Vanavond komen de Filistijnen over ons: Wendel, Gert, vier kinderen en Stephan. We hebben er zin in, maar de stress van alles wat er nog moet gebeuren slaat ook toe.
Toch gaan Annabelle en ik eerst zwemmen. Vijftig baantjes en een heleboel oefeningen later schijnt eindelijk de zon en begint het iets aangenamer te worden in het water. Maar een warme douche zorgt ervoor de de spieren niet verstijven en we voelen ons apetrots op wat we gedurfd hebben. De afrikanen denken nog steeds dat we gek zijn, gelijk hebben ze.....
Jacob mag met Leo mee naar Family tv. De medewerkers daar kijken hun ogen uit dat Leo er aan komt lopen met een man met Down. Ze vinden het wel een beetje eng allemaal. Hier stoppen ze ‘zulke mensen’ nog weg op zolder. Als iemand dat tegen Leo zegt, zegt hij meteen dat ze daar dan misschien maar eens wat aan moeten doen. Later tijdens de lunch grappen we daar nog een tijdje over door en bedenken een actie dat als je een kind van zolder haalt je een gratis Michael W. Smith cd krijgt. J.
Anneke gaat multi-tasken. Ze stopt de verkopen in de computer en tegelijkertijd maken we gezellig de muur met foto’s klaar. Ze hoeft alleen maar even op te kijken of dit de goeie plek is. Irene meet uit, Peter spijkert de haakjes vast en Jacob houdt toezicht. Een uitstekende verdeling van taken en talenten!
Terwijl Annabelle de logeerkamers checked gaan Anneke, Irene en Jacob weer verder met de 5000 CD’s. Alles wordt geteld en in de computer gezet. Daarna een aantal CD’s per titel klaargelegd om naar de winkel te gaan. Dat laatste is Jacob zijn taak. Hij pakt de CD’s aan en legt ze netjes op een rijtje zodat ze straks in de dozen kunnen. Hij blijft het wel leuk vinden allemaal.
Als we bijna klaar zijn komt Leo voor de lunch thuis en zegt dat het bedrijf die gisteren de CD’s heeft gebracht ze vandaag weer komt ophalen om terug te sturen naar Zuid Afrika. Welcome to Kenya. Dat gaat natuurlijk never nooit niet gebeuren, maar wie weet wat een touwtrekkerij dat gaat worden.
Afijn, na de lunch vertrekken Jacob, Annabelle en ik naar het tuincentrum We willen een aantal bougainville planten halen. Een vriend uit Holland had gevraagd of ik voor bloemen wilde zorgen voor hun 45-jarig huwelijksjubileum vrijdag. Aangezien wij volgende week op Safari zijn en ze toch onder hun nieuwe afdak bougainville wilden, leek het ons een goed plan om die planten te kopen ipv bloemen. Jacob vindt de rit door de stad geweldig. Hij kijkt zijn ogen uit naar al die verschillende auto’s, die vrolijk geschilderde oude busjes en de vrachtwagens vol mensen. Bij het tuincentrum hebben ze wel de bougainvilles in diverse kleuren, maar de juiste potten kunnen we niet vinden, dus stoppen we op minstens 4 verschillende plekken langs de weg waar ze potten verkopen. Uiteindelijk vinden we de goeie, tenminste dat vinden wij, maar die passen niet in de auto. Annabelle is nu voor de tweede keer onderweg met een grotere auto en door de giga files die ook hier in de stad elk jaar meer worden. Voor jullie begrip misschien goed om uit te leggen dat al die ritjes met een chauffeur worden gedaan die hier gewoon in dienst is. Het klinkt luxer dan het is, hier is het heel normaal en wel zo veilig.
Nu zit ik lekker aan de enorme buitentafel dit verhaaltje te typen. Jacob zit op zijn favoriete grote stoel in de keuken en Anneke zit aan de bar in de keuken nog een paar dagen verkopen in te voeren. Ze heeft haar afnemers extra korting beloofd als ze binnen 30 dagen betalen en dat werkt zo goed dat ze hele grote bestellingen binnen krijgt. Leuk, maar natuurlijk wel druk, juist nu de hele familie in aantocht is.
Toch gaan Annabelle en ik eerst zwemmen. Vijftig baantjes en een heleboel oefeningen later schijnt eindelijk de zon en begint het iets aangenamer te worden in het water. Maar een warme douche zorgt ervoor de de spieren niet verstijven en we voelen ons apetrots op wat we gedurfd hebben. De afrikanen denken nog steeds dat we gek zijn, gelijk hebben ze.....
Jacob mag met Leo mee naar Family tv. De medewerkers daar kijken hun ogen uit dat Leo er aan komt lopen met een man met Down. Ze vinden het wel een beetje eng allemaal. Hier stoppen ze ‘zulke mensen’ nog weg op zolder. Als iemand dat tegen Leo zegt, zegt hij meteen dat ze daar dan misschien maar eens wat aan moeten doen. Later tijdens de lunch grappen we daar nog een tijdje over door en bedenken een actie dat als je een kind van zolder haalt je een gratis Michael W. Smith cd krijgt. J.
Anneke gaat multi-tasken. Ze stopt de verkopen in de computer en tegelijkertijd maken we gezellig de muur met foto’s klaar. Ze hoeft alleen maar even op te kijken of dit de goeie plek is. Irene meet uit, Peter spijkert de haakjes vast en Jacob houdt toezicht. Een uitstekende verdeling van taken en talenten!
Terwijl Annabelle de logeerkamers checked gaan Anneke, Irene en Jacob weer verder met de 5000 CD’s. Alles wordt geteld en in de computer gezet. Daarna een aantal CD’s per titel klaargelegd om naar de winkel te gaan. Dat laatste is Jacob zijn taak. Hij pakt de CD’s aan en legt ze netjes op een rijtje zodat ze straks in de dozen kunnen. Hij blijft het wel leuk vinden allemaal.
Als we bijna klaar zijn komt Leo voor de lunch thuis en zegt dat het bedrijf die gisteren de CD’s heeft gebracht ze vandaag weer komt ophalen om terug te sturen naar Zuid Afrika. Welcome to Kenya. Dat gaat natuurlijk never nooit niet gebeuren, maar wie weet wat een touwtrekkerij dat gaat worden.
Afijn, na de lunch vertrekken Jacob, Annabelle en ik naar het tuincentrum We willen een aantal bougainville planten halen. Een vriend uit Holland had gevraagd of ik voor bloemen wilde zorgen voor hun 45-jarig huwelijksjubileum vrijdag. Aangezien wij volgende week op Safari zijn en ze toch onder hun nieuwe afdak bougainville wilden, leek het ons een goed plan om die planten te kopen ipv bloemen. Jacob vindt de rit door de stad geweldig. Hij kijkt zijn ogen uit naar al die verschillende auto’s, die vrolijk geschilderde oude busjes en de vrachtwagens vol mensen. Bij het tuincentrum hebben ze wel de bougainvilles in diverse kleuren, maar de juiste potten kunnen we niet vinden, dus stoppen we op minstens 4 verschillende plekken langs de weg waar ze potten verkopen. Uiteindelijk vinden we de goeie, tenminste dat vinden wij, maar die passen niet in de auto. Annabelle is nu voor de tweede keer onderweg met een grotere auto en door de giga files die ook hier in de stad elk jaar meer worden. Voor jullie begrip misschien goed om uit te leggen dat al die ritjes met een chauffeur worden gedaan die hier gewoon in dienst is. Het klinkt luxer dan het is, hier is het heel normaal en wel zo veilig.
Nu zit ik lekker aan de enorme buitentafel dit verhaaltje te typen. Jacob zit op zijn favoriete grote stoel in de keuken en Anneke zit aan de bar in de keuken nog een paar dagen verkopen in te voeren. Ze heeft haar afnemers extra korting beloofd als ze binnen 30 dagen betalen en dat werkt zo goed dat ze hele grote bestellingen binnen krijgt. Leuk, maar natuurlijk wel druk, juist nu de hele familie in aantocht is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten