maandag 29 juni

We beginnen het allemaal te voelen dat het er bijna op zit. Ook Jacob. Vanmorgen is hij bij het aankleden keurig zijn vuile onderbroek aan het opvouwen. Als ik hem zeg dat hij in de was moet, bevestigt hij dat, maar gaat toch door met opvouwen. Je hoeft hem toch niet op te vouwen voor de was, zeg ik nog, maar hij kijkt me met een scheve kop aan met een blik van íkvindjebestliefmaarikdoetochwaarikzininhebenjijbegrijpterniksvan. Maar ik begrijp hem wel. Ben je bang dat Anneke niet meer op tijd kan wassen? Nu is de blik jebentliefenzelfsslimmerdanikdacht. Nou dat kan Anneke best, want we hebben nog 2 dagen, maar als jij het niet vertrouwt, leg hem dan toch maar in de kast. Hij is gerustgesteld. Dit alles gaat overigens met de nodige keren herhalen. Hij is duidelijk weer doof. Hij bevestigt ook steeds dat zijn linkeroor dichtzit. Ik vraag hem of ik hem moet uitspuiten en dat wil hij erg graag. Hij voelt zich heel onzeker en zelfs een beetje paniekachtig met dat halve horen. Ik leg hem uit dat ik nog nooit iemand anders oren heb uitgespoten en dat ik ook geen dokter ben en dat het dus wel mogelijk is dat het niet zo lekker voelt en ook dat het niet helpt. Toch kiest hij er voor om het door mij te laten doen, misschien omdat ik hem eerder ook al zo was meegevallen J
Eerst proberen we het nog door zijn neus dicht te houden en te blazen en even lijkt het te helpen, maar kennelijk is hij direct weer dicht, dus op naar de spuitoperatie. We doen het buiten en na 1 halve poging is de volgende direct raak en is zijn oor open. Hij is direct ook weer blij en vrolijk, het moet heel akelig voor hem zijn, zo’n dicht oor. Zelf heb ik er geen ervaring mee, behalve een enkele keer na het zwemmen en dat vind ik al vreselijk. Anneke is al haar hele leven een oorspuiter en weet hoe het voelt. De uitslag op zijn gezicht wordt ook niet beter en daarom krijgen we andere zalf. Die blijkt direct te helpen. Waarschijnlijk is zijn huid weer zo glad als ’t maar wezen kan als hij terugkomt.
Anneke heeft er na de keuken zin in gekregen en nu is de woonkamer aan de beurt omdat het tijd wordt om de 3 jaar geleden gekochte gordijnen eens op te hangen. Maar ja, het behang ziet er niet meer uit, dus dat moet er eerst af en de muren geverfd. Dus weer komt klusjesman Peter er aan om de kamer leeg te halen en het behang er af. Jacob zijn bewondering voor Peter wordt steeds groter!! Morgen zullen we nog een foto van hem met Peter maken. Dat lukte vanmorgen niet omdat Annabelle en ik deze morgen onze zwemworkout weer hebben gedaan. Zeventig baantjes schoolslag, acht baantjes rugslag, 6 baantjes lopen, en 6 baantjes zijwaarts lopen, 100 ‘situps’en 100 zijwaartse ‘situps’en nog een heleboel andere oefeningen waarvan ik de naam niet weet en ze al helemaal niet kan beschrijven. Ja, we zijn goed!! En vanmorgen hadden we nog wel het koude water, maar de zo scheen de meeste tijd. We zullen elkaar missen de komende weken.

Het zonnetje schijnt fantastisch, dus ik pak snel nog even een half uurtje zon. Ik ben nog steeds wit. Normaal gesproken verkleur ik vanzelf tijdens het zwemmen, maar deze keer heeft er minder zon geschenen op de momenten dat wij gingen zwemmen, dus even de teint bijwerken anders begint iedereen daar in nederland weer over....

Na de lunch gaan we op weg naar een soort antiekhandel. Nog nooit zoiets hier gezien. Het is wel langs de drukste weg in Nairobi in de buurt van het vliegveld. Jacob zit zoals altijd voorin en blijkt zelfs inzicht te hebben in de enorme verkeerschaos. Het eerste stuk staan er allemaal militairen en politieagenten langs de weg, wat betekent dat de president er aan komt.
Jacob is aardig onder de indruk van Leo’s stuurkunsten als we het laatste stukje door een eng steegje moeten met een vrachtwagen naast ons en enorme gaten in de weg. Maar Ugchoekan goed sturen. We stappen de auto uit en bekijken al het moois. Antiek uit Europa en uit Azië en Afrika en dan ook nog hier en daar namaak. Leuk om te bekijken en je te verwonderen en bijvoorbeeld de schrijfkist van Opa Kiers tegen te komen. En geloof me, goedkoop was het allemaal niet, dus we kopen niks. Naast de antiekhandel is een meubelhal en ook daar gaan we even naar binnen. Toen we een trap opliepen voelde ik me opeens een beetje duizelig. Nou ja, zeker te warm geweest, dus maar even een slokje water.
Weer in de auto op weg naar huis, ontdekte ik de reden van mijn duizeligheid. Er was regen en onweer op komst. We hebben over de rit terug een uur of 2 gedaan. Net als in elke grote stad zijn er ook in Nairobi veel te veel auto’s en niemand houdt zich ook maar aan één regel zodat de chaos alleen maar groter wordt. Neem er dan nog de dreigende regen bij en je hebt een gezellig scenario.
Maar ach, Jacob maakt het niet zoveel uit. Hij ziet al die verschillende auto’s en hij zit naast Leo e geniet.
Wij waren in elk geval behoorlijk toe aan een glas koude wijn en wat chips. Iedereen zit daarna achter zijn eigen computer aan het keukeneiland zijn eigen ding te doen, ook Jacob die foto’s zit te kijken. Daarna de maandagse nasi met het overgebleven vlees van de barbecue. Jacob at het vandaag weer niet op, net als vorige week. Waarschijnlijk lust hij de ketjap niet. Het zijn de enige 2 maaltijden waarbij hij zijn bord niet heeft leeggegeten. En hij is het met me eens dat hij wel even op dieet moet de komende weken (Ik ook overigens, ondanks het zwemmen).
Morgen nog een gezellige dag waarin we naar kleine olifanten en grote giraffen gaan kijken die je vanaf een toren mag voeren. Dat is best een leuke laatste dag denken we.

zondag 28 juni

Alweer onze derde zondag. Als Zion om 8 uur begint te zeuren op zijn mobieltje wordt Jacob er niet eens wakker van. Hij is moe, maar ik merk ook dat hij weer dover is. Daar hebben we al die tijd geen last van gehad, maar gisteren merkte ik het al een beetje en vandaag is het eigenlijk de hele dag merkbaar. Hij voelt zich er regelmatig ongemakkelijk bij omdat hij de helft niet opvangt.
De zondag verloopt zoals alle zondagen. Om een uur of 11 worden de wekelijkse boodschappen gedaan. Eerst de oude vertrouwde supermarkt waar ‘Jacob’ ons al staat toe te lachen. Jacob is een Afrikaanse jongen met down syndroom. Hij reageert precies zo als onze Jacob, met dezelfde soort geluiden, gebaren en gezichtsuitdrukkingen. Hij staat hier ook al heel wat jaartjes op de parkeerplaats en is net als onze Jacob gek opLeo. Leo praat al jaren gewoon Nederlands met hem en ook dat lijkt hij te verstaan. Dit keer gaan ze samen op de foto en maak ik ook een foto van Anneke met hem. Hij is net zo enthousiast als onze Jacob als hij de foto op het schermpje bekijkt. In de supermarkt worden de gebruikelijke praatjes gemaakt e boodschappen gedaan. Al die28 jaar komen Anneke en Leo hier al minimaal 1x per week. Ze houden wederzijds van elkaar, de Slingers en de Aziatische familie en de Afrikaanse medewerkers. Ik maak nu een paar meer foto’s en voel me daarbij altijd opgelaten om op zo’n manier de toerist uit te hangen, maar ik weet nu nog beter dat Jacob al die foto’s nog heel lang zal blijven bestuderen. Anneke laat een prachtige en warme masaideken zien en zegt dat dit de allerbeste zijn. Jacob wil hem wel hebben. Hij heeft nu gezien hoe die gedragen worden en bovendien houdt hij wel van een warme deken. Hij rekent hem zelf af, niet dat hij weet hoeveel geld dat is, maar hij kost maar 7 euro!
Na de supermarkt de groenteboer. Buiten eerst een mooie bos bloemen uitgezocht. Dat is altijd een beetje opletten op de kwaliteit. Nergens zijn de bloemen mooier en verser dan in Nederland, maar gek genoeg komen daarvan een heel groot gedeelte rechtstreeks uit Kenya. De mindere soorten blijven hier in Kenya.
De groenteboer is ook zo’n heerlijke zaak, waar Benjamin, de vaste hulp die met Anneke en Leo meeloopt door de zaak, een beetje later komt aanlopen omdat hij vegetarische stokjes heeft gemaakt voor één van de regelmatige vegetarische barbecuegasten van Anneke en Leo. Vandaag komt deze vegetarier echter niet, maar Anneke vindt het zo sneu voor hem dat ze toch een pakje met stokjes meeneemt. Je mag overal in knijpen, naar kijken, proeven en uitzoeken. Aan een speciale balie drinken wordt superlekkere vruchtensappen gemaakt en Jacob vindt de aardbeiensap erg lekker. De groenten worden netjes in de auto gebracht en wij lopen door naar de 2e supermarkt waar nog wat extra dingen worden gekocht. Onderweg naar de supermarkt lopen we langs een tijdschriftenhandel en Jacob zoekt feilloos de autotijdschriften er uit. Anneke koopt een hele mooie met Landrovers voor hem en zegt dat dat nog vor zijn verjaardag is. Hij glimlacht begrijpend naar haar. Ik koop mijn Afrikaanse haarspul waar ik sinds mijn vorige bezoeken aan verslingerd ben geraakt. Het is wel in nederland te koop, maar alleen in plaatsen waar veel donkere mensen met kroeshaar wonen. Het werkt op mijn haar ook geweldig en ik zou niet meer zonder kunnen. Ik ontdek zelfs een nieuwe soortvoor de krullen die ik nu heb, dus ik neem een pot of zes mee. Geloof het of niet, maar daarna zoek ik een heel aantal geweldige koelkastdozen uit, die volgens mij veel handiger zijn dan tupperware of wat dan ook. Elke keer als ik hier ben neem ik me voor om er in Nederland naar op zoek te gaan, maar ik heb ze nooit gevonden. Omdat we op de heenreis een koffer vol spullen van Annabelle bij ons hadden, heb ik nu ruimte genoeg om ze vol te stoppen met koelkastdozen. Klinkt stom, maar ik ben er echt superblij mee. Jacob vindt het wel grappig en hij herkent de dozen van Anneke’s keuken. Ik verdenk hem ervan dat hij ook begrijpt waarom ik er zo weg van ben.
Van de supermarkt naar de slager. Ook hier weer de alom aanwezige vriendelijkheid en vriendschappelijkheid. Ik maak weer foto’s van alle kanten en de oude baas achter de toonbank zoekt eens onder de toonbank om vervolgens met een echte foto van het interieur van deze zaak aan te komen en die te geven. Jacob bekijkt hem met groot plezier en bedankt de man door op zijn speciale manier naar hem te lachen.
Thuis is het tijd voor de lunch met gekookte eitjes, ook vaste prik op de zondagmiddag. Het is lekker weer n dus gaat Jacob na de lunch naar binnen om weer foto’s te bekijken en gaan Annabelle en ik uiteindelijk 60 baantjes zwemmen. We zijn niet helemaal in vorm, we kreunen en steunen ons door de baantjes en de oefeningen heen, maar we zijn wel akelig trots op onszelf dat we het een uur hebben uitgehouden. Als we klaar zijn zit Jacob nog steeds achter de computer foto’s te kijken en blijft dat ook doen totdat de hele barbecue klaar is, de gasten zijn gearriveerd en hij zeker weet dat we gaan eten. Het is een hele gezellige kletsavond met leuke mensen en ook Jacob heeft het best naar zijn zin omdat hij naast Leo zit en ze elkaar zo hier en daar kunnen pesten door te kriebelen en schouderklopjes uit te delen. Jacob eet onverstoorbaar zijn hele bord leeg tot de laatste kippekluif . De kip wordt meegenomen door een vriendin die zelf kippen houdt en daar niet alleen de eitjes van eet, maar ook de kippen zelf. Ik denk niet dat Jacob op zo’n verhaal zit te wachten, hoewel hij best weet hoe dat allemaal zit. Hoedanook, het is zo gezellig dat Anneke na de koffie de likeurflessen te voorschijn haalt. Niet dat ze dat hier dagelijks drinken. De fles Pisang Ambon is 14 jaar oud! Ik proef voor het eerst Amehoela ofzoiets en het smaakt een beetje zoals Baileys. Niet verkeerd. We proberen Jacob aan de drank te krijgen, maar hij blijft zich als heldhaftige geheelonthouder ertegen verzetten en wil zelfs niet alleen zijn glas opheffen om te proosten. Hij is vandaag steeds een beetje gezellig eigenwijs. Moet wel genetisch zijn. Toen ik vanmorgen bij het aankleden eerst vroeg of hij geen ander shirt aan wilde trekken, omdat hij dit paardenshirt nu al voor de derde achtereenvolgende dag aantrok, weigerde hij. Het idee van z’n nieuwe olifantenshirt sprak hem eerst wel aan, maar iteindelijk wilde hij zijn paardenshirt aanhouden. Ik probeerde met hem te onderhandelen en stelde daarom voor dat hij dan wel zijn shirt uit zijn broek moest hangen, want dat vind ik veel mooier staan. Hij gaf toe en liet me het shirt er uit halen. Zo, nou kan ik die paarden tenminste helemaal zien, zei ik nog. Na al het aankleedgedoe ging hij op zijn bed zitten omdat ik nog naar de dienst van Hour of Power zat te kijken op tv. Hij vond dat maar matig en misschien wel uit ongenoegen dat we nog niet gingen ontbijten, stond hij op, deed zijn broek open en zijn shirt er in en keek me triomfantelijk aan. Gelijk heeft hij, waar bemoei ik me mee, hij is oud en (eigen)wijs genoeg om zelf te bepalen hoe hij zijn kleren wil dragen. Hoewel, ik wed als Leo het hem zou vragen, zou hij het waarschijnlijk wel doen, maar ik ben vergeten om het uit te testen.
Nou, dit is wel weer genoeg informatie voor jullie allemaal. We hebben nog maar 2 nachtjes hier en ik ben van plan om van deze nacht een lange te maken dus welterusten. Ook namens Jacob, maar zoals gewoonlijk ligt die alweer te ronken. Ik blijf jaloers op zijn makkelijke inslapen!

zaterdag 27 juni

Nog voor zessen horen we geluiden in de gang van de kinderen. Ik roep Jacob en zeg dat hij in zijn pyjama mag komen afscheid nemen. Hij is nog een beetje suf, mar toch wakker genoeg om dit keer zijn pantoffels aan te trekken. Dat is echt voor de eerste keer. Hij kijkt alle drukte rustig aan vanuit zijn luie stoel in de keuken. De chauffeur heeft zich verslapen en is de sleutels kwijt, dus we rijden alle koffers naar het hek zodat er direct geladen kan worden als hij er is. Het is nog pikkedonker op dat moment. De bus komt er aangereden en de boel wordt met reuzesnelheid ingeladen. Dan wordt er aan alle kanten gehugged en gezoenden ingestapt. Jacob wijst naar de lucht en ja, in die hele korte tijd is het licht geworden. De zon is er net zo snel als hij ’s avonds verdwijnt. Dit is Afrika. We zwaaien en de honden blaffen mee. Dan weer naar bed. Jacob vindt het eigenlijk maar raar. We doen allemaal ons best om nog een paar uurtjes te slapen, maar het lukt ons geen van allen. Zelfs Jacob niet. Ik hoor hem wakker liggen. Hij is bij als hij ‘Zion hoort Zeuren’op mijn mobiele telefoon omdat het pillentijd is en hij er uit mag. Hij gaat netjes onder de douche en ik hang met de anderen nog wat rond in pyjama. Maar er komt een telefoontje dat de keukenman graag een paar mogelijke nieuwe klanten wil laten kijken naar de nieuwe keuken. Amber die dat net allemaal niet gevolgd heeft , zit kalmpjes haar ontbijt op te eten om daarna in de winkel te gaan werken als er opeens een man en vrouw of 8 binnen komt lopen en sightseeend de keuken doortrekken.
Jacob was al weer aan het foto’s kijken en ik heb hem maar even naar buiten gezet. Hij had niet zo’n oog voor al die mensen. Bovendien had hij liever in de keuken blijven zitten omdat daar minder zon op de foto’s schijnt. Hij wordt echt enigszins boos als Leo van binnenuit de houten vouwdeuren dichtdoet en trots demonstreert hoe hij zelf midden in de nacht een vernuftigd systeem heeft bedacht zodat de deuren ook echt veilig afgesloten zijn. Jacob gebaart met een boze blik dat ze weer open moeten. Ik leg hem uit wat er aan de hand is en in de tussentijd doet Leo de deuren al weer open. Daarna komen een paar anderen weer uit het huis de keuken binnengelopen en demonstreert Leo met veel trots nog een keer zijn uitvinding. Dan vindt Jacob het wel weer grappig.
Afijn als alle mensen weer vertrokken zijn nadat ze niet alleen de keuken maar ook het huis terecht bewonderd hebben gaat Leo met Annabelle naar een bijeenkomst van Family. Vandaag is er een lunch met enthousiastelingen voor Family TV en radio 3:16. De mensen betalen zelf voor hun lunch en geven nog geld toe. De bedoeling is dat deze mensen in hun eigen kerken Family weer verder gaan promoten en ‘partners’ gaan werven die Family steunen. Dit soort methodes is eigenlijk heel uniek. De Kenyanen houden zelf Family in leven. Er is geen steun uit het buitenland. Het geeft de mensen een gevoel van trots en betrokkenheid. Precies wat de bedoeling is. Inmiddels is Family alweer 10 jaar bezig en ze kijken dus naar een documentaire over deze 10 jaar. Daarnaast geeft Leo een motiverend spreekje. Het was de eerste keer dat ze zo’n bijeenkomst hebben gehouden en het lijkt een succes en zal vast wel herhaald worden.
Anneke, Jacob en ik gaan naar Yaya om te lunchen en te shoppen. We hebben lunch bij de Indian, dat is uit India dus, met kip, spinazie, garnalen, rijst en voor Jacob cola. Amber luncht ook mee. Omdat hij nog midden in de cola zit als Zion begint te Zeuren voor z’n pil besluiten we nog een kwartiertje te blijven zitten. De meiden zitten lekker met elkaar te kleppen en Jacob vindt het maar net goed. Als we opstaan vraag ik hem of we nog kadootjes moeten kopen voor bijvoorbeeld z’n huisgenoten, Lea en Ineke. Gisteren had hij daar nog geen bezwaar tegen, maar nu vindt hij dat geen goed plan. Hij wil wel kopen, maar alleen voor zichzelf. Hij stapt de winkel in en het eerste dat hij pakt is een zebra! Ik vraag nog of dat misschien voor Lea is, maar hij wijst op zichzelf. Hij is kennelijk een beetje jaloers geworden op Stephan zijn zebra. Verder lijkt het er op dat hij het winkelen in een ‘gewone’ nette winkel veel beter vindt dan in zo’n grote stoffige schuur waar we donderdag waren. Prima, zelf weten. Daarna pakt hij een prachtige toilettas met zebra’s en olifanten en wijst ook op zichzelf. Ik moet bekennen dat ik vind dat hij smaak heeft, het is echt een hele sjieke. Ik twijfel nog even hardop of al zijn spullen er wel in zllen passen, maar hij is vastbesloten, deze wil hij. Ik probeer hem nog steeds te overtigen dat het misschien een goed idee is om een kadootje te kopen voor z’n huisgenoten en laat hem wat lere sleutelhangers met wilde dieren zien. Hij vindt ze duidelijk wel mooi. Nou zeg ik, als je er daar dan eens een stuk of 10 van uitkiest, heb je er altijd genoeg. Dus kies er maar tien uit. Hij gebaart en zegt dat hij er maar één wil. Hij heeft echt geen zin in kadootjes kopen voor anderen. Kenya is voor hem. Dus, sorry mensen, ik heb mijn best gedaan. Dan gaan we nog naar de Kikoy shop. Daar verkopen ze mooie doeken van gestreepte katoen, maar ook t-shirts. We waren tenslotte op zoek geweest naar een olifanten t-shirt. Geen probleem, deze heeft er genoeg en Jacob kiest zorgvuldig de juiste blauwe kleur uit. Hij maakt daarbij gezellig olifantengeluiden en houdt zijn arm als slurf langs zijn gezicht.
Als ik nog even naar een kledingzaakje ga, waar ze een mooi topje voor me hebben liggen wijst Jacob verontrust naar zijn achterwerk en zegt pooeeee, hetgeen betekent: Ik moet poepen! En aan zijn gezicht te zien ook NU DIRECT!! Anneke rent met hem naar Amber in de winkel om de sleutel van het medewerkerstoilet te halen die aan het eind van de gang in het winkelcentrum zit. Ik betaal mijn topje en kom er achteraan. We lopen samen met hem het herentoilet binnen en hij laat overduidelijk horen wat hij aan het doen is. We hadden niet gemerkt dat het toilet naast hem bezet was en de man daarbinnen durfde nauwelijks naar buiten te komen bij het horen van 2 vrouwenstemmen en een vreemd kreunende man in het toilet ernaast. Toen er even later weer iemand binnen kwam, draaide hij zich gauw om en liep weer weg, bang dat hij het verkeerde toilet was binnengelopen. Hoe dan ook, Jaco was prettig opgelucht en we konden naar beneden naar de chauffeur. Vermeldenswaard is overigens wel dat hij niet meer panisch is voor de roltrappen en de laatste tree met een sprongetje maakt. Hij loopt verder als een kiviet over de trappen en rent en doet regelmatig gekke dansbewegingen. Vandaag is hij sowieso in een gezellig eigenwijze bui. We zijn allemaal een beetje gek aan het doen, waarschijnlijk omdat we kort geslapen hebben en omdat het zaterdag is ofzo. Annabelle en ik gaan toch nog wel zwemmen. Het is steeds best redelijk mooi weer voor hier, maar aangezien het ‘winter’ is, is het ’s nachts en ’s morgens koud, waardoor het zwemwater steenkoud is. Maar we zijn bikkels, dus we laten ons niet tegenhouden. In de tussentijd zit Jacob weer in de keuken foto’s te kijken en laat Anneke en Leo meekijken.
Leo en Amber ledigen voor de eerste keer de ingebouwde frituur en zeven de olie. Jacob kijkt aan alle kanten mee en wil precies weten hoe het werkt. Het blijft een technicus!
We eten restjes van een soort mini gefrituurde loempia’s en verder brood en soep en zijn best wel melig met elkaar over van alles en nog wat, maar vooral over niks, zodat ik het jullie ook niet echt vertellen kan. Ook Jacob doet mee met de meligheid en weet op het juiste moment het juiste geluid of gebaar te maken,zoals zijn tong uitsteken naar me als ik hem iets geks vraag.
Tijdens het eten zetten we een DVD op met de titel ‘Meet the Fockers’. Niet zo grof als de titel doet vermoeden, maar een heerlijke comedie met Dustin Hoffman, Barbara Streisand, Robert de Niro en nog een paar geweldige namen. Er zit ook een enorme verbouwde camper/woonbus in, een klein kind, een minihond met de naam mozes en een kat die haar behoefte op het toilet doet en dan kan doortrekken. Genoeg elementen voor Jacob om het ook een prachtige film te vinden.
En dan is het bedtijd! Jacob is bekaf en slaapt zoals altijd in een paar minuten.

vrijdag 26 juni

Vandaag is het bijkomen van de safari en voor Anneke wassen, wassen en nog eens wassen. Maar de ochtend zit vol met sensatie. Natuurlijk zijn er de berichten dat Michael Jackson en Farah Fawcett zijn overleden. We zijn er allemaal toch wel een soort van onder de indruk. Farah was al ziek en Michael, we speculeren een beetje of hij het niet zelf gedaan heeft en dat hij toch wel zielig was de laatste jaren en vast bang om weer op te treden, enz. Enz. Maar dat was eigenlijk niet het grote sensatienieuws. Vooral Amber en Stephanie waren helemaal vol van wat zich de avond ervoor had afgespeeld en wat zij stiekem uit het raam kijkend hadden gezien en ik alleen gehoord.
Om een uur of half tien horen we namelijk een auto aan het hek. Ik hoor niemand opendoen, dus ik denk nog dat het de auto van het bewakingsbedrijf is ofzo. Dan horen we tikken en nog weer later wordt er geroepen ‘Askari wake up!’ oftewel, nachtwaker wordt wakker. Nog steeds geen reactie. Inmiddels hoor ik Leo naar beneden gaan. Het blijkt dat de nachtwaker dan pas net wakker aan het worden is en verdwaasd om zich heen staat te kijken. Leo is woedend en dat hoor ik en dat horen en zien Stephanie en Amber vanuit het raam van hun slaapkamer. Hij sodemietert de nachtwaker er uit en vertelt hem dat als hij ook een dagbaantje heeft hij die maar moet aanhouden en nog meer van die bewoordingen. Hij belt het bewakingsbedrijf om een andere nachtwaker te laten komen. Dit is al de zoveelste keer dat deze man al vroeg in de avond ligt te slapen. Annabelle is al eens van plan geweest om een glas water in zijn gezicht te gooien. Het was eigenlijk heel raar dat hij niet wakker werd, of hij was zo moe, of ij had al teveel gedronken. Beiden is gevaarlijk. Leo is al eens beroofd met een pistool voor zijn hoofd en daar hebben de andere nog trauma’s van. Al eerder zijn er honden vergiftigd. Hoedanook, de meiden vertelden het opgetogen zoals alleen meiden dat kunnen doen. Leo had een big smile en zei dat hij het echt zat was. En Jacob, die had er niks van gemerkt want hij sliep zoals alktijd en ik geloof niet dat hij er verder aandacht aan gaf. Hij at zijn pap met smaak op en genoot wel van alle gezellige opgewonden drukte in de keuken.
Ik zet mijn blog van woensdag op internet. Jacob kan niet wachten totdat ik klaar ben op mijn laptop, want hij wil weer foto’s kijken. Hij komt er eigenlijk niet meer achter vandaan vandaag. Ook Anneke’s foto’s staan nu op mijn laptop en daar blijken behalve alle foto’s van de safari ook de foto’s op te staan van de broers en zussen bijeenkomst van 11 april met ons etentje en bezoek aan het graf van pappa en mamma. Hij geniet van elke foto en bekijkt ze echt van alle kanten. Ook de foto’s van Anneke en Leo in Hollandse Rading met allerlei mensen die hij helemaal niet kent. Hij komt er alleen maar even bij vandaan voor de lunch en als ik hem zeg dat d Spetter de grote hond wordt geborsteld. Dat wil hij zien. Spetter ligt bovenop de tafel en Catherine en Peter borstelen hem of houden hem vast. Als hij Peter bezig ziet kijkt hij hem echt heel trots aan, zo van ‘jij kan ook alles!!). Peter is de klusjesman die het dak heeft gerepareerd, de schilderijen heeft opgehangen en nog veel meer klussen in de nieuwe keuken heeft gedaan. Jacob vindt hem echt geweldig, zeker nu hij ook nog eens met zoveel moed die grote hond druft te borstelen. Hoewel, Jacob begrijpt sinds zijn massage van gisteren dat Spetter dit echt prettig vindt en kijkt hem extra lief in de ogen met een blik van ‘ik weet hoe prettig dit voor je moet zijn’.
Afijn, terug naar de foto’s. Niemand mag meer aan de laptop komen. Hij wil zelfs niet mee in de auto met Wendel en mij om naar de Masaimarkt te gaan. Dus blijft hij thuis en gaan Wendel en ik met Stephan, Stephanie en Boaz weg. Erg grappig, want Wendel weet de weg niet precies en ik al helemaal niet omdat ik al die jaren al met anderen meerijd en vooral niet te veel op de weg let omdat ik anders mee ga rijden en dat is hier doodeng. We rijden dus echt overal een keer verkeerd. Op een gegeven moment zijn we bij een kruispunt en gaan naar rechts. Na een tijdje denken we dat dat niet goed is, dus keren en terug naar het kruispunt en een andere weg gekozen. Er staat een man op het kruispunt en die ziet ons weer komen. Hij glimlacht. Die weg blijkt ook niet goed te zijn, dus we rijden weer terug naar het Kruispunt. Deverbazing is in de man zijn gezicht te lezen. Wende lzegt nog dat het wel grappig zou zijn alleen voor hem om nog een keer terug te rijden. Dat had ze nou niet moeten zeggen want na een kilometer bleek dit toch echt niet de goeie weg te zijn. Hier belandden we bij een hek met bewakers en daar durfden we wel om de weg te vragen (het is niet verstandig om zomaar te stoppen en de weg te vragen.) De eerste weg was dus wel de goeie!! Wij weer terug en nu begint de man spontaan te zwaaien en te lachen. We bedenken ons wat hij vanavond allemaal thuis tegen zijn vrouw zal vertellen over die twee domme blanke vrouwen. Ach heeft hij ook een leuk verhaal. Hoedanook, na nog 2x fout te zijn gereden bereiken we het winkelcentrum, maarkunnen de Masaimarkt niet vinden. Dat was vroeger middenin en een beetje buiten het moderne winkelcentrum en je kon de verkopers niet missen want die probeerden je op intimiderende wijze hun spullen aan te smeren.
Uiteindelijk blijkt er een grote hal aan het winkelcentrum vastgebouwd te zijn en daar zitten ze allemaal met hun souvenirs. Ze vragen allemaal aandacht, maar het is gelukkig niet meer zo erg als vroeger, dus je kunt af en toe even lekker rondkijken. Natuurlijk ga ik voor de sieraden. Bij één dame kopen we veel zodat we ook met elkaar flink kunnen afdingen. Boaz en Stephanie beginnen er ook plezier in te krijgen en de laatste souvenirs voor de familie thuis wordt gekocht. Verder koop ik een schattig Babypakje voor Julia Plomp de eerste kleinzoon van Arie en Dorien Davidse, mijn vrienden en voorgangersechtpaar uit Gouda. De kleine Julia wordt a.s. zondag al opgedragen en daar kan ik dus niet bij zijn. Bovendien heb ik haar nog niet eens gezien! Maar dat gaan we inhalen! Jacob vindt het babypakje vast ook schattig.
Als we teruggaan is het al laat en erg druk omdat iedereen van zijn werk komt. We rijden nog maar één keer verkeerd, maar het is al bijna donker als we thuis zijn. Toby staat ons al op te wachten bij de Askari (nachtwaker) die net is gekomen. Hij vindt zo’n man in uniform wel interessant, bovendien vond hij natuurlijk wel dat we veel te lang zijn weggeweest. Dat was ook zo en ik baalde wel een beetje dat ik niet meer kon zwemmen met Annabelle, maar dat gaan we morgen extra goedmaken.
De avond wordt gezellig met de kinderen. Morgenvroeg vertrekken Wendel en Gert met Stephan en hun vier kinderen weer naar Nederland. Dus er wordt ingepakt en lekker rommelig gedaan. Voor het eten zit ik lang met Wendeltje op schoot naast Jacob die gezellig met haar voetjes kriebelt totdat ze het zat wordt. Olijfje komt weer aan haar trekken want er wordt wederom salade met olijven gegeten vandaag. Na de koffie (Jacob wil weer anijsmelk) wil Jacob maar wat graag naar bed. Hij is moe van het foto’s kijken.
Om 6 uur morgenochtend zijn we allemaal weer wakker om iedereen uit te zwaaien.

donderdag 25 juni, safaridag 3

Deze morgen zet ik mijn wekker extra vroeg, want ik wil nog een tijdje buiten genieten van de stilte en het prachtige wijdse decor zo vlak voor mijn neus. Jacob wordt al snel ook wakker en wil er uit. Gelijk heeft hij, maar hij wil niet in pyjama buyiten zitten, hij wil zich eerst aankleden. Dus ga ik weer naar binnen en probeer de douche op temperatuur te krijgen. Het lukt niet. Op de één of andere manier zit er waarschijnlijk een luchtbel in de leidingen, want uit beide kranen komt heet water. Na heel veel gekl..i besluiten we met z’n tweetjes dat er deze dag niet gedouched hoeft te worden en dat we dat wel weer in Nairobi zullen doen. Jacob wast wel grondig zijn gezicht zodat het er toch enigszins fris en fruitig uitziet. Hij begint zelfs iets van een kleurtje te krijgen, hoewel hij nauwelijks in de zon zit. We pakken meteen onze tassen weer in want na het ontbijt vertrekken we en dan gaan we toch nog een tijdje lekker buiten op de veranda zitten en kijken naar de dieren. Het merendeel gaat ’s avonds weg van de grote vlakte en komt ’s morgens langzaam maar zeker weer teruglopen. Een prachtig gezicht en ook Jacob ziet het schouwspel met genoegen aan en maakt af en toe de dierengeluiden. De rust duurt niet heel erg lang want de rest van de familie is ook wakker en voegt zicht bij ons. Jacob vindt het wel mooi dat hij zelf zijn tas niet hoeft te dragen maar dat het personeel dat voor ons doet. Op naar het ontbijt. Net zo uitgebreid als gisteren dus dat gaat er prima in. De wekker op mijn mobiel gaat weer af. Dat is het teken dat Jacob pillen moet hebben. Het heeft tot nu toe prima gewerkt. Omdat ik een foto van kleinzoon Zion als achtergrond op mijn mobiel heb staan is het steevast het grapje dat Zion weer zit te zeuren dat Opa Jacob zijn pillen moet innemen.
Na het ontbijt met z’n allen de grote wagen in. De ramen zitten weer naar beneden, dus het is naar buiten kijken door de plastic ramen, maar dat lukt prima. Tijdens het ontbijt maakt Jacob al schuddende bewegingen als we het hebben over terug rijden naar Nairobi. En inderdaad, we schudden wat af, maar we vinden het allemaal prima en Jozef onze chauffeur rijdt ook echt heel goed.
Om een uur of half één stoppen we ergens bij een plek waar ze soda’s en wc’s hebben. Die laatsten zijn het eerste aan de beurt. Dat blijken een stel hokjes van golfplaten te zijn met zo’n franse hang wc. Desalniettemin zijn ze wel schoon en staan er schone emmers water naast met borstels, terwijl ze echt niet konden weten dat wij er aan kwamen. Jacob plast overdag zelden, maar dit keer gaat hij toch naar de wc. Hij doet bij zulke handelingen altijd zijn pet af en zijn jas uit. Omdat de rest ook staat te wachten, pak ik zijn pet op, zet hem snel op zijn hoofd en hou het jasje in mijn hand omdat het behoorlijk heet is op die plek. We lopen de winkel binnen en ik vraag Jacob of hij nog iets wil kopen, hij kijkt me aan en ik zie opeens dat hij geen bril op heeft. Ik schrik me rot. Jacob, waar is je bril? Hij wijst naar de wc, maar daar is niks te vinden. Hij zal toch niet doorgespoeld zijn? Denk ik nog. We kijken in zijn jaszak, in het tasje en op de grond op weg naar de wc. Ik vraag hem nog eens vertwijfeld waar z’n bril gebleven is. Hij weet het niet en draait zich om naar de anderen. En dan zie ik hem. De bril steekt half uit zijn pet. Het is mijn eigen schuld! Ik heb snel zijn pet opgezet, maar hij had keurig zijn bril afgedaan en in de pet gelegd.... Wat een schik hebben we daarna. We drinken daarna alle koude drankjes op die er op dat moment in de koelbox liggen bij dit etablissement en kopen ook nog een rol koekjes voor de kleintjes. De lunch slaan we vandaag maar over. In de tussentijd zijn Stephanie en Boaz druk bezig met hun lessen afdingen op souvenirs. Moeder Wendel helpt op een gegeven moment door te zeggen dat ze er niet meer dan 300 shilling voor moeten geven, hoewel de vraagprijs 500 was. Boaz snapt het spel letje nog niet helemaal en gaat naar de verkopers toe met de mededeling (in keurig engels!) dat hij van zijn moeder niet meer dan 300 shilling mag betalen. Het was geen trucje, maar het werkte prima. Daarna worden er nog een paar grappige onderhandelingsmethodes toegepast door de kinderen, allemaal met succes. Jacob wil niet echt iets kopen en geniet van zijn fanta (bij gebrek aan cola). Stephan mag ook iets kopen en hij komt terug met een houten zebra. Hij is er helemaal verliefd op en laat de zebra niet meer los. Hij wil hem in zijn kamer in Rederpark neerzetten. Nog twee dagen lang loopt hij door het huis met de zebra en laat iedereen de zebra zien. Het is eigenlijk heel ontroerend.
Als we na vele uren net in Nairobi rijden begint het te regenen, maar voordat we thuis zijn is de regen al weer weg. We hebben echt fantastisch weer gehad!!
We zijn allemaal helemaal stijf van de lange reis. Ook Jacob komt met wat meer moeite uit de wagen geklommen. Hij vindt het wel een idee om nu eerst te gaan douchen, bovendien wil Anneke zo snel mogelijk al onze vuile kleren voor de was. En vuil zijn we! Rode stof die overal in zit, vermengd met zweetlucht. Stof en zweet en een beetje verbrand, tenminste ik op mijn linkerarm die tegen het plastic raampje in de zon had gezeten. Lang leve Safari.
Annabelle en ik duiken het ijskoude zwembadwater in en doen een halve workout. Heerlijk om alles weer even los te krijgen!! En daarna een warme doucheen warme kleren want het wordt frisjes. Ik zet in de tussentijd alle foto’s op mijn mini laptop en Jacob mag ze daarna bekijken. Hij is door het dolle heen als hij alle foto’s ziet en haalt er steeds de mensen zelf bij als ze op de foto staan, inclusief Toby en kleine Wendeltje. Hij blijkt het foto’s bekijken op de computer echt prachtig te vinden en ik krijg mijn laptop eigenlijk nauwelijks meer terug.
We eten die avond pizza’s. We smullen er allemaal extra van omdat we de lunch hebben overgeslagen. We drinken koffie, die we ditmaal verwisselen voor echte Hollandse anijsmelk. Ondertussen oefenen Boaz en Stephanie op Jacob en mij hun massagetechnieken. Voor beginners niet echt slecht. En dan is het tijd om te gaan slapen. Zoals altijd doet Jacob een heel rondje om iedereen een kus te geven. Kleine Wendeltje staat op de grond, dus tilt hij haar op om haar heel lief een kusje te geven.
En weer is er een dag voorbij.

woensdag 24 juni, safaridag 2

We slapen allemaal in onze eigen lodge. Soort kleine huisjes/kamers voor 2 personen met een eigen badkamer, grote klamboe en veranda met prachtig uitzicht op de enorme vlakte.. Van alle gemakken voorzien dus. Ik slaap samen met Jacob op één kamer naast die van Anneke en Leo. Half achter ons staan nog drie lodges naast elkaar waar de rest van de familie slaapt.
We staan om 6:15 op en om 7 uur zitten we allemaal fris en fruitig weer in de vrachtwagen op zoek naar de olifanten en ander wild, liefst leeuwen natuurlijk.Nu zijn alle zijramen opgerold zodat we vrij uitzicht hebben en naar buiten kunnen hangen voor de nodige foto’s. Het zoeken naar dieren is hier helemaal niet moeilijk omdat het grotendeels één grote vlakte is, dus je ziet ze al van verre staan. Voor mij is dit rijden over deze vlaktes het absoluut allermooiste wat ik me bedenken kan. Het toppunt van genot, gevoel van eeuwigheid, de hemel, eigenlijk onbeschrijfelijk. Jacob vindt het ook wel wat. Hij doet waar hij kan de dierengeluiden na als hij ze ziet. Lacht om overstekende, snel wegrennende herten en is onder de indruk van de prachtige grote olifanten met hun kleine kindjes. Het stikt van de zebra’s en vooral Stephan vindt die heel mooi.
Er is een Masaiman met ons meegegaan. Niemand weet eigenlijk waarom. Hij is bij het instappen direct voorin naast Jacob gaan zitten. Een andere Masai stapt voorin bij de chauffeur. We denken nog dat ze zullen gidsen, maar wij vinden alle dieren eerder en hij kijkt nauwelijks naar buiten. Jacob vindt het wel een grappig mannetje geloof ik, hoewel hij duidelijk niet veel aandacht aan hem geeft. Ach, voor het plaatje ziet het er wel goed uit. Uiteindelijk ontdekken we de ware reden van hun meerijden. Het bleek dat ze gewoon ergens afgezet wilden worden en stiekempjes hoopten dat we mee wilden gaan hun Masai dorpje te bezoeken en daar misschien nog iets aan ons te verdienen of iets uit de vrachtwagen te halen. Daar kwamen we achter toen het al bijna negen uur was en de vrachtwagenchauffeur opeens ging keren en we veel te ver van de lodge af waren, waardoor we waarschijnlijk ons ontbijt zouden missen. Toen Leo zich kwaad maakte tegen de chauffeur, stapten de Masai mannen snel uit om lopend hun weg naar waarschijnlijk hun dorpje te vervolgen.
Maar voor die tijd hadden we al heel veel olifanten, zebra’s, struisvogels, gnoe’s en hyena’s gezien en zelfs heel in de verte twee leeuwen die lekker lui lagen wakker te worden.
Het was voor ons allemaal, genieten, genieten en nog eens genieten. Toby maakte foto’s op de Fischer Price camera van Jacob, die hij vervolgens weer heeft gedelete. Maakt niet uit, er worden foto’s genoeg gemaakt, behalve door Anneke die de batterij van haar camera had laten liggen. Maar alleen maar rondkijken en niet gestoord worden door het ‘moeten’ fotograferen is misschien wel nog veel mooier. Jacob had ook geen last van fotografenkoorts. Hij keek om zich heen en genoot van elk moment. Of het nou om de dieren was, om de vrachtwagen of om ons.
Ontbijt en later
We rennen terug naar het ontbijt en zijn gelukkig nog op tijd. Dat hebben ze dan weer goed van die Britten overgehouden, want het is een uitgebreid engels ontbijt, compleet met eieren, spek, worstjes, bonen, maar ook pap, vruchten en franse croissants, die ze hier Danish pastries noemen. Jacob begint met z’n schaaltje pap en krijgt met het grootste gemak nog een bord vol eieren met spek naar binnen. Sorry, na deze drie dagen begint er toch echt een stevige buik zichtbaar te worden. Maar vakantie is vakantie, dus nu even niet zeuren. Dat geldt voor mij overigens ook......
We gaan na het ontbijt lekker terug naar onze kamers, maar niet voordat we een speciale afspraak voor Leo en Jacob hebben gemaakt. Bij deze lodge zit een beaty centre waar ook massages worden gegeven. Leo heeft al enige dagen last van rug en schouders dus Amber en Annabelle vinden dat pa echt een massage nodig heeft. Leo laat zich uiteindelijk overhalen, wat kan het schelen en de meiden hebben driedubbel voorpret. Annabelle had een aantal dagen geleden spontaan Jacob’s schouders gemasseerd en het bleek dat hij dat heerlijk vond. En Annabelle kan echt stevig masseren, weet ik uit ervaring. Dus, we bedachten dat we voor Jacob ook een afspraak zouden maken voor een rug en schoudersmassage. Als hij het niks vond konden we altijd nog stoppen vonden we.
Maar eerst lekker hangen voor onze lodge en onvoorstelbaar genieten van het prachtige uitzicht. Het is gewoon onwerkelijk wat er allemaal direct voor je kamerdeur te zien is. Jacob wil nu ook wel eens kijken door de verrekijker en na enig oefenen lukt het hem om de dieren in het juiste vizier te krijgen. Hij is aangenaam verrast dat hij de olifanten nu van nog dichtbijer kan zien. Met dezelfde gang kijkt hij naar ons en als ik in beeld ben probeert hij me aan te raken, maar ik ben echt een meter of 10 verder.....
Dan pak hij zijn camera en probeert opnieuw een aantal foto’s te maken. Hij krijgt het bijna niet voor elkaar, dit ding is echt voor kinderhanden, maar met een paar keer oefenen maakt hij toch een paar foto’s. Als ik hem vraag of hij vanmiddag zelf weer foto’s wil maken, schudt hij van nee. ‘ Laat mij maar kijken’ zie ik hem denken.
Als we lekker buiten zitten te relaxen komt er opeens een enorme schreeuw van Toby uit het huisje achter ons. Wendel vliegt er op af en geeft ook een enorme gil. We schrikken ons allemaal te barsten, maar Toby en Wendel nog het meest. In hun huisje zat een enorme Baviaan!! De deur was open blijven staan en de baviaan was stiekem naar binnen geglipt om te kijken of er nog eten in huis was. De Baviaan op zijn (of haar!) beurt schrok nog veel meer van Toby en Wendel en verliet op z’n Baviaans het huisje. Wat een opschudding. Iedereen van slag, behalve Jacob, die moest grinniken toen hij het hoorde. Toby was behoorlijk geschrokken, nu maar hopen dat het arme kind er geen bavianentrauma aan overhoudt. En geloof me, het is heus niet ongevaarlijk. Apen lijken erg leuk en gezellig, maar juist op dit soort plekken kunnen ze heel gevaarlijk bijten en agressief zijn.
Inmiddels weer tijd voor de lunch en na de lunch de massage voor Leo en Jacob. Annabelle en ik gaan mee bij Jacob en Amber haalt haar filmcamera om pa te filmen. Ze giechelen zich helemaal gek als ze hun pa zo zien liggen.
Jacob heb ik nog nooit in mijn leven zo zien genieten. Hij vindt het echt fantastisch!! Af en toe moet hij lachen en trekt zich weg omdat het kriebelt, maar hij bevestigt aan alle kanten dat dit echt geweldig is. Af en toe roept hij hard Ugchoenaar Leo in de andere kamer, omdat hij weet dat Leo hetzelfde lot ondergaat. Als hij zich moet omdraaien op zijn rug zodat zijn schouders verder gemasseerd kunnen worden geeft hij de mevrouw af en toe een kusje als haar armen voor zijn gezicht zitten. Ik leg haar uit dat het zijn manier is om te laten merken dat hij het prettig vindt. De vrouw doet het erg goed en is gelukkig ook niet bang voor Jacob. Na een half uur komt hij met een knalrooie kop stralend de massagetafel af. Volgens mij moeten we hem dit vaker late doen in nederland. Hij is er nog meer relaxed door. Terug bij de lodge bevestigt hij aan iedereen dat het heerlijk was.
Tegen een uur of vier gaan we met z’n alle weer op pad voor de tweede tocht tot zonsondergang. We doen een poging voor een groepsfoto voor de vrachtwagen maar staan veel te moeilijk tegen elkaar te doen, dus dan maar niet. Deze tocht is nog mooier dan die van vanmorgen. Helaas heb ik niet genoeg superlatieven om ze te beschrijven, als ik ze wel had zou ik ze allemaal gebruiken.
We zien weer heel veel zebra’s, een paar hyena’s dier er altijd heel gemeen uitzien en...... jawel twee leeuwen die ditmaal op de loer staan en liggen. We zien hoe ze op de loer staan voor 2 wrattenzwijnen die ze waarschijnlijk eerst al hebben geisoleerd van de rest van de groep. De een drijft ze een kant op en de ander gaat er aan de andere kant langs. Het is een prachtig gezicht! Uiteindelijk zien we ze verdwijnen in het gras. Later zien we de leeuwen niet meer terug maar wel één wrattenzwijn. Waarschijnlijk is de ander leeuwenavondeten eworden. Het was ook prachtig om te zien hoe de andere beesten in de omgeving allemaal op scherp stonden om als het nodig is weg te rennen voor deze hongerige beesten. Tot nu toe hadden we nog geen giraffen gezien. Logisch, want in de open vlaktes zijn er natuurlijk geen bomen waar ze met hun lange nekken aan kunnen eten. Maar het wachten werd meer dan beloond toen we uiteindelijk in een grotere bebossing een hele kudde giraffen tegenkwamen. Ze staken zelfs vlak voor onze bus en de andere jeeps voor ons, over. Wat zijn ze toch machtig elegant en lief.
Weer op de terugweg reden we door moerasachtig gebied. We zagen olifanten die met hun grote poten tot over de knieën in het water stonden. Je kon ook zien dat die grote olifanten die zo mooi op rijtjes lopen een soort riviertjes trekken door het moerasgebied.
Bijna bij huis zien we nog een moeder olifant met een héél klein babietje. Het kleintje loopt echt of hij nog nooit gelopen heeft en ziet er uit of hij nog maar een dag oud is. Mamma kijkt steeds

achterom en neemt het kleine kind stapje voor stapje mee.
Wat een prachtige tocht was dit!
Even bijkomen bij de lodge met wat drinken. Voor Jacob de cola en voor ons het bier en de witte wijn. Daarna ons diner. Jacob weet zeker dat hij lam wil en geen kip. Zoals elke dag eet hij keurig met mes en vork, kauwt zorgvuldig en gaat onverstoorbar door totdat alles op is. Hij eet waarschijnlijkt het netst van allemaal. Na de koffie naar bed. Bij ons tochtje van het restaurant naar de lodge zien we de olifanten nog vlak langs het hek lopen. Een prachtig gezicht zo’n silhouet. Inmiddels is de enorme sterrenhemel ook weer zichtbaar. Hier in Kenya zijn volgens mij veel meer sterren dan in Nederland.Zoals altijd slaapt Jacob binnen de kortste keren. Ik lig nog wat wakker. Eerst horen we de rare blaf van een hyena, alsof hij bij ons op de stoep staat. Daarna horen Anneke en Leo en ik nog de brul van leeuwen. Wow! Gelukkig maar dat Amber er doorheen slaapt, wij genieten er extra van. En Jacob? Die droomt misschien van leeuwen, maar horen doet hij niks meer.

woen

dindsdag 23 juni, safaridag 1

Daar zitten we dan midden in de Bush. Het is echt geweldig zo’n Safari. Jacob kon er bijna niet van slapen en toen vanmorgen de grote vrachtwagenbus er aan kwam was hij helemaal druk bezig hem te gebaren hoe hij moest rijden om de oprit op te komen.
Met 13 mensen duurt het natuurlijk wel ff voor je er allemaal in zit, iedereen liep druk door het huis heen te schreeuwen en te roepen of we het bier niet waren vergeten. Wel dus, dus snel weer bijvullen, want zonder Tusker willen we niet. Verder de fleecedekens meegenomen voor de koude avond en na heel veel gezellig en soms chagrijnig gedoe, zat iedereen blij en welgemoed in de vrachtwagen. Jacob zat er al die tijd al in. Leo moest naast hem zitten, dat is wel zo veilig. Stephan vond dat Anneke dan maar naast hem moest komen zitten. Het was wel grappig dat je zo over de hekken heen kon kijken naar binnen in de huizen, zo hoog zaten we. Nairobi is net als elke andere stad in de wereld volkomen dichtgeslibt met auto’s dus het was een drukte van jewelste en de nodige file om uit de stad te komen. Maar dat mocht de pret niet drukken. Elke keer als ik weer in Nairobi ben, verbaas ik me over alle nieuwe ontwikkelingen. Het is een totaal ander land geworden sinds ik hier ergens begin jaren 80 voor het eerst bij Anneke en Leo kwam. Er is echt heel veel meer welvaart gekomen. Of dat ook altijd meer welzijn tot gevolg heeft is maar de vraag, maar toch zorgt het voor ontwikkeling. Ook het gebied buiten Nairobi is één en al bedrijvigheid. We komen langs heel veel rozenkwekerijen die vaak weer op de veiling in Nederland worden verkocht. Verder zijn de Chinezen hier enorm actief. Zo worden er heel veel nieuwe wegen aangelegd onder leiding van Chinezen. Die wisten tenslotte ook hoe je een kilometerslange muur moest bouwen... Het hele eind van onze reis gaat langs zo’n weg in aanleg. Je kunt zien dat het vakkundig en in lagen gebeurt en dat er heel veel professionele equipment is. En je ziet de Chinezen duidelijk als voormannen de leiding nemen. De weg was in aanleg dus. Het betekent dat je ook kilometerslang naar een hobbelige zijweg wordt verwezen. Daar rijdt dan ook meteen alle verkeer door elkaar heen. Ik kan jullie verzekeren dat je zo hoog in zo’n enorme vrachtwagen alle kanten op geschud wordt. Jacob vond het af en toe best wel eng en begreep er soms niks van dat naast ons hele stukken nieuwe weg lagen. Maar hij genoot er enorm van. Wij allemaal overigens. Klein, groot, jong en oud, normaal of prettig gestoord. Jacob zag veel koeien en geiten en kon z’n lol niet op bij alle ezels die er voorbij kwamen. Hij zag echt alles, ook de mooi uitgedoste Masai.
Wat bij mij altijd de meeste indruk maakt is het bijzondere van al die verschillende levenstijlen en culturen vlak naast elkaar en ook door elkaar. De duurste en meest geavanceerde wegenbouwmachines naast een masaidorpje van koeiepoep. Maar als je goed naar die dorpjes kijkt zie je de tv schotels soms op de daken staan. Zo vind je soms midden in het veld een prachtige villa met de mooiste bougainville als omheining en daarnaast weer de droge vlaktes. En er komen steeds meer moskeeën. Die zien er stralend wit met blauw uit met prachtige torentjes. Maar denk niet dat er geen kerken zijn. De hoeveelheid kerken en kerkjes en zendingspostjes zijn gigantisch. Met hopelijk de beste bedoelingen zijn er hier heel wat onnodige zendingsprojecten geweest. Maar gelukkig ga ik daar niet over, dus hebben we gewoon plezier om al die vreemde namen van deze ministries. Gelukkig stond er nog eentje op een bordje die het allemaal weer bij elkaar bracht, tenminste zoals Leo het uitsprak en de klemtoon legde; Christ for all Ministries. Nou maar hopen dat Hij inderdaad voor alle ministries is.
Onderweg eerst een sanitaire tussenstop gemaakt.Voor de mannen geen enkel probleem, maar voor ons vrouwen altijd weer een enorm gehannes. En hang je net eindelijk op je hurken met een doek om je heen en de masai oude man op veilige afstand, mag je blij wezen als je tegen die tijd nog moet.
Er kwam een hernieuwde kans in een mooie gelegenheid onderweg met wc’s die net werden schoongemaakt. Ze keken wel 2 keer toen we Jacob en Stephan bij ons hadden op het damestoilet, maar durfden er verder niks over te zeggen. Jacob genoot van de koude cola, maar niet van de vliegen. Ik kreeg weer eens bevestigd dat ik cola echt niet lekker vind, maar ’t is in elk geval koud. Zoals altijd overal waar we komen wordt Leo herkend. Zo ook hier door de mensen die hier werken. Ze blijken Family tv via een schoteltje te ontvangen. Ik zal jullie ook als we terug zijn nog iets vertellen van Family tv. Ik vergat het gisteren. Maar ik ben steeds meer onder de indruk van wat er hier gebeurt en na zoveel jaren tot stand is gebracht. Maar dat heeft niks met Safari te maken.
Bij de ingang van het wildpark moest er natuurlijk betaald worden en ging Leo met de chauffeur het kantoortje binnen. De wagen stond nog niet stil of we werden belaagd door een enorme hoeveelheid Masai mannen en vrouwen die ‘Friend’ ‘how much for dis’ ‘one dollar of dis brezelet.’ Enz. Enz. Begonnen te roepen. Gelukkig zaten we hoog en droog, maar het is echt bijna intimiderend. Ze bleven Jacob maar aanspreken want die zat voorin, maar die verblikte of verbloosde niet en keek wel met grote ogen naar die kleine babietjes die in de doeken op de ruggen van de vrouwen hingen. Verder vond hij al die vliegen die ze mee naar binnen namen maar knap vervelend.
Leo joeg de mensen binnen no time vriendelijk weg en weg waren wij. We liepen een beetje achter op schema en om de lunch niet te missen zette de chauffeur er flink de vaart in. Wederom werden we door elkaar gehusseld. Aangezien we het steeds hadden tegen de kleintjes en tegen Stephan en Jacob dat we naar de olifanten zouden gaan, begonnen we een wedstrijd wie de eerste olifanten zou zien. Stef riep direct 'olifant’ en wees naar buiten. Wie weet zag hij ze, maar die lange Gert wees ons echt de eerste. Helaas geen tijd om te stoppen. Op de rit zagen we heel veel zebra’s, struisvogels, gnoes, gazelles en nog meer ezels en koeien. Het is echt prachtig en de vlaktes zijn enorm.
Om een uurtje of 3 ’s middags kwamen we uiteindelijk in de lodge aan. Het is nog steeds het toppunt van decadentie vind ik, maar tegelijkertijd ook onbeschrijfelijk fantastisch. We konden nog lunch krijgen en vanuit het restaurant keek je zo op de vlakte waar de zebra’s, olifanten en nog veel meer beesten liepen. Helemaal geweldig. Jacob genoot er enorm van. Natuurlijk zorgden de brutale aapjes voor de nodige hilariteit. Ze zaten in de bomen en op het dak en de echte brutale aapjes probeerden bij je tafel te komen om er direct door een Masai weggejaagd te worden met een katapult, dat was de man z’n baan.
De lunch was natuurlijk ook een warme maaltijd met meerdere gangen, Britse invloeden, dus te eten, maar geen culinaire hoogstandjes. Maar Jacob en Stephan trokken zich er niks van aan.
Jacob heeft vandaag voor het eerst zijn zonnebrilklepje op. De afgelopen dagen zag hij het nut er niet zo van in, maar vandaag wil hij wel. Verder heeft hij zijn Ford pet ook op. Hij gebaart Leo dat het Ford is en dat Leo die ook heeft. Leo moet even denken, maar de Ford hebben ze altijd als ze in Nederland een auto huren. Zoals altijd weet Jacob het beter dan wij allemaal.
Als hij aan het eind van de dag binnen loopt, ontdekt hij halverwege dat het wel erg donker is en dat het opeens een stuk lichter is als hij de zonnebril omhoog doet. Dat moet hij steeds wel doen, omdat het binnen vrijd donker is.
We zitten na de lunch voor onze prachtige lodge en kijken uit over de enorme vlakte. We zien en horen zebra’s die op alledag lopen en waarschijnlijk vannacht nog hun mini zebraatjes krijgen. Ook als het al donker is horen we hun geluiden die duidelijk wijzen op weeën.
We zijn druk bezig met foto’s maken en door de verrekijker kijken en Boaz en ik vergelijken elkaars camera’s. We gaan uiteindelijk een rondje lopen om een onvoorstelbaar mooi uitzicht te hebben op deKilimanjaro, de hoogste berg van Afrika,op de grens van Kenya en Tanzania. De sneeuwtoppen zijn nog zichtbaar en Toby zegt dat hij na het eten daar sneeuwballen wil gaan gooien. We proberen allemaal de olifanten en de berg op één plaatje te krijgen. Niet dat er niet al duizenden van die plaatjes zijn, maar het blijft een belevenis om zo’n plaatje zelf te schieten. Ik schiet vooral de hele family lopend naar de Kilimanjaro. Na al het plaatjesschieten snel naar het winkeltje. Ik koop voor Boaz extra batterijen voor zijn camera en laat Jacob ook rondkijken of hij nog wat leuks ziet. Hij pakt eerst een lepel, mes en vork met mooie handgesneden houten handvaten. Die wil hij wel. Als ik zeg dat die waarschijnlijk niet in de vaatwasser kunnen, wil hij ze toch niet. Dan past hij nog een t-shirt met een olifant, maar is het met me eens dat een t-shirt van het heerlijke Keniaanse biermerk Tusker toch niet echt iets voor hem is. Hij zoekt dan een mooi fotoboek met prachtige platen van allerlei dieren. Die wil hij wel. Tevreden gaan we naar buiten en hij is echt verrast door het feit dat het in die paar minuten buiten donker is geworden. Toen we naar binnen gingen was het nog licht, maar nu niet meer. Dat is Afrika.

Vanavond eten we weer een vijfgangen diner. Zelfde kwaliteit. Jacob geniet er in elk geval wel van.

Na het eten is het snel naar bed want morgen gaan we om 7 uur alweer de vrachtwagenbus in om nog voor het ontbijt de olifanten te hebben gezien en wie weet de leeuwen ook wel.

Jacob ligt alweer te pitten onder zijn klamboe!

Ik ga ook snel slapen. Wat hou ik toch van Kenya en van deze natuur.

maandag 22 juni

Vandaag is een rustige dag. Nou ja, rustig.... We zijn allemaal een beetje onrustig voor de grote dag van morgen als we met de vrachtwagenbus op Safari gaan naar de olifanten. Ieder heeft zo zijn eigen onrust en voorpret. Jacob vooral van de grote vrachtwagenbus. De kinderen van de olifanten. Stef van alles en Amber haar angst voor leeuwen, Leo de zorg voor de zaak als hij weg is en Anneke voor haar zaak inclusief alle wasgoed e.d. Maar voor de rest?? De dag was best relaxed. Jacob heeft ontdekt hoe hij foto’s kan kijken op mijn mini laptop en is daar bijna de hele middag mee bezig. Hij geniet van elk plaatje en je hoort hem soms giechelen als er iets geks op staat. Tussendoor rent hij een paar keer naar het hek, maakt een blaf- of een gromgeluid en rent dan hard weg als de honden gaan blaffen. Hij zit ze stiekemweg te pesten.
Vandaag eet hij voor het eerst zijn nasi niet op, die waarschijnlijk iets teveel ketjap heeft gekregen van Leo. Maar de komkommersalade van gisteren gaat er prima in en ook bij kleine Wendeltje die verslaafd is aan olijven, liefst de zwarte. Ze eet zich er helemaal klem aan.
Na het eten gaan we de tas inpakken en Jacob kiest zorgvuldig zijn kleding uit voor de komende 3 dagen. Lekker makkelijke trainingspakken en genoeg onderbroeken en sokken,. Hij denkt zelf aan zijn medicijnen en legt alles keurig klaar.
Hij loopt daarna het hele huis rond op zoek naar iedereen om ze allemaal welterusten te zoenen. Hij zoekt overal naar Anneke en komt er uiteindelijk achter dat ze bij mij op onze slaapkamer is. Hij geeft haar een extra pakkerd en lacht haar vriendelijk toe.
Hij ligt inmiddels gapend in bed. Ik maak nog even m’n fototoestel leeg zodat ik genoeg ruimte heb om foto’s te maken. Vandaag vond Jacob het goed dat Toby de komende dagen zijn fischer Price camera meeneemt en foto’s maakt van de olifanten. Stef heeft het eerst geprobeerd, maar hij kon met zijn beefhanden het knopje niet indrukken. Maar Stef mag naar hartelust foto’s maken met Anneke haar oude digitale camera. Toby maakt in een uurtje tijd zo’n 70 foto’s op de Fischer Price om te testen en is er helemaal blij mee. Die ga ik dus ook nog maar even leegmaken voor morgen. Op deze foto zien jullie één van zijn eerste foto's van zijn en Jacob's nieuwe schoenen.
Het zal waarschijnlijk wel tot vrijdag duren voor ik de volgende berichtjes er op zet, maar ik beloof mijn best te doen om al onze belevenissen op te schrijven.

even jaloers maken....

Om jullie allemaal even jaloers te maken, hier een link van de lodge waar we morgen naartoe gaan. http://www.oltukailodge.com/ol_frame_page.htm en hier nog een paar linkjes naar het soort vrachtwagenbus waar we mee gaan reizen:


http://image22.webshots.com/23/1/14/16/201511416NXesdt_ph.jpg

http://w0sd.com/africa3/spekebaytruck.jpg

Je snapt natuurlijk wel de voorpret die Jacob nu heeft!!!

zondag 21 juni

Vandaag is de dag van het feest. Jacob heeft er zin in! Hij zou het liefste vanmorgen al zijn nette pak aantrekken, maar we spreken af dat we dat pas na de lunch doen. Hij is een klein beetje teleurgesteld als hij er achter komt dat we niet mee kunnen met boodschappen doen. Er zitten al twee auto’s volmet 10 mensen, dus moeten er 3 thuisblijven. Dat worden Jacob en ik en Boaz. Hij zet zich er al snel overheen en vindt de rust ook wel even lekker. Hij plaagt Boaz voortdurend door hem van buiten te roepen. Boaz is heel stil want hij zit met z’n game te spelen. We drinken gezellig met z’n drietjes cappuccino/chocolademelk. Ondertussen kijkt hij met me mee naar de foto’s die ik overzet op m’n laptop. Als alles weer terugkomt wordt het meteen een drukte van belang. We eten gezellig buiten lunch met gekookte eitjes. Jacob heeft niet zo’n zin in het gepeuter om zijn eitje te pellen en besluit daarom dat hij zijn eerste eitje te heet vindt, dus ik trap er toch in en pel het voor hem. Bij zijn tweede eitje moet ie het toch echt zelf doen van me. Nadat alles eindelijk gepeld, gesneden en van zout en peper voorzien en eetklaar is, verzucht hij een hardgrondig hééhééé (maar dan met het streepje de andere kant op, maar die kan ik op mijn nieuwe mini computer toetsenbord niet vindenJ). Oh, hier is hij, ik bedoelde dus dat hij hardgrondig zei: hèèèhèèè. Hij eet keurig netjes en langzaam met mes en vork zijn boterham op. Ondertussen geeft hij ongevraagd het zout aan Gert die een eitje zit te eten. Stephan zit aan mijn andere kant en is precies het tegenovergestelde. Hij heeft een boterham op zijn bord, je kijkt even de andere kant op en de boterham is doorgeslikt zonder te kouwen. We proberen hem weer rustig te leren eten zoals hij dat vroeger ook kon. Het lijkt er zelfs op dat hij na verloop van tijd zich realiseert hoe dat vroeger was, want hij moet er lief om lachen naar Leo. Het blijft moeilijk te accepteren soms hoe gewone vaardigheden die hij ooit heeft gekund er niet meer zijn omdat er simpelweg door anderen geen tijd aan wordt besteed. Zo ook met het netjes aankleden. Jacob heeft zijn eten op en weet me direct uit te leggen dat hij zijn nette pak nu aan wil. Hij komt even later keurig aangelopen in zijn zwarte broek en overhemd en zijn witte jasje. Het witte strikje houdt hij in de hand en wil dat Leo hem omdoet, maar die is nog druk bezig met het marineren van het vlees voor de barbecue. Dan ontdekt hij dat hij per ongeluk zijn ‘gewone’schoenen heeft aangetrokken. Hij was bijna vergeten dat hij ook nog nieuwe nette schoenen heeft die hij vandaag aan zou doen. Dus die wisselt hij gauw om en komt even later nog trotser aangelopen. Ondertussen gaat Anneke en ik op zoek om iets netjes voor Stephan te vinden want dat was voor hem niet ingepakt. Bovendien is Stephan op dit moment zo mager dat al zijn kleren slobberen. Ik dacht dat Jacob het wel niet goed zou vinden als ik aan hem om een net overhemd vraag, want hij heeft er genoeg, maar ik vergis me. Als we er niet helemaal uitkomen, vraag ik toch aan Jacob of Stephan een overhemd van hem aan mag en hij vindt het direct goed. Hij mag ook een stropdas van hem hebben. Uiteindelijk wordt het zijn eigen broek, een wit overhemd van Jacob een spijkerblouse van Anneke en een stropdas met muziek van Leo. Stephan laat de stropdas trots zien en zegt dat het muziek is. Verder is hij ook heel enthousiast over de nieuwe Sony tv die gisteren in de keuken is komen hangen en zelfs meteen ook een stereotoren is. Het kan allemaal niet mooier. Ook Stephan geniet en de keren dat hij vraagt om koffie, wijn of het maken van een foto zijn nog redelijk.
De hele middag zijn we aan alle kanten gezellig bezig de boel voor de barbecue in orde te maken en ook onszelf op te vijzelen. Zoals ik altijd al zeg: ’t Kost steeds meer tijd en steeds meer geld om er iets van te maken. We zeggen voortdurend tegen elkaar hoe leuk we er uit zien. Ook Stephanie en Amber tutten er gezellig op los. Stephanie krijgt de hoge hakken van Amber aan en wordt vakkundig door tante Amber opgemaakt. Ze zien er beiden geweldig uit en willen dat weten ook. Dus er wordt driftig gefotografeerd en we zetten ze samen met Jacob en Stephan op de foto.
Om een uur of vijf komen de gasten. Een paar had Jacob al eerder gezien en anderen vinden het geweldig om zowel Stephan als Jacob nu eindelijk eens voor het eerst te ontmoeten. Voordat we gaan eten maken we eerst een foto met de hele familie er op. We hebben vanmiddag bedacht dat we er eentje maken met ons allemaal in de nette kleren en dat we er dan ook nog eentje op Safari maken in de stoffige kleren met verwaaide hoofden. Er is nog plek op de fotowand in de keuken voor zo’n grote gezamenlijke foto. De foto’s die Anneke gisteren heeft uitgezocht, hebben we vanmiddag in de gang op een groot prikbord gehangen zodat iedereen ze kan bekijken. En dat wordt ook gedaan: ‘Wat lijkt Toby op Pascal van vroeger; wat lijkt Steffie op Wendel; wat was Leo knap; en zag je er vroeger echt zo uit, enz. Enz. Enz.
Het eten is zoals te verwachten bij een zondagavondbarbecue bij de slingers, heerlijk. Jacob eet behoorlijk veel dit keer. Tot nu toe viel het reuze mee. Hij geniet van de drukte en de aandacht en ook van de eigenwijze peuter Wendeltje die allerlei fratsen uithaalt in de kinderstoel en schreeuwt om olijven, want die vindt ze heerlijk!!
Jacob is aangenaam verrast als we toch weer ijs krijgen als toetje. Toby is voor het eerst van zijn leven verliefd op een schattig donker meisje met de naam Abigail. Hij vertelt zijn moeder als hij boven even een warme trui gaat halen dat ze ‘schattig, lief en leerzaam’ is. We hebben er allemaal schik om en ook Jacob ziet het gebeuren.
In de keuken hebben de vrouwen plezier met de rok/jurk/omslagdoek van Amber. Afrikaans, Europees, oud of jong, we zijn stuk voor stuk verrukt over de vele mogelijkheden van zo’n eenvoudig kledingstuk. Het zal hier in Kenya vast worden nagemaakt in vele variaties. Gelukkig had iuk de kopie meegenomen van de vele manieren waarop deze Magic Wrap gevouwen kan worden meegenomen. Jacob bekijkt het allemaal vanuit zijn luie fauteuil in de keuken. Nadat het bezoek weg is vindt hij het ook welletjes en geeft iedereen een kus en gaat naar bed. Een hele tijd later kom ik ook de slaapkamer in en merk dat hij nog niet erg ver is. Het blijkt dat hij z’n strikje niet zelf kan losmaken. Hij zoekt schone kleren uit voor morgen. Hij wil eerst z’n trainingspak weer aan, dat zit natuurlijk lekker losjes. Ik zeg hem dat het misschien beter is die nog een dagje te bewaren want dat is helemaal makkelijk in de bus op safari. Dat vindt hij wel een argument dus hangt hij hem keurig terug in de kas en pakt er een spijkerbroek met t-shirt uit. Als hij in bed ligt kletsen we nog een paar minuten de dag door. Hij begrijpt heel goed dat Leo en Anneke al zo lang getrouwd zijn en nu Opa en Oma en dat dit feest ook over het terugkijken van generaties ging. Hij was blij met deze dag en vindt het een goed idee als we daar saampjes de Heer voor danken. Daarna krijg ik een dikke pakkerd. Ik vraag of ik nog even naar zijn been mag kijken. Dat ziet er zo goed uit dat ik denk dat ik me vergis. Hij vindt het wel gezellig dat gekriebel aan zijn voeten. Hij is ook blij dat het zo goed gaat met zijn benen en voeten. Dat is ook te merken aan het steeds actiever bewegen dat hij doet.
Ik wil nog even dit verhaaltje typen en inmiddels ligt hij al gezellig te ronken. Slapen is geen enkel probleem voor hem. Nou maar hopen dat ik ook een beetje makkelijk in slaap val na deze gezellig drukke dag.

zaterdag 21 juni

De hele familie wordt langzaam maar zeker wakker. Stephan is de eerste die in de keuken om koffie vraagt. Jacob gaat eerst douchen en aankleden voordat hij met zijn pap begint. Het is veel te koud om te zwemmen vanmorgen, dus besluiten we dat pas vanmiddag te doen.Omdat ik afgelopen week mijn mooigelakte nagels heb beschadigd bij het openen van al die CD dozen wil ik vandaag weer naar de nagelstudio. Wendel en Stephanie gaan ook mee. Voor Stephanie is het de eerste keer dat ze haar nagels mag doen. Dat betekent dat we bijna 3 uur in de nagelstudio zitten in Yaya. Tussendoor shop ik nog even en vind een prachtig topje en een echte Afrika-Irene-ketting. Geen slechte score dus.
Als we eindelijk weer terug zijn komt Jacob nota bene naar me toe RENNEN. Het eerste wat hij zegt is EI. Ze hebben al de lunch gegeten met een gebakken eitje. Ik weet niet of hij nou zo enthousiast is over het eitje of over het feit dat ik weer terug ben. Ikzelf ben vooral enthousiast over het feit dat hij rende. Het gaat goed met zijn voeten. Even later zit hij aan de buitentafel te proberen of er geluid uit My First Sony geluidengeval komt. Lukt niet meer want kleine Wendeltje heeft hem laten vallen en na zoveel jaar trouwe dienst heeft het apparaat het opgegeven.
Als ik een uurtje later weer een keer voor de grap aan hem vraag of hij mee gaat zwemmen, zegt hij enthousiast dat hij wel wil. Ik vraag het van schrik nog een keer, maar hij wil echt mee zwemmen. Hij zoekt z’n zwembroek op en een handdoek en binnen no time is hij op slippers bij het zwembad. Stapje voor stapje gaat hij het trapje af. Als zijn benen in het water zijn gaat hij door de knieen om eventjes tot zijn middel in het water te gaan en schrikt zich rot van het koude water. Ik zeg nog dat hij het een paar keer moet doen en hij wil ons toch wel volgen, maar daarna maakt hij heftige brrrr geluiden en wil er weer uit. We maken nog wel een foto om toch even vast te leggen dat we in het zwembad waren. Het was buiten wel warm, maar het water is inderdaad nog vrij koud. Hij gaat zich weer aankleden, maar durft daarna wel op de ligbank bij het zwembad te gaan zitten om al onze zwemfratsen te zien en die van Stephanie en Boaz. Hij is dus wel een beetje minder bang voor het zwembad.
Anneke zoekt een schoolfoto van Wendel voor aan de wand. Die ontbrak nog. De meeste foto’s zijn in Nederland, maar er is nog 1 koffertje met oude foto’s over. Jacob vindt ze prachtig en ook Stephan blijkt nog zijn oude verzorgsters van bijna 40 jaar geleden te kennen. Ze genieten er uren van! Jacob is vooral onder de indruk van de geposeerde foto’s van Anneke waarin ze net een fotomodel is. Elke keer als hij er eentje ziet wrijft hij Anneke op de rug en maakt duidelijk dat hij haar wel heel mooi vindt. Natuurlijk vindt hij ook allerlei foto’s van Pappa en Mamma. Leo als marrechaussee maakt ook vrij veel indruk. Als hij ’s avonds in bed ligt en we nog een tijdje napraten over de dag knikt hij zeer instemmend als ik zeg dat we allemaal toch wel oud aan het worden zijn en hij lacht instemmend als ik zeg dat er wel steeds maar weer nieuwe kinderen bijkomen.
De kids zijn zoals dat hoort bij kids, gezellig druk. Jacob vindt het leuk om naar ze te kijken en na het eten van onze zaterdagmiddagschotel (die zelden op zaterdag, laat staan op zaterdagmiddag wordt gegeten) en de cappuccino is dit weer een heel gezellig vakantiedag geworden. En Amber, die is naar haar 2 feesten toe in de jurk van haar tante....

vrijdag 19 juni 2009

Vandaag is de dag dat Anneke en Leo 45 jaar getrouwd zijn. Niet dat daarmee de dag heel anders begon. We komen stukje bij beetje, aangekleed of in pyjama, naar beneden naar het cappuccino-apparaat. De één ontbijt wat, de ander hoeft helemaal niks. De kinderen zijn nog aan het bijkomen van de reis, maar ’t is verder erg gezellig.
Annabelle en ik gaan om 9;30 uur zwemmen. Het water is echt ijskoud en we hebben ze gewaarschuwd, maar Steffie en Boaz duiken er ook in. Knap van ze!! Jacob kijkt wederom op veilige afstand toe. Natuurlijk zijn ze er een beetje eerder uit dan Annabelle en ik, want wij doen 60 baantjes vandaag plus een heleboel oefeningen. We zijn supervreselijk trots op onszelf. We zijn stoer!!
Anneke en Leo gaan nog ewven wat boodschappen doen en Jacob en Stephanie gaan mee. Ze komen terug met een bos bloemen van de groenteman, een doos bonbons van weer een andere winkelier en heel veel lieve verhalen. Leo brengt later zijn jaarlijkse bos rode rozen, 45 stuks. Van het kantoor komt een enorme kaart en dan komt Amber met haar rood met wit gestipte eierdoppen voor de zondagmiddagbrunch. Stef heeft gisteren zijn moederdag, vaderdag en huwelijksdagkadootje al gegeven. Anneke krijgt een echt oma theekopje met theezakjeshouder en leo krijgt een vogelhuisje voor de meesjes.
’s Middags komt er nog een enorme lijst met een afbeelding van een olifant binnen. Kadootje van de keukenmakers.
Het is de hele dag een gezellige wirwar van mensen. Anneke is ’s middags druk met het vlechten van Amber’s haar. Een klus die enige uren in beslag neemt, maar
’t resultaat is er wel naar. Jacob houdt al die bezigheden nauwlettend in de gaten. Vooral kleine Wendel vindt hij wel interessant. Ze is echt bijna twee en dat rijmt op nee. Dat kan ze dan ook prima zeggen en ze is bijna iedereen de baas. Lief en ondernemend, maar ga niet op haar stoeltje zitten......
Stef wil natuurlijk de hele dag koffie en foto’s maken. Jacob heeft het Fischer Price fototoestel vorige week een keer willen uitproberen. Het toestel is zo gemaakt dat het knopje dat je moet indrukken automatisch zorgt voor een bewogen foto. Bovendien raakt zijn duim er van op slot. We hadden gehoopt dat de kinderen dan in elk geval foto’s van Jacob zouden mogen maken, of dat Stef zijn gang kon gaan, maar Jacob wil niet dat iemand anders aan zijn fototoestel zit. Ook goed. We hebben hem ook nog laten experimenteren met een ‘gewoon’ fototoestel van Anneke, dat lukte beter, maar toch had hij geen zin in fotograferen. Hij vindt het wel leuk om op de foto te gaan.
Opa en Oma Slingerland zijn druk bezig met al hun nageslacht. De vissen worden getoond, het kantoor wordt bezichtigd en Anneke is met de grote kinderen ’s avonds aan het werk om een fantastische salade niçoise te maken. We smullen er allemaal van. Wie het recept wil moet maar even mailen dan sturen we het zo door! Als er dan nog in dit toetjesloze huis toch een toetje van ijs met chocoladesaus verschijnt is het echt helemaal feest. En dan die heerlijke cappuccino tot slot.
Amber denkt nog na over de 2 feesten die ze morgenavond heeft. Een Arabian night en dan nog een ander feest. Ik haal mijn zijden rok/omslag/jurk te voorschijn en ze doet een gilletje van enthousiasme. Ze ziet er zoals altijd perfect uit, daar kan ik niet tegenop, dus dit kledingstuk is voortaan van haar. Ik had er nog een en die had ik al aan Annabelle belooft. Geen probleem, ik heb kledingstukken zat en de dame met deze dubbele jurken/rokken/omslagdoeken staat vast nog wel een keer op de markt in Gouda.
Jacob gaat echt fantastisch met zijn gezondheid. Ik heb hem zelfs een paar keer zien rennen. Dat was om de hond even te plagen en een leeuwengeluid te maken. Hij wist dat de halfblinde Spetter daar van schrikt ’s avonds. Eigenlijk wel gemeen en maar goed dat Leo en Anneke het niet zagen.Maar rennen deed hij. Hij heeft al een paar keer gezegd dat hij niet terug wil naar Zwammerdam. Hij vindt het hier wel wat.
Nou genoeg gekletst over gisteren