woensdag 22 januari 2014

Om kwart voor zes gaat de wekker. Het moest niet mogen, maar we zijn er allemaal klaar voor! Jacob schuift steeds het gordijn opzij om te kijken of de bus al komt. Hij is uiteindelijk verrast als hij aankomt. Het blijkt een ‘kleine’bus te zijn. Hij had kennelijk een hele grote hoge verwacht zoals we een vorige keer hebben gehad, maar die was ook voor 25 personen ofzo. Zo zie je maar weer, hoe gauw je iemand de helft van de informatie maar geeft. Maar gelukkig vindt hij het ook leuk en natuurlijk wil hij voorin zitten en heeft Stephan er geen problemen mee als hij achterin mag. Nadat alles in de bus zit en we naar iedereen gezwaaid hebben, inclusief honden en katten, vertrekken we . We hebben er verschrikkelijk zin in. Er is natuurlijk file in Nairobi, maar dat maakt Martha en mij niet uit, dan kunnen we alles goed bekijken onderweg.

Jacob gebaart hier en daar een auto dat hij opzij moet en lacht vriendelijk naar de chauffeur Jeffry. Die moet even aan Jacob wennen, maar binnen no time zijn ze dikke maatjes en maakt hij grapjes met Jacob. Het is ongeveer 7 uur rijden langs Mount Kenya, die je overigens bijna nooit ziet omdat hij in de wolken ligt. Het gebied langs Mount Kenya is het vruchtbaarste deel van Kenya. Hier worden de boontjes van Hak gekweekt, de bloemen van Aalsmeer én de ananas van Delmonte.

Onderweg zien we heel veel stalletjes met mango’s bananen, annanas, aardappels, kolen en nog veel meer. De detailhandel doet het hier nog goed en ik heb maar weinig leegstand gezien. Jacob ziet koeien en zegt BBOOOOEEEHHH of geiten en zegt BÈÈÈÈÈHHH, Een vooral ezels en zegt IIIIJJJAAAAA!! Ze lopen soms dwars over de weg heen. Die weg is overigens prachtig. Het is onvoorstelbaar als je ziet hoeveel er is ontwikkeld in de loop van een jaar of tien en nog meer sinds 30 jaar geleden dat ik hier ook was. Wat is er veel gebouwd, mooi en lelijk, wat ziet het land er verzorgd uit en vooral wat ligt er een prachtige weg zonder gaten en kuilen. Het is bijna niet te geloven. Wel jammer, maar zeer begrijpelijk, dat je weinig traditioneel geklede Kenyaanen meer tegenkomt, behalve die voor de toeristen. Nogmaals, we kijken onze ogen uit naar het steeds wisselende landschap, waar achter elke bocht weer nieuwe verrassingen liggen. Ook de prachtige ‘christelijke namen’die overal aan de gevels hangen. Jammer dat we te snel gaan om die te kunnen fotograferen. Maar wat dacht je van El Shaddai Beauty Shop. Amazing Grace and Glory Church enz. Enz. Of de Genesis flat. Dan woon je misschien wel in Genesis 12 of in Psalm 151. Nou ja, kortom, we genieten. Ieder op zijn eigen manier. We stoppen bij een curiosa winkel om te plassen. Dan word je natuurlijk direct belaagd met mensen die je iets willen verkopen. Ik ben er niet goed in. Stephan wil alles kopen dus krijgt alles in handen en Jacob wil alleen maar verder rijden. Afijn, we gaan weer verder. Onderweg snoepen we van het heerlijke lunchpakket dat we meegekregen hebben en drinken cola en water.

En dan zijn we bij de evenaar. We krijgen een demonstratie over de magnetische velden die aan de ene kant van de evenaar rechtsom draaien en de andere kant van de evenaar linksom e midden op de evenaar stilstaan. Best wel leuk. We maken foto’s, plassen en gaan weer verder, op naar Samburu. En al die tijd is de weg prachtig en het verkeer niet slecht, tenminste als je een beetje gewend raakt aan de rijstijl van de Kenyanen.

Dan komen we eindelijk bij het wildpark van Samburu aan. Inmiddels is het een zandweg geworden en hobbelen we heerlijk tussen de stenen. Jacob vindt het mooi, hij wist dat dit ging komen. En hij vertrouwt de chauffeur inmiddels volkomen. Al vrij snel komen we een prachtige zebra tegen en dan bedoel ik niet een oversteekplaats. Later begrijp ik dat dit een zeldzame soort zebra is die met hele fijne strepen. Ja zebra’s en giraffen zijn er ook in soorten en maken. Even later zien we de eerste olifant al in het veld. Altijd wel een beetje zielig zo’n enkele olifant. Die is vaak uitgestoten uit de groep, maar goed, het is een olifant. Na een kilometer of 15/20 hobbelen zien we het vliegveldje waar Anneke en Leo zijn geland en een paar bochten verder is onze Sopa Lodge. Héhé zegt Jacob. Anneke en Leo zitten al lekker aan de wijn met uitzicht op een meertje met heel veel apen en nog veel meer prachtige vogels. Sjongejonge wat is het toch mooi hier!!! Een uur later, om 16:00 uur zitten wij alweer in de bus voor de zg. Game drive.

Anneke en Leo nog niet, die zitten nog lekker bij te komen. Jacob vindt dat maar matig, maar hij wil toch mee. En wat vallen we in de prijzen. We zien prachtige giraffen. De giraffen hier hebben zo’n scherpe tekening, dat het net niet echt lijkt. Alsof ze er een grote namaak giraffe hebben neergezet. Dan is er tumult aan de radiozender in het busje en voor we het weten zijn we bij een plek waar meerdere auto’s staan en waar een luipaard ongegeneerd ligt te kauwen en te trekken aan wat waarschijnlijk eerder op de dag een aap is geweest. Het is een indrukwekkend gezicht, maar wordt nog specialer als hij besluit op te staan en op een hogere plek met het hoofd van de aap te spelen. Je houdt je adem in als je het ziet! Ik zet de video aan en blijk later een heel stuk mooi te hebben kunnen filmen. Het bizarre is dat het beest zich totaal niks aantrekt van de minstens 5 auto’s die om hem heen staan en waar je camera’s hoort klikken. Hij gunt je geen blik waardig, ook

dat is bijzonder. Andere dieren zoals de verschillende herten en giraffen zijn daarin totaal anders. Die lijken regelmatig voor je te poseren en blijven je strak in je gezicht aankijken. Zelfs een aantal vogels doen dat. Het allerleukst hier in dit park zijn de mini hertjes die Dik Dik heten. Wat een schatjes met flinterdunne- breinaalden-nummer-5-pootjes. Ik heb er nog nooit zoveel gezien, wat een lieverdjes. We willen ze meteen in onze achtertuin. Ze zijn ook altijd met z’n tweetjes en blijven hun hele leven trouw aan een partner. Ook daar houden we van! Dit in tegenstelling tot de Impala’s. Daar zie je één mannetje en een hele kudde vrouwtjes. Later kom je dan weer een kudde met alleen mannetjes tegen die flink ruzie met elkaar hebben en uitvechten wie de baas is. Tsja..., mooi om te zien is het wel, maar geef mij die schattige DikDikjes maar ;) Na het luipaard worden we verrast door een leeuwenfamilie in het gras. Helaas slecht op de foto te krijgen, maar we kunnen ze net zien. Ze liggen gewoon lui te liggen en trekken zich niks van ons aan.

Uiteindelijk na twee en een half uur komen we weer terug bij de lodge, net voor het donker is. We eten gezellig met uitzicht op het meertje dat enigszins verlicht is. Het is een buffet en Jacob doet zich heerlijk tegoed met wel twee toetjes aan het eind, maar toch een beetje veel van het goeie. Als we naar bed gaan heeft hij er last van. Maar beter vanavond dan morgenvroeg. Jacob vindt het supergezellig dat we met z’n drietjes, Martha, Irene en Jacob, in dezelfde ‘hut’slapen.

Het is allemaal keurig verzorgd met mooie details van houtbewerkte deuren en bedden. Hij vindt het helemaal leuk dat de bedden keurig worden opengeslagen aan het eind van de middag. Stroom is er alleen maar tussen 18:30 en 22:30 afkomstig van de generator. Dus snel de apparaten opladen. We klunzen wat met de stopcontacten, maar uiteindelijk weet Martha hoe het moet om van die driepootjes onze tweepootjes in te zetten. Hoera voor Martha!!! Jacob bekijkt dit soort zaken ook altijd met de nodige interesse maar don’t try this at home Jacob!. OK, samen bidden, lekker slapen... Nou ja, Martha heeft last van het buitenlicht, maar we krijgen het niet uit. Toch maar ogen dicht, morgen om 5:45 gaat de wekker weer.