’s Morgens gaan we foto’s ophangen en pentekeningen vn Bodegraven, waaronder van gebouw Irene en het plantsoen waar we vroeger altijd openluchtsamenkomsten hadden en waar Leo Anneke voor het eerst heeft gezien. Jacob vindt alle foto’s prachtig, ook de stoere van hemzelf en de foto van mamma en pappa. We komen er niet mee klaar omdat er iets anders gebeurt.
In de loop van de ochtend komt er een vrachtwagen aan het hek. Als de chauffeur uitstapt ziet hij eerst de kleine hond scooby druk keffend. Hij vindt het een beetje eng en kijkt de andere kant op en schrikt zich lam als hij de grote hond Spetter gezellig huppelend naast zich vindt. Hij draait zich weer om en ziet Jacob staan. Weer schrikt hij zich te pletter. Leo deed al die tijd of er niks aan de hand was. Jacob vindt de pickup boordevol dozen geweldig. Als er daarna ook nog eens van alle kanten mensen aankomen om te helpen uitladen vindt hij het helemaal geweldig.
De dozen zitten stikvol met zo’n 5000 CD’s. Een foute zending uit Zuid Afrika. Het hadden 8000 inlays moeten zijn voor CD’s die Anneke hier normaal gesproken produceert. De zending staat al sinds december bij de douane. Voor Anneke hier veel te dure CD’s om zo in te kopen want zo kan ze de zwarte markt hier niet de baas. De fout is in Zuid Afrika gemaakt en als die het laten terugkomen is het ook veel en veel te duur. Afijn, dit is een hele korte versie van een veel langer verhaal. Maar eindelijk is de CD van Michael A New Hallelujah binnen en wat te denken van allerlei kerst cd’s.
Anneke en ik gaan samen met Jacob snel aan de lag om alle dozen uit te pakken en de 589 kilo aan CD’s in de rekken in kantoor te zetten. Jacob helpt gezellig sjouwen en dozen weggooien en ie-aa roepen als we iets laten vallen.
Aan het eind van de dag komen er 2 nederlanders op de borrel. Een hoogleraar uit Maastricht en een regisseur die bezig zijn met interessante onderzoeken en documentaires over de toename van psychische problemen onder de Afrikanen. ’t Was duidelijk heel interessant, maar Annabelle en ik hebben er weinig van meegekregen omdat we onze dagelijkse zwemworkout nog moesten doen in het ijskoude water.
We genieten van de broccolipasta met biefstuk stukjes. Het koken begint al een beetje te wennen. Na de cappuccino gaan we richting bed. Jacob is moe, maar wel steeds actief. Het valt op dat hij steeds beter loopt, ook trapje op en trapje af. Hij wil nog wel de ‘mamma-kous’ aan zoals hij het steunkousje noemt. Om het juiste ritme van de medicijnen te houden hebben we mijn mobiel ingesteld met alarm om de juiste tijd. Hij vindt het wel grappig en geeft steeds Zion de schuld van de ringtone, omdat de foto van Zion op mijn mobiel staat. Hij heeft nog steeds geen moment in de autobladen gekeken.
In de loop van de ochtend komt er een vrachtwagen aan het hek. Als de chauffeur uitstapt ziet hij eerst de kleine hond scooby druk keffend. Hij vindt het een beetje eng en kijkt de andere kant op en schrikt zich lam als hij de grote hond Spetter gezellig huppelend naast zich vindt. Hij draait zich weer om en ziet Jacob staan. Weer schrikt hij zich te pletter. Leo deed al die tijd of er niks aan de hand was. Jacob vindt de pickup boordevol dozen geweldig. Als er daarna ook nog eens van alle kanten mensen aankomen om te helpen uitladen vindt hij het helemaal geweldig.
De dozen zitten stikvol met zo’n 5000 CD’s. Een foute zending uit Zuid Afrika. Het hadden 8000 inlays moeten zijn voor CD’s die Anneke hier normaal gesproken produceert. De zending staat al sinds december bij de douane. Voor Anneke hier veel te dure CD’s om zo in te kopen want zo kan ze de zwarte markt hier niet de baas. De fout is in Zuid Afrika gemaakt en als die het laten terugkomen is het ook veel en veel te duur. Afijn, dit is een hele korte versie van een veel langer verhaal. Maar eindelijk is de CD van Michael A New Hallelujah binnen en wat te denken van allerlei kerst cd’s.
Anneke en ik gaan samen met Jacob snel aan de lag om alle dozen uit te pakken en de 589 kilo aan CD’s in de rekken in kantoor te zetten. Jacob helpt gezellig sjouwen en dozen weggooien en ie-aa roepen als we iets laten vallen.
Aan het eind van de dag komen er 2 nederlanders op de borrel. Een hoogleraar uit Maastricht en een regisseur die bezig zijn met interessante onderzoeken en documentaires over de toename van psychische problemen onder de Afrikanen. ’t Was duidelijk heel interessant, maar Annabelle en ik hebben er weinig van meegekregen omdat we onze dagelijkse zwemworkout nog moesten doen in het ijskoude water.
We genieten van de broccolipasta met biefstuk stukjes. Het koken begint al een beetje te wennen. Na de cappuccino gaan we richting bed. Jacob is moe, maar wel steeds actief. Het valt op dat hij steeds beter loopt, ook trapje op en trapje af. Hij wil nog wel de ‘mamma-kous’ aan zoals hij het steunkousje noemt. Om het juiste ritme van de medicijnen te houden hebben we mijn mobiel ingesteld met alarm om de juiste tijd. Hij vindt het wel grappig en geeft steeds Zion de schuld van de ringtone, omdat de foto van Zion op mijn mobiel staat. Hij heeft nog steeds geen moment in de autobladen gekeken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten