zaterdag 25 januari 2014

We zijn nog best wel moe van de afgelopen dagen, dus gaan we een beetje loom aan het ontbijt. Omdat de dagen voor ons best wel snel gaan, besluiten we om vandaag naar een ander winkelcentrum te gaan om wat kadootjes in te kopen en ik heb ook een paar dingen op m’n verlanglijstje staan. Anneke en Leo blijven thuis en Stephan en Jacob gaan mee. Aan de buitenkant van de parkeerplaats is de geldautomaat, dus ik moet eerst even flappen tappen. Je krijgt hier ook meteen een heel dik pak met flappen, dat

heb je als zelfs ongeveer 1 euro al een briefje is van 100 shilling. Afijn, halverwege de tapprocedure zegt Jacob opeens dat hij moet poepen. En als het bij hem komt dan moet je echt rennen. Maar ja..., ik kan die flappen toch niet laten zitten. En bovendien moeten we nog door de bewaking van het winkelcentrum heen en dan nog de wc zien te vinden. Al die tijd kreunt Jacob aahh..., neee....uhhh....neee... Het leed is kennelijk al voor een deel geschied. Ik kom in de wc, loop met hem naar de dames wc, wordt eerst tegengehouden en zeg dan dat ik hem helpen moet en dan wijzen ze naar het invalidetoilet. Maar die is bezet door duidelijk geen invalide dame. Als dat allemaal weg is kunnen we eindelijk de schade bekijken.... Tsja...., ik zal maar niet verder in details treden, maar de onderbroek is in de vuilnisbak voor maandverband terecht gekomen. Het is de enige keer dat ik min of meer blij ben met die grote, witte, ouderwetse onderbroeken van hem, ze vangen behoorlijk wat op. Arme Jacob zit op de po en hij voelt zich duidelijk niet goed. Hij zegt NNEEEEE en schudt met zijn hoofd. Het doet zeer in zijn hoofd zegt hij. Nu krijg ik de schrik en ben bang dat hij een epileptische aanval zit te krijgen en ik nu juist op dit moment niks bij me heb. Maar gelukkig, maar nog steeds erg vervelend..., Jacob heeft last van koude zweet en duizelingen, vrij normaal bij een diarree aanval. Als alles weer enigszins aangekleed en hersteld is, wil hij niet meer verder winkelen met ons en wij eigenlijk ook niet met hem. We gaan naar de parkeerplaats en zoeken de chauffeur. Niet te vinden. Ik bel dus Anneke maar, want die kan hem sms-en. We blijven bij de auto staan te wachten en dan opeens komt het hoofd van de chauffeur omhoog in de auto. Hij lag gewoon binnen te slapen. We moeten er allemaal om lachen. Afijn Jacob thuisgebracht, pilletje er in en de rest verschonen. Als ik hem voorstel om één van zijn korte broeken aan te trekken, omdat die elastiek heeft en dus zo naar beneden kan in gevl van nood, vindt hij dat een prima idee. De allereerste keer dat hij een korte broek aan wil. Het moet gezegd, het ziet er belachelijk uit, met daarboven een trui en daaronder sokken en schoenen, dus ik kan hem geen ongelijk geven. Hij vindt het niet erg dat wij weer gaan winkelen en hij bij Anneke en Leo blijft. Wel sneu, want hij houdt best wel van winkelen. Maar wij ook en Stephan wil ook nog steeds mee! Martha en ik zijn stevig aan het tutten op allerlei afdelingen van een groot warenhuis bij de kookspullen en nog meer zaken. Daarna de souveniers en ook daar tutten we wat af en kunnen niet kiezen. Stephan vindt het allemaal prima. Als ik iets laat zien, zegt hij steeds KOPEN. We nemen voor zijn en Jacob’s huis wat leuke kadootjes mee die hij zelf heeft uitgezocht. Stephan zoekt ook een mooi portemonneetje uit en voor Jacob zoek ik er eentje uit met een olifant. Thuisgekomen, zit Jacob in oranje korte broek te sjoelen op de Ipad. Er zijn geen verdere ongelukjes meer gebeurt. Hij vindt het portemonneetje fantastisch, want je kunt hem ook nog aan je sleutelbos hangen. Grappig hoe hij net als wij een voorlkiefde heeft voor mooie tasjes, etuitjes en andere accessoires.

De middag is al aan z’n eindje als ik lekker ga zwemmen. Daarna probeer ik wat foto’s uit te zoeken. Ik heb er onvoorstelbaar veel gemaakt, gewoon op m’n telefoon en ze zijn bijzonder goed gelukt. Jacob zit nog in de keuken achter de sjoelbakIpad. Af en toe slaakt hij een kreet als hij zich uitrekt. Ik vraag of er een leeuw binnen is en hij zegt onmiddelijk JA! Dan kom ik die leeuw nu vangen, zeg ik. Ik ga naar binnen en begin hem te kietelen. Hij heeft er duidelijk schik in en haalt nog een paar keer een grapje uit. Als hij een olifant nadoet en ik binnenkom geeft hij direct de schuld aan zijn nieuwe portemonnee. Hij maakt voortdurend grapjes en zit te grinniken. Gezellig! Tijdens het eten koken geeft Anneke Stephan de gebruikelijke 1 op 5 wijnbijhetwater. Zoals we zo vaak doen vraagt ze of Jacob ook wil en zowaar hij zegt JA. Anneke vult het glas met een duimpje wijn en verder water en hij neemt een slokje. Moet eerst even proeven, kijkt wat vreemd, laat het zakken en Anneke zegt, nou wordt het een beetje warm hier bij je maag hé en hij glimlacht. Hij drinkt het slokje voor slokje op en vindt het supergezellig om met ons mee te proosten. Wees niet bang, we zullen hem echt niet dronken voeren. Het is fantastisch om te zien hoe hij er van geniet, net als wij allemaal. Bij het eten laat hij toch weer een gedeelte staan en dat is prima, maar bij die ene uitbarsting in het winkelcentrum is het gelukkig gebleven. Wel heeft hij ’s avonds steeds last van zijn gehoorapparaat. Kennelijk gaat dat ding irriteren. Maar Anneke heeft altijd genoeg wondermiddeltjes in huis, dus de oren worden voorzichtig gedruppeld en schoongemaakt. Als hij naar bed gaat, doet hij het licht in de kamer uit, zodat ik in het donker naar binnen moet. Hij schatert het uit als ik binnen kom lopen en zegt BOE!!!. Hij blijft opgewekt grapjes maken. Dus ik kietel de leeuw maar weer eens en we doen weer en kussengevechtje. Hij vindt het heerlijk als we samen de dag door nemen en samen de Lieve Heer danken voor alle mooie dingen die we hebben beleefd en bidden voor alle mensen die ver weg zijn. Lekker slapen maar!