, schaf het dan maar snel aan bij Samma ;). Na de lunch gaan we verder met het uitsorteren van al Annekes CD’s in de winkel. Een behoorlijke klus, maar ook heerlijk voor haar als alles eens echt op genre ligt. Het is altijd wel weer akelig om te ontdekken dat er CD’s weg zijn. Hopelijk vinden we ze nog. Een van de moeilijkste dingen hier is of je mensen echt kunt vertrouwen. Dat went nooit. De dames in de winkel vinden het in elk geval wel leuk om met ons te werken. Weer thuisgekomen aan het eind van de dag wordt er stevig geluierd , gesjoeld en gememoried op Ipad. Hier en daar een kind gebeld of geskyped in Nederland of ergens anders in de wereld en dan weer heerlijk eten klaargemaakt. We verheugen ons op de safari over 2 nachtjes slapen. Zoals altijd vragen we Jacob of hij dan wel gaat zwemmen als we hem het zwembad laten zien. Hij zegt weer JA, hij is goed in liegen wat dit betreft. Ik zeg dat ik bevestiging wil op de video en neem het op video op terwijl ik hem weer vraag of hij mee gaat zwemmen. Als hij het later terugziet zeg ik hem dat hij zich nu aan zijn woord moet houden als we in Samburu zijn. Jacob kijkt ietwat bezorgd en ik vertel hem dus maar gauw dat ik een grapje maak en dat hij zelf mag weten of hij wil zwemmen of niet. Hier is het filmpje te zien Dan doet hij nog luid en duidelijk een olifant na, zoals we die in Samburu gaan zien. Na de overheerlijke cappuccino gaan we naar bed. Ik skype nog even met Jacco in Brazilië en Jacob trekt gekke bekken naar hem. Dan gaan we slapen. Tot morgen. Voor mij de dag van de tandarts. Niet echt mijn hobby...., maar ik denk dat ik in die stoel maar ga dromen van olifanten in Samburu.`

zondag 19 januari 2014

Ik slaap weer heerlijk dankzij de pijnstillers en de antibiotica. Ben even wakker en hoor Stephan op de gang hummmmmen. Het klinkt als blije geluiden en ik besteed er niet veel aandacht aan en val meteen weer in slaap. Uiteindelijk gaat om 8 uur het akelige eerste alarm voor Jacob zijn pil. Tot mijn stomme verbazing ligt hij nog in diepe slaap, dus ik laat het maar zo. Het duurt nog bijna een uur voor hij wakker is. Dan weer lekker onder de douche. Jacob houdt er zo van in deze prachtige grote instapdouche. Ik vergeet alleen dat hij vandaag schone kleren aan zou moeten. Omdat ik geen zin heb in een gevecht laat ik het maar zo voor vandaag. Zoals elke dag doet Jacob zijn vest aan en komt die niet meer uit, wat we hem ook vragen. Zoals elke dag maakt hij keurig zijn bed op. Daar kan ik nog wat van leren ;)Afijn we zitten nog een tijd in de keuken naar de televisiedominee te kijken en daarna naar een heerlijk ouderwetse preek van Billy Graham in een stadion in de 70er jaren in Amerika. Heerlijk die recht-

toe-recht-aan evangelisatiepreken van die man. We zijn het er allemaal over eens dat hij zo verschrikkelijk veel op onze pappa lijkt. Niet alleen qua uiterlijk, maar ook qua preek waar niets aan toe of af te doen is. Zelfs Jacob is het daar mee eens. We galmen gezellig met elkaar door de keuken als George Beverly Shea zingt met het koor ‘Just As I Am..” Dan is het gezellige boodschappentijd. Zoals altijd worden we supervriendelijk ontvangen in de supermarkt en maakt Leo grapjes, krijgt Jacob chocolade die hij niet lust en sjouwen we achter Anneke aan om te kijken wat ze meeneemt. Hoewel Martha en ik zijn weg van een originele Afrikaanse mini-barbecue de ze hier langs de kant van de weg gebruiken. Misschien neemt ze er nog wel eentje mee. Ik zoek alvast een paar grotere koelkastdozen uit. Ik ben erg gek op dit geweldige systeem en heb er in de afgelopen jaren al meerdere mee naar Holland genomen. Hier en daar komen inmiddels de kleinere namaanvarianten ergens in een winkel naar boven, maar er gaat niks vboven dit echte merk. Wat je al niet mee kunt nemen uit Afrika vandaan... Afijn na de kruidenier volgt de groentenman. Jacob wordt warm welkom geheten door de groentenman die zelfs zijn naam weet, We kijken naar de ietwat vervuilde Anne Geddes foto’s boven in de winkel met een tweeling in de boerenkool. Jacob vindt dat ze wel op de tweeling van mijn buurvrouw Trijntje lijken. Dan wijst hij naar de grote wortels en maakt een blaffende beweging. De honden hier eten namelijk geen hondensnoepjes maar hun lekkerste traktatie is een stukje wortel, al jaren. Jacob is blij dat Anneke hem begrijpt en gaat meteen 5 wortels pakken als Anneke dat zegt. Hij is dik tevreden met zichzelf. Opvallend is overigens dat hij er de laatste dagen totaal geen problemen mee heeft dat Stephan voorin de auto zit. Hij gedraagt zich duidelijk volwassen naar Stephan toe. Dat voorin zitten mag Anneke niet eens, Leuk om te zien. Na de slager en nog een supermarkt volgt weer een supermarkt en dan op weg naar huis en alles uitpakken. Het is erg warm vandaag. Na de lunch gaan we allemaal zwemmen. Ik doe wederom mijn 100 baantjes schoolslag en 20 baantjes op de rug en dan nog de nodige oefeningen. Ik ben supertrots op mezelf. Jacob houdt het wel 50 baantjes vol..................... om naar me te kijken! Maar het bijzondere is dat hij zijn vest uitttrekt en zijn rode pet nog extra haalt omdat de zon wel erg scherp is. Elk baantje dat ik bij de kant kom, zwaait hij even naar me..., totdat..., hij wat wegdommeld. Na ongeveer 50 baantjes gaat hij weer enigszins sloffend terug. Als ik zeg dag Jacob, zegt hij Eeedkie (dat is hoe hij mijn naam zegt) en zwaait een klein beetje met zijn hand, zonder die op te lichten en zonder om te kijken. Het is zijn manier van humor.

