Vandaag is het bijkomen van de safari en voor Anneke wassen, wassen en nog eens wassen. Maar de ochtend zit vol met sensatie. Natuurlijk zijn er de berichten dat Michael Jackson en Farah Fawcett zijn overleden. We zijn er allemaal toch wel een soort van onder de indruk. Farah was al ziek en Michael, we speculeren een beetje of hij het niet zelf gedaan heeft en dat hij toch wel zielig was de laatste jaren en vast bang om weer op te treden, enz. Enz. Maar dat was eigenlijk niet het grote sensatienieuws. Vooral Amber en Stephanie waren helemaal vol van wat zich de avond ervoor had afgespeeld en wat zij stiekem uit het raam kijkend hadden gezien en ik alleen gehoord.
Om een uur of half tien horen we namelijk een auto aan het hek. Ik hoor niemand opendoen, dus ik denk nog dat het de auto van het bewakingsbedrijf is ofzo. Dan horen we tikken en nog weer later wordt er geroepen ‘Askari wake up!’ oftewel, nachtwaker wordt wakker. Nog steeds geen reactie. Inmiddels hoor ik Leo naar beneden gaan. Het blijkt dat de nachtwaker dan pas net wakker aan het worden is en verdwaasd om zich heen staat te kijken. Leo is woedend en dat hoor ik en dat horen en zien Stephanie en Amber vanuit het raam van hun slaapkamer. Hij sodemietert de nachtwaker er uit en vertelt hem dat als hij ook een dagbaantje heeft hij die maar moet aanhouden en nog meer van die bewoordingen. Hij belt het bewakingsbedrijf om een andere nachtwaker te laten komen. Dit is al de zoveelste keer dat deze man al vroeg in de avond ligt te slapen. Annabelle is al eens van plan geweest om een glas water in zijn gezicht te gooien. Het was eigenlijk heel raar dat hij niet wakker werd, of hij was zo moe, of ij had al teveel gedronken. Beiden is gevaarlijk. Leo is al eens beroofd met een pistool voor zijn hoofd en daar hebben de andere nog trauma’s van. Al eerder zijn er honden vergiftigd. Hoedanook, de meiden vertelden het opgetogen zoals alleen meiden dat kunnen doen. Leo had een big smile en zei dat hij het echt zat was. En Jacob, die had er niks van gemerkt want hij sliep zoals alktijd en ik geloof niet dat hij er verder aandacht aan gaf. Hij at zijn pap met smaak op en genoot wel van alle gezellige opgewonden drukte in de keuken.
Ik zet mijn blog van woensdag op internet. Jacob kan niet wachten totdat ik klaar ben op mijn laptop, want hij wil weer foto’s kijken. Hij komt er eigenlijk niet meer achter vandaan vandaag. Ook Anneke’s foto’s staan nu op mijn laptop en daar blijken behalve alle foto’s van de safari ook de foto’s op te staan van de broers en zussen bijeenkomst van 11 april met ons etentje en bezoek aan het graf van pappa en mamma. Hij geniet van elke foto en bekijkt ze echt van alle kanten. Ook de foto’s van Anneke en Leo in Hollandse Rading met allerlei mensen die hij helemaal niet kent. Hij komt er alleen maar even bij vandaan voor de lunch en als ik hem zeg dat d Spetter de grote hond wordt geborsteld. Dat wil hij zien. Spetter ligt bovenop de tafel en Catherine en Peter borstelen hem of houden hem vast. Als hij Peter bezig ziet kijkt hij hem echt heel trots aan, zo van ‘jij kan ook alles!!). Peter is de klusjesman die het dak heeft gerepareerd, de schilderijen heeft opgehangen en nog veel meer klussen in de nieuwe keuken heeft gedaan. Jacob vindt hem echt geweldig, zeker nu hij ook nog eens met zoveel moed die grote hond druft te borstelen. Hoewel, Jacob begrijpt sinds zijn massage van gisteren dat Spetter dit echt prettig vindt en kijkt hem extra lief in de ogen met een blik van ‘ik weet hoe prettig dit voor je moet zijn’.
Afijn, terug naar de foto’s. Niemand mag meer aan de laptop komen. Hij wil zelfs niet mee in de auto met Wendel en mij om naar de Masaimarkt te gaan. Dus blijft hij thuis en gaan Wendel en ik met Stephan, Stephanie en Boaz weg. Erg grappig, want Wendel weet de weg niet precies en ik al helemaal niet omdat ik al die jaren al met anderen meerijd en vooral niet te veel op de weg let omdat ik anders mee ga rijden en dat is hier doodeng. We rijden dus echt overal een keer verkeerd. Op een gegeven moment zijn we bij een kruispunt en gaan naar rechts. Na een tijdje denken we dat dat niet goed is, dus keren en terug naar het kruispunt en een andere weg gekozen. Er staat een man op het kruispunt en die ziet ons weer komen. Hij glimlacht. Die weg blijkt ook niet goed te zijn, dus we rijden weer terug naar het Kruispunt. Deverbazing is in de man zijn gezicht te lezen. Wende lzegt nog dat het wel grappig zou zijn alleen voor hem om nog een keer terug te rijden. Dat had ze nou niet moeten zeggen want na een kilometer bleek dit toch echt niet de goeie weg te zijn. Hier belandden we bij een hek met bewakers en daar durfden we wel om de weg te vragen (het is niet verstandig om zomaar te stoppen en de weg te vragen.) De eerste weg was dus wel de goeie!! Wij weer terug en nu begint de man spontaan te zwaaien en te lachen. We bedenken ons wat hij vanavond allemaal thuis tegen zijn vrouw zal vertellen over die twee domme blanke vrouwen. Ach heeft hij ook een leuk verhaal. Hoedanook, na nog 2x fout te zijn gereden bereiken we het winkelcentrum, maarkunnen de Masaimarkt niet vinden. Dat was vroeger middenin en een beetje buiten het moderne winkelcentrum en je kon de verkopers niet missen want die probeerden je op intimiderende wijze hun spullen aan te smeren.
Uiteindelijk blijkt er een grote hal aan het winkelcentrum vastgebouwd te zijn en daar zitten ze allemaal met hun souvenirs. Ze vragen allemaal aandacht, maar het is gelukkig niet meer zo erg als vroeger, dus je kunt af en toe even lekker rondkijken. Natuurlijk ga ik voor de sieraden. Bij één dame kopen we veel zodat we ook met elkaar flink kunnen afdingen. Boaz en Stephanie beginnen er ook plezier in te krijgen en de laatste souvenirs voor de familie thuis wordt gekocht. Verder koop ik een schattig Babypakje voor Julia Plomp de eerste kleinzoon van Arie en Dorien Davidse, mijn vrienden en voorgangersechtpaar uit Gouda. De kleine Julia wordt a.s. zondag al opgedragen en daar kan ik dus niet bij zijn. Bovendien heb ik haar nog niet eens gezien! Maar dat gaan we inhalen! Jacob vindt het babypakje vast ook schattig.
Als we teruggaan is het al laat en erg druk omdat iedereen van zijn werk komt. We rijden nog maar één keer verkeerd, maar het is al bijna donker als we thuis zijn. Toby staat ons al op te wachten bij de Askari (nachtwaker) die net is gekomen. Hij vindt zo’n man in uniform wel interessant, bovendien vond hij natuurlijk wel dat we veel te lang zijn weggeweest. Dat was ook zo en ik baalde wel een beetje dat ik niet meer kon zwemmen met Annabelle, maar dat gaan we morgen extra goedmaken.
De avond wordt gezellig met de kinderen. Morgenvroeg vertrekken Wendel en Gert met Stephan en hun vier kinderen weer naar Nederland. Dus er wordt ingepakt en lekker rommelig gedaan. Voor het eten zit ik lang met Wendeltje op schoot naast Jacob die gezellig met haar voetjes kriebelt totdat ze het zat wordt. Olijfje komt weer aan haar trekken want er wordt wederom salade met olijven gegeten vandaag. Na de koffie (Jacob wil weer anijsmelk) wil Jacob maar wat graag naar bed. Hij is moe van het foto’s kijken.
Om 6 uur morgenochtend zijn we allemaal weer wakker om iedereen uit te zwaaien.
Om een uur of half tien horen we namelijk een auto aan het hek. Ik hoor niemand opendoen, dus ik denk nog dat het de auto van het bewakingsbedrijf is ofzo. Dan horen we tikken en nog weer later wordt er geroepen ‘Askari wake up!’ oftewel, nachtwaker wordt wakker. Nog steeds geen reactie. Inmiddels hoor ik Leo naar beneden gaan. Het blijkt dat de nachtwaker dan pas net wakker aan het worden is en verdwaasd om zich heen staat te kijken. Leo is woedend en dat hoor ik en dat horen en zien Stephanie en Amber vanuit het raam van hun slaapkamer. Hij sodemietert de nachtwaker er uit en vertelt hem dat als hij ook een dagbaantje heeft hij die maar moet aanhouden en nog meer van die bewoordingen. Hij belt het bewakingsbedrijf om een andere nachtwaker te laten komen. Dit is al de zoveelste keer dat deze man al vroeg in de avond ligt te slapen. Annabelle is al eens van plan geweest om een glas water in zijn gezicht te gooien. Het was eigenlijk heel raar dat hij niet wakker werd, of hij was zo moe, of ij had al teveel gedronken. Beiden is gevaarlijk. Leo is al eens beroofd met een pistool voor zijn hoofd en daar hebben de andere nog trauma’s van. Al eerder zijn er honden vergiftigd. Hoedanook, de meiden vertelden het opgetogen zoals alleen meiden dat kunnen doen. Leo had een big smile en zei dat hij het echt zat was. En Jacob, die had er niks van gemerkt want hij sliep zoals alktijd en ik geloof niet dat hij er verder aandacht aan gaf. Hij at zijn pap met smaak op en genoot wel van alle gezellige opgewonden drukte in de keuken.
Ik zet mijn blog van woensdag op internet. Jacob kan niet wachten totdat ik klaar ben op mijn laptop, want hij wil weer foto’s kijken. Hij komt er eigenlijk niet meer achter vandaan vandaag. Ook Anneke’s foto’s staan nu op mijn laptop en daar blijken behalve alle foto’s van de safari ook de foto’s op te staan van de broers en zussen bijeenkomst van 11 april met ons etentje en bezoek aan het graf van pappa en mamma. Hij geniet van elke foto en bekijkt ze echt van alle kanten. Ook de foto’s van Anneke en Leo in Hollandse Rading met allerlei mensen die hij helemaal niet kent. Hij komt er alleen maar even bij vandaan voor de lunch en als ik hem zeg dat d Spetter de grote hond wordt geborsteld. Dat wil hij zien. Spetter ligt bovenop de tafel en Catherine en Peter borstelen hem of houden hem vast. Als hij Peter bezig ziet kijkt hij hem echt heel trots aan, zo van ‘jij kan ook alles!!). Peter is de klusjesman die het dak heeft gerepareerd, de schilderijen heeft opgehangen en nog veel meer klussen in de nieuwe keuken heeft gedaan. Jacob vindt hem echt geweldig, zeker nu hij ook nog eens met zoveel moed die grote hond druft te borstelen. Hoewel, Jacob begrijpt sinds zijn massage van gisteren dat Spetter dit echt prettig vindt en kijkt hem extra lief in de ogen met een blik van ‘ik weet hoe prettig dit voor je moet zijn’.
Afijn, terug naar de foto’s. Niemand mag meer aan de laptop komen. Hij wil zelfs niet mee in de auto met Wendel en mij om naar de Masaimarkt te gaan. Dus blijft hij thuis en gaan Wendel en ik met Stephan, Stephanie en Boaz weg. Erg grappig, want Wendel weet de weg niet precies en ik al helemaal niet omdat ik al die jaren al met anderen meerijd en vooral niet te veel op de weg let omdat ik anders mee ga rijden en dat is hier doodeng. We rijden dus echt overal een keer verkeerd. Op een gegeven moment zijn we bij een kruispunt en gaan naar rechts. Na een tijdje denken we dat dat niet goed is, dus keren en terug naar het kruispunt en een andere weg gekozen. Er staat een man op het kruispunt en die ziet ons weer komen. Hij glimlacht. Die weg blijkt ook niet goed te zijn, dus we rijden weer terug naar het Kruispunt. Deverbazing is in de man zijn gezicht te lezen. Wende lzegt nog dat het wel grappig zou zijn alleen voor hem om nog een keer terug te rijden. Dat had ze nou niet moeten zeggen want na een kilometer bleek dit toch echt niet de goeie weg te zijn. Hier belandden we bij een hek met bewakers en daar durfden we wel om de weg te vragen (het is niet verstandig om zomaar te stoppen en de weg te vragen.) De eerste weg was dus wel de goeie!! Wij weer terug en nu begint de man spontaan te zwaaien en te lachen. We bedenken ons wat hij vanavond allemaal thuis tegen zijn vrouw zal vertellen over die twee domme blanke vrouwen. Ach heeft hij ook een leuk verhaal. Hoedanook, na nog 2x fout te zijn gereden bereiken we het winkelcentrum, maarkunnen de Masaimarkt niet vinden. Dat was vroeger middenin en een beetje buiten het moderne winkelcentrum en je kon de verkopers niet missen want die probeerden je op intimiderende wijze hun spullen aan te smeren.
Uiteindelijk blijkt er een grote hal aan het winkelcentrum vastgebouwd te zijn en daar zitten ze allemaal met hun souvenirs. Ze vragen allemaal aandacht, maar het is gelukkig niet meer zo erg als vroeger, dus je kunt af en toe even lekker rondkijken. Natuurlijk ga ik voor de sieraden. Bij één dame kopen we veel zodat we ook met elkaar flink kunnen afdingen. Boaz en Stephanie beginnen er ook plezier in te krijgen en de laatste souvenirs voor de familie thuis wordt gekocht. Verder koop ik een schattig Babypakje voor Julia Plomp de eerste kleinzoon van Arie en Dorien Davidse, mijn vrienden en voorgangersechtpaar uit Gouda. De kleine Julia wordt a.s. zondag al opgedragen en daar kan ik dus niet bij zijn. Bovendien heb ik haar nog niet eens gezien! Maar dat gaan we inhalen! Jacob vindt het babypakje vast ook schattig.
Als we teruggaan is het al laat en erg druk omdat iedereen van zijn werk komt. We rijden nog maar één keer verkeerd, maar het is al bijna donker als we thuis zijn. Toby staat ons al op te wachten bij de Askari (nachtwaker) die net is gekomen. Hij vindt zo’n man in uniform wel interessant, bovendien vond hij natuurlijk wel dat we veel te lang zijn weggeweest. Dat was ook zo en ik baalde wel een beetje dat ik niet meer kon zwemmen met Annabelle, maar dat gaan we morgen extra goedmaken.
De avond wordt gezellig met de kinderen. Morgenvroeg vertrekken Wendel en Gert met Stephan en hun vier kinderen weer naar Nederland. Dus er wordt ingepakt en lekker rommelig gedaan. Voor het eten zit ik lang met Wendeltje op schoot naast Jacob die gezellig met haar voetjes kriebelt totdat ze het zat wordt. Olijfje komt weer aan haar trekken want er wordt wederom salade met olijven gegeten vandaag. Na de koffie (Jacob wil weer anijsmelk) wil Jacob maar wat graag naar bed. Hij is moe van het foto’s kijken.
Om 6 uur morgenochtend zijn we allemaal weer wakker om iedereen uit te zwaaien.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten