Inderdaad, 5:45 uur gaat de wekker. Als Jacob het gordijn opzij schuift maakt hij een leeuwengeluid en wijst naar buiten. Een leeuw is het niet, maar wel een aap in het gras. En er zitten er meer. En er lopen natuurlijk weer van die schattige DikDikjes rond. Goedemorgen Samburu!! En weer stappen we met ons drietjes in de bus (ja, de anderen blijven slapen ;). Die missen de mooie giraf die op zijn knieën vlak bij de lodge ligt wakker te worden. Hij kijkt ons weer met zijn mooie grote ogen en wimpers vriendelijk aan. Goedemorgen Samburu! De vogels fluiten er lustig op los en de blauwe kippetjes zijn weer de enigen die een soort gestresst heen en weer lopen. De rest doet het kallempies aan. Dan komen we weer in de buurt van de rivier en opeens staat er een mooie grote olifant op de weg en met vakkundige slurfenkennis aan een struik te sjorren. Een prachtgezicht en verder overal om ons heen staan de olifanten heerlijk te genieten van de malse groene blaadjes en het ochtendzonnetje. Goedemorgen Samburu! We zien nog meer giraffen, gazellen, impala’s en andere hertjes en natuurlijk veel DikDikjes.
Het is onze laatste game drive. Tot ziens Samburu!
Maar eerst nog ontbijten. De rest is ook wakker en onze tassen worden netjes naar de bus gebracht. We verstoppen de grote wijndoos in Jacob zijn tas ;). Eerst weer ontbijten met eieren en spek en het uitzicht op het meertje met wrattenzwijnen en af en toe een hertensoort.
Het blijft net niet echt en we maken ook grapjes dat ze straks het grote scherm weghalen waarop ze deze film vertonen en het geluid uitzetten. Na genoeg koffie en plaswerk is het tijd om te vertrekken. Jacob gaat weer keurig voorin zitten en we beginnen onze reis op de hobbelige zandweg. Martha en ik spreken weer uit wat een wonder het is dat die bus het overleefd en er niks mis mee is als we opeens stilstaan omdat de chauffeur iets hoort. Wij horen voortdurend van alles, dus het was ons niet opgevallen. Hij inspecteert de bus en zegt dat het niks ernstigs is, iets met de schokbreker ofzo. Hij zet de auto wat meer in de schaduw en nu horen we het ook bonken. Dan pakt hij een dekentje uit de bus en ligt achter onder de bus. Wij zitten er totaal niet mee, komt vast allemaal goed, dus we blijven rustig wachten. Maar dan komt er een Samburu man langs in z’n 4wheel drive en schrikt zichtbaar. Hij ziet ons namelijk zitten in een bus zonder chauffeur.....! Can I Help, vraagt hij. Nee, is goed, hij is daar en het hoofd van de chauffeur steekt omhoog. Hij is zichtbaar opgelucht. Hij dacht
denk ik dat we midden in de rimboe in de steek waren gelaten. Tot ziens Samburu! Na de hobbelweg de grote weg naar Nairobi. Maar dan wel eerst omhoog langs de Mount Kenya. Best een stevige klim. Maakt ons niet uit, we genieten ervan. Totdat..... de chauffeur weer stopt. Wij dachten nog aan een sanitaire Afrikaanse buitenstop, maar nee, hij heeft iets anders ontdekt. De motor is oververhit van de lange klim en het hete weer. De man blijft rustig en wij natuurlijk ook. Hij laat Jacob uitstappen en zet hem eerst veilig op de achterbank en maakt dan de voorstoel los enonder de klep is de hitte al zichtbaar en voelbaar. Onze flesjes water gaan er eerst aan om de buitenkant af te koelen en na verloop van tijd durft hij de dop er af te halen. Gratis sauna voor ons, hij dampt en sist aardig. Dan probeert hij langzaam maar zeker water bij te
vullen, maar hij heeft niet genoeg. Gelukkig komt er iemand aangewandeld met een pakketje op zijn rug en die man durft de dip naar beneden te nemen om het water bij te vullen. Ik ben wel blij dat de chauffeur niet is gegaan, want dat zou ik toch een beetje akelig hebben gevonden. Wij alleen met twee vrouwen en twee bijzondere mannen. Maar na een hele tijd komt de man terug en heeft de jerrican gevuld met water. Wat een vriendelijke behulpzame mensen zijn het hier toch. Geen idee hoe lang het heeft geduurd, maar we gaan weer verder! We zien de prachtige Mount Kenya, inclusief de sneeuwtoppen. Heel bijzonder, want ze zijn meestal niet zichtbaar. Maar voor ons laat hij zich in volle glorie zien. Onderweg kopen we een stevige bos verse bananen. Tien stuks voor 50 cent en zo lekker heb je ze nog nooit gegeten. Daarvoor had ik in een benzinestation warme samosa’s gekocht, (een soort mini loempiaatje) en een pakje cupcakejes. De samosa’s waren aardig,maar Jacob vond ze te scherp. De cakejes waren vreselijk, dus daar zijn we niet eens aan begonnen. Ik trakteerde iedereen regelmatig op een chocotof die ik op Schiphol had gekocht voor Jacob om te moeten blijven kauwen tijdens het stijgen en dalen van het vliegtuig. Maar Jacob vindt die kleverige massa in zijn mond maar niks. Maar wij vinden ze allemaal heerlijk. En weer zien we onderweg al die stalletjes met fruit, kooltjes en hele bankstellen. In de buurt van Nairobi wordt het steeds drukker. Je kunt zien dat het weekend begonnen is. Het laatste uurtje staat de zon laag met heel schel licht en ik zie de chauffeur af en toe knikkebollen. Hij vecht tegen de vermoeidheid en maakt daarom ook steeds meer grapjes met Jacob, die natuurlijk ook hartstikke moe is. Eindelijk zijn we thuis. Anneke en Leo zijn er allang, ondanks het feit dat zij ook vertraging hebben gehad. We genieten van beweging, wijn, chips en onze foto’s. Wat een prachtig avontuur was het!!! Jacob heeft wat oorpijn. Maar waarschijnlijk is het het gevolg van zijn gehoorapparaat dat met al die warmte irriteert. We druppelen ze en geven hem een pijnstiller. We zitten allemaal duf en loom aan de eettafel. Na het kopje koffie duiken we ons bed in. Nou ja, we doen het langzaam aan. Jacob pakt netjes zijn tas uit en als hij naar bed gaat begint hij met een kussen te gooien. Ik gooi hem direct naar hem terug en hij begint te schaterlachen. Sterker nog, hij krijgt de slappe lach. We houden nog gezellig een kussengevecht en zijn slappe lach slaat op mij over. Maar dan is het toch echt tijd om te gaan slapen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten