Ja hoor, de Filistijnen zijn er. En eerlijk is eerlijk, het zijn best lieve Filistijnen. Met z’n zevenen een hele dag in een overvol vliegtuig zitten, 2 kleuters/peuters, 2 pubers en 1 verstandelijk gehandicapte en dan nog 2 prettig gestoorde volwassenen is niet eenvoudig. Na aankomst moeten ze ook nog eens meer dan een uur in de rij staan voor hun visa. Wij staan ook meer dan een uur op de uitkijk. De meiden bekijken of er nog hete jongens in het Zuid Afrikaanse rugbyteam zitten dat aankomt voor een belangrijke wedstrijd op zaterdag. Het valt tegen, er zitten er maar 2 in het hele team.....
Jacob vindt het de hele dag al spannend en snapt natuurlijk precies wat er allemaal aan de andere kant moet gebeuren omdat we dat zelf vorige week ook gedaan hebben. Na meer dan een uur komen de twee kleintjes, Toby en Wendeltje al naar buiten zodat de rest de koffers kan halen. Ze zien er moe, maar heel blij uit. Vooral Toby is trots op z’n koffertje dat achter hem aanrolt en Jacob vindt het ook wel een mooie omdat er een stoere auto op staat. Toby kletst honderd uit dat de piloot het erg goed gedaan heeft en dat ze goed geland zijn en dat hij nou in Opa’s huis gaat slapen en dat ze nou in Kenia zijn. Jacob zit zich ondertussen te verkneuteren en kijkt steeds naar binnen of hij de anderen ziet. En ja hoor, daar komt Stephan aangelopen, natuurlijk eerst naar de verkeerde kant maar al gauw komt hij er met een brede smile en een huppel aangelopen en geeft iedereen een dikke kus. Hij is hééél blij en ook Jacob is blij hem te zien. Er worden een heleboel meer knuffels uitgedeeld 13 x 13 om precies te zijn en we hebben dan ook veel bekijks met die rare samenstelling van mensen, leeftijden, kleuren en ‘afwijkingen’en zelfs talen J. We gaan weer met de RAV en het busje naar huis. Jacob gaat nu in de bus dan kan Wendel vast effe bijkleppen in de auto bij Anneke en Leo. Hij vindt dat absoluut geen probleem maar geeft later wel toe dat het rijden zo ’s avonds wel een beetje eng is. Ikzelf heb afgeleerd om al te veel mee te kijken want dat is echt slecht voor je hart. Toch zijn de wegen in al die jaren dat ik in Kenia kom stukken beter. De weg vanaf het vliegveld is zelfs al een driebaans weg, maar ja, dat geeft de meeste auto’s nog meer ruimte om gezellig heen en weer te slalomen (geen idee hoe je dat schrijft...). Toch zijn de auto’s ook veel beter en hebben de meesten zelfs een normaal werkend achterlicht en hebben we nog maar één vrachtwagen gezien met een enorm zwarte stinkende rookpluim achter zich...
Nou goed, we komen ondanks alle gevaren onderweg na ruim een half uur veilig aan. Stephanie en Boaz halen direct weer herinneringen op met Amber hoe het was toen ze zelf nog heel klein waren en hier waren. Stephan loopt dansend door het huis en vraagt om koffie en wijn. Allemaal bewonderen ze de nieuwe keuken en de foto’s aan de wand worden door Stephan ook uitgebreid bekeken. Het is jammer dat ik mijn fototoestel niet op tijd klaar had, maar midden tussen de drukte staan Stephan en Jacob opeens naast elkaar en geven elkaar heel lief een paar kusjes. Ze zijn blij dat ze er zijn. Jacob zetelt zich in de grote zwarte fauteuil in de keuken, die vast de bijnaam Jacob’s stoel gaat krijgen. Kleine Wendeltje vindt het ook wel een leuke stoel en Jacob ook wel lief dus die klimt er gezellig naast. Jacob is er aangenaam door verrasten kijkt haar met zijn ‘ik vind jou ook lief’ blik aan.
We gaan nog lekker eten en het is een gezellige drukte aan alle kanten. Jacob is blij, dit gaat nog een hele leuke week worden. Hij valt als een blok in slaap.
Jacob vindt het de hele dag al spannend en snapt natuurlijk precies wat er allemaal aan de andere kant moet gebeuren omdat we dat zelf vorige week ook gedaan hebben. Na meer dan een uur komen de twee kleintjes, Toby en Wendeltje al naar buiten zodat de rest de koffers kan halen. Ze zien er moe, maar heel blij uit. Vooral Toby is trots op z’n koffertje dat achter hem aanrolt en Jacob vindt het ook wel een mooie omdat er een stoere auto op staat. Toby kletst honderd uit dat de piloot het erg goed gedaan heeft en dat ze goed geland zijn en dat hij nou in Opa’s huis gaat slapen en dat ze nou in Kenia zijn. Jacob zit zich ondertussen te verkneuteren en kijkt steeds naar binnen of hij de anderen ziet. En ja hoor, daar komt Stephan aangelopen, natuurlijk eerst naar de verkeerde kant maar al gauw komt hij er met een brede smile en een huppel aangelopen en geeft iedereen een dikke kus. Hij is hééél blij en ook Jacob is blij hem te zien. Er worden een heleboel meer knuffels uitgedeeld 13 x 13 om precies te zijn en we hebben dan ook veel bekijks met die rare samenstelling van mensen, leeftijden, kleuren en ‘afwijkingen’en zelfs talen J. We gaan weer met de RAV en het busje naar huis. Jacob gaat nu in de bus dan kan Wendel vast effe bijkleppen in de auto bij Anneke en Leo. Hij vindt dat absoluut geen probleem maar geeft later wel toe dat het rijden zo ’s avonds wel een beetje eng is. Ikzelf heb afgeleerd om al te veel mee te kijken want dat is echt slecht voor je hart. Toch zijn de wegen in al die jaren dat ik in Kenia kom stukken beter. De weg vanaf het vliegveld is zelfs al een driebaans weg, maar ja, dat geeft de meeste auto’s nog meer ruimte om gezellig heen en weer te slalomen (geen idee hoe je dat schrijft...). Toch zijn de auto’s ook veel beter en hebben de meesten zelfs een normaal werkend achterlicht en hebben we nog maar één vrachtwagen gezien met een enorm zwarte stinkende rookpluim achter zich...
Nou goed, we komen ondanks alle gevaren onderweg na ruim een half uur veilig aan. Stephanie en Boaz halen direct weer herinneringen op met Amber hoe het was toen ze zelf nog heel klein waren en hier waren. Stephan loopt dansend door het huis en vraagt om koffie en wijn. Allemaal bewonderen ze de nieuwe keuken en de foto’s aan de wand worden door Stephan ook uitgebreid bekeken. Het is jammer dat ik mijn fototoestel niet op tijd klaar had, maar midden tussen de drukte staan Stephan en Jacob opeens naast elkaar en geven elkaar heel lief een paar kusjes. Ze zijn blij dat ze er zijn. Jacob zetelt zich in de grote zwarte fauteuil in de keuken, die vast de bijnaam Jacob’s stoel gaat krijgen. Kleine Wendeltje vindt het ook wel een leuke stoel en Jacob ook wel lief dus die klimt er gezellig naast. Jacob is er aangenaam door verrasten kijkt haar met zijn ‘ik vind jou ook lief’ blik aan.
We gaan nog lekker eten en het is een gezellige drukte aan alle kanten. Jacob is blij, dit gaat nog een hele leuke week worden. Hij valt als een blok in slaap.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten