Alweer onze derde zondag. Als Zion om 8 uur begint te zeuren op zijn mobieltje wordt Jacob er niet eens wakker van. Hij is moe, maar ik merk ook dat hij weer dover is. Daar hebben we al die tijd geen last van gehad, maar gisteren merkte ik het al een beetje en vandaag is het eigenlijk de hele dag merkbaar. Hij voelt zich er regelmatig ongemakkelijk bij omdat hij de helft niet opvangt.
De zondag verloopt zoals alle zondagen. Om een uur of 11 worden de wekelijkse boodschappen gedaan. Eerst de oude vertrouwde supermarkt waar ‘Jacob’ ons al staat toe te lachen. Jacob is een Afrikaanse jongen met down syndroom. Hij reageert precies zo als onze Jacob, met dezelfde soort geluiden, gebaren en gezichtsuitdrukkingen. Hij staat hier ook al heel wat jaartjes op de parkeerplaats en is net als onze Jacob gek opLeo. Leo praat al jaren gewoon Nederlands met hem en ook dat lijkt hij te verstaan. Dit keer gaan ze samen op de foto en maak ik ook een foto van Anneke met hem. Hij is net zo enthousiast als onze Jacob als hij de foto op het schermpje bekijkt. In de supermarkt worden de gebruikelijke praatjes gemaakt e boodschappen gedaan. Al die28 jaar komen Anneke en Leo hier al minimaal 1x per week. Ze houden wederzijds van elkaar, de Slingers en de Aziatische familie en de Afrikaanse medewerkers. Ik maak nu een paar meer foto’s en voel me daarbij altijd opgelaten om op zo’n manier de toerist uit te hangen, maar ik weet nu nog beter dat Jacob al die foto’s nog heel lang zal blijven bestuderen. Anneke laat een prachtige en warme masaideken zien en zegt dat dit de allerbeste zijn. Jacob wil hem wel hebben. Hij heeft nu gezien hoe die gedragen worden en bovendien houdt hij wel van een warme deken. Hij rekent hem zelf af, niet dat hij weet hoeveel geld dat is, maar hij kost maar 7 euro!
Na de supermarkt de groenteboer. Buiten eerst een mooie bos bloemen uitgezocht. Dat is altijd een beetje opletten op de kwaliteit. Nergens zijn de bloemen mooier en verser dan in Nederland, maar gek genoeg komen daarvan een heel groot gedeelte rechtstreeks uit Kenya. De mindere soorten blijven hier in Kenya.
De groenteboer is ook zo’n heerlijke zaak, waar Benjamin, de vaste hulp die met Anneke en Leo meeloopt door de zaak, een beetje later komt aanlopen omdat hij vegetarische stokjes heeft gemaakt voor één van de regelmatige vegetarische barbecuegasten van Anneke en Leo. Vandaag komt deze vegetarier echter niet, maar Anneke vindt het zo sneu voor hem dat ze toch een pakje met stokjes meeneemt. Je mag overal in knijpen, naar kijken, proeven en uitzoeken. Aan een speciale balie drinken wordt superlekkere vruchtensappen gemaakt en Jacob vindt de aardbeiensap erg lekker. De groenten worden netjes in de auto gebracht en wij lopen door naar de 2e supermarkt waar nog wat extra dingen worden gekocht. Onderweg naar de supermarkt lopen we langs een tijdschriftenhandel en Jacob zoekt feilloos de autotijdschriften er uit. Anneke koopt een hele mooie met Landrovers voor hem en zegt dat dat nog vor zijn verjaardag is. Hij glimlacht begrijpend naar haar. Ik koop mijn Afrikaanse haarspul waar ik sinds mijn vorige bezoeken aan verslingerd ben geraakt. Het is wel in nederland te koop, maar alleen in plaatsen waar veel donkere mensen met kroeshaar wonen. Het werkt op mijn haar ook geweldig en ik zou niet meer zonder kunnen. Ik ontdek zelfs een nieuwe soortvoor de krullen die ik nu heb, dus ik neem een pot of zes mee. Geloof het of niet, maar daarna zoek ik een heel aantal geweldige koelkastdozen uit, die volgens mij veel handiger zijn dan tupperware of wat dan ook. Elke keer als ik hier ben neem ik me voor om er in Nederland naar op zoek te gaan, maar ik heb ze nooit gevonden. Omdat we op de heenreis een koffer vol spullen van Annabelle bij ons hadden, heb ik nu ruimte genoeg om ze vol te stoppen met koelkastdozen. Klinkt stom, maar ik ben er echt superblij mee. Jacob vindt het wel grappig en hij herkent de dozen van Anneke’s keuken. Ik verdenk hem ervan dat hij ook begrijpt waarom ik er zo weg van ben.
Van de supermarkt naar de slager. Ook hier weer de alom aanwezige vriendelijkheid en vriendschappelijkheid. Ik maak weer foto’s van alle kanten en de oude baas achter de toonbank zoekt eens onder de toonbank om vervolgens met een echte foto van het interieur van deze zaak aan te komen en die te geven. Jacob bekijkt hem met groot plezier en bedankt de man door op zijn speciale manier naar hem te lachen.
Thuis is het tijd voor de lunch met gekookte eitjes, ook vaste prik op de zondagmiddag. Het is lekker weer n dus gaat Jacob na de lunch naar binnen om weer foto’s te bekijken en gaan Annabelle en ik uiteindelijk 60 baantjes zwemmen. We zijn niet helemaal in vorm, we kreunen en steunen ons door de baantjes en de oefeningen heen, maar we zijn wel akelig trots op onszelf dat we het een uur hebben uitgehouden. Als we klaar zijn zit Jacob nog steeds achter de computer foto’s te kijken en blijft dat ook doen totdat de hele barbecue klaar is, de gasten zijn gearriveerd en hij zeker weet dat we gaan eten. Het is een hele gezellige kletsavond met leuke mensen en ook Jacob heeft het best naar zijn zin omdat hij naast Leo zit en ze elkaar zo hier en daar kunnen pesten door te kriebelen en schouderklopjes uit te delen. Jacob eet onverstoorbaar zijn hele bord leeg tot de laatste kippekluif . De kip wordt meegenomen door een vriendin die zelf kippen houdt en daar niet alleen de eitjes van eet, maar ook de kippen zelf. Ik denk niet dat Jacob op zo’n verhaal zit te wachten, hoewel hij best weet hoe dat allemaal zit. Hoedanook, het is zo gezellig dat Anneke na de koffie de likeurflessen te voorschijn haalt. Niet dat ze dat hier dagelijks drinken. De fles Pisang Ambon is 14 jaar oud! Ik proef voor het eerst Amehoela ofzoiets en het smaakt een beetje zoals Baileys. Niet verkeerd. We proberen Jacob aan de drank te krijgen, maar hij blijft zich als heldhaftige geheelonthouder ertegen verzetten en wil zelfs niet alleen zijn glas opheffen om te proosten. Hij is vandaag steeds een beetje gezellig eigenwijs. Moet wel genetisch zijn. Toen ik vanmorgen bij het aankleden eerst vroeg of hij geen ander shirt aan wilde trekken, omdat hij dit paardenshirt nu al voor de derde achtereenvolgende dag aantrok, weigerde hij. Het idee van z’n nieuwe olifantenshirt sprak hem eerst wel aan, maar iteindelijk wilde hij zijn paardenshirt aanhouden. Ik probeerde met hem te onderhandelen en stelde daarom voor dat hij dan wel zijn shirt uit zijn broek moest hangen, want dat vind ik veel mooier staan. Hij gaf toe en liet me het shirt er uit halen. Zo, nou kan ik die paarden tenminste helemaal zien, zei ik nog. Na al het aankleedgedoe ging hij op zijn bed zitten omdat ik nog naar de dienst van Hour of Power zat te kijken op tv. Hij vond dat maar matig en misschien wel uit ongenoegen dat we nog niet gingen ontbijten, stond hij op, deed zijn broek open en zijn shirt er in en keek me triomfantelijk aan. Gelijk heeft hij, waar bemoei ik me mee, hij is oud en (eigen)wijs genoeg om zelf te bepalen hoe hij zijn kleren wil dragen. Hoewel, ik wed als Leo het hem zou vragen, zou hij het waarschijnlijk wel doen, maar ik ben vergeten om het uit te testen.
Nou, dit is wel weer genoeg informatie voor jullie allemaal. We hebben nog maar 2 nachtjes hier en ik ben van plan om van deze nacht een lange te maken dus welterusten. Ook namens Jacob, maar zoals gewoonlijk ligt die alweer te ronken. Ik blijf jaloers op zijn makkelijke inslapen!
De zondag verloopt zoals alle zondagen. Om een uur of 11 worden de wekelijkse boodschappen gedaan. Eerst de oude vertrouwde supermarkt waar ‘Jacob’ ons al staat toe te lachen. Jacob is een Afrikaanse jongen met down syndroom. Hij reageert precies zo als onze Jacob, met dezelfde soort geluiden, gebaren en gezichtsuitdrukkingen. Hij staat hier ook al heel wat jaartjes op de parkeerplaats en is net als onze Jacob gek opLeo. Leo praat al jaren gewoon Nederlands met hem en ook dat lijkt hij te verstaan. Dit keer gaan ze samen op de foto en maak ik ook een foto van Anneke met hem. Hij is net zo enthousiast als onze Jacob als hij de foto op het schermpje bekijkt. In de supermarkt worden de gebruikelijke praatjes gemaakt e boodschappen gedaan. Al die28 jaar komen Anneke en Leo hier al minimaal 1x per week. Ze houden wederzijds van elkaar, de Slingers en de Aziatische familie en de Afrikaanse medewerkers. Ik maak nu een paar meer foto’s en voel me daarbij altijd opgelaten om op zo’n manier de toerist uit te hangen, maar ik weet nu nog beter dat Jacob al die foto’s nog heel lang zal blijven bestuderen. Anneke laat een prachtige en warme masaideken zien en zegt dat dit de allerbeste zijn. Jacob wil hem wel hebben. Hij heeft nu gezien hoe die gedragen worden en bovendien houdt hij wel van een warme deken. Hij rekent hem zelf af, niet dat hij weet hoeveel geld dat is, maar hij kost maar 7 euro!
Na de supermarkt de groenteboer. Buiten eerst een mooie bos bloemen uitgezocht. Dat is altijd een beetje opletten op de kwaliteit. Nergens zijn de bloemen mooier en verser dan in Nederland, maar gek genoeg komen daarvan een heel groot gedeelte rechtstreeks uit Kenya. De mindere soorten blijven hier in Kenya.
De groenteboer is ook zo’n heerlijke zaak, waar Benjamin, de vaste hulp die met Anneke en Leo meeloopt door de zaak, een beetje later komt aanlopen omdat hij vegetarische stokjes heeft gemaakt voor één van de regelmatige vegetarische barbecuegasten van Anneke en Leo. Vandaag komt deze vegetarier echter niet, maar Anneke vindt het zo sneu voor hem dat ze toch een pakje met stokjes meeneemt. Je mag overal in knijpen, naar kijken, proeven en uitzoeken. Aan een speciale balie drinken wordt superlekkere vruchtensappen gemaakt en Jacob vindt de aardbeiensap erg lekker. De groenten worden netjes in de auto gebracht en wij lopen door naar de 2e supermarkt waar nog wat extra dingen worden gekocht. Onderweg naar de supermarkt lopen we langs een tijdschriftenhandel en Jacob zoekt feilloos de autotijdschriften er uit. Anneke koopt een hele mooie met Landrovers voor hem en zegt dat dat nog vor zijn verjaardag is. Hij glimlacht begrijpend naar haar. Ik koop mijn Afrikaanse haarspul waar ik sinds mijn vorige bezoeken aan verslingerd ben geraakt. Het is wel in nederland te koop, maar alleen in plaatsen waar veel donkere mensen met kroeshaar wonen. Het werkt op mijn haar ook geweldig en ik zou niet meer zonder kunnen. Ik ontdek zelfs een nieuwe soortvoor de krullen die ik nu heb, dus ik neem een pot of zes mee. Geloof het of niet, maar daarna zoek ik een heel aantal geweldige koelkastdozen uit, die volgens mij veel handiger zijn dan tupperware of wat dan ook. Elke keer als ik hier ben neem ik me voor om er in Nederland naar op zoek te gaan, maar ik heb ze nooit gevonden. Omdat we op de heenreis een koffer vol spullen van Annabelle bij ons hadden, heb ik nu ruimte genoeg om ze vol te stoppen met koelkastdozen. Klinkt stom, maar ik ben er echt superblij mee. Jacob vindt het wel grappig en hij herkent de dozen van Anneke’s keuken. Ik verdenk hem ervan dat hij ook begrijpt waarom ik er zo weg van ben.