’s Avonds volgt de gezellige barbecue weer met een man of 10. Het is ongelooflijk, maar Jacob trekt hierbij weer zijn vest uit, terwijl het niet zo erg warm meer is en de zon allang is ondergegaan. Hij geniet van het vlees, van de patat en zelfs van de salade die hij krijgt.Hij eet zoals altijd alles keurig met mes en vork, zelfs als het hem moeite kost met het botte mes de velletjes van de worstjes door te snijden en zelfs het kippepootje wordt met mes en vork kaalgemaakt en opgepeuzeld. Dan nog een lekkere cappuccino en hup naar bed. Gelukkig moet hij nu poepen. Ik wist niet zeker of hij dat gisteren had gedaan. Hij krijgt geen laxeermiddel meer van ons, omdat het gezonde voedsel van Anneke wonderen doet voor je stoelgang. Hij is er zelf ook heel blij om dat hij moet poepen en laat at ongegeneerd weten. Dat is dan weer anders dan het keurige eten van daarnet. Als hij in bed ligt klets ik nog even met hem en zeg dat hij morgen wel schone kleren aanmoet en dat deze dan in de was moeten. Hij is het wel met me eens. Na het bidden ga ik nog even door met dit stukje typen. Halverwege komt hij zijn bed uit en pakt het stapeltje kleren om het op de grond te gooien voor de was en om schone kleren uit de kast te pakken. Schoon ondergoed wil hij eigenlijk nog niet omdat er geen remspoor in zijn onderbroek zit, maar ik weet hem toch over te halen. Dan kruipt hij weer in bed en ligt nu enigszins zuchtend op mij te wachten tot ik klaar ben en het licht eindelijk echt uit mag. Het betekent dat ik dit stukje dan toch maar een dag later op de blog zet, sorry mensen, ik moet nu echt gaan slapen. Welterusten.

Zaterdag 18 januari 2014

Vannacht had ik niet zo goed geslapen. Niet zozeer van de zere wang, maar van nieuws waar ik over lag te piekeren en verdrietig was. Toen ik wakker werd was het al 8 uur. Jacob had duidelijk naar zijn gevoel veel te lang op me moeten wachten en was blij dat ik wakker werd. Toen ik later in de keuken mijn zorgen met Anneke deelde moest ik er om huilen. Jacob komt naar me toegelopen en slaat zijn armen om me heen en legt zijn hoofd op mijn schouders om mij te troosten. Heerlijk zo iemand die dat gewoon doet en verder geen onnodige woorden gebruikt, maar gewoon lief is. Het helpt. Een tijd later bleek dat ik toch niet helemaal aangesloten was, Wre zouden de hele dag in het winkelcentrum doorbrengen en ik wilde Jacob zijn pillen meenemen. Op de één of andere manier had ik het niet gemerkt, maar bleek ik zijn 12 uur pil om 10 uur al gegeven te hebben. Niks meer aan te doen gewoon stom. We gaan naar de winkel om Anneke te helpen alle CD’s op het juiste genre en de juiste volgorde te leggen. Jacob is wat meer afwezig en traag. Dat was nou juist wat we over de bijverschijnselen van de pillen gisteren gelezen hadden.... Afijn opeens staat Leo er ook en gaan we bij de Indiasche restaurant lunchen. Niet meer wat het geweest was, maar toch best heel lekker. Jacob vindt die pannenkoeken ook best lekker. We gaan nog een tijdje door met CD’s sorteren, maar zijn allemaal doodmoe. Anneke nog eens extra, omdat ze er achter komt dat er een

heleboel CD’s weg zijn. Het niet kunnen vertrouwen van de mensen is misschien wel het aller- allermoeilijkste hier in Kenya. We gaan dus maar naar huis en nemen er een glas wijn op en Jacob een glas sap. Het is erg warm, dus ik besluit ondanks de hitte en de vermoeidheid een paar baantjes te gaan zwemmen. Bij terugkomst blijkt Jacob in de stoel in slaap te zijn gevallen en een diepe slaap ook nog eens. Na een poosje blijkt Leo hem er opeens uit te krijgen als hij hem de I-pad geeft om het sjoelspelletje weer te doen. We maken gezellig met elkaar het eten klaar en het is weer overheerlijk. Champignons, met brocolli, zure room en pasta en gerookte zalm. Smullen;;;, hoewel Jacob maar een kleine schep wil en wel zijn bord leeg eet. Tijdens het eten begint het te regenen. Een enorme bui, zoals dat hier te doen gebruikelijk is. Je ruikt binnen no time de rode aarde en het heeft ook iets spectaculairs. Jacob gaat lekker naar binnen, Stef kan het niet schelen en die drinkt gewoon buiten zijn koffie op. De stroom valt uit op het moment dat Jacob zich aan het uitkleden is. Hij is duidelijk not amused...! Maar ik vertel hem dat je hier gewoon tot 6 moet tellen en dat dan hetlicht weer aan gaat. Even later gebeurt het weer en tel ik samen met hem tot 6 en dan floept de generator aan. Lang leve generators. Je merkt er dus eigenlijk nauwelijks iets van. Dan nu snel slapen, ik ben doodmoe en hard aan een goed nachtje toe. Welterusten Jacob, slaap lekker.

vrijdag 17 januari 2014

Dit keer heb ik niet zo goed geslapen. Ik werd midden in de nacht wakker van de kiespijn. Heb wel een pijnstiller genomen, maar kon de slaap niet best meer vatten. Toen ik wakker werd bleek ik een hele dikke wang te hebben. Wat raar toch eigenlijk. Het lijkt wel alsof die kies weet dat ik in Kenya ben en hier al jaren naar de tandarts ga. Nou ja, Amber maakt snel een afspraak voor me. Ik kan er om half elf al terecht. Het blijkt een stevige ontsteking te zijn en dus moet ik eerst aan de antibiotica voor ze er iets aan kunnen doen. Nou ja, vervelend,maar gelukkig valt de pijn mee als ik op tijd een

pilletje slik. De rest van de ochtend besteden we aan het nagaan welke medicijnen zowel Stephan als Jacob slikken. Soms vraag je je af of die wel allemaal nodig zijn en uit de bijverschijnselen herkennen we heel veel van de gedragingen van zowel Jacob als Stephan. Bijvoorbeeld Jacob zijn sufheid en het feit dat hij de halve dag zit te dommelen en zelfs zijn steeds erger wordende doofheid kunnen een gevolg zijn van zijn medicijnen tegen epilepsie. Ook bij Stephan ontdekken we dat soort bijwerkingen. Soms vraag je je af of het allemaal wel echt nodig is, Misschien toch eens over praten. Het voordeel dat we hier zijn is dat we met elkaar de jongens een aantal weken dag en nacht van heel dichtbij meemaken. Na de lunch gaan we Amber’s appartement bekijken. Wat een leuke plek heeft ze samen met Jay, echt super. Zij is er trots op en de jongens vinden het ook wel aardig. Martha en ik zijn er erg enthousiast over en vinden dat ze in Nederland nog een keertje naar de Ikea moet, maar op voorwaarde dat wij mee mogen. Jacob is zowaar niet bang voor de poezen Mozes en Mazzel. Hij aait ze zelfs en Mazzel is helemaal zijn vriend als hij ongegeneerd aan mijn tenen zit te kriebelen. Dat soort gedrag begrijpt Jacob helemaal. Weer thuisgkomen zitten we lekker aan de wijn en de frisdrank. Leo geeft Jacob op een gegeven moment zijn tablet met een digitaal sjoelspel. Jacob pakt het direct op en

geniet, zelfs fanatiek wel een uur lang van dit spelletje. Hij zou er zo aan verslaafd raken en kan maar nauwelijks stoppen als we gaan eten. Aan tafel komt hij er achter dat we in de tussentijd heerlijke bloemkool met gehaktballen hebben klaargemaakt. Hij geniet van het eten. Stephan heeft een andere tablet en blijkt na

jaren nog over een ijzersterk geheugen te bezitten. Hij doet de meest moeilijke memoriespelletjes op een andere tablet. Het is verbazingwekkend hoe goed hij dat kan. Tijdens het eten maken we nog afspraken over onze safari van volgende week naar Samburu. Jacob vindt het fantastisch dat we volgende week in een bus een hele dag gaan rijden en apen gaan kijken. Dan twee nachtjes blijven slapen en tussendoor het wildpark in. Vrijdag weer terug en weer een hele dag in de bus zitten en echte verse forel eten. Yammie, Yammie wat hebben we er allemaal zin in. Na het eten en de koffie komen alle zes de poezen de keuken weer inzetten voor hun hapje. Altijd een grappig moment. Ht is eigenlijk verbazingwekkend hoe alert en opgewekt Jacob weer is nadat hij een lange tijd achter die tablet heeft zitten sjoelen. Het lijkt alsof hij daar weer helemaal van bijkomt.