safari in Nairobi National Park

Woensdag 30 december
Dat is toch wel heel vroeg hoor, om 6 uur al de wekker! Maar Jacob heeft er zin in. Vandaag gaan we op safari naar het Nairobi National Park. Dat is niet een klein stadsparkje ofzo maar een gebied van zo’n kleine 40 kilometer lang. De dieren hebben vrije doorloop naar gebieden in Tanzania e.d. en worden met de stad afgescheiden door een rivier. Alles is er, behalve olifanten. Maar je moet ze natuurlijk wel zien te vinden. We laden alles in de bus, mensen en drinken en vertrekken om half zeven met Robby als chauffeur en Jacob als bijrijder. Omdat het ook hier kerstvakantie is zijn we binnen een half uurtje bij de ingang van het park. Robby kennen ze daar goed, want hij woont aan de rand van het park en heeft de beesten soms in z’n achtertuin (er zit geloof ik wel een hek voor). Het verschil met juni is dat Jacob nu weet wat hij moet doen en dat is kijken of hij dieren ziet. Hij maakt zelfs afen toe dierengeluiden. Hij kijkt goed naar Robby z’n rijstijl en af en toe geeft hij hem aanwijzingen. Om een uur of 11 probeert Robby om bij een gate naar buiten te komen om even in de buurt eten te halen voor de lunch om dan weer verder te gaan. Robby doet dat vaker, omdat hij er vlak bij woont. Maar dit keer, met een bus vol buitenlanders krijgt hij geen toestemming. Wat hij ook probeert, welke superieur hij ook te spreken vraagt, of hij nou boze of vrome praatjes heeft, we mogen niet het hek uit, nou ja, ’t mag wel, maar dan moeten we opnieuw betalen als we naar binnen willen. Dat toch maar nit want een kaartje kost zo’n 30 euro per buitenlander. Terecht overigens, zo wordt de boel goed onderhouden tenminste. Maar we gaan dus zonder eten en met inmiddels warm waternog een aantal uren door in het park. Kan ons het schelen, we genieten ervan. We zien wel 7 neushoorns en dat is echt héél bijzonder. We zien een giraf die vlak naast de weg en voor onze bus minutenlang staat te eten aan de bosjes. We zien z’n prachtige wimpers en z’n lange kleverige tong van heel dichtbij. Even later zien we een giraffe die wel 4 minuten lang staat te plassen............ Jacob vindt het ook wel errug lang!
Hij is de eerste die een aap ziet en datwoord ook overduidelijk uitspreekt. We zien zebra’s, zebra’s die zwanger zijn (jacob herkent ook de dikke buik..) zebra’s met babies en ook Babboons met kleine babiuetjes op hun buik. Herten, buffels, zwijnen, secretarisvogels, oiievaars en zelfs de kop van een nijlpaard boven water. De rest van de wandeling naast de rivier op zoek naar krokodillen wilde hij niet meer meelopen. Gelijk had hij want we hebben geen krokodil gezien.
Na de rivierwandeling en wat koude watergekoelde drankjes bij de gids weer terug de bus in en wederom héél veel prachtige dieren gezien. Jacob pakt zelfs af en toe zijn fototoestel om ook een foto te maken. Kleine Zion wordt wildenthousiast telkens als hij de dieren ontdekt. Hij vindt ze prachtig en als we weer wegrijden zwaait hij elke keer. Jacob zwaait ook naar Zion door de achteruitkijkspiegel heen. We kunnen er niet genoeg van krijgen en pas om 4 uur ’s middags rijden we het hek uit. Je kunt onze magen bijna horen knorren. We zitten al vanaf 6:30 in de bus met maar even een uitstapje bij de rivier en verder zonder eten of drinken. Alleen Zion heeft z’n eigen moedermelkfabriekje bij zich. We gaan dus toch maar even naar het restaurant bij depoort om een simpel frietje te eten. Nou ja, simpel is het nooit, maar het uitzicht op de brutale babboons die ruzie schoppen,op het dak lopen, in bomen klimmen, elkaar achterna zitten, is uitstekend. Stephan wil eigenlijk het liefst naar huis en vindt dat hij veel te lang moet wachten op het eten. Jacob, die tegenoverhem zit gebaart Stephan dat hij moet blijven zitten en rustig moet blijven. Als we uiteindelijk allemaal uitgegeten zijn en weggaan, is Jacob helemaal niet blij want hij wil nog ijs toe. Nee, helaas Jacob, vandaag niet. Dit was nog de lunch en straks moeten we ook nog bij Anneke eten.
Jacob is net als wij allemaal hartstikke moe van deze dag. Maar Jacob heeft het uitstekend naar zijn zin gehad en zegt tegen Leo dat Robby ook heel goed kon rijden. Als hij uiteindelijk op bed ligt is hij heel tevreden envalt als en blok in slaap.

een nieuwe tas...

Dinsdag 29 december.
Niet zoveel gedaan vandaag. Helaas wilde Jacob vandaag weer niet mee met zwemmen. Wel gaan we met een busje vol mensen naar een winkelcentrum. Ik zeg tegen Jacob dat hij het moet zeggen als hij iets wil. Het eerste dat hij aanwijst is een grote luiertas met allerlei vakken. Jacob vindt hem wel eschikt om mee naar z’n werk te nemen en voor z’n boterhammen, maar ik zeg dat hij toch wel iets te groot is en laat zien dat hij voor luiers is. Dat overtuigt hem dat het niks voor hem is. Maar als hij later bij de schooluniformwinkeletalage staat met Annabelle weet hij zeker dat hij een tas wil. Volgens mij is dat ook genetisch, handige tassen met veel vakken. We gaan even later de drukke winkel in waar de schooluniformen tot het plafond toe zijn opgestapeld, maar we weten direct de vakken met schooltassen te vinden. Jacob laat Annabelle de één na de ander er uit halen. Eerst een gezellige kleine tas met een aardig zijvak en diein verschillende kleuren. Dan een andere rugtas. Hij probeert alle ritsen uit. Na zeker tien verschillende tassen die hij aan Annabelle aanwijst om te pakken, kiest hij een stevige, flinke tas in legergroen. Hij legt me uit waar z’n eten moet komen en z’n drinkbeker en een groot voorvak waar hij helemaal enthousiast van wordt. Ik denk nog aan z’n computer of z’n tijdschriften, maar hij bedoelt duidelijk iets anders.
Thuisgekomen is het eerste dat hij pakt z’n agenda. Die blijkt precies in het voorvak te passen en hij slaakt een enthousiaste kreet. Nog enthousiaster is hij als ook zijn sleutels in het door hem bedachte vak blijken te passen. Hij laat de tas blij aan Anneke en Leo zien.
De rest van de dag doen we niet veel. Hij wil niet zwemmen en is weer een beetje stilletjes, maar zegt blij te zijn. Het is ook nog steeds best wel druk hier en door de aanwezigheid van Zion en Jacco, Suzana en Rik wordt mijn aandacht ook behoorlijk verdeeld. Maar toch geniet hij er van, zeker als hij extra aandacht krijgt van Leo.
Overdag spelen we nog met de telefoons van Jacob en van Stephan door ze om de beurt op te bellen.Ze houden ze keurig de hele dag bij zich. Zodra er een telefoon van Jacob afgaat kijkt hij alle kanten op om te kijken wie van ons hem zit te bellen. Daar foppen we hem natuurlijk steeds mee en daar heeft hij grote lol om.
We moeten op tijd naar bed, want morgenvroeg om 6 uur moeten we opstaan om naar het wildpark hier in Nairobi te gaan. Jacob heeft er zin in, hoewel hij het maar niks vindt als hij hoort dat Anneke en Leo niet meegaan maar Robby de Amerikaan de bus rijdt en onze gids is. Maar hij legt keurig al z’n kleren, z’n pet, z’n telefoon, z’n zonnebril en de verrekijker klaar voor morgenochtend en vindt het heel niet erg als ik zeg dat hij niet hoeft te douchen morgenochtend. Nou, welterusten Jacob.

maandag 28 december

Maandag 28 december 2009
We hebben redelijk goed geslapen. Toch heb ik hem nog een paar keer wakker gehoord en hij mij ook. Ik heb heel wat afgedroomd en gezweten. Voelde me niet helemaal lekker. Als ik de douche voor hem heb aangezet ga ik naar de keuken voor m’n koppie koffie voordat ik zelf ga zwemmen. Hoewel, ikvoel me nog steeds niet helemaal fit, dus misschien later. Bij het zwembad zie ik de tuinman Henri bezig en opeens weet ik wat er met Jacob is. Hij mist Peter en de andere mensen die hier werken natuurlijk. Ik ga weer terug naar de slaapkamer en vraag aan Jacob of hij Peter heeft gemist. Hij kijkt me echt aan met een blik van ‘héhésnapjetnoueindelijk’ en is zichtbaar opgelucht. Ik vraag hem of hij daarom gisteren zo stil was en hij bevestigt dat met een big smile. Natuurlijk was het dat. Wat stom van me. Ik heb er geen moment aan gedacht om hem uit te leggen dat Peter en Henri en de andere mensen die hier werken vrij zijn met de kerstdagen. Ik vertel hem dat Henri er al is en dat ik niet zeker weet of Peter vandaag ook weer aan het werk is, maar dat ik dat eerst aan Leo moet vragen. Alleen het feit al dat ik snap wat hem heeft beziggehouden doet de lucht aan alle kanten klaren.
Zodra hij is aangekleed neemt Leo hem mee naar de werkplaats van Peter. Hij is helemaal blij niet alleen dat hij Peter weer ziet, maar ook dat Leo hem meeneemt.
Als we even later aan de koffie zitten en met onze computers bezig zijn, haalt hij snel zijn eigen computertje uit de slaapkamer. Hij doet vakkundig de stekker in het stopcontact onder de balie. Dan haalt hij zijn automuis te voorschijn. Voor ik het weet heeft hij de USB stekker in de computer gedaan en werkt de muis. Technisch mannetje blijft het. Het is nog even moeilijk om met de automuis naar het juiste plekje te rijden en dan ook nog zonder te bewegen te dubbelklikken. Maar hij begrijpt de bedoeling. En omdat het met zijn rechterhand niet helemaal goed gaat, besluit hij om de muis met zijn linkerhand te gebruiken en dat werkt voor hem beter. Ook daarin toont hij weer geweldig technisch inzicht. Hij bekijkt de foto’s van baby Zion en haalt steeds Jacco en Suzana erbij om aan te geven dat het hun kind is. Hij vindt dat Zion al erg groot is, dus vraagt aan Suzana of ze al een tweede kindje in haar buik heeft. Suzana blijkt de taal van Jacob te verstaan en ontkent het lachend. Anneke, die het hoort, verzekerd haar dat het niks met haar figuur te maken heeft, maar simpelweg met het feiut dat Zion al groot begint te worden en al die andere neven en nichten ook meerdere kindjes achter elkaar kregen. Het stemt Suzana in elk geval gerust.
Als de rest door het huis is uitgezworven komt Stephan opeens naast me staan met de mededeling dat de batterijen op zijn van zijn fototoestel en dat hij kapot is. Als ik het fototoestel in mijn handen krijg gedrukt blijkt het zeiknat te zijn en realiseer ik me dat hij de camera onder de kraan heeft gehouden. Ik maak hem zo snel mogelijk open en droog hem met de theedoek en later met de föhn van Anneke. Stephan vindt dat Jacco hem moet maken en roept verder tegen iederen Saniedoenie. Gelukkig werkt de camera later weer vrij normaal.
Na de lunch gaan we naar de stad. Amber krijgt haar eerste tattoo waar ze al meer dan een jaar naar uitkijkt en Jacco mag een afspraak maken voor zijn tattoo. Zelf ga ik heerlijk mijn handen en voeten laten verzorgen en lakken. Het is zo mijn vaste ritueel in een ander land. Zonde van de tijd en eigenlijk ook het geld, hoewel het hier niet zo duur is, maar het hoort zo bij de vakantie.
Teruggekomen is het echt heet. Als ik Jacob zeg dat ik ga zwemmen en hem vraag of hij ook meegaat, zegt hij tot mijn stomme verbazing direct enthousiast ja. Ik herinner me nog van de vorige keer, ds ik ben nog wat achterdochtig en vraag in elk geval aan Rik of hij direct foto’s wil maken omdat hij er zo weer uit kan zijn. Niets is minder waar. Hij blijft wel een half uur in het water en heeft veel plezier. We lopen van de ene kant naar de andere kant . We doen allerlei gymnastiekoefeningen met onze benen en armen. We laten ons zakken in het water en springen weer naar boven. Jacob durft zelfs met zijn handen aan de kant te hangen en zijn benen omhoog te steken. Jacco en Rik probeert hij in het water te duwen en hij spettert ze een beetje nat. Hij wordt pas echt enthousiast als ook Zion in het water komt. Dat kereltje vindt het helemaal fantastisch en kraait het uit. Hoe enger en spannender hoe beter. Jacob geniet ervan. Ik leg hem nog eens uit hoe goed zwemmen is voor zijn jicht en hij geeft toe dat hij van fitness vaak spierpijn heeft en ik leg hem uit dat dat met zwemmen nou juist niet zo is. Wie weet krijg ik hem weer een stapje verder naar zwemmen in Zwammerdam. Het zou hartstikke goed voor hem zijn.
Na het zwemmen neemt hij een heerlijk warme douche zoals ik hem had uitgelegd dat het goed is voor je spieren om ze weer warm te maken.
Uiteindelijk gaat hij Leo in de keuken helpen met het verder afhalen van de resten kalkoen voor in de macaroni. Hij heeft er lol in, vooral van het stiekeme snoepen met Leo samen. Hij geniet van het eten, maar wie niet. Volkoren macaroni met gewokte, beetgare asperges, rode saus met kaas en een heleboel kalkoen. HEEEERLIJK!!! Hij vindt het zo gezellig dat hij zelfs met ons een kopje cappuccino meedrinkt. Hoewel het gedoe van Zion met een auto heen en weer rijden op tafel en veel lawaai vindt hij ook niet nodig, dus zet hij halverwege het autootje weg vn Zion. En ach, die ziet Rik z’n pet en heeft meteen weer ondeugende andere plannen, zoals het afpakken en weer opzetten van een geweldige pet van je oom. Jacob vindt het wel genoeg geweest en gaat naar bed.
Zoals altijd nemen we samen de dag door. Die was een stuk vrolijker dan gisteren vond hij ook. Nou welterusten Jacob, ikga nog even een verhaaltje schrijven. Volgens mij slaapt hij al.....

derde kerstdag

Vandaag is de derde kerstdag. We zijn allemaal hartstikke lui. Laat uit bed natuurlijk. Jacob slaapt overigens tot nu toe minder goed dan in juni. Ik slaap zelf ook niet zo best en hoor hem herhaaldelijk ’s nachts wakker liggen. ’t Zal de overgang wel zijn (die overgang van mij???) van de verschillende temperaturen en de vele indrukken van de laatste dagen. Jacob is vandaag niet helemaal lekker. Hij wil zijn vest absoluut niet uitdoen, zelfs niet als Leo het tegen hem zegt en het hartstikke warm is. Je kunt aan alles merken dat er geen discussie over te voeren is. Sterker nog, hij doet de rits nog eens extra omhoog. Verder zit hij veel op zichzelf. Hij zit in de keuken alleen, of hij gaat buiten aan de andere tafel zitten en zit daar een beetje voor zich uit te staren. In Kenya heb ik hem dat nog niet eerder zo zien doen. Telkens als ik even naar hem toe ga om te vragen of het goed met hem gaat, zegt hij van wel. Hij geeft aan gewoon effe alleen te willen zitten. Soms denk ik dat hij het minder leuk vindt omdat er veel meer Engels gesproken wordt ivm Suzana en Judy de vriendin van Amber. Maar ik kom er niet helemaal achter. Het lijkt of hij iets mist, heimwee misschien? Maar dat ontkent hij ten stelligste. Omdat we allemaal wat hangerig en lui zijn, trekken we ons er niet al te veel van aan. Tenslotte is het ook een gezellige drukte en worden we dat allemaal wel eens zat.
We eten lekker gezellig alle restjes op en Jacob lijkt weer erg in z’n hum als hij voor de tweede keer deze week frietjes krijgt. Als hij uiteindelijk in bed ligt is hij weer aardig in z’n hum en geeft nog een keer aan dat hij gewoon alleen wilde zijn. Ik zeg dat hij morgen maar schone kleren aan moet doen en dat Anneke al vroeg aan de was wil beginnen, in de hoop dat hij zijn vest ook in de was doet en dat blijkt te werken.!
We nemen nog even gezellig saampjes de dag door en hij wil altijd heel graag dat we samen bidden.
Welterusten Jacob.

Kerstfeest

Zaterdag 26 december 2009
Vandaag is het hier kerstfeest. Omdat Amber 1e kerstdag jarig is wordt kerstfeest 2e kerstdag gevierd. We gaan ’s morgens eerst met een heel stel nog boodschappen doen. In de supermarkt worden we door de hele Aziatische familie met enthousiasme begroet. Ook Jacob zegt iedereen vriendelijkgedag. Boodschappen doen is en blijft hier iets heel gezelligs en totaal anders dan in Nederland.
Teruggekomen is het tijd om alle kadootjes af te maken. Ik had ze allemaal al ingepakt, maar er moeten nog mooie ‘bloemen’ op gemaakt worden. Jacob helpt met het vasthouden van de sellotape en één voor één worden alle kadootjes een klein kunststukje. Hij heeft geen zin om tig keer heen en weer te lopen naar de woonkamer, dus doet ze allemaal in de koffer en sleept de koffer naar de kerstboom.
Hij vindt het heerlijk om te zien hoe druk iedereen is met het klaarmaken van de kersttafel en alle andere klussen. Hij vindt het vullen van de enorme kalkoen ook wel een spectakel en staat er bovenop als Leo de kalkoen dichtnaait en in de oven zet. Iedereen is druk met van alles en Jacob zit in ‘zijn’ stoel in de keuken het allemaal aan te zien.
Als het ongeveer tijd wordt dat de gasten komen, staat hij voor het tuinhek te kijken of ze er al aan komen. Jacco geeft hem na een kwartier een stoel en zo zit Jacob meer dan een uur op die stoel te wachten tot de andere gasten komen. Hij wil niet bij ons aan tafel komen zitten en chips eten. Hij wordt duidelijk chagrijnig van het feit dat de mensen niet komen. Gelukkig maar, uiteindelijk zijn alle gasten er en zitten we met zo’n 25 man van allerlei soorten en maten en culturen aan de uiensoep van een boerenbont servies. Het is heel gezellig en behoorlijk druk, maar Jacob vindt het fantastisch. De enorme hoeveelheid kadootjes maken dat iedereen opgewonden is en harder begint te praten. Jacob krijgt autoboeken en autokalenders en een zebra tandenborstelhouder én een muis voor zijn computer in de vorm van een auto. Hij vindt het supergrappig. Stephan krijgt o.a. dezelfde telefoon als Jacob en dat vindt Jacob ook wel oké. We lachen,kletsen, eten, maken een enorme troep, praten over serieuze zaken en genieten van het gezelschap met elkaar. Ook Jacob. Omstreeks middernacht is iedereen weg, het ijs met slagroom en aardbeien op en liggen we uitgevloerd op bed. Zoals elke avond ga ik nog even bij hem zitten. Hij vindt dat heerlijk om zo saampjes nog eventjes de dag door te nemen. Hij bevestigt nog eens dat hij dat wachten opdie stoel daar buiten ook veel te lang vond, maar dat het toch wel gezellig was én héél erg druk. Hopelijk is het morgen wat rustiger. We danken de Lieve Heer voor de mooie dag en de leuke kadootjes, maar ook voor het feit dat hij als klein kindje naar de aarde kwam. Hij knijpt eerbiedig half zijn ogen dicht en zegt amen. Welterusten Jacob!

Amber's Verjaardag

Vrijdag 25 december
Vandaag is het Amber’s verjaardag. Ze wordt 18! Omdat we met teveel mensen zijn om haar op bed toe te zingen, komt het feestvarken naar beneden. We hebben uit Nederland allemaal slingers, ballonnen en borden meegenomen met 18 er op . Amber gilt op z’n Ambers als ze de feestjurk uitpakt die Jacob en ik voor haar hebben meegenomen. Natuurlijk staat die haar geweldig!!
We genieten bijna allemaal van de chocoladecake en van Zion die hieperdepiep ‘HOERA’’ doet met een big Zion Smile.
’s Morgens probeer ik Jacob mee te krijgen om te zwemmen, maar hij wil niet. Hij heeft er geen zin in en kijkt een beetje beduusd. Ik vraag of hij zich niet zo lekker voelt en dat blijkt zo te zijn. Bij doorvragen zegt hij last van zijn voet te hebben. Ik schrik er een beetje van en doe zijn schoen en sok uit. Inderdaad de voet is een beetje dik, maar ookde sokken zijn wel erg dik voor in deze schoenen. Hij laat de rest van de dag zijn schoenen uit en ik geef hem uit voorzorg de jichtmedicijnen en maagbeschermers. Hij heeft er verder geen last meer van gehad. Het kan ook best van het vliegen zijn geweest, maar gelukkig is het weg.
’s Middags komen er nog wat bekenden visite die Jacob de vorige keer ook al heeft ontmoet. Jacob bekijkt de meute zoals alleen Jacob dat kan. Gniffelend, soms van een afstand, dan weer even iemand kriebelend en gewoon zichzelf blijvend. Het is gewoon een leuke, rommelige dag zoals dat alleen hier in Nairobi kan. We gaan op tijd weer naar bed.

de reis

Donderdag 24 december 2010.
Om 5 uur gaat de wekker. Jacob heeft net als ik niet al te best geslapen, maar we gaan direct ons bed uit, want om 6 uur zou de bus naar Schiphol komen. Binnen de kortste keren is hij aangekleed en klaar voor vertrek. Ook nu is het natuurlijk drukker dan de andere keren met al die mensen die meegaan. We zijn met 6 volwassenen en een baby. Jacob vindt het alleen maar gezellig. Hij knuffelt Zion die natuurlijk slaapdronken op z’n moeders arm zit, maar nog wel een poging doet zijn bril te pakken.
De bus laat op zich wachten. We zitten al lang en breed beneden en om 6.15 uur nog niks. Ik ga toch nog maar eens bellen. Zes uur? Nee, er staat 7 uur op de lijst, wordt er gezegd. Ja, maar ik had gebeld of het een uurtje vroeger mocht zijn ivm de drukte op Schiphol en de sneeuw enzo. De chauffeur was er gelukkig al, dus binnen 5 minuten parkeert hij op het bruggetje op de Turfmarkt omdat hij niet voor kan rijden. Dat wordt dus slepen met bagage door de sneeuw. Jacob checkt zorgvuldig alle koffers. We hebben er gisteren ook alle kadootjes voor kerst in gedaan en vooral verdeeld over meerdere koffers om te voorkomen dat ze gestolen worden.
Natuurlijk wil Jacob voorin de bus zitten. We zijn nog steeds vroeg en het is kerstvakantie, dus voor we ’t weten zijn we op Schiphol. Ik had Jacob er in de bus aan herinnert dat we de vorige keer in een lange drukke rij moesten wachten, maar dit keer waren we zo aan de beurt om onze bagage in te checken. Jacob lette goed op of alles wel mee ging van al die mensen en moest er om lachen dat de buggy van Zion ook mee het vliegtuig in mocht. Op naar de paspoortcontrole. Ook die ging zonder enige problemen en/of lange rijen. Altijd een paar extra vragen voor Brazilianen, maar goed we mochten door. Natuurlijk moesten de dames naar de parfumerie voor de nieuwste make up en zaten de mannen op het bankje op ons te wachten. Het lekkere luchtje van de vorige keer hadden we nog bij ons, dus ook Jacob hoefde niks nieuws, maar Suzana en ik natuurlijk wel 
Boarding time! We hadden lekker iedereen voor laten gaan, dus kwamen laat aan bij de handbagage check. Jacob haalt trots zijn computertje uit de tas om op de band te leggen. Jas uit, tas er op en door het poortje en jawel, meneer piept. Dan de schoenen uit en nog een keer proberen en toen was het goed. Een heel gedoe zo met 6 volwassenen en een baby. We mogen dankzij Jacob, Stephan en baby Zion meteen doorlopen naar voren en als één van de eersten het vliegtuig in.
We zitten heerlijk met z’n zessen bij elkaar. Jacco, Suzana, Zion en Stephan op één rij en Rik, Jacob en Irene er achter. Wemoeten nog een aardig tijdje wachten voor we vertrekken, maar ’t mooiste is als we naar een speciaal plekje taxieën om de vleugels ijsvrij te laten stomen ofzo. We hebben een plekje bij het raam boven de vleugels dus Jacob zit eersterangs het schouwspel te bewonderen. Hij vindt het prachtig! We worden ongelooflijk gezellig en goed bediend. Lang leve de KLM!!! Ze zijn lief voor Zion en respectvol en supervriendelijk voor Stephan en Jacob. Er wordt ons niks gevraagd, maar de jongens zelf worden keurig aangesproken wat ze willen eten en drinken. Na het lekkere eten komt de koffie,waar Stephan niet genoeg van kan krijgen, maar Jacob liever niet heeft. Als ik me bedenk dat hij in plaats van de cola misschien wel chocolademelk wil, begint hij te glimmen. De stewardess zegt eerst dat ze geen chocolademelk aan boord hebben. Dan kijkt ze nog eens naar Jacob en vraagt of hij echt het liefste chocolademelk wil hebben. Hij knikt enthousiast ja en ze loopt weg. Even later komt ze terug met warme chocolademelk met slagroom. Het is haar eigen bekertje dat ze zojuist met de bemanning met elkaar hadden klaargemaakt vanwege Kerstmis. Jacob’s dag kan niet meer stuk. De mijne ook niet want even later komt de stewardes weer terug om te vragen wat wij nou eigenlijk allemaal van elkaar zijn. We leggen het haar uit en ze kan niet geloven dat ik de moeder van Rik en Jacco ben en Zion m’n kleinzoon is. Ach als je het van een afstand bekijkt zijn we ook een raar stelletje ongeregeld bij elkaar.
Voor we het weten is de vlucht alweer afgelopen. Jacob weet precies wat er gaat gebeuren. We krijgen weer een aardige lading papieren om in te vullen voor de visa en de mexicaanse griep en voor de bureaucratie. Jacob tekent de papieren met de hem bekende handtekening.
Ook op de kaart op het scherm ziet hij dat we er bijna zijn. Hij hoort de wielen naar beneden gaanen maakt autogeluiden en bewegingen om aan te geven dat we gaan landen en het vliegtuig dan moet rijden. Toen we eenmaal waren geland zijn we blijven zitten tot alle andere passagiers er uit waren. Dan loop je niet zo te stressen tussen al die mensen die nergens om haast hebben. Is beter voor Stephan, maar Jacob werd het uiteindelijk wel zat en begon de mensen aan te manen door te lopen.
Afijn, eenmaal buiten werden we naar een andere kant toe verwezen voor een visum en daar was in het geheel geen lange wachtrij zoals we hadden verwacht. Wel zagen we weer een ander kleurtje formulier, dus begonnen we die weer ijverig in te vullen. Toen we bijna klaar waren bleek het dezelfde te zijn als die we al in het vliegtuig hadden ingevuld. Domme Hollanders zullen we maar zeggen. Visum was zo binnen, dus de trap af naar de bagageband. Het wachten daar duurde wel een poosje langer helaas. We waren op Schiphol één van de eersten en nu moesten we bijna als laatsten wachten. Stephan wilde voornamelijk naar pappa en mamma, want die had hij al gezien.
Na hele lange tijd kunnen we eindelijk de hal uit en zodra Stephan Anneke ziet, laat hij zijn tassen vallen om haar een hug te geven. Jacob loopt er juichend achteraan. We huggen wat af zo met elkaar en trekken door onze vreemde samenstelling en Leo z’n bekende kop, heel wat bekijks, maar ’t kan ons niet schelen. Na een half uurtje rijden (Jacob natuurlijk voorin) komen we bij het huis aan en worden gezellig door de honden en door Amber begroet.
Jacob doet een inspectie door het huis om aan te geven wat er sinds de vorige keer is veranderd en natuurlijk om de kerstbomen en kerstverlichting te bewonderen.
We zijn bekaf als we uiteindelijk allemaal naar bed gaan. Jacob en ik in dezelfde kamer als de vorige keer. Hij knikt voldaan als ik nog even bij z’n bed kom zitten om de dag door te nemen en te biddenen zeg dat het lijkt alsof we helemaal niet weg zijn geweest.Welterusten Jacob.

de dag voor de reis

Het is inmiddels alweer de derde Kerstdag. Jacob en de hele familie zijn al een paar dagen in Kenia. Met de kerstdagen was het een beetje te druk om een blogje te schrijven, dus we lopen een paar dagen achter.
Laat ik daarom maar beginnen bij het begin:
Woensdag 23 december 2009.
Jacob komt net na de lunch aan in Gouda. Jammergenoeg met de hopper, want Lea moest die dag werken. Hij komt stralend binnen zetten met al z’n spullen. Hij is blij Jacco, Suzana, Zion en ook Stephan al te zien. Het wordt een drukke, rommelige dag. De winkel is nog open, dus ik moet regelmatig bijspringen in de verkoop. De hele dag door komen er mensen ook gezellig gedag zeggen zodat het niet echt meevalt om de spullen in te pakken. Ook gaan we shoppen voor Stephan om mooie kleren te kopen. Als Stephan terugkomt met een hoedje, vraag ik Jacob of hij er ook een wil. Hij zegt eerst nee, maar als ik hem uitleg dat wij allemaal een hoedje hebben en Jacco er eentje krijgt met Kerst, wil hij er toch wel een. Stephan vraagt veel aandacht, zeker nadat het fototoestel dat hij meeheeft kapot is. Hij krijgt vast het kerstkadootje van ons, wat gelukkig ook een fototoestel was. Maar hij heeft best veel bevestiging nodig om weer wat rustiger te worden. Voor Jacob wel wat lastiger, omdat hij dan minder aandacht krijgt. Als we eindelijk ’s avonds op bed liggen, leg ik hem nog even uit dat Jacco deze weken voor Stephan zorgt en ik voor hem en dat hij natuurlijk wel de grote man is, oom Jacob en zelfs Opa Jacob. Hij grinnikt ervan en ik merk dat hij het begrijpt.

De laatste keer.

Dit is wat mij betreft het laatste blogje. Het doet me goed van diverse kanten te horen dat jullie mijn vaak lange verhalen ook hebben willen lezen en er van hebben genoten alsof je er zelf bij was.
Gisteren heb ik Jacob nog eventjes gebeld. Ik kon merken en hij bevestigde het, dat hij me had gemist. Hij zei nog steeds niet in zijn autoboeken te hebben gekeken, maar nog altijd foto's aan het bekijken was. Voor hem moet de overgang misschien nog wel groter zijn dan voor mij en voor Anneke en Leo en wij missen elkaar al zo. Dus mocht je tijd hebben, laat even iets van je weten naar Jacob toe, het zal hem goed doen.

Op mijn 'gewone'Samma' blog heb ik een stukje geschreven over het bijzondere werk van Anneke en Leo. Je kunt het lezen op www.sammanieuws.blogspot.com onder het kopje Family Kenya, mijn familie in Kenia.

Lieve groetjes en als je het nog niet hebt gedaan, laat me dan eens weten wat je van deze blog vond, dat vind ik leuk.
Groeten van
Irene (en Jacob denk ik ook wel....)

Weer Thuis!

Zoals te verwachten is het prima gegaan met de vlucht. Hoewel, Jacob heeft niet echt veel geslapen en ik al helemaal niet. Maar het vliegtuig komt vroeg aan, heeft kennelijk onderweg een stukje overgeslagen. De crew is erg aardig voor Jacob geweest. Toen ik even naar de wc was, heeft hij kennelijk zitten flirten met een stewardess, want toen ik terug kwam had hij een glas sinaasappelsap in zijn hand. Hij had natuurlijk dorst, maar ’t bleek niet zo’n goed idee, want zus Ineke had me al gewaarschuwd dat hij daar wel eens last van kreeg en dat bleek nu. Hij had last van zijn keel en zelfs het ontbijt at hij niet helemaal op.
We bleken dezelfde taxichauffeur te hebben als op de heenweg en natuurlijk herkende Jacob hem meteen. De chauffeur had nu onze naam gelezen en vroeg of ik ook familie had die vroeger bij de politie zat. Hij bleek Han te kennen van één of andere moordzaak waar hij getuige bij was. Had vroeger een café in Gouda gehad. Toen we even doorpraten bleek hij ook Leo goed te kennen. Heel gelovige mensen waren dat allebei zei hij nog. De wereld is ook hier weer klein.
Thuisgekomen om 7 uur direct naar bed gegaan in de hoop nog een paar uurtjes te kunnen slapen en verdraaid het lukte. Wat een kleffe warmte!! In een half uur tijd heb ik meer gezweten dan in 3 weken Kenya!
Na de begroeting bij Samma zijn Jacob en ik op stap gegaan voor een mini computertje. We moesten alle winkels een keertje af, dus dat was heet en vermoeiend. Uiteindelijk eentje gekocht die ook wit was als de mijne en voldoende opslag voor veel foto’s. Jacob vond het wat stoer, zeker dat er nog een tasje bij zat. Omdat ik de mijne had versierd met bloemenstikkers gingen we bij de Wibra op zoek wat er nog meer voor bruikbare stikkers waren. Een piratenaapje was de keus van Jacob. Tenslotte staan er ook apenfoto’s op en noemen we hem regelmatig (J)apenkop.
Thuisgekomen, foto’s op de computer gezet, instellingen aangepast zodat het voor Jacob goed te zien was en toen uitleggen. Hij vond het prachtig. Op het mapje met de foto’s van Anneke maakte ik een foto van Leo op en als bureaubladfoto moest Leo ook dienen. Hij wilde nu vooral die map openen met Leo zijn gezicht. Het schuiven over het muispad en dubbelklikken lukte hem eigenlijk vrij snel. Maar veel tijd om te oefenen hebben we niet gehad en wilde hij me ook niet geven. Maar dat hij dit onder de knie krijgt staat vast. Hij is er ook erg trots op.
Nu nog koffers overpakken en dan nog een lekker nachtje slapen in een klef warm Nederland.
De volgende morgen breng ik hem weg naar Zwammerdam. Hij wil ook wel weer naar huis en trots laat hij zijn computer zien. Ik krijg nog een zoen en weg zijn we.
Ik zal je missen Jacob!

dinsdag 30 juni

Dit wordt onze laatste dag in Kenia. We staan al vroeg op. Jacob is er klaar voor. Na het douchen en aankleden sleurt hij zijn koffer en tas op het bed en gaat keruig netjes inpakken. Bij het leeghalen van de hangkast hangt hij de hangertjes keurig op soort terug. Vandaag is Jacob niet alleen in naam down, maar ook verder een beetje down. Je kunt merken dat hij veel heeft om over na te denken. Sommige dingen moeten even bij hem zakken, zoals het feit dat we dit keer ’s nachts vliegen en hij dus in het vliegtuig mag slapen. Hij wil zijn pyjama daarom in de handbagage stoppen. Het idee dat hij met kleren aan mag slapen land maar langzaam. Verder is hij steeds erg vrijerig, ook naar Leo en Anneke toe.
Maar er is ook tijd voor leuke dingen. We gaan vanmorgen naar de giraffen en de olifantjes. Eerst het giraffengebeuren. Altijd erg leuk, je staat op een toren en kijkt uit over een vlakte waar giraffen lopen en een prachtig Oud Engels landhuis staat. De dame die er woont of woonde heeft zich ooit het lot van giraffen aangetrokken en daarom zijn ze hier. Je mag ze vanuit de toren voeren met een soort hondebrokjes. Jacob doet voorzichtig mee, maar zo’n enorme slijmerige tong is toch wel een beetje eng, dus gooit hij de brokjes in de mond van de giraffe. Het valt me nog niks tegen, maar het lukt maar nauwelijks om er een goeie foto van te maken. Maakt nie uit, ’t gaat niet om de foto’s, maar om het plezier. Annabelle en ik genieten ook wel van die prachtige giraffen. Ik vind hun koppen echt prachtig en vooral die mooi lange wimpers.
Oké, op naar de bijbehorende souvenirshop. Na die zebra heeft Jacob de smaak te paken en zoekt uit een heleboel houten giraffen de mooiste uit. Die moet bij de giraffe op zijn kamer. Ik koop ook nog een paar leuke dingen en weg zijn we, op weg naar de olifantjes. Die mag je alleen tussen 11 en 12 uur bekijken. Ze leven min of meer in het wild in het wildpark buiten Nairobi. Maar deze olifantjes zijn allemaal verstoten door hun moeder of hun moeder is door stropers afgemaakt. De verzorgers zijn hun moeder en ze krijgen gezellig de fles (met zo’n 5 liter melk er in!!). Het schijnt dat de verzorgers zelfs bij de olifantjes slapen en ze hun verzorger ook echt als hun moeder zien. Het is echt een prachtig gezicht en hoewel Jacob een beetje moe is van de ongemakkelijke weg er naartoe, vindt hij ze prachtig. Maar als ze vlak langs ons heenlopen durft hij ze toch niet aan te raken. Er staan zoveel toeristen omheen dat Annabelle en ik besluiten om voor de massa uit weer op weg naar huis te gaan. Jacob kan de uitleg van de gids toch niet volgen. (Ik ook niet dat engels met een afrikaans accent!) Wij hebben het een vorige keer al eens uitgelegd gekregen. Als de olifanen groot zijn worden ze weer in een wildpark uitgezet. Helaas hebben ze hier geen houten olifanten, dus die moet hij een volgende keer maar kopen.
Als we thuiskomen is hij blij Leo weer te zien en gaat verder naar de woonkamer om de behangafhaalvorderingen van Peter te controleren. Nou, die heeft echt hard gewerkt, dus Jacob kan weer trots op hem zijn. We maken na de lunch een foto met hem en Peter.
Na de lunch gaan we met Anneke naar YaYa winkelcentrum om verf voor de woonkamer uit te zoeken. Ik wil heel graag dezelfde handgrepen als Anneke en Leo hebben aan de buitendeuren voor mijn schuifdeuren in de woonkamer, maar helaas, ze zijn uitverkocht. Maak niet uit. Nadat de verf gemengd is en de faktuur gemaakt is (wat veel langer duurt dan verfmengen!) gaan we weer op weg naar huis. Bij al onze ritjes wordt er gereden door Dominique de chauffeur. Lekker handig en wel zo relaxed.
Bij terugkomst houdt Jacob Peter zijn vorderingen in de gaten en zoeken Anneke en ik CD’s uit die ik mee kan nemen.
Dan volgt het laatste inpakwerk en daar worden we ook een beetje triest van. Jacob weet precies hoe onze kamer er uit zag voor we kwamen. Hij checked alle kasten. Hij doet de gebruikte handdoeken in de was, gooit de lege shampooflessen in de pedaalemmer en leegt de pedaalemmer in de keuken in de grote afvalemmer. Hij zet de nachtkastjes weer aan de kant en rolt mijn bed onder zijn bed, zoals het hoort. Voor Anneke wel meteen een heel definitief afscheid en het maakt ons nog een beetje triester. We gaan elkaar vreselijk missen. Jacob heeft niet alleen zelf een heerlijke tijd gehad, maar er ook voor gezorgd dat wij allemaal extra hebben genoten.
Na ons galgenmaaltje afscheid nemen. Anneke en annabelle blijven thuis en Amber en Leo gaan mee. Het afscheid zorgt wel voor wat traantjes maar zo is dat nou eenmaal als je van elkaar houdt, dus op naar het vliegveld. Het is 20.00 uur ’s avonds en de hele stad zit stampvol met auto’s, één en al file. We hebben al via internet ingecheckt dus ik maak me niet echt druk. Druk is het pas echt op het vliegveld. Mijn hemel wat een ongelooflijke rij mensen en wat een ongeorganiseerde chaos. Maar gewoon rustig blijven staan en ‘go with the flow’is nog altijd het allerbeste. Ik heb geen idee hoe lang we in de rijen hebben gestaan, maar pas om 22.00 uur heeft de douane onze paspoorten nagekeken. Dan moeten we met de roltrap naar boven, een andere optie is er niet. Ik had tijd genoeg in de rij om Jacob daarop voor te bereiden. Hij zou zijn tas dragen en ik mijn eigen. Op het laatste moment geeft hij mij toch zijn tas en stap ik de roltrap op in de veronderstelling dat hij mee komt. ‘Jacob kom maar”roep ik naar hem, maar hij staat beneden met zijn armen wijd in opperste vertwijfeling dat hij niet durft. Ik zou bijna in paniek raken, ware het niet dat een vriendelijke meneer die nog op een medepassagier stond te wachten het ziet en Jacob een hand geeft en hem mee naar boven helpt. De man weet niet half hoe blij ik met hem was. Dankuwel Heer voor engelen op mijn weg....
Dan eindelijk het vliegtuig in en daar zitten we nu. Doodmoe, wel een snack en drinken gehad en keurig op weg naar Nederland. Jacob vindt het prachtig en spannend tegelijk dat opstijgen. Hij weet precies wat er gebeurt. Zo hoort hij dat de wielen weer binnengehaald worden en weet dat prma duidelijk te maken. Nu kunnen we stiekemweg in de pantry kijken en als ze het gordijntje niet helemaal dicht doen zegt hij kiekie. Het is weer een bomvolle vlucht. Dat heb je met al die goedkope tickets, maar we komen er wel!

maandag 29 juni

We beginnen het allemaal te voelen dat het er bijna op zit. Ook Jacob. Vanmorgen is hij bij het aankleden keurig zijn vuile onderbroek aan het opvouwen. Als ik hem zeg dat hij in de was moet, bevestigt hij dat, maar gaat toch door met opvouwen. Je hoeft hem toch niet op te vouwen voor de was, zeg ik nog, maar hij kijkt me met een scheve kop aan met een blik van íkvindjebestliefmaarikdoetochwaarikzininhebenjijbegrijpterniksvan. Maar ik begrijp hem wel. Ben je bang dat Anneke niet meer op tijd kan wassen? Nu is de blik jebentliefenzelfsslimmerdanikdacht. Nou dat kan Anneke best, want we hebben nog 2 dagen, maar als jij het niet vertrouwt, leg hem dan toch maar in de kast. Hij is gerustgesteld. Dit alles gaat overigens met de nodige keren herhalen. Hij is duidelijk weer doof. Hij bevestigt ook steeds dat zijn linkeroor dichtzit. Ik vraag hem of ik hem moet uitspuiten en dat wil hij erg graag. Hij voelt zich heel onzeker en zelfs een beetje paniekachtig met dat halve horen. Ik leg hem uit dat ik nog nooit iemand anders oren heb uitgespoten en dat ik ook geen dokter ben en dat het dus wel mogelijk is dat het niet zo lekker voelt en ook dat het niet helpt. Toch kiest hij er voor om het door mij te laten doen, misschien omdat ik hem eerder ook al zo was meegevallen J
Eerst proberen we het nog door zijn neus dicht te houden en te blazen en even lijkt het te helpen, maar kennelijk is hij direct weer dicht, dus op naar de spuitoperatie. We doen het buiten en na 1 halve poging is de volgende direct raak en is zijn oor open. Hij is direct ook weer blij en vrolijk, het moet heel akelig voor hem zijn, zo’n dicht oor. Zelf heb ik er geen ervaring mee, behalve een enkele keer na het zwemmen en dat vind ik al vreselijk. Anneke is al haar hele leven een oorspuiter en weet hoe het voelt. De uitslag op zijn gezicht wordt ook niet beter en daarom krijgen we andere zalf. Die blijkt direct te helpen. Waarschijnlijk is zijn huid weer zo glad als ’t maar wezen kan als hij terugkomt.
Anneke heeft er na de keuken zin in gekregen en nu is de woonkamer aan de beurt omdat het tijd wordt om de 3 jaar geleden gekochte gordijnen eens op te hangen. Maar ja, het behang ziet er niet meer uit, dus dat moet er eerst af en de muren geverfd. Dus weer komt klusjesman Peter er aan om de kamer leeg te halen en het behang er af. Jacob zijn bewondering voor Peter wordt steeds groter!! Morgen zullen we nog een foto van hem met Peter maken. Dat lukte vanmorgen niet omdat Annabelle en ik deze morgen onze zwemworkout weer hebben gedaan. Zeventig baantjes schoolslag, acht baantjes rugslag, 6 baantjes lopen, en 6 baantjes zijwaarts lopen, 100 ‘situps’en 100 zijwaartse ‘situps’en nog een heleboel andere oefeningen waarvan ik de naam niet weet en ze al helemaal niet kan beschrijven. Ja, we zijn goed!! En vanmorgen hadden we nog wel het koude water, maar de zo scheen de meeste tijd. We zullen elkaar missen de komende weken.

Het zonnetje schijnt fantastisch, dus ik pak snel nog even een half uurtje zon. Ik ben nog steeds wit. Normaal gesproken verkleur ik vanzelf tijdens het zwemmen, maar deze keer heeft er minder zon geschenen op de momenten dat wij gingen zwemmen, dus even de teint bijwerken anders begint iedereen daar in nederland weer over....

Na de lunch gaan we op weg naar een soort antiekhandel. Nog nooit zoiets hier gezien. Het is wel langs de drukste weg in Nairobi in de buurt van het vliegveld. Jacob zit zoals altijd voorin en blijkt zelfs inzicht te hebben in de enorme verkeerschaos. Het eerste stuk staan er allemaal militairen en politieagenten langs de weg, wat betekent dat de president er aan komt.
Jacob is aardig onder de indruk van Leo’s stuurkunsten als we het laatste stukje door een eng steegje moeten met een vrachtwagen naast ons en enorme gaten in de weg. Maar Ugchoekan goed sturen. We stappen de auto uit en bekijken al het moois. Antiek uit Europa en uit Azië en Afrika en dan ook nog hier en daar namaak. Leuk om te bekijken en je te verwonderen en bijvoorbeeld de schrijfkist van Opa Kiers tegen te komen. En geloof me, goedkoop was het allemaal niet, dus we kopen niks. Naast de antiekhandel is een meubelhal en ook daar gaan we even naar binnen. Toen we een trap opliepen voelde ik me opeens een beetje duizelig. Nou ja, zeker te warm geweest, dus maar even een slokje water.
Weer in de auto op weg naar huis, ontdekte ik de reden van mijn duizeligheid. Er was regen en onweer op komst. We hebben over de rit terug een uur of 2 gedaan. Net als in elke grote stad zijn er ook in Nairobi veel te veel auto’s en niemand houdt zich ook maar aan één regel zodat de chaos alleen maar groter wordt. Neem er dan nog de dreigende regen bij en je hebt een gezellig scenario.
Maar ach, Jacob maakt het niet zoveel uit. Hij ziet al die verschillende auto’s en hij zit naast Leo e geniet.
Wij waren in elk geval behoorlijk toe aan een glas koude wijn en wat chips. Iedereen zit daarna achter zijn eigen computer aan het keukeneiland zijn eigen ding te doen, ook Jacob die foto’s zit te kijken. Daarna de maandagse nasi met het overgebleven vlees van de barbecue. Jacob at het vandaag weer niet op, net als vorige week. Waarschijnlijk lust hij de ketjap niet. Het zijn de enige 2 maaltijden waarbij hij zijn bord niet heeft leeggegeten. En hij is het met me eens dat hij wel even op dieet moet de komende weken (Ik ook overigens, ondanks het zwemmen).
Morgen nog een gezellige dag waarin we naar kleine olifanten en grote giraffen gaan kijken die je vanaf een toren mag voeren. Dat is best een leuke laatste dag denken we.

zondag 28 juni

Alweer onze derde zondag. Als Zion om 8 uur begint te zeuren op zijn mobieltje wordt Jacob er niet eens wakker van. Hij is moe, maar ik merk ook dat hij weer dover is. Daar hebben we al die tijd geen last van gehad, maar gisteren merkte ik het al een beetje en vandaag is het eigenlijk de hele dag merkbaar. Hij voelt zich er regelmatig ongemakkelijk bij omdat hij de helft niet opvangt.
De zondag verloopt zoals alle zondagen. Om een uur of 11 worden de wekelijkse boodschappen gedaan. Eerst de oude vertrouwde supermarkt waar ‘Jacob’ ons al staat toe te lachen. Jacob is een Afrikaanse jongen met down syndroom. Hij reageert precies zo als onze Jacob, met dezelfde soort geluiden, gebaren en gezichtsuitdrukkingen. Hij staat hier ook al heel wat jaartjes op de parkeerplaats en is net als onze Jacob gek opLeo. Leo praat al jaren gewoon Nederlands met hem en ook dat lijkt hij te verstaan. Dit keer gaan ze samen op de foto en maak ik ook een foto van Anneke met hem. Hij is net zo enthousiast als onze Jacob als hij de foto op het schermpje bekijkt. In de supermarkt worden de gebruikelijke praatjes gemaakt e boodschappen gedaan. Al die28 jaar komen Anneke en Leo hier al minimaal 1x per week. Ze houden wederzijds van elkaar, de Slingers en de Aziatische familie en de Afrikaanse medewerkers. Ik maak nu een paar meer foto’s en voel me daarbij altijd opgelaten om op zo’n manier de toerist uit te hangen, maar ik weet nu nog beter dat Jacob al die foto’s nog heel lang zal blijven bestuderen. Anneke laat een prachtige en warme masaideken zien en zegt dat dit de allerbeste zijn. Jacob wil hem wel hebben. Hij heeft nu gezien hoe die gedragen worden en bovendien houdt hij wel van een warme deken. Hij rekent hem zelf af, niet dat hij weet hoeveel geld dat is, maar hij kost maar 7 euro!
Na de supermarkt de groenteboer. Buiten eerst een mooie bos bloemen uitgezocht. Dat is altijd een beetje opletten op de kwaliteit. Nergens zijn de bloemen mooier en verser dan in Nederland, maar gek genoeg komen daarvan een heel groot gedeelte rechtstreeks uit Kenya. De mindere soorten blijven hier in Kenya.
De groenteboer is ook zo’n heerlijke zaak, waar Benjamin, de vaste hulp die met Anneke en Leo meeloopt door de zaak, een beetje later komt aanlopen omdat hij vegetarische stokjes heeft gemaakt voor één van de regelmatige vegetarische barbecuegasten van Anneke en Leo. Vandaag komt deze vegetarier echter niet, maar Anneke vindt het zo sneu voor hem dat ze toch een pakje met stokjes meeneemt. Je mag overal in knijpen, naar kijken, proeven en uitzoeken. Aan een speciale balie drinken wordt superlekkere vruchtensappen gemaakt en Jacob vindt de aardbeiensap erg lekker. De groenten worden netjes in de auto gebracht en wij lopen door naar de 2e supermarkt waar nog wat extra dingen worden gekocht. Onderweg naar de supermarkt lopen we langs een tijdschriftenhandel en Jacob zoekt feilloos de autotijdschriften er uit. Anneke koopt een hele mooie met Landrovers voor hem en zegt dat dat nog vor zijn verjaardag is. Hij glimlacht begrijpend naar haar. Ik koop mijn Afrikaanse haarspul waar ik sinds mijn vorige bezoeken aan verslingerd ben geraakt. Het is wel in nederland te koop, maar alleen in plaatsen waar veel donkere mensen met kroeshaar wonen. Het werkt op mijn haar ook geweldig en ik zou niet meer zonder kunnen. Ik ontdek zelfs een nieuwe soortvoor de krullen die ik nu heb, dus ik neem een pot of zes mee. Geloof het of niet, maar daarna zoek ik een heel aantal geweldige koelkastdozen uit, die volgens mij veel handiger zijn dan tupperware of wat dan ook. Elke keer als ik hier ben neem ik me voor om er in Nederland naar op zoek te gaan, maar ik heb ze nooit gevonden. Omdat we op de heenreis een koffer vol spullen van Annabelle bij ons hadden, heb ik nu ruimte genoeg om ze vol te stoppen met koelkastdozen. Klinkt stom, maar ik ben er echt superblij mee. Jacob vindt het wel grappig en hij herkent de dozen van Anneke’s keuken. Ik verdenk hem ervan dat hij ook begrijpt waarom ik er zo weg van ben.
Van de supermarkt naar de slager. Ook hier weer de alom aanwezige vriendelijkheid en vriendschappelijkheid. Ik maak weer foto’s van alle kanten en de oude baas achter de toonbank zoekt eens onder de toonbank om vervolgens met een echte foto van het interieur van deze zaak aan te komen en die te geven. Jacob bekijkt hem met groot plezier en bedankt de man door op zijn speciale manier naar hem te lachen.
Thuis is het tijd voor de lunch met gekookte eitjes, ook vaste prik op de zondagmiddag. Het is lekker weer n dus gaat Jacob na de lunch naar binnen om weer foto’s te bekijken en gaan Annabelle en ik uiteindelijk 60 baantjes zwemmen. We zijn niet helemaal in vorm, we kreunen en steunen ons door de baantjes en de oefeningen heen, maar we zijn wel akelig trots op onszelf dat we het een uur hebben uitgehouden. Als we klaar zijn zit Jacob nog steeds achter de computer foto’s te kijken en blijft dat ook doen totdat de hele barbecue klaar is, de gasten zijn gearriveerd en hij zeker weet dat we gaan eten. Het is een hele gezellige kletsavond met leuke mensen en ook Jacob heeft het best naar zijn zin omdat hij naast Leo zit en ze elkaar zo hier en daar kunnen pesten door te kriebelen en schouderklopjes uit te delen. Jacob eet onverstoorbaar zijn hele bord leeg tot de laatste kippekluif . De kip wordt meegenomen door een vriendin die zelf kippen houdt en daar niet alleen de eitjes van eet, maar ook de kippen zelf. Ik denk niet dat Jacob op zo’n verhaal zit te wachten, hoewel hij best weet hoe dat allemaal zit. Hoedanook, het is zo gezellig dat Anneke na de koffie de likeurflessen te voorschijn haalt. Niet dat ze dat hier dagelijks drinken. De fles Pisang Ambon is 14 jaar oud! Ik proef voor het eerst Amehoela ofzoiets en het smaakt een beetje zoals Baileys. Niet verkeerd. We proberen Jacob aan de drank te krijgen, maar hij blijft zich als heldhaftige geheelonthouder ertegen verzetten en wil zelfs niet alleen zijn glas opheffen om te proosten. Hij is vandaag steeds een beetje gezellig eigenwijs. Moet wel genetisch zijn. Toen ik vanmorgen bij het aankleden eerst vroeg of hij geen ander shirt aan wilde trekken, omdat hij dit paardenshirt nu al voor de derde achtereenvolgende dag aantrok, weigerde hij. Het idee van z’n nieuwe olifantenshirt sprak hem eerst wel aan, maar iteindelijk wilde hij zijn paardenshirt aanhouden. Ik probeerde met hem te onderhandelen en stelde daarom voor dat hij dan wel zijn shirt uit zijn broek moest hangen, want dat vind ik veel mooier staan. Hij gaf toe en liet me het shirt er uit halen. Zo, nou kan ik die paarden tenminste helemaal zien, zei ik nog. Na al het aankleedgedoe ging hij op zijn bed zitten omdat ik nog naar de dienst van Hour of Power zat te kijken op tv. Hij vond dat maar matig en misschien wel uit ongenoegen dat we nog niet gingen ontbijten, stond hij op, deed zijn broek open en zijn shirt er in en keek me triomfantelijk aan. Gelijk heeft hij, waar bemoei ik me mee, hij is oud en (eigen)wijs genoeg om zelf te bepalen hoe hij zijn kleren wil dragen. Hoewel, ik wed als Leo het hem zou vragen, zou hij het waarschijnlijk wel doen, maar ik ben vergeten om het uit te testen.
Nou, dit is wel weer genoeg informatie voor jullie allemaal. We hebben nog maar 2 nachtjes hier en ik ben van plan om van deze nacht een lange te maken dus welterusten. Ook namens Jacob, maar zoals gewoonlijk ligt die alweer te ronken. Ik blijf jaloers op zijn makkelijke inslapen!

zaterdag 27 juni

Nog voor zessen horen we geluiden in de gang van de kinderen. Ik roep Jacob en zeg dat hij in zijn pyjama mag komen afscheid nemen. Hij is nog een beetje suf, mar toch wakker genoeg om dit keer zijn pantoffels aan te trekken. Dat is echt voor de eerste keer. Hij kijkt alle drukte rustig aan vanuit zijn luie stoel in de keuken. De chauffeur heeft zich verslapen en is de sleutels kwijt, dus we rijden alle koffers naar het hek zodat er direct geladen kan worden als hij er is. Het is nog pikkedonker op dat moment. De bus komt er aangereden en de boel wordt met reuzesnelheid ingeladen. Dan wordt er aan alle kanten gehugged en gezoenden ingestapt. Jacob wijst naar de lucht en ja, in die hele korte tijd is het licht geworden. De zon is er net zo snel als hij ’s avonds verdwijnt. Dit is Afrika. We zwaaien en de honden blaffen mee. Dan weer naar bed. Jacob vindt het eigenlijk maar raar. We doen allemaal ons best om nog een paar uurtjes te slapen, maar het lukt ons geen van allen. Zelfs Jacob niet. Ik hoor hem wakker liggen. Hij is bij als hij ‘Zion hoort Zeuren’op mijn mobiele telefoon omdat het pillentijd is en hij er uit mag. Hij gaat netjes onder de douche en ik hang met de anderen nog wat rond in pyjama. Maar er komt een telefoontje dat de keukenman graag een paar mogelijke nieuwe klanten wil laten kijken naar de nieuwe keuken. Amber die dat net allemaal niet gevolgd heeft , zit kalmpjes haar ontbijt op te eten om daarna in de winkel te gaan werken als er opeens een man en vrouw of 8 binnen komt lopen en sightseeend de keuken doortrekken.
Jacob was al weer aan het foto’s kijken en ik heb hem maar even naar buiten gezet. Hij had niet zo’n oog voor al die mensen. Bovendien had hij liever in de keuken blijven zitten omdat daar minder zon op de foto’s schijnt. Hij wordt echt enigszins boos als Leo van binnenuit de houten vouwdeuren dichtdoet en trots demonstreert hoe hij zelf midden in de nacht een vernuftigd systeem heeft bedacht zodat de deuren ook echt veilig afgesloten zijn. Jacob gebaart met een boze blik dat ze weer open moeten. Ik leg hem uit wat er aan de hand is en in de tussentijd doet Leo de deuren al weer open. Daarna komen een paar anderen weer uit het huis de keuken binnengelopen en demonstreert Leo met veel trots nog een keer zijn uitvinding. Dan vindt Jacob het wel weer grappig.
Afijn als alle mensen weer vertrokken zijn nadat ze niet alleen de keuken maar ook het huis terecht bewonderd hebben gaat Leo met Annabelle naar een bijeenkomst van Family. Vandaag is er een lunch met enthousiastelingen voor Family TV en radio 3:16. De mensen betalen zelf voor hun lunch en geven nog geld toe. De bedoeling is dat deze mensen in hun eigen kerken Family weer verder gaan promoten en ‘partners’ gaan werven die Family steunen. Dit soort methodes is eigenlijk heel uniek. De Kenyanen houden zelf Family in leven. Er is geen steun uit het buitenland. Het geeft de mensen een gevoel van trots en betrokkenheid. Precies wat de bedoeling is. Inmiddels is Family alweer 10 jaar bezig en ze kijken dus naar een documentaire over deze 10 jaar. Daarnaast geeft Leo een motiverend spreekje. Het was de eerste keer dat ze zo’n bijeenkomst hebben gehouden en het lijkt een succes en zal vast wel herhaald worden.
Anneke, Jacob en ik gaan naar Yaya om te lunchen en te shoppen. We hebben lunch bij de Indian, dat is uit India dus, met kip, spinazie, garnalen, rijst en voor Jacob cola. Amber luncht ook mee. Omdat hij nog midden in de cola zit als Zion begint te Zeuren voor z’n pil besluiten we nog een kwartiertje te blijven zitten. De meiden zitten lekker met elkaar te kleppen en Jacob vindt het maar net goed. Als we opstaan vraag ik hem of we nog kadootjes moeten kopen voor bijvoorbeeld z’n huisgenoten, Lea en Ineke. Gisteren had hij daar nog geen bezwaar tegen, maar nu vindt hij dat geen goed plan. Hij wil wel kopen, maar alleen voor zichzelf. Hij stapt de winkel in en het eerste dat hij pakt is een zebra! Ik vraag nog of dat misschien voor Lea is, maar hij wijst op zichzelf. Hij is kennelijk een beetje jaloers geworden op Stephan zijn zebra. Verder lijkt het er op dat hij het winkelen in een ‘gewone’ nette winkel veel beter vindt dan in zo’n grote stoffige schuur waar we donderdag waren. Prima, zelf weten. Daarna pakt hij een prachtige toilettas met zebra’s en olifanten en wijst ook op zichzelf. Ik moet bekennen dat ik vind dat hij smaak heeft, het is echt een hele sjieke. Ik twijfel nog even hardop of al zijn spullen er wel in zllen passen, maar hij is vastbesloten, deze wil hij. Ik probeer hem nog steeds te overtigen dat het misschien een goed idee is om een kadootje te kopen voor z’n huisgenoten en laat hem wat lere sleutelhangers met wilde dieren zien. Hij vindt ze duidelijk wel mooi. Nou zeg ik, als je er daar dan eens een stuk of 10 van uitkiest, heb je er altijd genoeg. Dus kies er maar tien uit. Hij gebaart en zegt dat hij er maar één wil. Hij heeft echt geen zin in kadootjes kopen voor anderen. Kenya is voor hem. Dus, sorry mensen, ik heb mijn best gedaan. Dan gaan we nog naar de Kikoy shop. Daar verkopen ze mooie doeken van gestreepte katoen, maar ook t-shirts. We waren tenslotte op zoek geweest naar een olifanten t-shirt. Geen probleem, deze heeft er genoeg en Jacob kiest zorgvuldig de juiste blauwe kleur uit. Hij maakt daarbij gezellig olifantengeluiden en houdt zijn arm als slurf langs zijn gezicht.
Als ik nog even naar een kledingzaakje ga, waar ze een mooi topje voor me hebben liggen wijst Jacob verontrust naar zijn achterwerk en zegt pooeeee, hetgeen betekent: Ik moet poepen! En aan zijn gezicht te zien ook NU DIRECT!! Anneke rent met hem naar Amber in de winkel om de sleutel van het medewerkerstoilet te halen die aan het eind van de gang in het winkelcentrum zit. Ik betaal mijn topje en kom er achteraan. We lopen samen met hem het herentoilet binnen en hij laat overduidelijk horen wat hij aan het doen is. We hadden niet gemerkt dat het toilet naast hem bezet was en de man daarbinnen durfde nauwelijks naar buiten te komen bij het horen van 2 vrouwenstemmen en een vreemd kreunende man in het toilet ernaast. Toen er even later weer iemand binnen kwam, draaide hij zich gauw om en liep weer weg, bang dat hij het verkeerde toilet was binnengelopen. Hoe dan ook, Jaco was prettig opgelucht en we konden naar beneden naar de chauffeur. Vermeldenswaard is overigens wel dat hij niet meer panisch is voor de roltrappen en de laatste tree met een sprongetje maakt. Hij loopt verder als een kiviet over de trappen en rent en doet regelmatig gekke dansbewegingen. Vandaag is hij sowieso in een gezellig eigenwijze bui. We zijn allemaal een beetje gek aan het doen, waarschijnlijk omdat we kort geslapen hebben en omdat het zaterdag is ofzo. Annabelle en ik gaan toch nog wel zwemmen. Het is steeds best redelijk mooi weer voor hier, maar aangezien het ‘winter’ is, is het ’s nachts en ’s morgens koud, waardoor het zwemwater steenkoud is. Maar we zijn bikkels, dus we laten ons niet tegenhouden. In de tussentijd zit Jacob weer in de keuken foto’s te kijken en laat Anneke en Leo meekijken.
Leo en Amber ledigen voor de eerste keer de ingebouwde frituur en zeven de olie. Jacob kijkt aan alle kanten mee en wil precies weten hoe het werkt. Het blijft een technicus!
We eten restjes van een soort mini gefrituurde loempia’s en verder brood en soep en zijn best wel melig met elkaar over van alles en nog wat, maar vooral over niks, zodat ik het jullie ook niet echt vertellen kan. Ook Jacob doet mee met de meligheid en weet op het juiste moment het juiste geluid of gebaar te maken,zoals zijn tong uitsteken naar me als ik hem iets geks vraag.
Tijdens het eten zetten we een DVD op met de titel ‘Meet the Fockers’. Niet zo grof als de titel doet vermoeden, maar een heerlijke comedie met Dustin Hoffman, Barbara Streisand, Robert de Niro en nog een paar geweldige namen. Er zit ook een enorme verbouwde camper/woonbus in, een klein kind, een minihond met de naam mozes en een kat die haar behoefte op het toilet doet en dan kan doortrekken. Genoeg elementen voor Jacob om het ook een prachtige film te vinden.
En dan is het bedtijd! Jacob is bekaf en slaapt zoals altijd in een paar minuten.

vrijdag 26 juni

Vandaag is het bijkomen van de safari en voor Anneke wassen, wassen en nog eens wassen. Maar de ochtend zit vol met sensatie. Natuurlijk zijn er de berichten dat Michael Jackson en Farah Fawcett zijn overleden. We zijn er allemaal toch wel een soort van onder de indruk. Farah was al ziek en Michael, we speculeren een beetje of hij het niet zelf gedaan heeft en dat hij toch wel zielig was de laatste jaren en vast bang om weer op te treden, enz. Enz. Maar dat was eigenlijk niet het grote sensatienieuws. Vooral Amber en Stephanie waren helemaal vol van wat zich de avond ervoor had afgespeeld en wat zij stiekem uit het raam kijkend hadden gezien en ik alleen gehoord.
Om een uur of half tien horen we namelijk een auto aan het hek. Ik hoor niemand opendoen, dus ik denk nog dat het de auto van het bewakingsbedrijf is ofzo. Dan horen we tikken en nog weer later wordt er geroepen ‘Askari wake up!’ oftewel, nachtwaker wordt wakker. Nog steeds geen reactie. Inmiddels hoor ik Leo naar beneden gaan. Het blijkt dat de nachtwaker dan pas net wakker aan het worden is en verdwaasd om zich heen staat te kijken. Leo is woedend en dat hoor ik en dat horen en zien Stephanie en Amber vanuit het raam van hun slaapkamer. Hij sodemietert de nachtwaker er uit en vertelt hem dat als hij ook een dagbaantje heeft hij die maar moet aanhouden en nog meer van die bewoordingen. Hij belt het bewakingsbedrijf om een andere nachtwaker te laten komen. Dit is al de zoveelste keer dat deze man al vroeg in de avond ligt te slapen. Annabelle is al eens van plan geweest om een glas water in zijn gezicht te gooien. Het was eigenlijk heel raar dat hij niet wakker werd, of hij was zo moe, of ij had al teveel gedronken. Beiden is gevaarlijk. Leo is al eens beroofd met een pistool voor zijn hoofd en daar hebben de andere nog trauma’s van. Al eerder zijn er honden vergiftigd. Hoedanook, de meiden vertelden het opgetogen zoals alleen meiden dat kunnen doen. Leo had een big smile en zei dat hij het echt zat was. En Jacob, die had er niks van gemerkt want hij sliep zoals alktijd en ik geloof niet dat hij er verder aandacht aan gaf. Hij at zijn pap met smaak op en genoot wel van alle gezellige opgewonden drukte in de keuken.
Ik zet mijn blog van woensdag op internet. Jacob kan niet wachten totdat ik klaar ben op mijn laptop, want hij wil weer foto’s kijken. Hij komt er eigenlijk niet meer achter vandaan vandaag. Ook Anneke’s foto’s staan nu op mijn laptop en daar blijken behalve alle foto’s van de safari ook de foto’s op te staan van de broers en zussen bijeenkomst van 11 april met ons etentje en bezoek aan het graf van pappa en mamma. Hij geniet van elke foto en bekijkt ze echt van alle kanten. Ook de foto’s van Anneke en Leo in Hollandse Rading met allerlei mensen die hij helemaal niet kent. Hij komt er alleen maar even bij vandaan voor de lunch en als ik hem zeg dat d Spetter de grote hond wordt geborsteld. Dat wil hij zien. Spetter ligt bovenop de tafel en Catherine en Peter borstelen hem of houden hem vast. Als hij Peter bezig ziet kijkt hij hem echt heel trots aan, zo van ‘jij kan ook alles!!). Peter is de klusjesman die het dak heeft gerepareerd, de schilderijen heeft opgehangen en nog veel meer klussen in de nieuwe keuken heeft gedaan. Jacob vindt hem echt geweldig, zeker nu hij ook nog eens met zoveel moed die grote hond druft te borstelen. Hoewel, Jacob begrijpt sinds zijn massage van gisteren dat Spetter dit echt prettig vindt en kijkt hem extra lief in de ogen met een blik van ‘ik weet hoe prettig dit voor je moet zijn’.
Afijn, terug naar de foto’s. Niemand mag meer aan de laptop komen. Hij wil zelfs niet mee in de auto met Wendel en mij om naar de Masaimarkt te gaan. Dus blijft hij thuis en gaan Wendel en ik met Stephan, Stephanie en Boaz weg. Erg grappig, want Wendel weet de weg niet precies en ik al helemaal niet omdat ik al die jaren al met anderen meerijd en vooral niet te veel op de weg let omdat ik anders mee ga rijden en dat is hier doodeng. We rijden dus echt overal een keer verkeerd. Op een gegeven moment zijn we bij een kruispunt en gaan naar rechts. Na een tijdje denken we dat dat niet goed is, dus keren en terug naar het kruispunt en een andere weg gekozen. Er staat een man op het kruispunt en die ziet ons weer komen. Hij glimlacht. Die weg blijkt ook niet goed te zijn, dus we rijden weer terug naar het Kruispunt. Deverbazing is in de man zijn gezicht te lezen. Wende lzegt nog dat het wel grappig zou zijn alleen voor hem om nog een keer terug te rijden. Dat had ze nou niet moeten zeggen want na een kilometer bleek dit toch echt niet de goeie weg te zijn. Hier belandden we bij een hek met bewakers en daar durfden we wel om de weg te vragen (het is niet verstandig om zomaar te stoppen en de weg te vragen.) De eerste weg was dus wel de goeie!! Wij weer terug en nu begint de man spontaan te zwaaien en te lachen. We bedenken ons wat hij vanavond allemaal thuis tegen zijn vrouw zal vertellen over die twee domme blanke vrouwen. Ach heeft hij ook een leuk verhaal. Hoedanook, na nog 2x fout te zijn gereden bereiken we het winkelcentrum, maarkunnen de Masaimarkt niet vinden. Dat was vroeger middenin en een beetje buiten het moderne winkelcentrum en je kon de verkopers niet missen want die probeerden je op intimiderende wijze hun spullen aan te smeren.
Uiteindelijk blijkt er een grote hal aan het winkelcentrum vastgebouwd te zijn en daar zitten ze allemaal met hun souvenirs. Ze vragen allemaal aandacht, maar het is gelukkig niet meer zo erg als vroeger, dus je kunt af en toe even lekker rondkijken. Natuurlijk ga ik voor de sieraden. Bij één dame kopen we veel zodat we ook met elkaar flink kunnen afdingen. Boaz en Stephanie beginnen er ook plezier in te krijgen en de laatste souvenirs voor de familie thuis wordt gekocht. Verder koop ik een schattig Babypakje voor Julia Plomp de eerste kleinzoon van Arie en Dorien Davidse, mijn vrienden en voorgangersechtpaar uit Gouda. De kleine Julia wordt a.s. zondag al opgedragen en daar kan ik dus niet bij zijn. Bovendien heb ik haar nog niet eens gezien! Maar dat gaan we inhalen! Jacob vindt het babypakje vast ook schattig.
Als we teruggaan is het al laat en erg druk omdat iedereen van zijn werk komt. We rijden nog maar één keer verkeerd, maar het is al bijna donker als we thuis zijn. Toby staat ons al op te wachten bij de Askari (nachtwaker) die net is gekomen. Hij vindt zo’n man in uniform wel interessant, bovendien vond hij natuurlijk wel dat we veel te lang zijn weggeweest. Dat was ook zo en ik baalde wel een beetje dat ik niet meer kon zwemmen met Annabelle, maar dat gaan we morgen extra goedmaken.
De avond wordt gezellig met de kinderen. Morgenvroeg vertrekken Wendel en Gert met Stephan en hun vier kinderen weer naar Nederland. Dus er wordt ingepakt en lekker rommelig gedaan. Voor het eten zit ik lang met Wendeltje op schoot naast Jacob die gezellig met haar voetjes kriebelt totdat ze het zat wordt. Olijfje komt weer aan haar trekken want er wordt wederom salade met olijven gegeten vandaag. Na de koffie (Jacob wil weer anijsmelk) wil Jacob maar wat graag naar bed. Hij is moe van het foto’s kijken.
Om 6 uur morgenochtend zijn we allemaal weer wakker om iedereen uit te zwaaien.

donderdag 25 juni, safaridag 3

Deze morgen zet ik mijn wekker extra vroeg, want ik wil nog een tijdje buiten genieten van de stilte en het prachtige wijdse decor zo vlak voor mijn neus. Jacob wordt al snel ook wakker en wil er uit. Gelijk heeft hij, maar hij wil niet in pyjama buyiten zitten, hij wil zich eerst aankleden. Dus ga ik weer naar binnen en probeer de douche op temperatuur te krijgen. Het lukt niet. Op de één of andere manier zit er waarschijnlijk een luchtbel in de leidingen, want uit beide kranen komt heet water. Na heel veel gekl..i besluiten we met z’n tweetjes dat er deze dag niet gedouched hoeft te worden en dat we dat wel weer in Nairobi zullen doen. Jacob wast wel grondig zijn gezicht zodat het er toch enigszins fris en fruitig uitziet. Hij begint zelfs iets van een kleurtje te krijgen, hoewel hij nauwelijks in de zon zit. We pakken meteen onze tassen weer in want na het ontbijt vertrekken we en dan gaan we toch nog een tijdje lekker buiten op de veranda zitten en kijken naar de dieren. Het merendeel gaat ’s avonds weg van de grote vlakte en komt ’s morgens langzaam maar zeker weer teruglopen. Een prachtig gezicht en ook Jacob ziet het schouwspel met genoegen aan en maakt af en toe de dierengeluiden. De rust duurt niet heel erg lang want de rest van de familie is ook wakker en voegt zicht bij ons. Jacob vindt het wel mooi dat hij zelf zijn tas niet hoeft te dragen maar dat het personeel dat voor ons doet. Op naar het ontbijt. Net zo uitgebreid als gisteren dus dat gaat er prima in. De wekker op mijn mobiel gaat weer af. Dat is het teken dat Jacob pillen moet hebben. Het heeft tot nu toe prima gewerkt. Omdat ik een foto van kleinzoon Zion als achtergrond op mijn mobiel heb staan is het steevast het grapje dat Zion weer zit te zeuren dat Opa Jacob zijn pillen moet innemen.
Na het ontbijt met z’n allen de grote wagen in. De ramen zitten weer naar beneden, dus het is naar buiten kijken door de plastic ramen, maar dat lukt prima. Tijdens het ontbijt maakt Jacob al schuddende bewegingen als we het hebben over terug rijden naar Nairobi. En inderdaad, we schudden wat af, maar we vinden het allemaal prima en Jozef onze chauffeur rijdt ook echt heel goed.
Om een uur of half één stoppen we ergens bij een plek waar ze soda’s en wc’s hebben. Die laatsten zijn het eerste aan de beurt. Dat blijken een stel hokjes van golfplaten te zijn met zo’n franse hang wc. Desalniettemin zijn ze wel schoon en staan er schone emmers water naast met borstels, terwijl ze echt niet konden weten dat wij er aan kwamen. Jacob plast overdag zelden, maar dit keer gaat hij toch naar de wc. Hij doet bij zulke handelingen altijd zijn pet af en zijn jas uit. Omdat de rest ook staat te wachten, pak ik zijn pet op, zet hem snel op zijn hoofd en hou het jasje in mijn hand omdat het behoorlijk heet is op die plek. We lopen de winkel binnen en ik vraag Jacob of hij nog iets wil kopen, hij kijkt me aan en ik zie opeens dat hij geen bril op heeft. Ik schrik me rot. Jacob, waar is je bril? Hij wijst naar de wc, maar daar is niks te vinden. Hij zal toch niet doorgespoeld zijn? Denk ik nog. We kijken in zijn jaszak, in het tasje en op de grond op weg naar de wc. Ik vraag hem nog eens vertwijfeld waar z’n bril gebleven is. Hij weet het niet en draait zich om naar de anderen. En dan zie ik hem. De bril steekt half uit zijn pet. Het is mijn eigen schuld! Ik heb snel zijn pet opgezet, maar hij had keurig zijn bril afgedaan en in de pet gelegd.... Wat een schik hebben we daarna. We drinken daarna alle koude drankjes op die er op dat moment in de koelbox liggen bij dit etablissement en kopen ook nog een rol koekjes voor de kleintjes. De lunch slaan we vandaag maar over. In de tussentijd zijn Stephanie en Boaz druk bezig met hun lessen afdingen op souvenirs. Moeder Wendel helpt op een gegeven moment door te zeggen dat ze er niet meer dan 300 shilling voor moeten geven, hoewel de vraagprijs 500 was. Boaz snapt het spel letje nog niet helemaal en gaat naar de verkopers toe met de mededeling (in keurig engels!) dat hij van zijn moeder niet meer dan 300 shilling mag betalen. Het was geen trucje, maar het werkte prima. Daarna worden er nog een paar grappige onderhandelingsmethodes toegepast door de kinderen, allemaal met succes. Jacob wil niet echt iets kopen en geniet van zijn fanta (bij gebrek aan cola). Stephan mag ook iets kopen en hij komt terug met een houten zebra. Hij is er helemaal verliefd op en laat de zebra niet meer los. Hij wil hem in zijn kamer in Rederpark neerzetten. Nog twee dagen lang loopt hij door het huis met de zebra en laat iedereen de zebra zien. Het is eigenlijk heel ontroerend.
Als we na vele uren net in Nairobi rijden begint het te regenen, maar voordat we thuis zijn is de regen al weer weg. We hebben echt fantastisch weer gehad!!
We zijn allemaal helemaal stijf van de lange reis. Ook Jacob komt met wat meer moeite uit de wagen geklommen. Hij vindt het wel een idee om nu eerst te gaan douchen, bovendien wil Anneke zo snel mogelijk al onze vuile kleren voor de was. En vuil zijn we! Rode stof die overal in zit, vermengd met zweetlucht. Stof en zweet en een beetje verbrand, tenminste ik op mijn linkerarm die tegen het plastic raampje in de zon had gezeten. Lang leve Safari.
Annabelle en ik duiken het ijskoude zwembadwater in en doen een halve workout. Heerlijk om alles weer even los te krijgen!! En daarna een warme doucheen warme kleren want het wordt frisjes. Ik zet in de tussentijd alle foto’s op mijn mini laptop en Jacob mag ze daarna bekijken. Hij is door het dolle heen als hij alle foto’s ziet en haalt er steeds de mensen zelf bij als ze op de foto staan, inclusief Toby en kleine Wendeltje. Hij blijkt het foto’s bekijken op de computer echt prachtig te vinden en ik krijg mijn laptop eigenlijk nauwelijks meer terug.
We eten die avond pizza’s. We smullen er allemaal extra van omdat we de lunch hebben overgeslagen. We drinken koffie, die we ditmaal verwisselen voor echte Hollandse anijsmelk. Ondertussen oefenen Boaz en Stephanie op Jacob en mij hun massagetechnieken. Voor beginners niet echt slecht. En dan is het tijd om te gaan slapen. Zoals altijd doet Jacob een heel rondje om iedereen een kus te geven. Kleine Wendeltje staat op de grond, dus tilt hij haar op om haar heel lief een kusje te geven.
En weer is er een dag voorbij.