Van de supermarkt naar de slager. Ook hier weer de alom aanwezige vriendelijkheid en vriendschappelijkheid. Ik maak weer foto’s van alle kanten en de oude baas achter de toonbank zoekt eens onder de toonbank om vervolgens met een echte foto van het interieur van deze zaak aan te komen en die te geven. Jacob bekijkt hem met groot plezier en bedankt de man door op zijn speciale manier naar hem te lachen.
Thuis is het tijd voor de lunch met gekookte eitjes, ook vaste prik op de zondagmiddag. Het is lekker weer n dus gaat Jacob na de lunch naar binnen om weer foto’s te bekijken en gaan Annabelle en ik uiteindelijk 60 baantjes zwemmen. We zijn niet helemaal in vorm, we kreunen en steunen ons door de baantjes en de oefeningen heen, maar we zijn wel akelig trots op onszelf dat we het een uur hebben uitgehouden. Als we klaar zijn zit Jacob nog steeds achter de computer foto’s te kijken en blijft dat ook doen totdat de hele barbecue klaar is, de gasten zijn gearriveerd en hij zeker weet dat we gaan eten. Het is een hele gezellige kletsavond met leuke mensen en ook Jacob heeft het best naar zijn zin omdat hij naast Leo zit en ze elkaar zo hier en daar kunnen pesten door te kriebelen en schouderklopjes uit te delen. Jacob eet onverstoorbaar zijn hele bord leeg tot de laatste kippekluif . De kip wordt meegenomen door een vriendin die zelf kippen houdt en daar niet alleen de eitjes van eet, maar ook de kippen zelf. Ik denk niet dat Jacob op zo’n verhaal zit te wachten, hoewel hij best weet hoe dat allemaal zit. Hoedanook, het is zo gezellig dat Anneke na de koffie de likeurflessen te voorschijn haalt. Niet dat ze dat hier dagelijks drinken. De fles Pisang Ambon is 14 jaar oud! Ik proef voor het eerst Amehoela ofzoiets en het smaakt een beetje zoals Baileys. Niet verkeerd. We proberen Jacob aan de drank te krijgen, maar hij blijft zich als heldhaftige geheelonthouder ertegen verzetten en wil zelfs niet alleen zijn glas opheffen om te proosten. Hij is vandaag steeds een beetje gezellig eigenwijs. Moet wel genetisch zijn. Toen ik vanmorgen bij het aankleden eerst vroeg of hij geen ander shirt aan wilde trekken, omdat hij dit paardenshirt nu al voor de derde achtereenvolgende dag aantrok, weigerde hij. Het idee van z’n nieuwe olifantenshirt sprak hem eerst wel aan, maar iteindelijk wilde hij zijn paardenshirt aanhouden. Ik probeerde met hem te onderhandelen en stelde daarom voor dat hij dan wel zijn shirt uit zijn broek moest hangen, want dat vind ik veel mooier staan. Hij gaf toe en liet me het shirt er uit halen. Zo, nou kan ik die paarden tenminste helemaal zien, zei ik nog. Na al het aankleedgedoe ging hij op zijn bed zitten omdat ik nog naar de dienst van Hour of Power zat te kijken op tv. Hij vond dat maar matig en misschien wel uit ongenoegen dat we nog niet gingen ontbijten, stond hij op, deed zijn broek open en zijn shirt er in en keek me triomfantelijk aan. Gelijk heeft hij, waar bemoei ik me mee, hij is oud en (eigen)wijs genoeg om zelf te bepalen hoe hij zijn kleren wil dragen. Hoewel, ik wed als Leo het hem zou vragen, zou hij het waarschijnlijk wel doen, maar ik ben vergeten om het uit te testen.
Nou, dit is wel weer genoeg informatie voor jullie allemaal. We hebben nog maar 2 nachtjes hier en ik ben van plan om van deze nacht een lange te maken dus welterusten. Ook namens Jacob, maar zoals gewoonlijk ligt die alweer te ronken. Ik blijf jaloers op zijn makkelijke inslapen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten